Δεν χαμηλώνει ο Άθως

Ξημέρωμα Αγιορείτικο, ζήσης μου λατρεμένο

Ηλιάτορα φανέρωμα πίσω από Εσταυρωμένο.

Μύριες  εικόνες στη σειρά, προσμένουνε τις λέξεις,

σαν τρακοσάρι εργόχειρο, που σε όνειρο θα πλέξεις.

Το ροζιασμένο χέρι του, σταυροειδώς ευλόγησε.

Αγάπης το χαμόγελο ποτέ του δεν ξεθώριασε.

Γέροντας έδωκε ευχή, που διώχνει ό,τι πληγώνει

Κι ο Άθωνας αγέρωχος ποτέ δεν χαμηλώνει…

Φωτιστικαίς πρεσβείες σου Πανάχραντη Μητέρα,

Μεσίτευσε για  έλεος στη φοβερή τη μέρα…

Ανάδεψε τα δάκρυα με ελπίδα και μελάνι

και του αδελφού μας την ψυχή βοήθα ν’ ανασάνει!

Μόλις επιστρέψαμε από του Παραδείσου το όνειρο. Κουβαλώντας πάνω μας απερίγραπτες ευλογίες, όπως το σταυροτύπωμα ενός ροζιασμένου χεριού που μας ευλόγησε, ένα χαμόγελο που ποτέ του δεν ξεθώριασε. Στα αυτιά μας ο ήχος μιας αέναης ικετευτικής προτροπής.  Τούτη τη φορά το νιώσαμε πιότερο από ποτέ άλλοτε , πως ο χρόνος μας δεν περισσεύει. Μετανοείτε, γονατίστε, ψηλά κοιτάξτε!

Το φωτοδοχείο της Φωτοκυήτορος Μάνας μας, ξέχειλο και ανεξάντλητο έριξε αχτίδες γλυκού Φωτός, Ουρανίου και Μάκαρος Θεού Πατρός, στις σκοτεινιασμένες μας ψυχές. Αδημονώντας να συγκρατήσω ανοιχτά τα μάτια της δικής μου, παίρνω χαρτί και μελάνι και προσεύχομαι στην Κυρία των Αγιορειτών Αγγέλων, να βρίσκεται κοντά μου και φέτος, στο νέο ταξίδι μνήμης που τώρα ξεκινά, με τους στίχους του Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου, που κάποιο τρισευλογημένο παιδί της Παναγιάς μας σε μεγαλόπρεπα Θεσβίτη αγιομέρια ,  έσπειρε στην ξερική μα διψασμένη μου γη: «Συγχώρησιν εξαιτώ φωτιστικών σου πρεσβειών άχραντε ήν συμπαθώς δίδου μοι  φως το εκ φωτός η κυήσασα».

Πάντα στο ξεκίνημα τούτου του οδοιπορικού, πασχίζω να βρω τον πιο κατάλληλο τίτλο για την κεφαλίδα της θύμησής μου. Μου ’ρχονται τούτην την ώρα κάποιοι που καθρεφτίζουν τις μυριάδες εικόνες που αγκάλιασαν και την παραμικρή  ικμάδα της ύπαρξής μας: «Εμνήσθημεν των ρημάτων», είναι ο πρώτος,  για να φανερώνει το διαρκές μήνυμα της ελπίδας και της πίστης από το Αθωνικό στερέωμα στον έξω κόσμο. «Καρδία καιομένη» ο δεύτερος, για να φανερώσει την λαχτάρα και την  προσευχητική αγωνία των Αγιορειτών, να βρούμε ξανά τον ολότελα χαμένο δρόμο μας,  να επαναπροσδιορίσουμε τη ζήση μας, να θυμηθούμε και πάλι τον ουράνιο προσανατολισμό μας. Μετά τα έξι αυτά μερόνυχτα κάτω από την σκιά του Ιερού βουνού, γέμισε η καρδιά μας με την ελπίδα και την εγγύηση της Αρχαγγελιώτισσας Κυράς, ότι όσο υπάρχουν τα ταπεινά  παιδιά της να την παρακαλούν,  εκείνη θα συνεχίσει να  μεσιτεύει, να λύνεται η λύπη, να παρατείνεται το έλεος του Υιού και Θεού Της. 

