Τοῦ θέρους ἡ χαρμολύπη

Εἶναι ἀλήθεια, πὼς μέσα στὴν θεία ὀμορφιὰ τοῦ θέρους ὑπάρχουν καὶ στιγμές, ποὺ χαρίζουν στὴν ψυχὴ μας ρίγη συγκινήσεως καὶ σταλαγμοὺς  χαρᾶς μοναδικούς. Γιατὶ ἐμεῖς, οἱ μόνιμοι κάτοικοι τῶν διαθεριστικῶν τόπων, ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ συναντοῦμε παλιοὺς γνωστούς, φίλους καὶ συγγενεῖς, ποὺ ὅλον τὸν ὑπόλοιπο χρόνο δὲν ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ βλέπουμε, ἀφοῦ διαμένουν σὲ μεγἀλα ἀστικὰ κέντρα, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικό. Ἔτσι, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ θέρους, καὶ μάλιστα, τὸν θεοτοφίλητο μῆνα Αὔγουστο, μᾶς χαρίζεται αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ἐπικοινωνία, ὥστε νὰ ἰδωθοῦμε καὶ νὰ ποῦμε τὰ δικά μας, ἀλλὰ περισσότερο νὰ ἀνανεώσουμε τὴν ἐπικοινωνία, αἰσιοδοξώντας, πὼς κάθε χρόνο θὰ μᾶς χαρίζεται αὐτὴ ἡ εὐκαιρία.

Ἔρχονται λοιπὸν οἱ παλιοί μας φίλοι, οἱ συγγενεῖς καὶ κάποιοι γνωστοὶ ποὺ τοὺς ἀρέσει ὁ τόπος μας καὶ ἀνταμώνουμε, πότε σὲ πανηγύρεις, πότε σὲ γιορτές, πότε στὶς δροσερὲς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν καὶ μαζὶ με τὸ κέρασμα ξαναζοῦμε σχολικὲς στιγμές, παιχνίδια, χαρούμενα ἤ φαρμακωμένα γεγονότα, θυμόμαστε  πρόσωπα ποὺ ἔχουν ἀναχωρήσει γιὰ τὸν κόσμο τὸν ἀληθινό, καὶ γενικὰ ξαναβαφτίζουμε τὸ εἶναι μας μέσα στὶς Μνῆμες τοῦ χθές, ποὺ μήτε τὸ καταλάβαμε τὸ πὼς πέρασε τόσο γρήγορα, ἀφοῦ τὰ χρόνια μας ἔφτασαν τὶς ἑξήμισυ δεκαετίες καί παραπάνω... Γι᾿ αὐτὸ κι ἀνάμεσα στὸ νερὸ καὶ τὸ ρακί, ἤ τὸ κρασὶ μὲ τὸ μεζέ, ποὺ μᾶς  προσφέρεται  γιὰ τὰ καλωσορίσματα, νοιώθουμε στὰ χείλη ν᾿ ἁρμυρίζει καὶ κάποιο δάκρυ. Δάκρυ ποὺ πιστοποιεῖ τὴ χαρμολύπη αὐτῶν τῶν συντυχιῶν τοῦ θέρους, ἀφοῦ τὴν εὐχαρίστηση τῆς ἐπισκέψεως τὴν σκέπει πάντα ἡ ἀπουσία. Ἀπουσία προσώπων, ἀπουσία νιότης, ἀπουσία καὶ τοῦ χώρου ἀκόμα τοῦ χωριοῦ μας ποὺ ἄλλαξε τόσο, ὥστε νὰ μὴ θυμίζει πιὰ ἐκείνους τοὺς καιροὺς καὶ χρόνους. Τοὺς τρυφεροὺς καὶ νοσταλγικούς.

