Μελίνα Τσιλιμίγκρα, «Θυμήσου»

Παρουσιάσθηκε πρόσφατα στο Ναύπλιο, στην πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας μας, η πρώτη ποιητική συλλογή της νέας Αναπλιώτισσας ποιήτριας Μελίνας Τσιλιμίγκρα, με τον τίτλο «Θυμήσου», η οποία κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Πνοές λόγου και τέχνης».

Η ίδια η Μελίνα αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Παιδευόμαστε να χτίσουμε μέλλοντες που θα εκπέσουν σε απαγορευμένα βασίλεια παρελθόντων. Παλεύουμε με τη θεά της μνήμης, ώστε να εξασφαλίσουμε βιωσιμότητα στο παρόν. Ονειρευόμαστε ασύμμετρες πραγματικότητες και πραγματευόμαστε τα πιο μετρημένα όνειρα...

Οι σκέψεις σε δαγκώνουν, παίρνουν κάτι από εσένα. Η ιδιότητα της μνήμης σε διαβρώνει, τα όνειρα σε μπερδεύουν, ξεχνάς. Ήδη λησμόνησες για να συνεχίσεις να κάνεις παρόμοιες σκέψεις λήθης... Αλήθεια; Ξεχνάς όταν αρχίζεις να νικάς, όταν δε θυμάσαι ποιος είσαι. Πάντα όμως οφείλεις να σκέφτεσαι από πού ξεκίνησες. Θυμάσαι;»

Ο λόγος της ελληνικός, διεισδυτικός στην ουσία των πραγμάτων, κοινωνικός με ευαισθησία αλλά και τόλμη. Μια νέα ευγενική και παραδοσιακή ματιά στο μεταμοντέρνο κοινωνικό γίγνεσθαι, όπου το δίκαιο έχει καταντήσει πλέον έννοια σχετική και το ήθος της φυλής δεν είναι πάντα αυτονόητο.

Σίγουρα αξίζει να προσεχθεί και να μελετηθεί.

Οι χαρακτήρες της Beatrix Potter

Τα Βρετανικά Βασιλικά Ταχυδρομεία μόλις κυκλοφόρησαν τη νέα σειρά γραμματοσήμων, αφιερωμένη στην επέτειο των 150 ετών από τη γέννηση της Beatrix Potter, η οποία υπήρξε διάσημη συγγραφέας παιδικών βιβλίων.

Οι διαχρονικοί χαρακτήρες που δημιούργησε μέσα από τα βιβλία της στολίζουν τα νέα δέκα γραμματόσημα.

Η Potter γεννήθηκε το 1866 και απεβίωσε το 1943. Έγραψε 28 παιδικά βιβλία και έκανε 250 εκατομμύρια πωλήσεις ανά την οικουμένη.

Ο Philip Parker, εκπρόσωπος του Βρετανικού Φιλοτελισμού, ανέφερε: “She created unforgettable characters which have been loved by successive generations.”

Κοινοτικό Πανηγύρι στο Harrow

Πραγματοποιήθηκε αυτές τις ημέρες ο επίσημος Ετήσιος Εορτασμός στην Κοινότητα Αγίου Παντελεήμονος Harrow και Περιχώρων, στο ΒΔ Λονδίνο, με την ευκαιρία της Εορτής των Προστατών της Κοινότητας Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού και Αγ. Παρασκευής της Αθληφόρου.

Σύμφωνα με την Παράδοση της Εκκλησίας αλλά και τα έθιμα του λαού μας, οι Προστάτες Άγιοί μας τιμήθηκαν με Πανηγυρικές Ακολουθίες και Τελετές και με κοινωνικές εορταστικές εκδηλώσεις.

Συγκεκριμένα, την Κυριακή 24 Ιουλίου, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε, στους Κοινοτικούς χώρους, μεγάλο Κοινοτικό Πανηγύρι. Οι Εκκλησιαστικοί Επίτροποι, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Δρα. Σεραφείμ Κυριακίδη και οι Κυρίες της Βοηθητικής Αδελφότητας της Κοινότητας, με επικεφαλής την Πρόεδρο κα. Αλεξάνδρα Κωνσταντίνου, είχαν ετοιμάσει σουβλάκια, και πολλά άλλα παραδοσιακά φαγητά, γλυκά και ποτά, προς τέρψη των πολλών μελών και φίλων της Κοινότητας, που είχαν προσέλθει για να λάβουν την ευλογία των Αγίων Παντελεήμονος και Παρασκευής στη ζωή, τις οικογένειες και τα έργα τους. Το Πανηγύρι διανθίζονταν και από ωραία ελληνική μουσική, που έπαιζε η ορχήστρα των Γιώργου Γρηγορίου και Νίκου Σαββίδη.

Μια ξεχωριστή πρωτοβουλία κατά το φετινό Πανηγύρι ήταν η αθρόα συμμετοχή παιδιών και γονέων του Ελληνικού Κολεγίου Αγ. Παντελεήμονος, η οποία οργανώθηκε από την Επιτροπή Γονέων, με επικεφαλής την Πρόεδρο κα. Μαρία Winters. Πολλές και πλούσιες δραστηριότητες οργανώθηκαν ειδικά για τα παιδιά, τα οποία παρέμειναν για αρκετές ώρες στους Κοινοτικούς χώρους και απόλαυσαν τα παιδικά παιχνίδια, τη ζωγραφική προσώπου, τα παιδικά γλυκά κ.ά.

