Το δικό της φεγγάρι...

Ένα μικρό κορίτσι πριν από αρκετά χρόνια, έκανε ίσως την μοναδική «αταξία» στη γεμάτη από υπομονή, ταπείνωση και υπακοή ζωή της. Τέλη δεκαετίας του ’60.

Στις 20 Ιουλίου του 1969 ο άνθρωπος ψηλαφά το φεγγάρι. Ανήμερα του Αθάνατου Προφήτη, ο άνθρωπος γυρεύει και τα καταφέρνει να πατήσει στα κάποτε απλησίαστα. Το φεγγάρι γίνηκε ο σκοπός του. Η τρανή απόδειξη πως τα κατάφερε επιτέλους να γίνει παντοδύναμος! Ω της κατάδικης πλάνης, ω  της άψυχης αυταπάτης!

Το φεγγάρι όμως για το μικρό κορίτσι έχει άλλο προσανατολισμό και άλλο όνομα. Γι' αυτήν, σελήνη λαμπρόφωτη  ήταν το τσακώνικο ψήλωμα του Αη Λιά, στο ανηφόρι που ξεκινούσε από τη βρύση.

Η κορυφή των εξακοσίων μόλις μέτρων, που για αυτήν όμως ως τα 13 της τότε χρόνια, φάνταζε ο ίδιος ο Ουρανός. Τι λαχτάρα, να τα καταφέρει κάποτε και εκείνη να ανέβει αυτά τα λίγα έστω ανηφορικά χιλιόμετρα, όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της,  στο εσπέρας της καλοκαιρινής ξακουστής γιορτάδας!                    

-Είσαι μικρή ακόμα για να πας… της είπε κοφτά  όταν  το πρωτοζήτησε ο Πατέρας της. Δεν το ματαείπε… Αυτοδίδακτη στην πειθαρχία! Μα σήμερα μοιάζει να είναι η ευκαιρία της!  Παραμονές του Προφήτη στα 1969! Ούτε που είχε ακούσει για τα κατορθώματα των αστροναυτών και για το τόλμημά τους. Αυτό που τώρα την απασχολούσε ήταν το δικό της γενναίο εγχείρημα! Ο Πατέρας απρόσμενα την άφησε μονάχη, να καματέψει στο περβολάκι τους, τούτο το λιόπυρο απομεσήμερο.  Εκείνος έπρεπε να κατέβει για δουλειά που του παν  στο γιαλό το δίχως άλλο.

Θα ανηφόριζε λοιπόν έστω για ένα κερί και θα προλάβαινε να κατέβει ξανά, πριν το πάρουν είδηση  οι δικοί της. Άκουσε και πάλι την καμπάνα, που από νωρίς αρχίνησαν να την βαρούν ακανόνιστα, όσοι έφταναν στο εκκλησάκι, μαρτυρώντας έτσι ενθουσιαστικά το δικό τους ανέβασμα.

Τούτη η ανεμισμένη μελωδία, της φάνηκε σαν πρόσκληση στο πανηγύρι του Θεσβίτη και σαν εγγύηση συνάμα, πως θα βλογήσει Εκείνος τούτη την μικρή της απείθεια… Ούτε το κατάλαβε πως καβαλίκεψε το ζωντανό, την δική της… σεληνάκατο! Ξεκίνησε το χωμάτινο ανηφόρι και χάθηκε κάπου στο μέσο του. Κατέβηκε απ’ το γαϊδουράκι της και με αγωνία περπάτησε αρκετά. Σαν να έπρεπε να διαλέξει ξανά τον δρόμο της αρετής… Και τα κατάφερε έστω κι αν μάτωσαν λίγο τα πόδια της, από τους αγκαθωτούς θάμνους στο στένεμα του δρόμου! Ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά της, όσοι την είδαν μονάχη της να φτάνει και να βάζει ολόχαρη όσο ποτέ το κεράκι της, σιμά στο στεφανωμένο εικόνισμα της εις Ουρανόν Ανάβασης του Προφήτη. Στάθηκε σε μια γωνιά κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε γύρω της. Δεν μπορούσε να φύγει τώρα που πανηγύριζε το μέσα της!

Μια στιγμή της φάνηκε κι ας κύλησε πολύ ώρα ως το πρώτο απολυτίκι του Ενδόξου Ηλιού…

Δεν την ένοιαξε, ούτε το κράτησε μέσα της εκείνο το σκαμπίλι, που δέχτηκε απ’ τον πατέρα της, σαν επέστρεψε στο σπίτι με το πρώτο σουρούπωμα…

Δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες… Ούτε που μίλησε! Για χάρη του προφήτη Ηλία! Κι έδωσε ο Κύριος  τούτη τη γιορτή να γίνει  ορόσημο διαλεχτό μες στο συναξάρι της ζωής της.

Από τότε και ως σήμερα γλυκιά η θύμηση κείνης της ανυπακοής. Τούτο το θερινό ταξίδεμα στα ψηλά, τόσο αλησμόνητο φωλιάζει μέσα στην ψυχή της!  Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όπως πάντα ξυπνητή…

Τι κι αν τώρα τόσο  πολύ τα πόδια της δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν την πάντα παιδική καρδιά της…

Ξεπεζεύει πάλι απ’ το ευλογημένο… άρμα της και δακρυσμένη, βάνει ξανά κερί όπως τότε, στο πολυκαιρισμένο μανουάλι πλάι στους άρτους  του εσπερινού. Τα κατάφερε και φέτος να ανέβει στο δικό της το φεγγάρι!

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή ιστορία, αφιερωμένη στην πρεσβυτέρα Α.Α. και σε όσους τα γοργόφτερα  ποδαράκια της ψυχής τους, πάντα θα τους βγάζουν σε ψήλωμα Προφήτη, στο πασίχαρο εσπέρας της Αγίας του μνήμης.