Τοῦ Δεκεμβρίου τὰ εἰσόδια

Ὅλοι οἱ μῆνες τοῦ χρόνου ἔχουν τὴν ὁμορφιά καὶ τὴν ἰδιαιτερότητά τους, καθὼς φέρουν ἕνα εἰδικὸ βάρος ποὺ διακρατεῖ τὴν ὅποια ἰσορροπία μέσα στὴν σκληρὴ καθημερινότητα. Μὲ κορυφαίους πάντα τοὺς μῆνες τοῦ θέρους καὶ τῶν μεγάλων γιορτῶν: Πάσχα καὶ Χριστουγέννων. Ὅμως ὁ στερνὸς τοῦ χρόνου μήνας, ὁ Δεκέμβριος,  ἔχει μιὰν ἄλλη χάρη, ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο: Μιὰν αὔρα νοσταλγίας καὶ ἐπιστροφῆς. Ἐπιστροφῆς στὸν καιρὸ τῆς ἀθωότητας καὶ τῆς παιδικότητας, ἐπειδὴ μέσα του εἶναι ταμιευμένα ὅλα τὰ τρυφερὰ στιγμιότυπα τοῦ καιροῦ τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Γιατὶ ὁ καιρὸς αὐτὸς εἶναι ὅ,τι πιὸ πολύτιμο ἔχουμε, καθὼς προβάλλει στὴν ὀθόνη τῆς ψυχῆς μας ἐκεῖνα τὰ ὑπέροχα καὶ ἀλησμόνητα Δωδεκαήμερα, μὲ τὶς πάντερπνες γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Ἁγίου Βασιλέου καὶ τῶν Φώτων.

Στ᾿ ἀλήθεια, πόσο ἀναρριγοῦσε ἡ παιδικὴ ψυχὴ μόλις στὸ ἡμερολόγιο ἐμφανιζόταν ὁ Δεκέμβριος μὲ τὸ σταχτόχρωμο τὸ πανωφόρι του, τὸ βαρυχειμωνιάτικο, μὲ τὴ μυρουδιὰ τοῦ καμμένου ξύλου καὶ τῆς βρεγμέμης γῆς! Κι ὕστερα ἦταν ἐκείνη ἡ ἀναμονή... Τόσες μέρες μείνανε μέχρι νὰ κλέισουν τὰ Σχολεῖα, ἄλλες τόσες μέχρι νὰ πᾶμε νὰ τὰ ποῦμε (τὰ κάλαντα), ἀλλὰ καὶ νὰ πᾶμε τὸ βαθύ τὸν ὄρθρο στὴν ἐκκλησιὰ κι ὕστερα νὰ γευτοῦμε τόσα καὶ τόσα ἀγαθά... Φτωχικὰ μπορεῖ νὰ ἦταν, ὅμως εἶχαν μιὰν ἄλλη νοστιμιὰ καὶ εὐφροσύνη, γιατὶ ἦταν ἑόρτια δῶρα, ἑτοιμασμένα μὲ κόπο καὶ καλωσύνη, εὐλάβεια καὶ φιλοτιμία. Μάλιστα, ὕστερα ἀπὸ τὴ νηστεία τοῦ Σαρανταημέρου γίνονταν ἀκόμα πιὸ εὔγευστα κι ἀλησμόνητα μέχρι σήμερα. (Καμμιὰ φορὰ στέκομαι κι ἀναρωτιέμαι: Τὶ Χριστούγεννα νὰ κάμεις, ἄν μέχρι τὴν παραμονὴ δὲν ἀπεῖχες ἀπὸ καμμιὰ τροφή, ἐπειδὴ τὰ θεωρεῖς ὅλα φυσικὰ καὶ χωρὶς νόημα; Ὅπως π.χ. κι ἡ ἴδια ἡ βιοτὴ ἔχει καταστεῖ -ἄν κανένας ἐξετάσει τὰ πράγματα μὲ σοβαρότητα καὶ ὑπευθυνότητα- χωρὶς κανένα νόημα, γιατὶ ἔχει γίνει μιὰ σειρὰ ἀπὸ μηχανικὲς κινήσεις, δέσμιες ἑνὸς σκουπιδογόνου πολιτισμοῦ καὶ μιᾶς ἀθεράπευτης ἀπανθρωπίας).

Ὁ Δεκέμβριος δὲν ἔχει χάσει τὸ νόημά του αἰῶνες τώρα... Κι ἄς ἀπειλεῖται ἀπὸ πολλὰ καὶ ποικίλα, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀλλοιώσουν τὴν ἔννοιά του καὶ τὸ περιεχόμενο ποὺ εἶναι ἕνα: «Λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ». Γι᾿ αὐτὸ κι ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ μῆνα αὐτοῦ ψάλλεται τό: «Σπήλαιον ἑτοιμάζου...». Σὰ νὰ μᾶς λέει κι ἐμᾶς. Μὴ καθεύδετε, κι ἑτοιμαστεῖτε. Κι ὅπως προετοιμαζόμαστε γιὰ τὸ στολισμὸ τοῦ δέντρου, τοῦ σπιτιοῦ κ.λ.π. ἄς μὴ λησμονοῦμε ὅτι πρωτεύων λόγος εἶναι ὁ Δεκέμβριος νὰ μᾶς δωρήσει καὶ τὴν πιὸ φανταχτερὴ προετοιμασία: Τὴν ὑποδοχή Του;

Κάποτε ὡς παιδιὰ τὸ καταφέρναμε. Σήμερα ὅμως;

Ἄς τὸ ξαναψάξουμε, λοιπόν.

π. Κ.Ν. Καλλιανός