Στη Σκιά του Α.Τ.

Εκείνη ήταν τυλιγμένη στα μαύρα. Με την ασυνήθιστη μακριά πλερέζα να σκεπάζει το πρόσωπό της και να φτάνει ως τη μέση της, νόμιζες πως ζούσε μέσα στην πλερέζα, αν και ο σκερτσόζικος τρόπος που έριχνε το βάρος της στο αριστερό της πόδι και λίκνιζε ελαφρά το δεξί όταν στεκόταν, ελάφρωνε την κραυγαλέα θλίψη.

Όταν γνωριστήκαμε κάπως και την είδαμε χωρίς το πένθιμο πέπλο, έμοιαζε με θίασο κακόγουστης παράστασης. Όλος ο θίασος εκείνη. Εκεί που μιλούσε με ύφος θλιμμένο, «έστυβε» στην κυριολεξία τα μάτια της για να κλάψει και σε λίγο έσκαγε στα γέλια, για να τα σταματήσει κι αυτά η γκριμάτσα που την επανέφερε στο προσωπείο της θλίψης. Μιλούσε με γλώσσα καυστική για όλους και για όλα, μα με σεβασμό, σχεδόν με δέος, για τον πρόσφατα θανόντα άνδρα της. Είχα σχηματίσει την εντύπωση πως ήταν λόγιος, επειδή τα βιβλία της ζηλευτής βιβλιοθήκης της είχαν στην δερματόδετη πλάτη τους τα αρχικά του: Α.Τ.

Ήμουν τότε φοιτήτρια με όρεξη για μελέτη, αλλά πενιχρά οικονομικά μέσα, κι έτσι δεν πίστευα στ’ αυτιά μου όταν με προσκάλεσε να κάνω χρήση της βιβλιοθήκης της, μήτε και στα μάτια μου, όταν άρχισε να μου χαρίζει πολύτιμα βιβλία, όλα ενυπόγραφα από εκείνον: Αντώνιος Τριανταφύλλου, Σωτήρος… , Μαζαρίτα, Αλεξάνδρεια.

Ναι, της ήμουν ευγνώμων και ένιωσα μια περίεργη συγκίνηση την ημέρα που το συνειδητοποίησα, τόσα χρόνια μετά, λίγο πριν το ταξίδι μου στη μυθική πόλη του Φάρου, της Βιβλιοθήκης, του Ελληνισμού, της Αιγύπτου και της παγκόσμιας ιστορίας.

Γνώρισα την Αλεξάνδρεια της παρακμής… Μα περιδιάβηκα δρόμους, μπήκα σε μουσεία, γνώρισα το Πατριαρχείο, το Αβερώφειο Γυμνάσιο, το σπίτι του αλεξανδρινού ποιητή και έφτασα στη Μαζαρίτα και στην οδό Σωτήρος, λες και αναζητούσα κάτι που θα συμπλήρωνε εκείνο το αχνό πρόσωπο που είχα γνωρίσει από τις φράσεις και τους στίχους που υπογράμμιζε στα βιβλία του, όπως αυτούς στα Παραστρατημένα Πουλιά του Tagor:

Εκείνοι π’ όλα τάχουν εκτός από Σένα, ώ Κύριε,
χλευάζουν αυτούς που δεν έχουν τίποτ’ άλλο παρά Σε.

Ήμουν και σε εκείνον ευγνώμων.

*
Την επισκέφθηκα μόλις γύρισα και με δέχτηκε σαν να με περίμενε χρόνια. Της μίλησα για την ανάγκη μου να την δω, για τα συναισθήματα ευγνωμοσύνης που έτρεφα για την ίδια και τον άνδρα της, για το ταξίδι μου στην Αλεξάνδρεια και την περιήγησή μου στην Μαζαρίτα, ψάχνοντας για την οδό Σωτήρος…

Κι εκείνη, υπέργηρη, ταλαιπωρημένη από ασθένειες, αλλά με λαμπερό μυαλό και κατανοητή ομιλία, μου μίλησε για τον άνδρα της και την ζωή της, παλεύοντας με την δύσπνοια που διεκδικούσε τη σιωπή της:

«Ξέρετε… ο άνδρας μου ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Μιλούσε επτά γλώσσες και διάβαζε λογοτεχνία και στις επτά! Είχε γεννηθεί στη Χίο, μα μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια. Από παιδί δούλεψε παραγιός στο ραφείο κάποιου Αρμένη. Αυτός τον έστειλε σχολείο και τον βοήθησε να τελειώσει το Αβερώφειο Γυμνάσιο. Κάποτε άνοιξε δικό του «ατελιέ»... Είχε πελάτες σπουδαίους Έλληνες, αλλά και ξένους. Πλούτισε. Δεν είχε «προλάβει» όμως να παντρευτεί… έτσι έλεγε. Έφυγε από την Αλεξάνδρεια με πόνο, στο τέλος του ’50, όπως πολλοί ξένοι...

»Εγώ δεν γνώρισα την Αλεξάνδρεια. Γεννήθηκα στη Σμύρνη. Έκανα τα πρώτα μου βήματα στην Καταστροφή… και πήρα το δρόμο της προσφυγιάς. Φτάσαμε τελικά στη Θεσσαλονίκη. Για χρόνια ήμασταν οι «τουρκόσποροι» και περνούσαμε δύσκολα. Παντρεύτηκα μικρή μ’ ένα γειτονόπουλο. Δεν κάναμε παιδιά. Ήρθε ο πόλεμος και ο εμφύλιος. Εκείνος συνέχεια πολεμούσε… Το ’47 αποφάσισα να δουλέψω στην Αθήνα. Δρόμοι δεν υπήρχαν… Πήρα το «Χειμάρα» για τον Πειραιά. Δεν έφτασε όμως ποτέ... θέλω να πω, βούλιαξε. Ίσως το έχετε ακούσει… Κολύμπησα για ώρες πιασμένη σε μια σανίδα… Ήταν Ιανουάριος και χιονιάς… Χάθηκαν σχεδόν 400 άνθρωποι!... Για χρόνια άκουγα φωνές απελπισίας ξύπνια και κοιμισμένη. Λίγους μήνες μετά με ειδοποίησαν πως σκοτώθηκε ο Νίκος…

»Άρχισα να δουλεύω σκληρά, για να ζήσω και να ξεχάσω… Έτσι πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια. Το ’60 έπιασα δουλειά στο σπίτι του κ. Τριανταφύλλου. Δεν είχε κανένα στον κόσμο. Μετά από τρία χρόνια μου ζήτησε να παντρευτούμε. Δέχτηκα. Είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας… Δεν έζησε πολύ. Καταλαβαίνετε, του χρωστάω πολλά. Σας είπα πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν…

»Αλήθεια, τον πατέρα-Ιωάννη τον προλάβατε; Κρίμα! Έμενε με την οικογένειά του στον δεύτερο όροφο για αρκετά χρόνια. Λειτουργούσε σ’ ένα παλιό εκκλησάκι στο κέντρο της Αθήνας. Κάποτε ζήτησα να τον δω. Είχα απορίες για τη ζωή και το θάνατο… Και μου εξήγησε... για πολύ καιρό μου εξηγούσε. Πάνε χρόνια που πέθανε, αλλά νιώθω ζωντανή την παρουσία του…».