Κάποτε ὄμως τὰ δάκρυα κατεβαίνουν, ὅταν μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια συναντᾶς πρόσωπα ἀγαπημένα, τῆς παιδικῆς καὶ τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας φίλους καὶ γνωστούς, ποὺ πόνεσες καὶ σὲ πόνεσαν, ὅμως κάποτε ἡ ζωὴ τἄφερε καὶ χώρισαν οἱ δρόμοι σας. Ὄπως ἡ ἴδια ἡ ζωὴ τάφερε, ὥστε μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια νὰ ξανανταμώσετε, νὰ πεῖτε τὰ δικά σας, νὰ ξαναθυμηθεῖτε σχολικὲς καὶ ἄλλες μέρες, νὰ κριτικάρετε τὰ ὄσα ἔφερε μετὰ ἡ ζωὴ καὶ ἡ καθημερινότητα, κι ἀφυδατώθηκε ἡ αἰσιοδοξία, ρυτιδώθηκαν τὰ πρόσωπα, λιγόστεψαν τὰ χαμόγελα καὶ ἡ παλιὰ ἐκείνη αἴγλη τοῦ χτὲς ἀπόμεινε νὰ φυλάγεται στὶς πολύτιμες κοσμηματοθῆκες  τῆς ψυχῆς: Ἰσχυρὴ ἀντιβίωση στὴν ἀπόγνωση ποὺ συχνὰ μᾶς καταλαμβάνει.

Τότε λοιπόν, ὅταν βλέπεις τὰ χτεσινὰ χαμογελαστὰ πρόσωπα χαρακωμένα ἀπό τὸ ἄσπλαχνο τὸ  ἀλέτρι τοῦ χρόνου, τὰ σώματα καὶ τὶς ψυχὲς φορτωμένα φαρμάκι κι ἀνησυχία, τότε εἶναι φυσικὸ νὰ συγκινεῖσαι... Καὶ παράλληλα νὰ δακρύζεις, γιατὶ αὐτόματα συνειδητοποιεῖς καὶ τὴ δικιά σου μορφὴ καὶ στολὴ μὲ τὴν ὁποία σ᾿ ἔντυσαν τὰ χρόνια, καὶ  καταλαβαίνεις πιὰ ,  ὅτι «ἐγγὺς ἐστὶν ἐπί θύραις (τὸ τέλος)» (Μτθ. 24, 32). Τὸ τέλος τῶν ὀνείρων, τῶν συντυχιῶν, τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς. 

Ὅμως τὰ παραπάνω ἔχουν κι ἡ ἄλλη ὄψη. Κι αὐτὴ τὴν ζεῖς καὶ τὴν γεύεσαι τὴν ὥρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ, ὅταν δηλαδὴ περνάει ὁ καιρός, μαζεύονται οἱ μέρες κι ἔρχεται ἡ στιγμὴ τῆς ἀναχώρησης. Γιατὶ οἱ ἐπισκέπτες εἶναι πάντα ἐπισκέπτες, ὅσο κι ἄν εἶναι ὁ τόπος αὐτὸς ὁ γενέθλιος τόπος τους. Ἑτοιμάζονται λοιπόν οἱ ἀποσκευές, γίνεται ἡ ἀποχαιρετιστήρια συνάντηση μὲ τὶς εὐχὲς γιὰ «καλὸ χειμώνα», «καλὴ ἀντάμωση» κ.λ.π... Κι ὕστερα πρωΐ-πρωΐ ἡ ἀναχώρηση.

Μόνο ποὺ κανένας δὲ γνωρίζει ἀπό τοὺς μὲν ἤ τοὺς δὲ, τοὺς μόνιμα διαμένοντες  καὶ τοὺς ἀναχωροῦνες, ἄν αὐτὴ ἡ συνάντηση θὰ εἶναι ἡ στερνή. Γιατὶ ἕνα εἶναι βέβαιο: πὼς κάποιοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ποτὲ δὲν θὰ ἐπιστρέψουν στὸν τόπο τους . Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἐπιστρέψουν τὸν ἑπόμενο χρόνο, ποτὲ δὲν θὰ ξαναδοῦν ὅλα τὰ πρόσωπα ποὺ συνάντησαν. Πάντα κάποιος θὰ λείπει...

Αὔγουστος 2013

π. Κων. Ν. Καλλιανός