Προευπρεπίζοντας κι ἐφέτος

Στόν καλό μου ἀδελφό παπα-Ἀναστάσιο καί στούς εὐγενεῖς ἐνορίτες του,

ταπεινό εὐχετήριο γιά εὐλογημένη Πανήγυρι

Καθώς πλησιάζει ἡ τῆς Πανηγύρεως ἡμέρα, κατά τήν ὁποία θά τιμηθεῖ ὁ Ἀθλοφόρος καί Ἰαματικός Παντελεήμων, οἱ ρυθμοί τῆς ἑτοιμασίας τοῦ ναοῦ ἔχουν αὐξηθεῖ, μέ τή συνδρομή πάντα τῶν εὐλαβῶν ἐνοριτῶν, γιά τόν πλήρη εὐπρεπισμό τοῦ ναοῦ, παρ᾿ ὅλη τή ζέστη τῶν ἡμερῶν αὐτῶν.

Ἤδη ἀσπρίστηκε ὁ ναός, γυάλισαν τά μανουάλια, τακτοποιήθηκαν τά «καλά», τά τῆς Πανηγύρεως ἐπίσημα ἐνδύματα, κι ὅλα σχεδόν εἶναι  ἕτοιμα γιά τήν Ἑορτή... Μέχρι τήν Τρίτη τό ἀπόγευμα, πού θά ἠχήσουν οἱ καμπάνες, γιά νά κληθεῖ ὁ κάθε εὐσεβής νά μετάσχει τῆς Πανηγύρεως, τόσο στόν Ἑσπερινό μέ τήν ἀπαραίτητη Λιτανεία, ὅσο καί στόν Ὄρθρο.

Ὅμως ὁ νοῦς καί ἡ ψυχή ὅλων μας, καθώς τακτοποιοῦμε, στέκει συγκινημένη κι ἀναπολεῖ...

Κάποτε, ὅταν ἡ ἐνορία ἦταν σέ ἄνθιση -ποτέ, π.χ., στό παρελθόν δέν ἦταν μέ ἕνα ψάλτη καί χωρίς νεωκόρο. Κι ὅταν πλησίαζε ἡ Πανήγυρις δέν ἦσαν καί λίγες οἱ ἐνορίτισσες πού συνέδραμαν στήν καθαριότητα καί τόν εὐπρεπισμό. Τώρα ἐλάχιστοι ἔρχονται, γιατί κι ἐλάχιστοι ἀπόμειναν στήν ἐνορία. Τά στασίδια ὅλο καί ἀδειάζουν καί μόνο ἡ ἐλπίδα καί ἡ εὐχή νά μᾶς εὐλογεῖ ὁ Ἅγιος ἀπομένουν ὡς τά μόνα πρόσφορα τῆς Ἀγάπης Του καί βοηθείας, γιά νά τρέφουν τήν ψυχή.

Πάνω ἀπό τέσσερεις αἰῶνες ἀδιάκοπα πανηγυρίζει ὁ Ἅγιος... Ἕνα πλῆθος ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, ἱεροψαλτῶν καί ἱερέων, τό ξέρουμε, μᾶς συντροφεύουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Καί τούς εὐγνωμονοῦμε γι᾿ αὐτό. Γιατί ἔχουμε ἀνάγκη τήν ἔγνοια τους καί τίς ἀδιάλειπτες εὐχές τους καί ἰκεσίες τους.

Οἱ καιροί ἄλλαξαν, όπως κι οἱ ἄνθρωποι. Μπορεῖ νά ὑπάρχει πρόοδος, ὄμως ἡ θεοσέβεια καί ἡ πρός τούς Ἁγίους τιμή ὅλο καί μειώνεται, ὅπως μειώθηκε κι ἡ (ἐκ) τίμηση ἀνθρώπου πρός ἄνθρωπο. Τώρα περισσεύει ὁ ἐγωϊσμός, τά ὅποια πάθη, ἡ ἀνθωπαρέσκεια καί, φυσικά, ἡ αὐτο-προβολή.  Ἴσως καί σέ μᾶς τούς ἴδιους...

Λίγο πρίν τήν εἴσοδο στήν ἑορτή Τόν ἰκετεύουμε.

«Ὁ ἐπαξίως κληθείς Παντελεήμων, ὅτε τό φιλάνθρωπον πᾶσιν ἐφήπλωσας, τήν τῶν ψυχῶν ἐπιμέλειαν, καί τῶν σωμάτων, τήν θεραπείαν ἐπιδεικνύμενος, τότε τήν φερώνυμον κλῆσιν ἐπλούτησας, τῆς ἀρετῆς τήν ἀντίδοσιν, καί εὐσεβείας, ἀντιμισθίαν Μάρτυς εὑράμενος, στεφανηφόρος καί ἀήττητος, στρατιώτης δειχθείς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὃν ἱκέτευε σῶσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.»

Χρόνια πολλά.

π. Κ.Ν. Καλλιανός