Χαμογέλασε αχνά.

«Μου δώσατε μεγάλη χαρά», ψιθύρισε. Έμοιαζε ξαφνικά εξαντλημένη.

Έμεινα να την κοιτάζω… Δεν υπήρχε πια θίασος, δεν υπήρχαν προσωπεία, μόνο ένα γαλήνιο πρόσωπο -η Ηρώ Τριανταφύλλου- που ρουφούσε ευχαριστιακά την κάθε στιγμή της ζωής που της χαριζόταν, ένα πρόσωπο καθηλωμένο, αλλά εν πλώ προς το Φάρο.

Ντέμη Σταυροπούλου

40 Σκέψεις

Που θα μας βοηθήσουν να αντέξουμε...

1. Μείνε σιωπηλός τουλάχιστον 10 λεπτά καθημερινά. Απομονώσου αν είναι απαραίτητο.

2. Άκου καλή μουσική όλες τις ημέρες, που αποτελεί γνήσια τροφή για το πνεύμα.

3. Σαν σηκώνεσαι το πρωί πες αυτό: Σήμερα ο στόχος μου είναι...

4. Να ζεις με τις τρείς λέξεις: Ενέργεια, ενθουσιασμό, κατανόηση του άλλου.

5. Παίξε περισσότερο από τον περσινό χρόνο.

6. Διάβασε πιο πολύ από πέρσι.

7. Κοίτα τον ουρανό τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Συνειδητοποίησε την μεγαλοσύνη που σε περιτριγυρίζει.

8. Όντας ξύπνιος, ονειρέψου περισσότερο.

9. Τρώγε περισσότερα φυσικά φρούτα και λαχανικά και λιγότερο βιομηχανοποιημένες τροφές ή παράγωγα σφαγής.

10. Τρώγε ξηρούς καρπούς, πίνε πράσινο τσάι, πολύ νερό και ένα ποτήρι κρασί την ημέρα (βεβαιώσου πως το συνοδεύεις με κάτι που σου αρέσει και με παρέα κάποιου που αγαπάς).

11. Κάνε να γελάσουν τρία πρόσωπα την ημέρα.

12. Τακτοποίησε το σπίτι, το αυτοκίνητο και το γραφείο σου και άσε την νέα ενέργεια να πλημμυρίσει τη ζωή σου.

13. Μη σπαταλάς τον πολύτιμο χρόνο σου σε κουτσομπολιά, πράγματα του χθες, αρνητικές σκέψεις, και θέματα που είναι έξω από τον έλεγχό σου.

14. Επένδυσε την ενέργειά σου στα θετικά του σήμερα.

15. Κατάλαβε πως η ζωή είναι ένα σχολειό που ήρθες για να μάθεις. Τα προβλήματα είναι μαθήματα που πάνε κι έρχονται και ό,τι μάθεις από αυτά θα ’ναι για όλη σου τη ζωή.

16. Προγευμάτισε σαν βασιλιάς, φάε σαν πρίγκιπας, δείπνησε σαν ζητιάνος.

17. Χαμογέλα και γέλα πιο πολύ.

18. Μη χάνεις ευκαιρία να αγκαλιάζεις εκείνον που εκτιμάς.

19. Η ζωή είναι σύντομη για να την χαραμίζεις μισώντας κάποιον.

20. Μη παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά, κανείς άλλος δεν το κάνει.

21. Δεν είναι απαραίτητο να κερδίζεις κάθε αντιπαράθεση, αποδέξου την ασυμφωνία και μάθε από την άλλη άποψη.

22. Γαλήνεψε με το παρελθόν, για να μη καταστρέψεις το παρόν.

23. Μη μοιράζεσαι τη ζωή σου με εκείνη των άλλων. Δεν ξέρεις το δρόμο που ακολούθησαν αυτοί.

24. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος της ευτυχίας σου εκτός από σένα τον ίδιο.

25. Να θυμάσαι πώς δεν έχεις τον έλεγχο όσων σου συμβαίνουν, αλλά σίγουρα το τι κάνεις με αυτά.

26. Μάθε κάτι νέο σήμερα.

27. Αυτό που σκέπτονται οι άλλοι για σένα δεν είναι υποχρέωσή σου.

28. Να εκτιμάς το κορμί σου και να το απολαμβάνεις.

29. Δεν έχει σημασία πόσο καλά ή κακά είναι τα πράγματα, θα αλλάξουν.

30. Η εργασία σου δεν θα ασχοληθεί με σένα σαν αρρωστήσεις, οι φίλοι σου ναι. Έχε επαφή μαζί τους.

31. Τελείωνε με οτιδήποτε δεν είναι χρήσιμο, ωραίο, διασκεδαστικό.

32. Η ζήλεια είναι χάσιμο χρόνου. Εσύ έχεις ήδη όσα χρειάζονται.

33. Θυμήσου πως είσαι ιδιαίτερα ευλογημένος για να είσαι στρεσαρισμένος.

34. Δεν πειράζει που κάθεσαι. Σήκω, ντύσου και βοήθα.

35. Να αγαπάς, πάντοτε με όλο σου το είναι.

36. Τηλεφώνα στους δικούς σου συχνά και λέγε τους πως υπάρχεις.

37. Κάθε βράδυ ξαπλώνοντας πες: Σε ευχαριστώ Θεέ μου! Κατάφερα να…

38. Απόλαυσε το ταξίδι.

39. Έχεις μόνο μια ευκαιρία. Κέρδισε όσο περισσότερο...

40. Τα καλύτερα έρχονται.

