Monday 29 April 2019

Οἱ πρῶτες στιγμές...


Ατ πο πομένει ς κέρδος στν καρδι το κάθε συνειδητο ερέα τ βραδυ τς νάστασης, εναι κενες ο πρτες στιγμές, μέσως μετ τν σπασμ τς νάστασης κα τν μεταξ τν πιστν εχή: «Χριστς νέστη, ληθς νέστη!»  Γιατ κενες τς στιγμές,  πειδ γι μικρ χρονικ διαστήματα πρόκειται, νοιώθεις τν παλμ τς ασιοδοξίας τν σων συνάζονται ν᾿ κούσουν τν καλ τ λόγο· λόγο ασιοδοξίας, πο ξατμίζει, στω γι λίγο, τ νέφη τν συμφορν κα νατέλει στς ψυχς να φς: φς πο λές τι ξέφυγε πό τν ναμμένη λαμπάδα τους κα εσχωρε στ μύχια το εναι, φωτίζοντας σκοτεινς κι ραχνιασμένες γωνις τς ψυχς.


Κάθε χρόνο, πάλι ξέρει παπς, τι π᾿ ατος πο συνάχτηκαν γι ν γευτον τν ναστάσιμη Χαρ, λίγοι στερα θ᾿ πομείνουν γι τ Λειτουργία, ν ο πόλοιποι, καθς γίνεται λα τ χρόνια, θ᾿ ναχωρήσουν γι τ σπίτια τους, που τος ναμένει   λικ τράπεζα…

στόσο κενο πο κανοποιε τν ερέα ατς τς, ντως, κορυφαες στιγμς εναι κείνη βραχεα, λιγόλεπτη παρουσία τν πιστν κα «πιστν» -στ᾿ λήθεια, ποιο εναι ο ληθινοί;- σ᾿ ατ τ ξαίσιο πανηγύρι, που πραγματικ εσοδεύει καθένας τους, κι διος μαζί, σ᾿ να κόσμο διαφορετικ, στν ποο κυριαρχε τ στοιχεο τς χαρς κα τς λπίδας.

π τ θέση πο βρίσκεται, μάλιστα, μπορε ν διακρίνει σ᾿ λα κενα τ πρόσωπα τν νοριτν κα χι μόνο, πο προσέρχονται ν᾿ σπαστον τν νάσταση, τ Εαγγέλιο κα τ Σταυρό, μιν εφρόσυνο λλοίωση, τν ποία μαζ μ τ γιο Φς κομίζουν κα στ σπίτι τους. λλοίωση πο δν χει μεγάλη διαρκεια, παρ μονάχα λίγες στιγμς, κενες τς στιγμς πο μαζεμένοι στν πλατεία, κάτω πό τν ναστρο κα μυρωμένο νοιξιάτικο οραν, εχονται…

Εχονται καθένας τους ν εναι γεροί, στε ν κατορθώσουν ν ξαναζήσουν ατς τς πρτες, τς χλωρς στιγμς τς νείπωτης χαρς, ν ταμιεύσουν στν καρδιά τους τν λπίδα πο κάθε χρόνο ναγεννται, γιατ τν συνθλίβουν ο μυλόπετρες τς καθημερινότητας, ο παντοίου εδους νάγκες, μ, πρ πάντων δαιμονικ φιλοπρωτία, πο χωρίζει τος νθρώπους, τος διους νθρώπους πο μαζεύει ναστημένος Χριστς στ πανηγύρι Του, στ τερπν τ Πάσχα. Τος μαζεύει κα τος φιλεύει μι λέξη μ κρηκτικ νομα, πο δν παύει ν εναι τ ζητούμενο λων μας. Κι λέξη ατ εναι τ «Ερήνη μν» (ω. 20, 20-21). Πόσοι, στ᾿ λήθεια,  τ καταλαβαίνουμε κα, περισσότερο, πόσοι τ βιώνουμε οσιαστικά;

π. Κων. Ν. Καλλιανς

No comments: