Ἀπό τό «Ποιμαντικό Ἡμερολόγιο»

Κάθε μέρα ὅλο καί συνειδητοποιεῖς τήν ἀναξιότητά σου, καθώς μαθητεύεις ἀνάμεσ᾿ ἀπό λέξεις ἱερές, Μορφές ἁγίων καί τήν ἐμφανή παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ξέρεις, πώς τίποτε ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά δέ σοῦ ἀξίζει, κι ὅμως ἐσύ τά ζεῖς τά νοιώθεις, τά διακονεῖς. Κι αὐτό μέ τήν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, πού στέκει δίπλα σου καί σέ προσέχει, τήν κάθε σου ὥρα, τήν κάθε στιγμή πού ἀναπνέεις, πού ἁμαρτάνεις, πού ζεῖς τήν πτώση καί τήν ἀνάστασή σου.

Τό ἐρώτημα λοιπόν πού αἰωρεῖται πάνω σου καί ζητᾶ ἀπάντηση εἶναι ἕνα. Γιατί μέ τόση περιφρόνηση ἀντιμετωπίζω τή φιλανθρωπία, τή φιλαγαθότητα, τήν ὑπομονή, τήν καρτερία καί τή σιωπή τοῦ Θεοῦ; Ἀφοῦ γνωρίζω, πώς δέν ἔχω δυνατότητα νά βγῶ ἀπό τό λαβύρινθο τοῦ ἑαυτοῦ μου δίχως τή δική Του συνδρομή, χωρίς τή Χάρη Του. Κι ὅμως συνεχίζω νά βλέπω τά πράγματα μέσ᾿ ἀπό τήν προοπτική τῆς προχειρότητας καί τῆς φιλαυτίας. Πού σημαίνει, πώς ξέρω τί κάνω, μά δέν γνωρίζω τό τί πραγματικά θέλω. Βέβαια, τό μπέρδεμα μέσα μου εἶναι παράγωγο κάποιων διεργασιῶν καί παλαιῶν ἀπροσεξιῶν, πού δέν ἄφησαν περιθώρια γόνιμου αὐτοελέγχου, ἀλλά συσωρεύτηκαν μέ βιασύνη καί ἀφέλεια πάνω στή ψυχή μου καί κατάφεραν νά τήν καταντήσουν ἕνα χῶρο ἐντελῶς ἀκατάστατο, ὅπως λέει κι ὁ ποιητής (Π.Β. Πάσχος).

Ὅμως κάποτε τά πράγματα ἀλλάζουν κι ἔρχεται ἡ μοναξιά τῆς ἐρημίας καί τῆς ὁδοιπορίας ἐν νυκτί, μέσα σέ ἀντίξοες συνθῆκες βίου καί πολλαπλᾶ μαχαιρώματα, πού τά νοιώθεις στό κορμί σου. Κι εἶναι βέβαιο πώς μὲ ὀδύνη καὶ ἀγωνία τά ξεπερνᾶς ὅλ᾿ αὐτά, γιατί πρέπει νά ξαναβγεῖς στήν ἐπιφάνεια, ν᾿ ἀνεβεῖς ἀπό τό βαθύ πηγάδι πού σέ ρίξανε καί νά μιλήσεις τή γλώσσα τῆς ἀλήθειας, τῆς εἰλικρίνειας καί τῆς βεβαιότητας; Τὴ γλώσσα τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὑπομένεις τὸ ἀναίμακτο αὐτὸ μαρτύριό σου μὲ βακτηρία τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἐν τῶ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16, 33).

π. Κ.Ν. Καλλιανός