π. Ανδρέας Μιχαηλίδης

Ο π. Ανδρέας Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Λεύκα της Κύπρου το 1937. Φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και κατόπιν σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και Θεολογία στη Θεολογική Σχολή της Βοστώνης. Έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στην Κύπρο εργάσθηκε ως θεολόγος, δάσκαλος των Ελληνικών στην Αμερικανική Πρεσβεία της Λευκωσίας και διορίσθηκε μεταφραστής στα προγράμματα τηλεόρασης του ΡΙΚ.

Το 1968 παντρεύτηκε την Αλκμήνη Πανταζίδου από την Θεσσαλονίκη, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά. Το μεγαλύτερο παιδί του, τον Τάσο, το έχασε σε δυστύχημα στη Θεσσαλονίκη.

Μετά την τουρκική εισβολή μετέβη στην Θεσσαλονίκη, όπου έλαβε το πτυχίο της Αγγλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ίδρυσε φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Διορίσθηκε ως θεολόγος στη δημόσια εκπαίδευση το 1982. Έλαβε Δίπλωμα Μεταπτυχιακών σπουδών από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τον Δεκέμβριο του 1996 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος στο Λονδίνο από τον Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Γρηγόριο. Ως κληρικός της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων υπηρέτησε στην Αρχιεπισκοπή στο Λονδίνο, τέσσερεις φορές στη Μάλτα και στον Άγιο Δημήτριο του Edmonton (Βόρ. Λονδίνο). Το 2000 διορίσθηκε ως Ιερατικώς Προϊστάμενος στο Nottingham, όπου υπηρέτησε και ως εκπαιδευτικός των Σχολείων Nottingham και Derby. Το 2004 αφυπηρέτησε ως εκπαιδευτικός και ετέθη στην υπηρεσία της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας.

Έγραψε διάφορα βιβλία, μεταξύ άλλων The Creed, Λεξικό Βυζαντινής Μουσικής, Λεξικά Σπανίων Νεοελληνικών Λέξεων, Ο Χρόνος και ο Κόσμος μας, Ας μιλήσουμε για το πρόβλημα της ύπαρξης, Εισαγωγή στον κόσμο του ποιητή, Ο Άσωτος Γιός (ποίημα), ποιητικές συλλογές και άλλα αδημοσίευτα. Γράφει άρθρα με γενικό τίτλο «Αμφιλεγόμενα» στην εφημερίδα του Λονδίνου Ελευθερία.

Ένα από τα ενδιαφέροντα ποιήματά του είναι και το εξής:

ΔΙΨΑ ΛΗΣΜΟΣΥΝΗΣ

Κτυπά κάθε λίγο την καμπάνα και καπνίζει
για να ξεχάσει το νερό που ήπιε πριν τρία χρόνια.
Ανασκαλεύει τις τσέπες του να βρει κάτι γραμμένο,
να το διαβάσει τρεις χιλιάδες φορές.
Αχ, νάβρισκε κάτι γραμμένο κάπου
(ίσως σ’ ένα πανάρχαιο κώδικα)
που να λέει ακριβώς το αντίθετο.

Κάθε απόγευμα τον βλέπω φορτωμένο τ’ αγκίστρι,
τραβώντας για την ακρογιαλιά.
Άκουσε σ’ ένα παραμύθι για κάποιο χρυσόψαρο,
που μιλάει και λέει ιστορίες παράξενες.
Κάτι θέλει να το ρωτήσει.
Τον βλέπω που γυρίζει απ’ τη θάλασσα
αργά, τα ξημερώματα,
περίλυπος.

Σε κανένα δε μιλάει.
Μαλώνει τα παιδιά του Γυμνασίου
που καταπιάνονται να ζωγραφίσουν
την παράξενη σκέψη του.

Κάποιο παιδί, που δρόσιζαν τα χρόνια
την ψυχή του,
πήρε μια μέρα τη σμίλη.
Έφτιαξε ένα άγαλμα και τόφερε μπροστά στον ψαρά
για να το προσκυνήσει:

«Να η σκέψη σου», τούπε, «Να, τις ζητάς».
«Αλήθεια, γιατί, παιδί μου, θες να με τυραννάς;»
δάκρυσε ο γέρος αγγίζοντας τη σκέψη του.

Τ’ άγαλμα φύτεψε μέσ’ στις τριανταφυλλιές
για να μη βλέπει τον Ουρανό.