Τὸ τζάκι κι ἡ παρηγοριά του…

Στὸν κ. Π.Β. Πάσχο, ἑόρτιος, γιὰ τὸ ἐπικείμενο Ἅγιο Δωδεκαήμερο, χαιρετισμὸς

Μέρες τοῦ Δωδεκαημέρου, φωτεινὲς μέρες ποὺ ἀποπνέουν ἱερότητα καὶ δέος γιὰ ὅσους ἐπιμένουν νὰ ἐρευνοῦν μὲ ἐπιμέλεια καὶ προσοχὴ τὴν ψυχή τους, τὴν παράδοση καὶ φυσικὰ τὶς καταβολές τους. Γιατὶ τὶς μέρες αὐτές, ποὺ λειτουργεῖ ἔτι περισσότερο ἡ λυρικὴ διάθεση τῆς νοσταλγίας τῶν χρόνων τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ὁ κάθε συνειδητὸς καὶ φιλέορτος πιστὸς ἀναπολεῖ, μαζὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα καὶ κάποιες γωνιὲς εὐλογημένες καὶ πανίερες τοῦ σπιτιοῦ του, γωνιὲς ποὺ φωτίζονται ἀκόμα ἀπὸ τὴν ἀκοίμητη λαμπάδα τῆς ψυχῆς, γιατὶ ἐκεῖ ἀναπαύτηκε πολλὲς φορὲς καὶ, δὲν εἶν᾿ ὑπερβολὴ νὰ τὸ πεῖ κανεὶς, ὅτι καὶ τώρα, καθὼς νοερὰ ἐπιστρέφει, ἀναπαύεται.

Ἀπὸ τὶς εὐλογημένες, λοιπὸν, γωνιὲς ποὺ στέκουν μέσα σου ἀκόμα, ὡς καταφυγῆς χῶροι καὶ εὐτόλμου φροντίδας, εἶναι καὶ τὸ τζάκι, ἡ παραστιὰ, ἡ ἑστία. Κι ἦρθε, μέρες ποὺ εἶναι, νὰ τὸ θυμίσει ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης τὸ παλιὸ τὸ τζάκι μὲ τὶς ἀτίμητες ἐκεῖνες λέξεις ποὺ βγαίνουν κατευθείαν ἀπό τὸ λατομεῖο τῆς εὐαίσθητης ψυχῆς του. «Οὐδὲν ἐπόθησα θερμότερον ἐν τῷ μακρῶ βίῳ τῆς ξενιτείας μου ἤ τὴν ἀπόκτησιν ἑστίας, παρὰ τὴν ὁποίαν καθήμενος νὰ ἀφαιροῦμαι εἰς τὰς ἑλικοειδεῖς κυμάνσεις τῆς φλογός της καὶ νὰ καίω ἀπό καιροῦ εἰς καιρὸν τόσα ἀποτυχόντα σχέδια, ὡς καίουσι τὰ ἄχρηστα χαρτία». Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὲ χρόνια περασμένα, ὅταν ἀπό τὸ σπίτι ἔλειπε ἡ τηλεόραση, ποὺ στὶς μέρες μας, καλῶς ἤ κακῶς, συντροφεύει τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους, οἱ ἡλικιωμένοι λέγανε πὼς συντροφιὰ τους ἦταν, ἐκτὸς τῶν ἁγίων, τῶν ὁποίων τὸ καντήλι οὐδέποτε ἔσβυνε, καὶ ἡ φωτιὰ στὴν παραστιά. «Τὴ φωτιὰ μ᾿ ἔχω συντροφιὰ μ’» ἔλεγε ἡ γιαγιὰ ἡ Οὐρανία κάτω στὸ Ρέμα ποὺ ζοῦσε μόνη της, ἰδιαίτερα στὶς μακρὲς νύχτες τοῦ χειμώνα, ὅπου ἡ μοναξιὰ μεγάλωνε, ὅπως οἱ σκιὲς στοὺς γύρω καπνισμένους καὶ γκρίζους τοίχους τοῦ χαμηλοῦ της σπιτιοῦ, ἀλλὰ καὶ λίγο πιὸ κάτω στὴ χωνεμένη μέσα στὸ ὑγρὸ σύννεφο, ποὺ ἀνέβαζε ἡ ὑγρασία, ρεματιά.

Αὐτὴ ἡ παρηγοριὰ ἔρχεται και σήμερα, σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἄγριους καιροὺς στοὺς ὁποίους ἀρμενίζουμε, νὰ σταθεῖ μὲ ἱερότητα καὶ δέος τὸ ἀντιστύλι στοὺς ἐπερχόμενους κλυδωνισμοὺς, καθὼς ἀναθυμᾶται κανεὶς ἐκείνη τὴν ἑστία, τὴν παραστιὰ τῶν παιδικῶν τῶν χρόνων νὰ φεγγοβολᾶ μέσα του μὲ ὅλη τὴ θαλπωρὴ, τὴν εὐλογία καὶ τὴν ὀμορφιὰ.

Μόνο ποὺ σιμὰ του στὴν παραστιὰ, στὴν ἑστία ἐκείνη κάθονταν καὶ τὸν συντρόφευαν τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῶν γονιῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς. Ἰδιαίτερα τῆς γιαγιᾶς μὲ τὸ αἰώνιο πλέξιμο καὶ τὸ παραμύθι, τὸ ποτισμένο μὲ πολλὰ ὄνειρα καὶ συμβουλές. Γιατὶ ἀπό τὸ φτωχικὸ τὸ παραμύθι ξεκινοῦσε μιὰ προσπάθεια συμβουλευτικῆς, ὥστε νὰ μάθει τὸ παιδὶ δυὸ πράγματα: τόσο γιὰ τὸν κόσμο -τὸν καλὸ καὶ τὸν κακό- ὅσο καὶ γιὰ τὴ νοικοκυρωσύνη, τὴν ἀπαρχὴ τῶν πάντων μέσα στὸν καθημερινὸ τὸ βίο. Κι ἦταν αὐτὴ ἡ πρωτόγονη παιδαγωγικὴ μιὰ ἰκανὴ μαθητεία στὶς οὐσιαστικὲς ἀξίες τῆς ζωῆς, ἀφοῦ γίνονταν πάντα μὲ ἁγνότητα, εἰλικρίνεια, ἀγάπη καὶ προπάντων γνησιότητα -ἀρετὲς ποὺ σπανίζουν σήμερα ὅπως σπανίζουν πολλὰ. Μὲ πρῶτο τὴν ἀνθρωπιά μας.