Στο πλαίσιο αυτών των δραστηριοτήτων οργανώθηκε για πρώτη φορά σε Κοινοτικό Πανηγύρι, και μάλιστα με ιδιαίτερη επιτυχία, το Εργαστήρι Αγιογραφίας, με την φροντίδα και την καλλιτεχνική επιμέλεια του Αγιογράφου του Κοινοτικού Ιερού Ναού κ. Θεόδωρου Βογδάνου και της συζύγου του κας Ελισάβετ Σουρή, Καθηγήτριας της Βυζαντινής Τέχνης και Αγιογραφίας. Πολλά παιδιά, αλλά και ενήλικες, διδάχθηκαν με συντομία τα μυστικά της εικονογραφίας και ιστόρησαν και οι ίδιοι εικόνες.

Το τετραήμερο Πανηγύρι συνεχίσθηκε τις επόμενες ημέρες, με τις προβλεπόμενες Ιερές Ακολουθίες στον εορτάζοντα Ιερό Ναό, καθώς επίσης και με εγκάρδια φιλοξενία στους Κοινοτικούς χώρους από τους Άρχοντες της τοπικής Παροικίας.

Την παραμονή της Εορτής του Αγίου Παντελεήμονος, τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, με Αρτοκλασία και Λιτάνευση της Ιεράς Κτητορικής Εικόνος του Ιερού Ναού μας. Τον θείο λόγο κήρυξε ο Πανοσιολ. Αρχιμ. π. Βησσαρίων Κοκλιώτης, Ιερ. Προϊστάμενος της Κοινότητας Παμεγίστων Ταξιαρχών, Margate Ανατολικής Αγγλίας, ο οποίος προσέφερε στους προσκυνητές πολλή τροφή για την ψυχή και την σκέψη τους, με την θαυμάσια θεολογική κι αγιολογική ομιλία του, ερμηνεύοντας εμπνευσμένα τους όρους «μαρτύριο» και «μαρτυρία».

Αποκορύφωμα των εορταστικών εκδηλώσεων ήταν η Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, που τελέσθηκε την Τετάρτη 27 Ιουλίου, προς τιμήν του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του Ιαματικού, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγορίου.

Ο Σεβασμιώτατος ομίλησε προς το πολυπληθές εκκλησίασμα με την πάντοτε ιδαίτερη έμπνευση, γλαφυρότητα και ξεχωριστή μεταδοτικότητά του, αναφερόμενος στο βίο και την προσφορά του Αγίου Παντελεήμονος ως ιατρού και ως μάρτυρος της Εκκλησίας μας.

Στο εκκλησίασμα, εκτός των άλλων, βρισκόταν και ομάδα προσκυνητών από την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, από την πόλη Mansfield της Κεντρικής Αγγλίας, συνοδευόμενη από τους Ιερείς της Κοινότητας π. Παΐσιο Θεοδώρου και π. Ηλία Μιχαήλ.

Στη διάρκεια της Πανηγύρεως, με πρωτοβουλία του Προέδρου των Νέων Επιστημόνων της Κοινότητας κ. Παναγιώτη Αργυρού, βγήκε και μια ωραία φωτογραφία selfie, σύμφωνα με τη σύγχρονη συνήθεια των νέων ανθρώπων της εποχής μας, που απεικονίζει τον Σεβασμιώτατο Άγιο Θυατείρων, μαζί με κληρικούς και λαϊκούς, όλους πρόσχαρους και χαμογελαστούς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σε όλες τις εορταστικές εκδηλώσεις συμμετείχαν αρκετοί κληρικοί της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, καθώς επίσης και πολλοί λαϊκοί επίσημοι, όπως Πρόεδροι Κοινοτήτων και Ομογενειακών Συλλόγων, εκπαιδευτικοί της Παροικίας και άλλοι. Σε όλους τους παραπάνω προσφέρθηκε αντίγραφο της κτητορικής εικόνας του Ναού, ιστορημένης από τον Αγιογράφο κ. Θεόδωρο Βογδάνο.

Ας ευχηθούμε ολόψυχα οι Μεγαλομάρτυρες και Ιαματικοί Άγιοι της Κοινότητας, Άγιος Παντελεήμων και Αγία Παρασκευή, να είναι πάντα βοηθοί και πρεσβευτές όλων στο θρόνο του Αγίου Θεού μας και να μας ενισχύουν στο δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της χριστιανικής ζωής!

Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα

ΠΗΓΕΣ: Amen, Ta Nea, Amen, Fos Fanariou, Nyxthimeron

Εσπερινός Αγ. Παντελεήμονος

Η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Αγ. Παντελεήμονος ΒΔ Λονδίνου τίμησε τον κύριο Προστάτη της χθες βράδυ τελώντας Μεγάλο Πανηγυρικό Εσπερινό.

Σε μια κατάμεστη εκκλησία, αφιερωμένη στον Άγ. Παντελεήμονα και στην Αγ. Παρασκευή, ο πιστός λαός του Θεού, που αγαπάει και τιμά τους Αγίους μας, είχε την ευκαιρία να απολαύσει μια πνευματική πανδαισία.

Την Ιερή Ακολουθία τέλεσε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Βησσαρίων Κοκλιώτης, Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Margate Ανατολικής Αγγλίας.  

Συμμετείχαν ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Δρ. π. Χρυσόστομος Τύμπας, Ιατρός και Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγ. Αναργύρων ΒΔ Λονδίνου, καθώς και ο Ιερατικώς Προϊστάμενος της φιλοξενούσας Κοινότητας Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας.

Ο π. Βησσαρίων ομίλησε προς το πολυπληθές εκκλησίασμα με ιδιαίτερη γλαφυρότητα και έμπνευση, ερμηνεύοντας τους όρους «μαρτύριο» και «μαρτυρία», επισημαίνοντας τη μεγάλη αξία τους για τη ζωή της Εκκλησίας.

Οι Άρχοντες της Κοινότητας, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Δρα Σεραφείμ Κυριακίδη και οι Κυρίες της Βοηθητικής Αδελφότητας, με επικεφαλής την Πρόεδρο κα. Αλεξάνδρα Κωνσταντίνου, υποδέχονταν εγκάρδια τους προσκυνητές και προσέφεραν αβραμιαία φιλοξενία στην Κοινοτική Αίθουσα, μετά το πέρας της Ιερής Ακολουθίας.

Το δικό της φεγγάρι...

Ένα μικρό κορίτσι πριν από αρκετά χρόνια, έκανε ίσως την μοναδική «αταξία» στη γεμάτη από υπομονή, ταπείνωση και υπακοή ζωή της. Τέλη δεκαετίας του ’60.

Στις 20 Ιουλίου του 1969 ο άνθρωπος ψηλαφά το φεγγάρι. Ανήμερα του Αθάνατου Προφήτη, ο άνθρωπος γυρεύει και τα καταφέρνει να πατήσει στα κάποτε απλησίαστα. Το φεγγάρι γίνηκε ο σκοπός του. Η τρανή απόδειξη πως τα κατάφερε επιτέλους να γίνει παντοδύναμος! Ω της κατάδικης πλάνης, ω  της άψυχης αυταπάτης!

Το φεγγάρι όμως για το μικρό κορίτσι έχει άλλο προσανατολισμό και άλλο όνομα. Γι' αυτήν, σελήνη λαμπρόφωτη  ήταν το τσακώνικο ψήλωμα του Αη Λιά, στο ανηφόρι που ξεκινούσε από τη βρύση.

Η κορυφή των εξακοσίων μόλις μέτρων, που για αυτήν όμως ως τα 13 της τότε χρόνια, φάνταζε ο ίδιος ο Ουρανός. Τι λαχτάρα, να τα καταφέρει κάποτε και εκείνη να ανέβει αυτά τα λίγα έστω ανηφορικά χιλιόμετρα, όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της,  στο εσπέρας της καλοκαιρινής ξακουστής γιορτάδας!                    

-Είσαι μικρή ακόμα για να πας… της είπε κοφτά  όταν  το πρωτοζήτησε ο Πατέρας της. Δεν το ματαείπε… Αυτοδίδακτη στην πειθαρχία! Μα σήμερα μοιάζει να είναι η ευκαιρία της!  Παραμονές του Προφήτη στα 1969! Ούτε που είχε ακούσει για τα κατορθώματα των αστροναυτών και για το τόλμημά τους. Αυτό που τώρα την απασχολούσε ήταν το δικό της γενναίο εγχείρημα! Ο Πατέρας απρόσμενα την άφησε μονάχη, να καματέψει στο περβολάκι τους, τούτο το λιόπυρο απομεσήμερο.  Εκείνος έπρεπε να κατέβει για δουλειά που του παν  στο γιαλό το δίχως άλλο.

Θα ανηφόριζε λοιπόν έστω για ένα κερί και θα προλάβαινε να κατέβει ξανά, πριν το πάρουν είδηση  οι δικοί της. Άκουσε και πάλι την καμπάνα, που από νωρίς αρχίνησαν να την βαρούν ακανόνιστα, όσοι έφταναν στο εκκλησάκι, μαρτυρώντας έτσι ενθουσιαστικά το δικό τους ανέβασμα.

Τούτη η ανεμισμένη μελωδία, της φάνηκε σαν πρόσκληση στο πανηγύρι του Θεσβίτη και σαν εγγύηση συνάμα, πως θα βλογήσει Εκείνος τούτη την μικρή της απείθεια… Ούτε το κατάλαβε πως καβαλίκεψε το ζωντανό, την δική της… σεληνάκατο! Ξεκίνησε το χωμάτινο ανηφόρι και χάθηκε κάπου στο μέσο του. Κατέβηκε απ’ το γαϊδουράκι της και με αγωνία περπάτησε αρκετά. Σαν να έπρεπε να διαλέξει ξανά τον δρόμο της αρετής… Και τα κατάφερε έστω κι αν μάτωσαν λίγο τα πόδια της, από τους αγκαθωτούς θάμνους στο στένεμα του δρόμου! Ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά της, όσοι την είδαν μονάχη της να φτάνει και να βάζει ολόχαρη όσο ποτέ το κεράκι της, σιμά στο στεφανωμένο εικόνισμα της εις Ουρανόν Ανάβασης του Προφήτη. Στάθηκε σε μια γωνιά κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε γύρω της. Δεν μπορούσε να φύγει τώρα που πανηγύριζε το μέσα της!

Μια στιγμή της φάνηκε κι ας κύλησε πολύ ώρα ως το πρώτο απολυτίκι του Ενδόξου Ηλιού…

Δεν την ένοιαξε, ούτε το κράτησε μέσα της εκείνο το σκαμπίλι, που δέχτηκε απ’ τον πατέρα της, σαν επέστρεψε στο σπίτι με το πρώτο σουρούπωμα…

Δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες… Ούτε που μίλησε! Για χάρη του προφήτη Ηλία! Κι έδωσε ο Κύριος  τούτη τη γιορτή να γίνει  ορόσημο διαλεχτό μες στο συναξάρι της ζωής της.

Από τότε και ως σήμερα γλυκιά η θύμηση κείνης της ανυπακοής. Τούτο το θερινό ταξίδεμα στα ψηλά, τόσο αλησμόνητο φωλιάζει μέσα στην ψυχή της!  Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όπως πάντα ξυπνητή…

Τι κι αν τώρα τόσο  πολύ τα πόδια της δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν την πάντα παιδική καρδιά της…

Ξεπεζεύει πάλι απ’ το ευλογημένο… άρμα της και δακρυσμένη, βάνει ξανά κερί όπως τότε, στο πολυκαιρισμένο μανουάλι πλάι στους άρτους  του εσπερινού. Τα κατάφερε και φέτος να ανέβει στο δικό της το φεγγάρι!

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή ιστορία, αφιερωμένη στην πρεσβυτέρα Α.Α. και σε όσους τα γοργόφτερα  ποδαράκια της ψυχής τους, πάντα θα τους βγάζουν σε ψήλωμα Προφήτη, στο πασίχαρο εσπέρας της Αγίας του μνήμης.

Προευπρεπίζοντας κι ἐφέτος

Στόν καλό μου ἀδελφό παπα-Ἀναστάσιο καί στούς εὐγενεῖς ἐνορίτες του,

ταπεινό εὐχετήριο γιά εὐλογημένη Πανήγυρι

Καθώς πλησιάζει ἡ τῆς Πανηγύρεως ἡμέρα, κατά τήν ὁποία θά τιμηθεῖ ὁ Ἀθλοφόρος καί Ἰαματικός Παντελεήμων, οἱ ρυθμοί τῆς ἑτοιμασίας τοῦ ναοῦ ἔχουν αὐξηθεῖ, μέ τή συνδρομή πάντα τῶν εὐλαβῶν ἐνοριτῶν, γιά τόν πλήρη εὐπρεπισμό τοῦ ναοῦ, παρ᾿ ὅλη τή ζέστη τῶν ἡμερῶν αὐτῶν.

Ἤδη ἀσπρίστηκε ὁ ναός, γυάλισαν τά μανουάλια, τακτοποιήθηκαν τά «καλά», τά τῆς Πανηγύρεως ἐπίσημα ἐνδύματα, κι ὅλα σχεδόν εἶναι  ἕτοιμα γιά τήν Ἑορτή... Μέχρι τήν Τρίτη τό ἀπόγευμα, πού θά ἠχήσουν οἱ καμπάνες, γιά νά κληθεῖ ὁ κάθε εὐσεβής νά μετάσχει τῆς Πανηγύρεως, τόσο στόν Ἑσπερινό μέ τήν ἀπαραίτητη Λιτανεία, ὅσο καί στόν Ὄρθρο.

Ὅμως ὁ νοῦς καί ἡ ψυχή ὅλων μας, καθώς τακτοποιοῦμε, στέκει συγκινημένη κι ἀναπολεῖ...

Κάποτε, ὅταν ἡ ἐνορία ἦταν σέ ἄνθιση -ποτέ, π.χ., στό παρελθόν δέν ἦταν μέ ἕνα ψάλτη καί χωρίς νεωκόρο. Κι ὅταν πλησίαζε ἡ Πανήγυρις δέν ἦσαν καί λίγες οἱ ἐνορίτισσες πού συνέδραμαν στήν καθαριότητα καί τόν εὐπρεπισμό. Τώρα ἐλάχιστοι ἔρχονται, γιατί κι ἐλάχιστοι ἀπόμειναν στήν ἐνορία. Τά στασίδια ὅλο καί ἀδειάζουν καί μόνο ἡ ἐλπίδα καί ἡ εὐχή νά μᾶς εὐλογεῖ ὁ Ἅγιος ἀπομένουν ὡς τά μόνα πρόσφορα τῆς Ἀγάπης Του καί βοηθείας, γιά νά τρέφουν τήν ψυχή.

Πάνω ἀπό τέσσερεις αἰῶνες ἀδιάκοπα πανηγυρίζει ὁ Ἅγιος... Ἕνα πλῆθος ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, ἱεροψαλτῶν καί ἱερέων, τό ξέρουμε, μᾶς συντροφεύουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Καί τούς εὐγνωμονοῦμε γι᾿ αὐτό. Γιατί ἔχουμε ἀνάγκη τήν ἔγνοια τους καί τίς ἀδιάλειπτες εὐχές τους καί ἰκεσίες τους.

Οἱ καιροί ἄλλαξαν, όπως κι οἱ ἄνθρωποι. Μπορεῖ νά ὑπάρχει πρόοδος, ὄμως ἡ θεοσέβεια καί ἡ πρός τούς Ἁγίους τιμή ὅλο καί μειώνεται, ὅπως μειώθηκε κι ἡ (ἐκ) τίμηση ἀνθρώπου πρός ἄνθρωπο. Τώρα περισσεύει ὁ ἐγωϊσμός, τά ὅποια πάθη, ἡ ἀνθωπαρέσκεια καί, φυσικά, ἡ αὐτο-προβολή.  Ἴσως καί σέ μᾶς τούς ἴδιους...

Λίγο πρίν τήν εἴσοδο στήν ἑορτή Τόν ἰκετεύουμε.

«Ὁ ἐπαξίως κληθείς Παντελεήμων, ὅτε τό φιλάνθρωπον πᾶσιν ἐφήπλωσας, τήν τῶν ψυχῶν ἐπιμέλειαν, καί τῶν σωμάτων, τήν θεραπείαν ἐπιδεικνύμενος, τότε τήν φερώνυμον κλῆσιν ἐπλούτησας, τῆς ἀρετῆς τήν ἀντίδοσιν, καί εὐσεβείας, ἀντιμισθίαν Μάρτυς εὑράμενος, στεφανηφόρος καί ἀήττητος, στρατιώτης δειχθείς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὃν ἱκέτευε σῶσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.»

Χρόνια πολλά.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Εγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου

Εγκύκλιο Γράμμα του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου επ’ ευκαιρία της εισόδου μας εις την κατανυκτική και εορταστική Περίοδο του Δεκαπενταυγούστου 2016.

Αγαπητοί μας εν Κυρίω,

Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στην ευλογημένη και κατανυκτική περίοδο του Δεκαπενταυγούστου. Από την Δευτέρα, 1^η Αυγούστου αρχίζει η νηστεία και οι Ιερές Παρακλήσεις της Παναγίας, της οποίας, συν Θεώ, θα εορτάσουμε πανηγυρικά την μακαρία Κοίμηση, την Δευτέρα 15 Αυγούστου.

Η κατανυκτική αυτή Περίοδος αρχίζει με την Πρόοδον του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και το μαρτύριον των Μακκαβαίων. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σ’ αυτές τις ευλόγημένες, βέβαια, μέρες κάθε βράδυ στους Ναούς μας ψάλλουμε τις Παρακκλήσεις της Παναγίας εκτός από το Σάββατο βράδυ και την παραμονή της εορτής της θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού και την παραμονή της Κυριώνυμης μέρας της Εορτής της Κοιμήσεως της Κυρίας Θεοτόκου. Οι ιερές Παρακλήσεις μας θυμίζουν την προσευχή, την δημόσια και μυστική μας επικοινωνία με τον εν Τριάδι Προσκυνούμενον και Δεδοξασμένον Θεόν, εις το όνομα και την δόξαν του Οποίου όλες οι προσευχές μας αναφέρονται. Τούτες οι κατανυκτικές μέρες μας θυμίζουν την αξία της προσευχής και την σπουδαιότητά της για τη  ζωή μας. Όπως διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, η προσευχή είναι αναγκαία όπως η αναπνοή. Είναι μέρος της ύπαρξής μας γι’ αυτό συνεχώς ζούμε την προσευχή μας, είτε με τον λόγον, είτε με την σιωπή, είτε με την ψαλμωδία και την φιλανθρωπία και την έμπρακτην αγάπη μας για τους άλλους αδελφούς μας.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός-παρόλο που ήταν Θεός-εντούτοις σαν άνθρωπος κάθε μέρα προσηύχετο και συμβούλευε τους ανθρώπους να προσεύχωνται και τους εδίδαξε την πανανθρώπινη προσευχή «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς», η οποία είναι γνωστή σαν η Προσευχή του Κυρίου. Επανερχόμενος στο ιερό Κεφάλαιο του εορταστικού κύκλου του Δεκαπενταυγούστου, υπενθυμίζω εις εαυτούς και αλλήλους ότι στην προσευχή μας έχουμε τους Αγγέλους κοινωνούς και μεσίτες ιερούς τους Αγίους Πάντες, τους Προφήτες, τους Πατριάρχες, τους Αποστόλους, τους Ομολογητές, τους Μάρτυρες, τους Διδασκάλους, τους Οσίους, και τους Δικαίους οι οποίοι με την προσευχή και τα δάκρυά τους αγίασαν την Οικουμένη και παρέμειναν αιώνια παραδείγματα αρετής και πίστης στην Ανθρωπότητα.

Επικεφαλής όλων αυτών των Ιερών Προσώπων οι οποίοι με την βιωτή τους «ουράνωσαν την γην» είναι η Κυρία Θεοτόκος, της οποίας η ιερά γαστέρα έγινε το ιερόν παλάτιον και ο θρόνος του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού. Γι’ αυτό οι Χριστιανοί Ποιητές και Υμνογράφοι έγραψαν άπειρους ύμνους, τραγούδια θρησκευτικά για να υμνήσουν «την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν των Σεραφείμ» εις τα άγια σπλάχνα της οποίας εσκήνωσεν «ο Θεός Λόγος». «ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν Κεφ Α, 14).

