Κολοσούρτης

Με την κάπως περίεργη αυτή ονομασία του τίτλου δηλώνεται ο δρόμος και η διαδρομή που εκτείνεται από τους Μύλους (έξω από το Άργος του Νομού Αργολίδας) μέχρι πάνω στο ορεινό χωριό με το γλυκύ όνομα Αχλαδόκαμπος, στα σύνορα μεταξύ Αργολίδας και Αρκαδίας.

Ένας παλιός ταξιδιώτης (ο Α.Κ.Β.) θυμάται τη διαδρομή αυτή και την περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά με τα παρακάτω λόγια:

«Όταν περνούσε το λεωφορείο τους Μύλους και τη διασταύρωση για Κιβέρι - Ξηροπήγαδο - ’Αστρος, η αδρεναλίνη άρχιζε και ανέβαινε λές και ζήλευε το αγκομαχητό του. Ο δρόμος στενός μέχρι το πρώτο πέταλο. Πολλοί επιβάτες στο παλιό “Κολοσούρτη” έκλειναν τα μάτια από το φόβο, ειδικά σε κείνα τα πέταλα που η μούρη του λεωφορείου έχασκε στο γκρεμό. Πάντα θυμάμαι τον αγώνα του οδηγού στο Κολοσούρτη, πως έστριβε το τεράστιο τιμόνι στα πέταλα, πως άλλαζε ταχύτητες χαράζοντας πορεία με το λεβιέ. Στα γυρίσματα του ο Κολοσούρτης αποζημίωνε όσους σαν κι εμένα είχαν τα μάτια ανοικτά και έκαναν πως δεν φοβόντουσαν, μας χάριζε σε κάθε του στροφή τον Αργολικό κόλπο, το απόλυτο μπλέ μιας ονειρικής εικόνας.

Μια ώρα δρόμος ήταν η διαδρομή αυτή και ίσως περισσότερο μέχρι να φτάσουμε στο διάσελο και να πάρουμε την κατηφόρα για τον Αχλαδόκαμπο . Απέναντι μας τώρα έστεκε η γέφυρα του τρένου ενώνοντας ένα μεγάλο φαράγγι. Ο δρόμος για τον Αχλαδόκαμπο είχε τις δικές του δυσκολίες, στενότερος από τον Κολοσούρτη και με κλίση πολύ μεγαλύτερη από αυτόν.

Μετά τον Αχλαδόκαμπο το λεωφορείο παίρνοντας γι’ άλλη μια φορά ανηφορική πορεία, βγάζοντας μαύρους καπνούς πίσω του, έβγαινε δειλά - δειλά στο Αρκαδικό οροπέδιο».

Τη διαδρομή αυτή τη θυμάμαι κι εγώ ανάλογα με τον παραπάνω ταξιδιώτη. Όταν ήμουν μικρός, κι ο πατέρας μου εργαζόταν ως οδηγός στο ΚΤΕΛ Αργολίδας, είχα την ευκαιρία να τον συνοδεύω κάποτε σε κάποια ταξίδια και εκδρομές που έκανε με το λεωφορείο που οδηγούσε.

Έτσι είχα αποκτήσει την... εμπειρία και τον ανάλογο φόβο του Κολοσούρτη από ενωρίς.

Στη μέση όμως της διαδρομής υπήρχε κι ένα εστιατόριο, στο οποίο μπορούσε κανείς να δροσιστεί λίγο, και αν πεινούσε ο μάγειρας είχε πάντα έτοιμο βραστό κατσικίσιο κρέας, από ζώα βέβαια της περιοχής.

Σε πρόσφατη επίσκεψη στην περιοχή είχα την ευκαιρία να κάνω τη διαδρομή αυτή, μετά από πολλές δεκαετίες, ερχόμενος από την Τρίπολη και κατευθυνόμενος προς τους Μύλους. Οδηγός και πάλι ο πατέρας μου, αλλά αυτή τη φορά με μικρό επιβατικό αυτοκίνητο.

Φυσικά τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ σήμερα. Ο Κολοσούρτης είναι σχεδόν έρημος, αφού λειτουργούν πια μεγάλοι εθνικοί δρόμοι που εξυπηρετούν τους ταξιδιώτες πολύ καλύτερα από τους παλιούς, μικρούς, στενούς και επικίνδυνους δρόμους.

Ούτε μαγαζιά υπάρχουν πια ανοικτά για να δροσιστεί κανείς. Το τοπίο όμως παραμένει αυθεντικά ορεινό, με μια φυσική αγριότητα.

Εκείνο βέβαια που παρατηρεί κανείς είναι τα πάμπολλα προσκυνητάρια, περισσότερα από 100, σε όλη τη διαδρομή του Κολοσούρτη. Απόδειξη κι αυτή των πολλών ατυχημάτων και της μεγάλης επικινδυνότητας της εν λόγω διαδρομής.