Μέρες, λοιπόν, ποὺ εἶναι, ξαναθυμήθηκες τὸ τζάκι καὶ περισσότερο τὴν παραμυθία ποὺ σκορποῦσε γύρω. Καθὼς φεγγοβολοῦσε ἐκεῖνες τὶς ἄγριες νύχτες τοῦ χειμώνα, ὅταν ὁ παγωμένος ἀέρας καὶ ἡ ἀτίθασα κυμαινομένη θάλασσα τράνταζαν τὸ νησὶ ἀπό τὰ θεμέλιά του. Μόνο ποὺ δὲν καταλάβαινες τότε ὅτι ἐκεῖνες οἱ στιγμές, οἱ θεῖες στιγμὲς, ποὺ τὶς πασπάλιζε αἰσιοδοξία καὶ ἀσφάλεια ἡ παρουσία τῶν δικῶν σου ἀνθρώπων, θὰ σοῦ χάριζαν στὰ κατοπινὰ τὴ δυνατότητα νὰ ἡρεμεῖς ὅταν τὶς ἀναπολεῖς, ὅταν μὲ συγκίνηση τὶς ἐπισκέπτεσαι, στιγμὲς, ποὺ, δυστυχῶς, δὲν θὰ ματάρθουν. Ὅπως πολλὰ.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Σημείωση: Οι φωτογραφίες της ανάρτησης δείχνουν παλιὰ τζάκια, κατασκευασμένα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ., ἀπό τὸ χωριὸ Κλῆμα τῆς Σκοπέλου.

Τί εστιν Αλήθεια;

Αυτές οι λέξεις του Πόντιου Πιλάτου, που τις βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 18, 38, έχουν γίνει τόσο γνωστές όσο και η άλλη φράση του: «Ίδε ο Άνθρωπος» (Ιω. 19, 5). Η πρώτη ως ερώτηση και η δεύτερη ως δήλωση. Μακάρι να είχε τη σοφία να απαντήσει την ερώτησή του με τη δήλωσή του, αφού ο Άνθρωπος ήταν πράγματι ο Υιός του Ανθρώπου, ο Δεύτερος Άνθρωπος (Αδάμ), που σε κάποια περίπτωση περιέγραψε τον Εαυτό Του ως την Οδό, την Αλήθεια και τη Ζωή, και ο Οποίος αναμφισβήτητα θα μπορούσε να είχε πει στον Πιλάτο που θα μπορούσε να βρεθεί η Αλήθεια.

Αυτή όμως είναι μια ερώτηση που ο κόσμος πάντοτε απευθύνει στους φιλοσόφους του, και κάποιοι την έχουν απαντήσει κυνικά, ότι δηλαδή βρίσκεται στον πυθμένα ενός απύθμενου πηγαδιού. Μπορεί άραγε να βρεθεί στη γη, σ’ αυτή την πλευρά του καταπετάσματος, ή είναι να αναζητείται πάντοτε και ποτέ να μην βρίσκεται, σαν ένας γόρδιος δεσμός που δεν πρόκειται να κοπεί ποτέ και που δεν είναι δυνατό να ξεδιαλυθεί σ’ αυτή τη ζωή;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσφέρει μια πολύ ξεκάθαρη και καταφατική απάντηση στο ερώτημα αυτό. Η αλήθεια βρίσκεται στην Εκκλησία, σ’ αυτή τη ζωή, στα θεμελιώδη ζητήματα της πίστης. Η Ορθοδοξία δεν υποστηρίζει την άποψη ότι έχει απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα. Αντίθετα μάλιστα, ισχυρίζεται πως κάποια προβλήματα παραμένουν μυστήρια και πρέπει να γίνονται δεκτά με τη βοήθεια της πίστης, αφού «βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον» (Α΄ Κορ. 13, 12). Πάντως θα πρέπει να δηλωθεί ότι οποιοσδήποτε Χριστιανός απευθύνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία θα λάβει απάντηση στο ερώτημά του, και η απάντηση δεν πρόκειται να διαφέρει από ιερέα σε ιερέα, αφού η απάντηση δεν είναι η προσωπική του άποψη αλλά η αλήθεια, έτσι όπως φυλάσσεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, της οποίας ο ιερέας είναι αυθεντικός διδάσκαλος, μέσω του δικαιώματος που του δίνει η χειροτονία του.

Στο εν λόγω ζήτημα η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας διακρίνεται από εκείνη της Ρωμαϊκής και των Προτεσταντικών Εκκλησιών. Η Ορθοδοξία και η Ρώμη υποστηρίζουν την θεωρία της εξέλιξης του Χριστιανικού δόγματος, δηλαδή ότι ενώ η πίστη παραδόθηκε από τον Χριστό στους Αποστόλους -την οποία ονομάζουμε depositum fidei, παρακαταθήκη- οι πλήρεις έννοιες αυτών των αληθειών εξελίχθηκαν σταδιακά δια των Οικουμενικών Συνόδων. Η Ρώμη βέβαια συνεχίζει την εξέλιξη με βάση την αποκλειστική εξουσία της Παπικής αλάθητης έκφρασης, ενώ η Ορθοδοξία υποστηρίζει πως οι Επτά Οικουμενικές Σύνοδοι έχουν διερμηνεύσει τις δογματικές αλήθειες στην πληρότητά τους, επίσης ότι για οτιδήποτε χρειάζεται να προσδιοριστεί περαιτέρω απαιτείται η σύγκλιση Οικουμενικής Συνόδου, και πως οτιδήποτε ορισθεί θα πρέπει να έχει πλήρη αγιογραφική κατοχύρωση, υποστήριξη από την πρώϊμη Παράδοση και την πλήρη αποδοχή του πιστευόμενου Σώματος. Επίσης, δεν υπεισέρχεται στις λεπτομέρειες ενός δόγματος. Ενώ, για παράδειγμα, επιβεβαιώνεται η Πραγματική Παρουσία του Χριστού στα στοιχεία του άρτου και του οίνου μετά τον καθαγιασμό, το πως και το πότε δεν λεπτολογούνται, όπως συμβαίνει με τη Ρωμαϊκή Θεολογία.

Σε αντίθεση με μη Ρωμαιο-Καθολικές ομάδες η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σταθερή και στέρεα θέση στα βασικά δόγματα της πίστης. Γιατί το να δώσεις διφορούμενες απαντήσεις ή το να επιτρέψεις διαφοροποιούμενες και αντιφατικές διδασκαλίες στις βασικές αλήθειες, ισοδυναμεί με ισχυρισμό ότι η αλήθεια δεν μπορεί να βρεθεί και ότι οι περισσότερες γνώμες είναι ισότιμες. Υπάρχει μια σφαίρα στην οποία γνώμες μπορούν να προσφερθούν, αλλά αυτή αφορά τις περιφερειακές υποθέσεις. Στα ουσιαστικά και αναγκαία ζητήματα υπάρχει απάντηση και αυτή η απάντηση είναι η αλήθεια.

«Αληθεύοντες εν αγάπη» (Εφες. 4, 15) είναι μια αγιογραφική εντολή που δεν είναι πάντα εύκολο να την ακολουθήσει κανείς. Τα πάθη εύκολα εξάπτονται όταν η αλήθεια αμφισβητείται και η αγάπη μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μίσος, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία των θρησκευτικών διωγμών. Όμως η αγάπη από την οποία απουσιάζει η αλήθεια μετατρέπεται σε συναισθηματικότητα, όπως ακριβώς η αλήθεια που δεν εκφέρεται με αγάπη είναι άσχετη με τον Χριστό.

Ο κόσμος φαίνεται να είναι σαστισμένος σήμερα, όπως ακριβώς ήταν και τότε που πρωτοπαρουσιάσθηκε το χριστιανικό μήνυμα. Τότε το μήνυμα προσφέρθηκε από Εκείνον που ήταν ο Ίδιος αλήθεια και Αγάπη. Αργότερα η αλήθεια μεταδόθηκε με αγάπη από τους ερευνητές της. Ας επιτραπεί να μεταδοθεί και σήμερα πάλι, και θα αποδειχθεί πως είναι ο δίκοπος λόγος που δεν θα επιστρέψει αδειανός στο Θεό που τον έστειλε.

+ Αρχιμ. Βαρνάβας Burton
Orthodox Leaflet, Spring-Summer 1961, No. 3, σσ. 1-2
Μετάφραση: Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας

Νομισματικό Μουσείο Αθηνών

Πολλά ακούμε στις ειδήσεις το τελευταίο διάστημα για το περίφημο «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» ή «ΔΝΤ». Εμείς όμως εδώ παρουσιάζουμε σήμερα το Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας μας. Το εν λόγω Μουσείο είναι ένα από τα παλαιότερα κρατικά μουσεία της Ελλάδας. Θεσμοθετήθηκε το 1834, την ίδια χρονιά με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η αρχαιολατρία της εποχής διαδεδομένη σε όλη την Ευρώπη και η πρόσφατη ίδρυση του νεοελληνικού κράτους δημιούργησαν τις συνθήκες της προστασίας της εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Έτσι, από την αρχή, η ιστορία του Μουσείου συνδέθηκε άμεσα με την ιστορία του νεοελληνικού κράτους, τις κοινωνικές συνθήκες και τις πολιτιστικές κατευθύνσεις της κάθε εποχής. Καθοριστικό ρόλο στην πορεία του όμως, έπαιξε και η προσωπικότητα των ανθρώπων που το διεύθυναν.

Το 1843, το Μουσείο συστεγάζεται με την Εθνική Βιβλιοθήκη σε μία αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1867, το Νομισματικό Μουσείο ορίζεται επίσημα με νόμο ως παράρτημα της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το 1965 αποφασίζεται η διοικητική αυτοτέλεια της Νομισματικής Συλλογής και το 1977 της αποδίδεται ο παλαιός τίτλος του Νομισματικού Μουσείου. Το 1984 στο Υπουργείο Πολιτισμού παραχωρείται το Ιλίου Μέλαθρον (στην Οδό Πανεπιστημίου) για τη στέγαση του Νομιματικού Μουσείου.

Η ιστοσελίδα του Νομισματικού Μουσείου είναι πολύ πλούσια και εξαιρετικά ενημερωμένη. Η ιστορία του Μουσείου, το κτήριο στο οποίο στεγάζεται, οι πολλές και διάφορες εκθέσεις του, ξετυλίγονται με ένα σύγχρονο και επαγγελματικό τρόπο μέσα από τις πολλές και ιδιαίτερα φροντισμένες σελίδες του. Έχουμε συνηθίσει να κάνουμε κυρίως κριτική για πράγματα που μας πικραίνουν στην αγαπημένη Πατρίδα μας. Καιρός να αρχίσουμε να δεχόμαστε και να αναδεικνύουμε τις ομορφιές και τα επιτεύγματά μας. Μόνο έτσι θα μας πάρουν όλοι στα σοβαρά!

Μασσαλία 2013

Επίσημη Ελληνική συμμετοχή στις εκδηλώσεις για τη

Μασσαλία-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2013

Σημαντική έκθεση με θέμα ο «Θησαυρός των Μασσαλιωτών» θα πραγματοποιηθεί από 15 Ιανουαρίου έως 15 Απριλίου 2013 στη Μασσαλία, στο κλειστό περιστύλιο του Μουσείου της Vieille Charité, αποτελώντας έτσι την επίσημη ελληνική συμμετοχή στις πολιτιστικές εκδηλώσεις «Μασσαλία-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης».

Πρόκειται για 16 αρχαία έργα που θα ταξιδέψουν στην πόλη των Φωκαέων από το Μουσείο των Δελφών και αποτελούν τμήμα από αναθηματικό κτίριο που βρισκόταν στους Δελφούς κατά την αρχαιότητα. Η έκθεση θα καταδείξει την σπανιότητα του συμπλέγματος, δεδομένου ότι επρόκειτο για κτίριο ιωνικού ρυθμού που κτίστηκε στο 530 π.χ. Οι ιωνικοί του κίονες καταλήγουν σε αιολιγικά κιονόκρανα, τύπο σπάνιο.

Η προγραμματιζόμενη έκθεση θα διαρθρώνεται σε τρεις ενότητες: α) παρουσίαση του χώρου των Δελφών και σημασία της για τον αρχαίο κόσμο, β) προβολή του Θησαυρού των Μασσαλιωτών και ολογραμμική αναπαράσταση του κτιρίου όπως ήταν κατά τον αρχαίο κόσμο και γ) ιστορία της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα που εορτάζει ήδη τα 160 χρόνια της παρουσίας της.

Η πρόταση για την έκθεση που έχει εγκριθεί ήδη εξ ολοκλήρου ως προς τον προϋπολογισμό της από την αρμόδια Επιτροπή του «Μασσαλία 2013» είναι αποτέλεσμα επίπονων προσπαθειών και συνεννοήσεων μεταξύ του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Μασσαλία, του Μουσείου της Vieille Charité και του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού.

Πρόκειται για ιδιαίτερη επιτυχία, δεδομένου ότι εγκρίθηκε από το Ελληνικό Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ο δανεισμός των 16 αυτών έργων, συμπεριλαμβανομένων 5 έργων που είχαν χαρακτηρισθεί -λόγω της σημαντικής ιστορικής τους σημασίας- ως «αμετακίνητα».

Εξασφαλίζεται έτσι ότι κατά τη διάρκεια των σημαντικών πολιτιστικών εκδηλώσεων του 2013, θα υπάρξει η προβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, επικυρώνοντας ταυτόχρονα τους μακραίωνους δεσμούς μεταξύ της Μασσαλίας, του χώρου των Δελφών και της μητέρας Ελλάδας.

Γλάροι στο Hastings

Η όμορφη και αρκετά γραφική παραθαλάσσια πόλη του Hastings βρίσκεται στη Νότια Αγγλία.

Στην πόλη αυτή, ειδικά μάλιστα κατά μήκος όλης της ωραίας παραλίας βλέπει κανείς, όποτε και να βρεθεί εκεί, αμέτρητους γλάρους.