Επανερχόμενος στις άγιες και κατανυκτικές αυτές ημέρες του Δεκαπενταυγούστου, θέλω να υπογραμμίσω  την δύναμη της προσευχής όταν γίνεται με πίστη και βαθείαν ταπείνωσιν. Ο ιερός ψαλμωδός παρακαλεί «Κύριε εκέκραξα προς σε, εισάκουσόν, εισάκουσόν μου Κύριε, πρόσχες τη φωνή της δεήσεώς μου, εν τω κεκραγέναι με προς σε, εισάκουσόν μου Κύριε». Το ίδιον επαναλαμβάνει ο Εστεμμένος υμνωδός «Νυν πεποιθώς επί την σην κατέφυγον αντίληψιν κραταιάν και προς την συν σκέπην ολοψύχως έδραμον και γόνυ κλίνω, Δέσποινα, και θρηνώ και στενάζω, μη με παρίδης τον άθλιον, των Χριστιανών καταφύγιον».

Η προσευχή προυποθέτει Πίστιν εις την  αγάπην και φιλανθρωπίαν του Αγίου Θεού. Η προσευχή προς την Παναγίαν Θεοτόκον, και προς τους Αγίους, προϋποθέτει εμπιστοσύνην προς το ιερόν πρόσωπον προς το οποίον απευθυνόμαστε και ζητούμε βοήθεια, οδηγία και παρηγοριά και απαλλαγή από τα λυπηρά που μας βασανίζουν σαν πλάσματα αμαρτωλά και αδύνατα. Γινόμαστε δυνατοί, γινόμαστε ελπιδοφόροι και χαρούμενοι μόνον με την χάρη του εν Τριάδι Προσκυνουμένου Θεού και των Φίλων Του, όπως είναι η Παναγία Θεοτόκος, η οποία έλαβε την χάρη και την μοναδική τιμή να συνυπουργήσει εις το μυστήριον της σωτηρίας του Ανθρωπίνου Γένους. Με αυτήν την ιερά πεποίθησιν, ο υμνωδός της Μεγάλης Παρακλήσεως απευθύνεται προς την Παναγίαν όταν τον βασανίζουν οι μέριμνες του βίου και τα υψηλά του καθήκοντα προς την πολιτεία, της οποίας ήταν ο ανώτατος Άρχοντας «Καταιγίς με χειμάζει των συμφορών, Δέσποινα και των λυπηρών τρικυμίαι καταποντίζουσιν αλλά προφθάσασα χείρα μοι δος βοηθείας, η θερμή αντίληψις και προστασία μου».

Γι’ αυτό αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, καλούμαστε να τρέξουμε στην Εκκλησία και σαν Πιστοί προσκυνητές να ζητήσουμε, την ιερή μεσιτεία της Παναγίας Θεοτόκου για όλα εκείνα που σαν μέλισσες κηρίον βασανίζουν τον νουν και την ψυχή μας. Ιδιαίτερα τούτη την περίοδο γεμάτη με τόσα κακά και λυπηρά που κυκλώνουν καθημερινά μικρούς και μεγάλους – όπως οι πειρασμοί της πολυώνυμης αμαρτίας, όπως η τρομοκρατία και τόσες άλλες ασχήμιες που αμαυρώνουν την κοινωνία και την αποχρωματίζουν από το Θείο της πρόσωπο. Με ταπείνωση να ζητήσουμε την ιερά προστασία του Θεού και τις πρεσβείες της Παναγίας Θεοτόκου για να έχουμε ειρήνη και με τον εαυτό μας και με τους άλλους και εν δοξολογία και χαρά να αξιωθούμε να γιορτάσουμε την εις τους ουρανούς Μετάστασιν της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και Μητέρας του Θεού ημών. Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος και η Βασιλεία εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Λονδίνο, Αύγουστος 2016

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Σημείωση: Να αναγνωσθεί από Άμβωνος, αντί Κηρύγματος, την Κυριακήν 24 ή 31 Ιουλίου.

Για τη Θεσσαλονίκη μας

Μια σημαντική ημερομηνία για το ημερολόγιό μας είναι η Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2016. Εκείνο το βράδυ, στις 7.00 μ.μ., στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου (The Hellenic Centre, 16-18 Paddington Street, London, W1U 5AS) θα δοθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη, την οποία οργανώνει η Ένωση Μακεδόνων Μεγάλης Βρετανίας.

Ομιλητής θα είναι ο Dr John Leonard, με θέμα: «Thessaloniki from Cassander to the Crusaders: Faces of a metropolis through the ages»!

Όσοι επιθυμούν να την παρακολουθήσουν θα πρέπει να επικοινήσουν με το τηλ. 07904 086677 ή να στείλουν e-mail: sec@macedonia.org.uk

Μετά τη διάλεξη θα ακολουθήσει δεξίωση.

Πορεία προς την ωριμότητα

Πολλοί έχουν ασχοληθεί με την ωριμότητα κι έχουν εκφράσει ιδιαίτερα ελκυστικές γνώμες και αποφθέγματα, σε μια προσπάθεια να την ερμηνεύσουν και να την κατανοήσουν.