Αυτά τα διαλεχτά της παιδιά είναι που κρατούν την πολυώνυμη σκιά του αλατόμητου Άθωνα εδραία, απαρασάλευτη και τόσο λυτρωτική. Μοιάζει να σκεπάζει όλην την Ορθοδοξία τούτη η σκιά. Όσα κι αν ακουστούν, όσο κι αν ο παγκάκιστος επίβουλος της σωτηρίας και του φωτισμού μας θα προσπαθεί να την νοθεύσει, ο Άθωνας αγέρωχος θα στέκεται και περίβλεπτος θα αναπαύει τον κάθε αναγκαιμένο και εμπερίστατο, ληστεμένο από την αμαρτία οδοιπόρο. Δεν χαμηλώνει ο Άθωνας! Αυτός ο φετινός μας τίτλος! Σαν διαπίστωση που αβίαστα βγαίνει από μέσα μας, σαν μήνυμα με ελπίδα και αληθινή ζωή μπολιασμένο!

Τέσσερις οι συνοδοιπόροι του φετινού ονείρου: Ο Παναγιώτης και ο Θεοδόσιος πολύπειροι  ιχνηλάτες του Παραδείσου,  πάντα θα νιώθουν όπως εκείνη την πρώτη μα άληστη φορά που πρωτομύρισαν τον επί  γης Παράδεισο. Ο θαλασσόλυκος Γεώργιος ξεκινά από εκεί που έμεινε πριν από δέκα περίπου χρόνια και ετοιμάζεται να ρίξει άγκυρα πίστης σε νήνεμο λιμένα. Ως την Ουρανούπολη, ιεροκρύφιες σκέψεις και καρτερίες μα και μια διάθεση  που μόνο μια φράση μπορεί να την  φανερώσει. Είμαστε όλοι χαρά Θεού! Και το εικονάκι του Αγίου Παϊσίου μαζί με την Θρηνωδούσα Παναγία που βάλαμε στο δεξί μέρος του παρμπρίζ, νιώθουμε στ αλήθεια ότι ασφαλίζουν και ευλογούν το αρκετά μακρινό μας ταξίδι.

Ύστερα από οχτώ ώρες, εισερχόμαστε στο πιο ποθητό λιμάνι της καρδιάς μας μετά από εκείνο του Παραδείσου.  Η Ουρανούπολη πάντα φιλόξενη και τόσο ευλογημένη, μας υποδέχεται με έναν καιρό που μαρτυρά απόλυτα αυτό που το ημερολόγιο δείχνει. Σχεδόν στα μέσα του Οκτώβρη με το δικό μας, αρχές περίπου με το παλαιό του Όρους. Δεν σταματά ποτέ η κίνηση εδώ! Μια διαρκής πορεία ονείρου. Ατελεύτητη διαδρομή αγιασμού και αναγέννησης. Μια αόρατη σκυτάλη της δίψας για Θεό και την Αλήθεια δίνεται από τον έναν στον άλλον. Κάποιοι επιστρέφουν  και κάποιοι  αναχωρούν. Εύκολα μπορείς να τους καταλάβεις. Γλυκιά μελαγχολία οι μεν, άφραστος ενθουσιασμός για τους δε. Οι βιτρίνες γεμάτες από αγιογραφικές παραστάσεις. Περίτεχνες και θαυμαστές,  δίνουν αφορμή κι αυτές ακόμη, να ξεκινήσει να λέγεται μέσα σου η ευχή. Αμέτρητοι εκείνοι που εργάζονται και βιοπορίζονται σε αυτόν τον αγιασμένο τόπο. Ενθύμια ολόγυρα βαλμένα, να ευωδιάζει πάντα η ανάμνηση, να μεταφέρεται η ευλογία, να κοινοποιείται στα πέρατα της οικουμένης, τούτο το αέναο θαύμα του περιβολιού της Παναγίας! Αρκεί όλοι μας να κατανοούμε και να βιώνουμε αυτήν την Θεία οικονομία, μα και εκείνο  που κάποτε τόσο ωραία ειπώθηκε από χείλη Χριστοκήρυκα! Ο Χριστός μας δεν είναι εργοδότης! Είναι Ζωοδότης!