Στην Αγγλία τους γλάρους τους αποκαλούν «rats with wings», αλλά οι κάτοικοι της περιοχής του δήμου του Hastings φαίνεται πως έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τα πετούμενα αυτά, μια σχέση που μερικοί την περιγράφουν ως «rare love affair».

Άλλοι λένε πως η πλειοψηφία των κατοίκων «are mad about our feathered friends».

Στην περιοχή αυτή υπάρχει και λειτουργεί και το πρώτο σε διεθνές επίπεδο νοσοκομείο για γλάρους. Σ’ αυτό προσέρχονται γύρω στους 400 γλάρους το χρόνο για διάφορες θεραπείες.

Πολλοί περαστικοί προσφέρουν στους γλάρους διάφορα φαγώσιμα, αλλά σύμφωνα με τους ειδικούς δεν είναι όλα κατάλληλα. Αυτή είναι και η αιτία που τον τελευταίο χρόνο μειώθηκε ο πληθυσμός των γλάρων στο Hastings.

Κολοσούρτης

Με την κάπως περίεργη αυτή ονομασία του τίτλου δηλώνεται ο δρόμος και η διαδρομή που εκτείνεται από τους Μύλους (έξω από το Άργος του Νομού Αργολίδας) μέχρι πάνω στο ορεινό χωριό με το γλυκύ όνομα Αχλαδόκαμπος, στα σύνορα μεταξύ Αργολίδας και Αρκαδίας.

Ένας παλιός ταξιδιώτης (ο Α.Κ.Β.) θυμάται τη διαδρομή αυτή και την περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά με τα παρακάτω λόγια:

«Όταν περνούσε το λεωφορείο τους Μύλους και τη διασταύρωση για Κιβέρι - Ξηροπήγαδο - ’Αστρος, η αδρεναλίνη άρχιζε και ανέβαινε λές και ζήλευε το αγκομαχητό του. Ο δρόμος στενός μέχρι το πρώτο πέταλο. Πολλοί επιβάτες στο παλιό “Κολοσούρτη” έκλειναν τα μάτια από το φόβο, ειδικά σε κείνα τα πέταλα που η μούρη του λεωφορείου έχασκε στο γκρεμό. Πάντα θυμάμαι τον αγώνα του οδηγού στο Κολοσούρτη, πως έστριβε το τεράστιο τιμόνι στα πέταλα, πως άλλαζε ταχύτητες χαράζοντας πορεία με το λεβιέ. Στα γυρίσματα του ο Κολοσούρτης αποζημίωνε όσους σαν κι εμένα είχαν τα μάτια ανοικτά και έκαναν πως δεν φοβόντουσαν, μας χάριζε σε κάθε του στροφή τον Αργολικό κόλπο, το απόλυτο μπλέ μιας ονειρικής εικόνας.

Μια ώρα δρόμος ήταν η διαδρομή αυτή και ίσως περισσότερο μέχρι να φτάσουμε στο διάσελο και να πάρουμε την κατηφόρα για τον Αχλαδόκαμπο . Απέναντι μας τώρα έστεκε η γέφυρα του τρένου ενώνοντας ένα μεγάλο φαράγγι. Ο δρόμος για τον Αχλαδόκαμπο είχε τις δικές του δυσκολίες, στενότερος από τον Κολοσούρτη και με κλίση πολύ μεγαλύτερη από αυτόν.

Μετά τον Αχλαδόκαμπο το λεωφορείο παίρνοντας γι’ άλλη μια φορά ανηφορική πορεία, βγάζοντας μαύρους καπνούς πίσω του, έβγαινε δειλά - δειλά στο Αρκαδικό οροπέδιο».

Τη διαδρομή αυτή τη θυμάμαι κι εγώ ανάλογα με τον παραπάνω ταξιδιώτη. Όταν ήμουν μικρός, κι ο πατέρας μου εργαζόταν ως οδηγός στο ΚΤΕΛ Αργολίδας, είχα την ευκαιρία να τον συνοδεύω κάποτε σε κάποια ταξίδια και εκδρομές που έκανε με το λεωφορείο που οδηγούσε.

Έτσι είχα αποκτήσει την... εμπειρία και τον ανάλογο φόβο του Κολοσούρτη από ενωρίς.

Στη μέση όμως της διαδρομής υπήρχε κι ένα εστιατόριο, στο οποίο μπορούσε κανείς να δροσιστεί λίγο, και αν πεινούσε ο μάγειρας είχε πάντα έτοιμο βραστό κατσικίσιο κρέας, από ζώα βέβαια της περιοχής.

Σε πρόσφατη επίσκεψη στην περιοχή είχα την ευκαιρία να κάνω τη διαδρομή αυτή, μετά από πολλές δεκαετίες, ερχόμενος από την Τρίπολη και κατευθυνόμενος προς τους Μύλους. Οδηγός και πάλι ο πατέρας μου, αλλά αυτή τη φορά με μικρό επιβατικό αυτοκίνητο.

Φυσικά τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ σήμερα. Ο Κολοσούρτης είναι σχεδόν έρημος, αφού λειτουργούν πια μεγάλοι εθνικοί δρόμοι που εξυπηρετούν τους ταξιδιώτες πολύ καλύτερα από τους παλιούς, μικρούς, στενούς και επικίνδυνους δρόμους.

Ούτε μαγαζιά υπάρχουν πια ανοικτά για να δροσιστεί κανείς. Το τοπίο όμως παραμένει αυθεντικά ορεινό, με μια φυσική αγριότητα.

Εκείνο βέβαια που παρατηρεί κανείς είναι τα πάμπολλα προσκυνητάρια, περισσότερα από 100, σε όλη τη διαδρομή του Κολοσούρτη. Απόδειξη κι αυτή των πολλών ατυχημάτων και της μεγάλης επικινδυνότητας της εν λόγω διαδρομής.

Ξανθιές

Λέει η πρώτη ξανθιά στη δεύτερη:

"Εγώ θα πάω στο φεγγάρι..."

Λέει η δεύτερη:

"Και εγώ θα πάω στον ήλιο..."

Λέει η πρώτη:

... ... "Hellooo, ο ήλιος καίει..."

Και απαντάει η δεύτερη:

"Hellooo, ΘΑ ΠΑΩ ΒΡΑΔΥ!!!"

Τὰ ἄλλα γενέθλια...