Κάποιος είπε πως «η ωριμότητα είναι μια άλλη λέξη για τη πραγμάτωση: έχεις φτάσει στην εκπλήρωση των δυνατοτήτων σου, έχουν γίνει πραγματικές».

Εκείνο όμως που έχει πολύ μεγάλη σημασία, και κάποτε το λησμονούμε, είναι η πορεία προς την ωριμότητα, αυτό που κάποιος θα το έλεγε «το ταξίδι», το ταξίδι προς την Ιθάκη, το οποίο από μόνο του είναι ένας σκοπός κι ένα επίτευγμα.

Κι αν επιμείνουμε στην αξία της ίδιας της ωριμότητας, και αν αναζητήσουμε τα χαρακτηριστικά της, ίσως θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η κατάσταση εκείνη όπου κανείς έχει αποκτήσει μια αμεθόδευτη και απροσχεδίαστη αδιαφορία για τα πράγματα του κόσμου, μια συνειδητή λιτότητα και μια στάση ζωής όπου κυριαρχεί η αμεριμνησία και η εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού και Δημιουργού.

Το Πρεσβυτερείο μας

Ο παρών ιστολόγος κατοικεί με την οικογένειά του στο Πρεσβυτερείο της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας Αγ. Παντελεήμονος στο Harrow - ΒΔ Λονδίνου, το οποίο βρίσκεται δίπλα από τον Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος και Αγ. Παρασκευής. To εν λόγω οίκημα κτίσθηκε το 1932 από την τοπική Αγγλικανική Ενορία και κατοικήθηκε από Αγγλικανές μοναχές και Αγγλικανούς Ιερείς μέχρι το 1994, οπότε και μεταβιβάσθηκε στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα.

Αναφορικά με την ιστορία του Πρεσβυτερείου, απο το 9ο κεφάλαιο του ιστορικού της τοπικής Αγγλικανικής Ενορίας, γραμμένο από τον H.G. Sparks, πληροφορούμαστε τα εξής:

In October 1932, the Community of St Peter, Eccleston Square, sent three Sisters to work in the Parish, with the permission of their Visitor, the Bishop of London. A house was built for them close to the Church of the Holy Spirit, another kind gift from Mr. Hamilton Miller, who had subscribed so generously to the Building Fund of the Church. He not only had the house built for the Sisters, but also for the land round it he supplied young trees, flowering shrubs and rose bushes to make them a garden. The house was opened by HRH Princess Marie Louise, and blessed by the Vicar on Wednesday, 26^th April, 1933, in the presence of many friends and well-wishers of the Parish and the Sisters. The number of the Sisters increased later on to four and their quiet dedicated lives of prayer and labour were untold blessings to the life of the Parish.

Από την σύντομη αυτή αναφορά θα επιθυμούσαμε να ξεχωρίσουμε δύo κύρια στοιχεία: τις  μοναχές και την πριγκίπισσα. Όσον αφορά τις μοναχές, ο Ted Keeping, δραστήριο μέλος της Αγγλικανικής Ενορίας, θυμάται και διηγείται:

Although for those times the exterior of the house seemed quite imposing, the interior was very Spartan (if you will pardon a Greek simile). The Religious Sisters lived to a very strict code of Poverty, Chastity and Obedience. In today’s climate one could be forgiven for assuming their lifestyle was dull and colourless, but the opposite was the case. They were the most loving and exuberant women one could ever wish to meet. So great became the numbers of the congregation that the Youth Organisations had to have waiting lists, the Mothers’ Union needed three coaches to transport its members on outings and the Sunday Schools overflowed from the two Churches to the Old Schoolhouse, adjacent to Kenton Grange.

Ένα σημαντικότατο και ιδιαίτερα κολακευτικό στοιχείο είναι πως τα εγκαίνια του Πρεσβυτερείου τίμησε με την παρουσία της η A.B.Y. Πριγκίπισσα Μαρία - Λουΐζα, C.I., G.B.E., V.A.  Παρότι δεν σώζεται κάποια σχετική αναμνηστική πλάκα, η πληροφορία αυτή θα πρέπει να θεωρείται απολύτως έγκυρη, γιατί την επικυρώνουν -προφορικά, αλλά και γραπτά- μέλη της Αγγλικανικής Ενορίας, οι οποίοι είτε παρέστησαν στα εγκαίνια του Πρεσβυτερείου το 1933, είτε πληροφορήθηκαν τα γενόμενα από άλλους.   

Η Πριγκίπισσα Μαρία - Λουΐζα, η οποία δεν άφησε απογόνους, γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου 1872 και απεβίωσε στις 8 Δεκεμβρίου  1956. Ήταν εγγονή της σπουδαίας Βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας (1819 - 1901), από την κόρη της Πριγκίπισσα Ελένη - Αυγούστα - Βικτωρία (1846 - 1923).