Ο Θεόδωρος μας περίμενε στην είσοδο του Πανδοχείου του! Τον ξέρουμε τόσα χρόνια. Αν μετρήσουμε τις στιγμές που συνολικά κάθε χρόνο έχουμε συνευρεθεί το βράδυ της παραμονής και στο ξημέρωμα της εισόδου μας στο Όρος, δεν ξεπερνούν τα λεπτά μιας το πολύ ώρας! Κι όμως αισθανόμαστε αυτήν τη σχέση τόσο δυνατή, τόσο σημαντική και ιδίως τόσο πνευματική, μιας και είναι το πρόσωπό του απόλυτα οικείο και συμβολικό τούτου  του παμπόθητου ταξιδιού! Η ευλάβειά του και η απροσποίητη ευγένεια προς τους ιερωμένους και τους μοναχούς διαμένοντες, πάντα μας συγκινεί. Ανεβαίνοντας στα δωμάτιά μας, ένας ενθουσιώδης σύνοικος αδελφός μας, μας καλωσορίζει και  σχολιάζει με χαρά:  -Πολύ φορτωμένοι ήρθατε βρε παιδιά! -Που να δεις αδελφέ μας τι φορτίο κουβαλάμε μέσα μας! του απαντάμε και εκείνος δείχνει να καταλαβαίνει απόλυτα ως ομόψυχος φιλαγιορείτης!

Οι ώρες κυλούν σαν κόμποι από τρακοσάρι κομποσκοίνι ως το πρώτο ξημέρωμα. Το ξυπνητήρι ρυθμισμένο για τις 5, μα όλοι είμαστε ήδη εκ του ύπνου εξανιστάμενοι . Γλυκό πρώτο φθινόπωρο, συντροφεύει τα βιαστικά μας βήματα ως το γραφείο προσκυνητών για τα διαμονητήρια μας. Μαζεύτηκαν αρκετά τόσα χρόνια σκέφτομαι, μα αρχή μετανοίας ακόμα δεν βάλαμε! Παράτεινον Κύριε το έλεός Σου, πρεσβείαις της Παναχράντου Σου Μητρός και των του Άθω Πατέρων, των Αγγέλων εν σώματι!

Στο σαλόνι της Αγίας Άννας που πλέει ήδη σε γαλήνια νερά, καθόμαστε μπροστά από το προσκυνητάρι της. Γνώριμες οι μορφές των ναυτικών μα και πολλών επιβατών, που κάθε πρωί μπαίνουν στο Όρος για να εργαστούν. Μακάρι όλοι τους να συναισθάνονται την άπειρη ευλογία που τουλάχιστον εν δυνάμει λαμβάνουν. Ένας χρόνος πέρασε ακριβώς από την προηγούμενη φορά. Ο μικρός Γιαννάκης του παπά-Θόδωρου από το Αιτωλικό είναι ξανά εδώ! Επιβεβαιώνει αυτό που λέγεται: Μια φορά Αγιορείτης, για πάντα φιλαγιορείτης! Είναι άυπνος μα δεν παραπονιέται. Είναι ο μόνος στο καράβι μας τούτο το πρωινό που στην κυριολεξία χαίρεται σαν μικρό παιδί που είναι. Ο Πατέρας του τον μυεί στης παντευλόγητης Ορθοδοξίας την πίστη, τον γαλουχεί με το αείρρυτο γάλα της Γαλακτοτροφούσας Παρθένου, τον ποτίζει με τα νάματα της μακραίωνης Αθωνικής Παράδοσης.

Κι όταν θα μεγαλώσει θα ’ναι κι αυτός αγέρωχος σαν τον Άθωνα και φάρος φωτεινός να οδηγεί τους παραστρατημένους στο καταφύγιο το ιερό. Προορισμός τους η σκήτη της Αγίας Άννας. Θα κατέβαιναν στην Αγίου Παύλου να προσκυνήσουν και έπειτα από το υπέροχο μονοπάτι πάνω απ’ τη θάλασσα, θα περνούσαν κι από την Νέα Σκήτη, να προσκυνήσουν στον τάφο του Παππού Ιωσήφ του ησυχαστή. Σίγουρα εκείνος εκεί θα τον περίμενε να του δώσει ολόχαρος την ξεχωριστή του ευλογία…

Νώντας Σκοπετέας