(Ἤ, ἑορτάζοντας τὴν 33η ἐπέτειο τῆς εἰσόδου σου στὸν Κλῆρο)

Κάθε φορὰ ποὺ θ᾿ ἀνατείλει ἡ 18η Νοεμβρίου, μιὰ περίεργη νοσταλγία, ἀλλὰ κι ἕνα σφίξιμο ἀνεβαίνουν ἀπό τὰ βαθύτερα τὰ θεμέλια τοῦ εἶναι σου καὶ συλλαβίζουν, μαζὶ μὲ τὰ ὅσα εὐχετήρια, στιγμὲς περιούσιες καὶ ὁριακές. Αὐτὲς τῆς χειροτονίας σου καὶ φυσικὰ τῶν πρώτων σου βηματισμῶν στὸ Χορὸ καὶ τὸ Χῶρο τῆς Ἱερωσύνης. Στιγμὲς καὶ ὧρες ποὺ σήμερα, ἐπετειακὰ, τὶς τιμᾶς ὡς ἄλλα γενέθλια. Γενέθλια ποὺ μνημειώνουν ἕνα καὶ μόνο γεγονός: τοῦ εἰσοδικοῦ στὴν Ἱερωσύνη. Κι ἀσφαλῶς δὲν εἶναι καὶ λίγο αὐτό...

Ἄν ἡ Νοσταλγία , λοιπόν,τοῦτες τὶς στιγμὲς κλωθογυρίζει μέσα σου μὲ ρυθμοὺς καὶ ἤχους παλιοὺς, ὡστόσο γνώριμους, αὐτὸ γίνεται, ἐπειδὴ τὰ Πρόσωπα καὶ τὰ γεγονότα ποὺ τὰ σφράγισαν φίλοι, γνωστοί, ἐπίτροποι, ἱεροψάλτες, ἱερόπαιδες, ἀλλὰ καὶ συλλειτουργοί, ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ σοῦ φίλεψε τὸ μέγιστο αὐτὸ διακόνημα, συνυπάρχουν. Μόνο ποὺ πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔχουν ἀναχωρήσει γιὰ τὴ Χώρα τῶν Ζώντων. Καὶ τοῦτες τὶς ὧρες τοὺς ἀναθυμᾶσαι μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ μές᾿ ἀπ᾿ τὸ σύθαμπο, ποὺ οἱ φωτεινὲς αὐτὲς στιγμὲς ἐμφανίζουν, τοὺς ἀνακαλεῖς. Νὰ συμπορευτεῖτε, ὅπως κάποτε, σὲ πανηγύρεις, ἑορτὲς, προσπάθειες εὐπρεπισμοῦ τοῦ ναοῦ. Κι ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι ἀδύνατο καταθέτεις, μὲ τὸ κερὶ ποὺ ἀνάβεις γιὰ τὶς ὡραῖες τους ψυχὲς, τὸν ἰκέσιο λόγο σου, ὅπως εἶναι ἀναπαυμένοι πάντοτε.

Ὡστόσο στὴν ψυχὴ ἀνεβαίνει καὶ κεῖνο τὸ παράξενο σφίξιμο, ποὺ ἀσφαλῶς σχετίζεται μὲ τὴν ἀνείπωτη πίκρα ποὺ σὲ κατέχει, καθὼς συνειδητοποιεῖς, ἀφοῦ ἡ μέρα αὐτὴ σὲ προτρέπει -ὅπως ἡ ἀρχιχρονιὰ- σὲ μιὰν προσπάθεια ἀπολογισμοῦ. Νὰ παρατηρήσεις μὲ προσοχὴ δηλαδὴ τὰ λάθη καὶ τὶς ἀτέλειές σου ὡς ποιμένα καὶ πατέρα μιᾶς κοινότητας πιστῶν. Ἔτσι, στὸ βάθος τῶν τριανταδύο χρόνων βλέπεις πολλὰ καὶ ποικίλα λάθη, ποὺ ἄφησαν κάποια κενὰ στὴ διακονία σου. Καὶ τὸ συνειδητοποιεῖς αὐτὸ πασχίζοντας νὰ φανεῖς τώρα πιὸ χρήσιμος καὶ χωρὶς πολλὲς παραλείψεις. Καὶ φυσικὰ ἀναθέτεις ὅλα τοῦτα στὸ ἀμέτρητο ἔλεός Του, τὸ μόνο ποὺ ὑπολογίζεις.

Τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν εἶναι πολλὰ καὶ μάλιστα εἶναι ἐκεῖνα ποὺ τὰ χαρακτηρίζει ὁ ἐνθουσιασμὸς καὶ ἡ νεότητα. Τώρα, λοιπόν, ποὺ πέρασαν ὅλ᾿ αὐτὰ καὶ ἡ ἐμπειρία μαζὶ μὲ τὴ σιωπὴ σὲ συντροφεύουν στὸ τρίτο σκαλοπάτι τῆς τέταρτης δεκαετίας ποὺ ἄρχισες νὰ περπατᾶς, ἕνα πράγμα κρατᾶς ὡς βακτηρία καὶ ἐλπιδόφεγγο φῶς. Τὸν ὑπέρκαλλο καὶ σημαδιακὸ στίχο: «Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς, ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν, οὗτος μου Θεὸς καὶ δοξάσω Αὐτόν...». Δοξάσω Αυτὸν, ὅσο τὰ μάτια ἀπομένουν ἀνοιχτὰ κι ἡ καρδιὰ συνειδητοποιεῖ τὴν ἀναξιότητα τοῦ εἶναι σου. Ἀμήν.

(Ἱ. Ν. Αγ. Παντελεήμονος 18-11-2011-σὲ ὥρα ἥσυχη, ἑσπερινή)
π. Κων. Ν. Καλλιανός

Εβδομάδα θρησκειών

Η Βρετανία είναι πια ως γνωστόν μια πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική χώρα. Αρκεί φυσικά να αναφέρουμε κάποιους αριθμούς του θρησκευτικού χάρτη της χώρας, που τους δανειζόμαστε από την απογραφή του 2001. Συγκεκριμένα, ενώ ο γενικός πληθυσμός της χώρας είναι 58.789.194, οι χριστιανοί είναι 37.046.500, οι μουσουλμάνοι 1.546.626, οι Ινδουϊστές 552.421, οι Σικ 329.358, οι Ιουδαίοι 259.927 και οι Βουδιστές 144.453.

Αυτό, όπως καταλαβαίνει κανείς, δημιουργεί διάφορα ενδιαφέροντα ζητήματα. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις, αλλά και με το ίδιο το άτομο, τις αρχές, τις αρετές και τα δικαιώματά του.

Σε μια κοινωνία προσώπων όπου όλοι γύρω μας ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες, φυλές και αντιλήψεις, χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι για διάλογο, για ανεκτικότητα και για συνεργασία. Αυτά, θεωρητικά μπορούμε και πρέπει να τα εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας. Όμως στην πράξη δεν γίνονται όλα όπως τα φαντάζεται κανείς. Υπάρχουν δυσκολίες, διχογνωμίες, κι όταν κάποτε απουσιάζει η ψυχραιμία φτάνουμε και σε συγκρούσεις.