Μετά από την αναχώρηση των Αγγλικανών καλογραιών από το Πρεσβυτερείο, που πραγματοποιήθηκε σε χρονολογία άγνωστη σε εμάς, κατοικούσαν σ’ αυτό οι εκάστοτε βοηθοί Εφημέριοι της τοπικής Αγγλικανικής Ενορίας. Όταν τα κτήρια (Ιερός Ναός, Κοινοτική Αίθουσα και Πρεσβυτερείο) μεταβιβάστηκαν στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα, το Πρεσβυτερείο έγινε κατοικία του Ιερατικώς Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγ. Παντελεήμονος. Ο πρώτος που κατοίκησε εκεί, από την πλευρά της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας, και συνεχίζει να κατοικεί μέχρι σήμερα, είναι ο παρών ιστολόγος με την οικογένειά του.

Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα

Αυτές οι παραμονές των γιορτάδων… Η αβασταγιά, η άφραστη καρτερία του ξημερώματός τους… Κι εκείνη η λαχτάρα να γίνουν τα πάντα όπως τότε! Να μην αλλάξει τίποτα απ’ όλα όσα η μάνα μνήμη κουβαλά στο διάβα της, στο βραχύ μας  πέρασμα,  από τα πρόσκαιρα τούτου του κόσμου. Μέσα στου θέρους το πανηγύρι, η ψυχή ζητά να παύσει  λίγο ο χρόνος, να γυρίσει στα περασμένα και στα λυτρωτικά αξέχαστα, τότε που οι άνθρωποι πίστευαν  γιατί ζούσαν και ζούσαν γιατί πίστευαν… Να συναντηθούμε με τα ξυπόλυτα τους πόδια στο ξέγυμνο ανίσκιωτο ανηφόρι προς τα ψηλώματα του Αγιολιά. Δε βαστούν «ούτε βαλλάντιον, μη πήραν, μηδέ υποδήματα», μόνο μοσχολίβανο και κερί καθάριο! 

Μπροστά ο Παπάς με το μαθημένο γέρικο μουλάρι, φορτωμένο με τα πλεχτά καλαμένια κοφίνια. Να ακούς το χάλκινο κυπρί του να χτυπά ακανόνιστα σε κάθε δύσκολο βήμα του. Να αρβαλάνε ολοένα τα ασημωμένα αγιωτικά και τα κουδουνάκια του θυμιατού μέσα στις βαριές κόφες. Και συ ξοπίσω μ’ ένα σώμα κάθιδρο και μια πολύδιψη ψυχή, να θαρρείς πως αρχίνησε το εσπερινό θυμιάτισμα στων κεκραγαρίων το κατευθυνθήτω… Τάμα το ανέβασμα με του λιβανωτού το φόρτωμα στου Ταϋγέτου το ψήλωμα. Θαρρείς πως πάντοτε η κορυφή του αστραποβολά! Μοιάζει τούτη η περίβλεπτη καντηλήθρα, με άσβηστο αειφανές αστέρι, σαν ολόχρονο Άγιο Φως, για τους Μανιάτες που γεννιούνται και τελεύουν στη σκιά του Πενταδάκτυλου, κάθε φορά που τον θωρούν όταν σκοτεινιάζει. 

Μόλις πρωτοσουρουπώσει θα φουντώσει με λιβάνι η μεγάλη φωτιά της παραμονής, να αγγίξει με την πιο θαλερή της φλόγα τον ξάστερο θόλο, να ανάψει με την ευωδιαστή πυράδα της  τους ταπεινούς βραδινούς του ήλιους. Τα δουλεμένα χέρια τους γιομίζουν από λιβανόσκονη σαν ολονυχτίς την συνδαυλίζουν. Σε κάθε ριξιά, αρωματισμένη ανάσα βαθιά και ένα Σταυροτύπωμα ανεξίτηλο και μια ιεροκρύφια ευχή και ένας αφουγκρασμός, μήπως φανεί τώρα ο Προφήτης προτού ξανααναληφθεί. Στα σίγουρα θα ’ρθει κι από δω, απ’ την κορυφή της ξακουστής του πυραμίδας.  Απ’ όλες τις ράχες και τα φαράγγια, τις πλαγιές, τα υψώματα, τα αγνάντια τα γλυκοφωτισμένα τούτη τη νύχτα της παραμονής, θα περάσει να ευλογήσει. Και σ’ όλους αυτούς που στάξανε δρωτάρια και κοπιάσανε οι σάρκες τους για να τον ανταμώσουν, θα υποσχεθεί κάποτε μεσιτεία για σωσμό. Και σ’ όσους μείναν στα ψηλώματά του και έγιναν φρουροί τους, θα υποσχεθεί στηριγμό και παράκληση.

Μετά το δι’ ευχών, το πρωί σαν ρημώσει και πάλι το πλάτωμα της αγιοκορφής του, ένα παιδί θα ψάξει να βρει  μια τίκλα βαριά, σιμά στο καιροδαρμένο  εκκλησάκι του, να βάλει από κάτω της χαρτί με  μήνυμα, για τον μέγιστο των Προφητών, τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας, τον μύστη του όντως Θείου Φωτός:   

Όσο κρατούν τα πόδια μου, Προφήτη Άγιέ μου

Δεύτερε Πρόδρομε Κριτού, ένσαρκε Άγγελέ μου,

Λιβάνι θα φορτώνομαι και φως από μελίσσι,

Να ’ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι!

Θα μοιάζει με αστράναμμα, ο αγέρας θα θυμιάζει,

Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει!

Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη,

σαν στου Αγιολιά  την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!

Νώντας Σκοπετέας