«Αὔγουστε καλέ μου μήνα...»

Λιγοστὲς οἱ μέρες ποὺ ἀπόμειναν μέχρι νὰ μᾶς ἀποχαιρετίσει κι ὁ  Αὔγουστος, αὐτὸς ὁ πλέον φωτεινὸς μήνας, ποὺ κατὰ τὴν λαϊκὴ ρήση, μακάρι νὰ ἦταν «δυὸ φορὲς τό χρόνο». Τόση εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ τιμὴ τοῦ ἁπλοῦ λαϊκοῦ ἀνθρώπου στὸ μῆνα αὐτό.  Ἀλλὰ γιατὶ νὰ ἐκφράζεται ἔτσι ὁ λαϊκὸς ἄνθρωπος;

Ἀρχικὰ θὰ πρέπει νὰ σκεφτοῦμεκαὶ νὰ καταλάβουμε πὼς ὁ Αὔγουστος ὡς ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν μήνας τῆς Παναγίας, πάλι κατὰ τὴ λαϊκὴ ἔκφραση καὶ ἐπιθυμία, χαρίζει στὸν κάθε πιστὸ τὴν εὐλογία καὶ τὴν παραμυθία ποὺ ἡ Χάρη Της κομίζει, καθὼς μὲ νηστεία, μὲ τὶς εὐκατάνυκτες  τὶς ἀπόβραδες συνάξεις γιὰ τὶς Παρακλήσεις, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν κορυφαία Γιορτὴ τῆς Κοιμήσεως τοῦ κομίζει μέσα στὸ θέρος τόσες συγκινητικὲς στιγμές, ὥστε νὰ τὸν ἐνισχύσει πνευματικά, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ λειμῶνες κατανύξεως καὶ χαρμολύπης. Γιατὶ δὲν εἰπώθηκε τυχαία ὅτι τὸ Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ εἶναι ἡ Γιορτὴς τῆς Κοιμήσεως, ἀφοῦ μετὰ ἀπὸ δεκαπενθήμερο ἀσκητικὸ στάδιο πνευματικοῦ ἀγώνα, ὁδηγεῖται ὁ πιστὸς στὴ χαρὰ τῆς Πανηγύρεως καὶ τῆς Γιορτῆς, ποὺ φωτίζει τὶς ψυχὲς καὶ τὶς ἀναπαύει.

Ὡστόσο ὁ Αὔγουστος εἶναι ὁ μήνας ὁ «καλός», γιὰ τὰ ἀγαθὰ ποὺ κομίζει, μὲ τὴν ποικιλία τῶν καρπῶν, τοὺς ὁποίους χαίρονταν οἱ παλιοὶ ἁπλοὶ ἄνθρωποι καὶ μάλιστα κοίταζαν νὰ τοὺς ἐπεξεργαστοῦν κατάλληλα, ὥστε νὰ τοὺς ἔχουν γιὰ τὶς μέρες τοῦ χειμώνα. Ἔτσι μαζεύονταν τὰ σῦκα, τὰ δαμάσκηνα, τ᾿ ἀμύγδαλα καὶ λιάζονταν προσεχτικά. Παράλληλα μαζεύονταν καὶ τὰ ὠπορικὰ, ὅπως τὰ χειμωνιάτικα τὰ κολοκύθια οἱ ντομάτες γιὰ τὸν πελτέ, οἰ μελιτζάνες κι οἱ πιπεριὲς γιὰ τουρσὶ καὶ τόσα ἄλλα...

Ὅμως τὶς θεϊκὲς νύχτες τοῦ Αὐγούστου τὶς στολίζει καὶ τὸ φεγγάρι, ποὺ κατὰ τὴ λαϊκὴ ἔκφραση εἶναι τόσο φωτεινό, ὥστε «παρὰ ὥρα μέρα» γίνεται ἡ νύχτα. Καὶ μαζὶ μὲ τὸ φεγγάρι τὰ δροσερὰ μελτέμια, ποὺ γεμίζουν τὸ γαλανὸ τὸ γιαλὸ ἀπό ἄνθη λευκὰ, κατὰ τὸν ποιητή, γιὰ νὰ  χαρίσουν στιγμὲς ἀνεπανάληπτες καὶ ὀνειρικές.

Ὄμως στὶς στερνὲς τὶς μέρες τοῦ μήνα αὐτοῦ μιὰ πρώιμη μελεγχολία ἀρχίζει ν᾿ ἁπλώνεται, καθὼς ἡ μέρα μικραίνει, τὸ φῶς τῶν δειλινῶν γίνεται ὅλο καὶ πιὸ χλωμὸ καὶ μιὰ ἀπαλὴ ψύχρα ἀρχίζει ν᾿ ἀνεβαίνει γιὰ νὰ πιστοποιήσει τὴν ἄλλη λαϊκὴ ρήση. «Ἀπὸ Αὔγουστο χειμώνα»... Ποὺ ὅπου νἄναι ἔρχεται κι αὐτός.

π. Κων. Ν. Καλλιανός