Γύρω ἀπό μιά παλιά φωτογραφία...

Χαιρετισμός τιμῆς στήν κ. Ἀνθούλα Δανιήλ

Στό παλιό μας τό σπίτι, τό πατρικό, σώζεται μέχρι σήμερα μιά μεγάλη φωτογραφία πού εἰκονίζει τά πρόσωπα δύο στρατιωτῶν: τοῦ πατέρα μου κι ἑνός συμπολεμιστή του στόν πόλεμο τοῦ 1940.

Ἀπό πληροφορίες πού ἔλαβα, ὅταν ρώτησα τή μάνα μου γιά τό νέο πού εἰκονίζεται μέ τόν πατέρα μου, (εἶναι ὁ ἐξ ἀριστερῶν, ὅπως κοιτᾶμε τή φωτ.) ἔμαθα ὅτι πρόκειται γιά φίλο τοῦ πατέρα καί συστρατιώτη του στό μέτωπο, πού ὅμως ἔπεσε ὑπέρ τῆς πατρίδος.  Δέν ἔμαθα ποτέ  τό ὄνομά του -μήτε κι ἡ μάνα μου δέν τό θυμόταν-, μόνο τόν τόπο καταγωγῆς του, πού ἦταν τό Καρπενήσι καί ὅτι ἦταν δάσκαλος. Τίποτε ἄλλο.

Ἐδῶ καί 70, λοιπόν, χρόνια στολίζει κάποιον τοῖχο τοῦ σπιτιοῦ μας αὐτό τό κάδρο μέ τούς εἰκονιζόμενους δύο στρατιῶτες, γιά νά θυμίζει ἐκεῖνες τίς μέρες, τίς ἡρωϊκές τοῦ πολέμου, ἀλλά καί  παράλληλα νά μοῦ φέρνει στό νοῦ ἕνα πολύ ἀγαπημένο μου ποίημα, ἔργο τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη, τό «Ἄσμα Ἠρωϊκό καί πένθιμο γιά τό χαμένο Ἀνθυπολοχαγό τῆς Ἀλβανίας».

Ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ ὁ λογισμός, ὅμως ταύτισα ἀπό τότε πού πρωτοδιάβασα τό ποίημα, τόν ἀνώνυμο  Ἀνθυπολοχαγό τοῦ Ἐλύτη μέ τόν Καρπενησιώτη λοχία τῆς φωτογραφίας. Ἔτσι, κάθε φορά πού τόν κοίταζα στό νοῦ ἔρχονταν τά λόγια τοῦ ποιητῆ:

Τώρα κείτεται ἀπάνω στήν τσουρουφλισμένη χλαίνη

Μ᾿ ἕνα σταματημένο ἀγέρα στά ἥσυχα μαλλιά

Κι ἕνα κλαδάκι λησμονιᾶς στ᾿ ἀριστερό του αὐτί...

..............................................................................

Ἦταν γεναῖο παιδί...

..................................

Μακριά χτυπούν καμπάνες ἀπό κρύσταλλο

Αὔριο, αὔριο, αὔριο: τό Πάσχα τοῦ Θεοῦ.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, πού θἄρθουν αὐτές οἱ πανίερες ὧρες τῆς Ἐπετείου τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου ἡ Μνήμη εὐλαβικά στέκει σιμά στά σεπτά Πρόσωπα τῶν Ἠρώων ἐκείνων, ἀνάμεσα στούς ὁποίους  συγκαταλέγεται κι ὁ Καρπενησιώτης Δάσκαλος τῆς φωτογραφίας. Τόν εὐγωνομοῦμε γιά τή θυσία του καί εὐχόμαστε νά καταταγεῖ ἡ ὡραία του ψυχή «ἐν Χώρᾳ Ζώντων».

π. Κ.Ν. Καλλιανός