Επειδή, λοιπόν, υπάρχει όλο αυτό το πολύπλοκο πλαίσιο η φιλόξενη αυτή για όλους μας χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου έχει καθιερώσει τα τελευταία τρία χρόνια μια «εβδομάδα θρησκειών», στη διάρκεια της οποίας τα θέματα των διαθρησκειακών σχέσεων μπαίνουν... πάνω στο τραπέζι και συζητούνται φανερά, χωρίς φόβο και πάθος. Αυτή η εβδομάδα για φέτος αρχίζει σήμερα και ολοκληρώνεται το ερχόμενο Σάββατο, με πολλές και ποικίλες εκδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα, ιδιαίτερα όμως εκεί όπου η παρουσία διαφορετικών θρησκευτικών ομάδων είναι φανερή και διακριτή.

Οι οργανωτές των εκδηλώσεων αυτών έχουν θέσεις τους εξής στόχους:

- Να ενισχυθούν και να δυναμωθούν οι καλές διαθρησκειακές σχέσεις, σε όλα τα επίπεδα.

- Να αυξηθεί η συνειδητή γνωριμία μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών ομάδων στη Βρετανία, εξυμνώντας την διαφορετικότητα και βασίζοντας τη νέα επικοινωνία πάνω στην προσφορά που τα μέλη των διαφόρων θρησκειών κάνουν στις γειτονιές τους και στην ευρύτερη κοινωνία.

- Να αυξηθεί η κατανόηση και η συνεννόηση μεταξύ θρησκευόμενων και μη θρησκευόμενων ατόμων.

Μακάρι η εβδομάδα αυτή να συμβάλλει στην απάλειψη των διαφορών και στην καλύτερη και αποδοτικώτερη επικοινωνία μεταξύ των μελών των διαφόρων θρησκειών.

Λαμπρότερη Ελλάδα

Ανακαλύπτοντας και πάλι την Ελλάδα κατά τον 19ο αι.

Την εποχή αυτή, από τις 13 Οκτωβρίου και μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου 2011, πραγματοποιείται στην Βιβλιοθήκη Maughan του Λονδίνου (Chancery Lane, London WC2A 1LR) μια ειδική έκθεση, αφιερωμένη στην Ελλάδα του 19ου αι. και σε γειτονικές περιοχές (κυρίως στην Αλβανία). Εξετάζει δε το πως η χώρα μας κατέκτησε με τον αγώνα για Ελευθερία, με τη χάρη, την ιστορία και τις ομορφιές της, την καρδιά και την έμπνευση Βρετανών Περιηγητών, συγγραφέων και καλλιτεχνών.

Στην έκθεση παρουσιάζονται εκδόσεις Περιηγητών όπως ο Sir William Gell, ο Percy Bysshe Shelley και ο Λόρδος Βύρωνας. Επίσης, όμορφες λιθογραφίες του Captain George de la Poer Beresford και του Edward Lear.

Η εποχή της Βρετανικής «προστασίας» ή κατοχής στα Ιόνια νησιά παρουσιάζεται μέσα από υλικό που ελήφθη από την Συλλογή της Ιστορικής Βιβλιοθήκης του Γραφείου της Κοινοπολιτείας.

Ο τίτλος της έκθεσης «Λαμπρότερη Ελλάδα» (A brighter Hellas) έχει ληφθεί από το ποίημα του Shelley, με τον τίτλο "Ελλάδα" (1821). Ιδού ένα μικρό απόσπασμα:

A brighter Hellas rears its mountains…
Another Athens shall arise,

And to remoter time

Bequeath, like sunset to the skies,
The splendour of its prime…

Model village

Χωριά μοντέλα, που στην ουσία σημαίνει ένα πάρκο γεμάτο με μικρά σπιτάκια, μαγαζάκια, ναούς, βαγόνια που τρέχουν και σιδηροδρομικούς σταθμούς, και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να βρει σ’ ένα χωριό, υπάρχουν σε πολλές περιοχές της Αγγλίας, καθώς επίσης και σε άλλες χώρες.

Εμείς σήμερα θα αναφερθούμε σ’ αυτό το model village που βρίσκεται στη κωμόπολη Beaconsfield, της βασιλικής κομητείας του Buckinghamshire, λίγο έξω από τον εθνικό δρόμο που ενώνει το Λονδίνο με την Οξφόρδη.

Το εν λόγω model village είναι το αρχαιότερο του κόσμου. Παρουσιάζει όψεις της Αγγλίας, από την εποχή της δεκατείας του 1930.

Ένας λογιστής, ο Roland Callingham (1881-1961), που διέμενε στην περιοχή που βρίσκεται το model village, άρχισε στη δεκαετία του 1920 να σχεδιάζει την όμορφη αυτή μινιατούρα και να τακτοποιεί τα διάφορα κτίσματα σε μια προέκταση του κήπου του.

Ο σχεδιαστής του model village αυτού ήθελε απλά να δημιουργήσει κάτι σαν έναν παιδότοπο, για να τον χαίρεται ο ίδιος και οι φίλοι του.

Αργότερα βέβαια (το 1929) άνοιξε τις πύλες του στο ευρύ κοινό, που το επισκέπτεται και απολαμβάνει την πανέμορφη θέα μέχρι σήμερα.

Η σημερινή βασίλισσα Ελισάβετ είχε επισκεφθεί τον χώρο αυτό όταν πρωτοάνοιξε τις πύλες του. Ήταν τότε μικρή κοπέλα.

Με την ιδέα και την έμπνευση που προσέφερε αυτό το model village, σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη κατασκευάσθηκαν ανάλογα model villages. Έτσι, αυτό του Beaconsfield θεωρείται ως ο παππούς αυτών των model villages.

Το model village είναι ανοικτό σε επισκέπτες από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος Οκτωβρίου κάθε χρόνο.

Το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια να κατασκευασθούν και να τοποθετηθούν στο model village όλο και μικρότερα μοντέλα. Ανάμεσά τους είναι ένας ανθρακωρύχος που χαιρετά, μια κυρία που καθαρίζει το τζάμι της, αλογάκια που περπατούν στο πάρκο κι ακόμα κι ένας ελαιοχρωματιστής που πέφτει από τη σκάλα του.

Στον χώρο αυτό εργάζονται 12 άτομα μονίμως, ενώ άλλοι 20 διορίζονται εποχιακά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα κέρδη από τα εισιτήρια που εισπράττονται προσφέρονται σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.