Οἱ πρῶτες στιγμές...

Αὐτὸ ποὺ ἀπομένει ὡς κέρδος στὴν καρδιὰ τοῦ κάθε συνειδητοῦ ἱερέα τὴ βραδυὰ τῆς Ἀνάστασης, εἶναι ἐκεῖνες οἱ πρῶτες στιγμές, ἀμέσως μετὰ τὸν ἀσπασμὸ τῆς Ἀνάστασης καὶ τὴν μεταξὺ τῶν πιστῶν εὐχή: «Χριστὸς Ἀνέστη, ἀληθῶς ἀνέστη!»  Γιατὶ ἐκεῖνες τὶς στιγμές,  ἐπειδὴ γιὰ μικρὰ χρονικὰ διαστήματα πρόκειται, νοιώθεις τὸν παλμὸ τῆς αἰσιοδοξίας τῶν ὅσων συνάζονται ν᾿ ἀκούσουν τὸν καλὸ τὸ λόγο· λόγο αἰσιοδοξίας, ποὺ ἐξατμίζει, ἔστω γιὰ λίγο, τὰ νέφη τῶν συμφορῶν καὶ ἀνατέλει στὶς ψυχὲς ἕνα φῶς: φῶς ποὺ λές ὅτι ξέφυγε ἀπό τὴν ἀναμμένη λαμπάδα τους καὶ εἰσχωρεῖ στὰ μύχια τοῦ εἶναι, φωτίζοντας σκοτεινὲς κι ἀραχνιασμένες γωνιὲς τῆς ψυχῆς.

Κάθε χρόνο, πάλι ξέρει ὁ παπᾶς, ὅτι ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ συνάχτηκαν γιὰ νὰ γευτοῦν τὴν Ἀναστάσιμη Χαρὰ, λίγοι ὕστερα θ᾿ ἀπομείνουν γιὰ τὴ Λειτουργία, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι, καθὼς γίνεται ὅλα τὰ χρόνια, θ᾿ ἀναχωρήσουν γιὰ τὰ σπίτια τους, ὅπου τοὺς ἀναμένει ἡ  ὑλικὴ τράπεζα…

Ὡστόσο ἐκεῖνο ποὺ ἰκανοποιεῖ τὸν ἱερέα αὐτὲς τὶς, ὄντως, κορυφαῖες στιγμὲς εἶναι ἐκείνη ἡ βραχεῖα, ἡ ὁλιγόλεπτη παρουσία τῶν πιστῶν καὶ «πιστῶν» -στ᾿ ἀλήθεια, ποιοὶ εἶναι οἱ ἀληθινοί;- σ᾿ αὐτὸ τὸ ἐξαίσιο πανηγύρι, ὅπου πραγματικὰ εἰσοδεύει ὁ καθένας τους, κι ὁ ἴδιος μαζί, σ᾿ ἕνα κόσμο διαφορετικὸ, στὸν ὁποῖο κυριαρχεῖ τὸ στοιχεῖο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἐλπίδας.

Ἀπὸ τὴ θέση ποὺ βρίσκεται, μάλιστα, μπορεῖ νὰ διακρίνει σ᾿ ὅλα ἐκεῖνα τὰ πρόσωπα τῶν ἐνοριτῶν καὶ ὄχι μόνο, ποὺ προσέρχονται ν᾿ ἀσπαστοῦν τὴν Ἀνάσταση, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Σταυρό, μιὰν εὐφρόσυνο ἀλλοίωση, τὴν ὁποία μαζὶ μὲ τὸ ἅγιο Φῶς κομίζουν καὶ στὸ σπίτι τους. Ἀλλοίωση ποὺ δὲν ἔχει μεγάλη διαρκεια, παρὰ μονάχα λίγες στιγμὲς, ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς ποὺ μαζεμένοι στὴν πλατεία, κάτω ἀπό τὸν ἔναστρο καὶ μυρωμένο ἀνοιξιάτικο οὐρανὸ, εὔχονται…

Εὔχονται ὁ καθένας τους νὰ εἶναι γεροί, ὥστε νὰ κατορθώσουν νὰ ξαναζήσουν αὐτὲς τὶς πρῶτες, τὶς χλωρὲς στιγμὲς τῆς ἀνείπωτης χαρᾶς, νὰ ταμιεύσουν στὴν καρδιά τους τὴν ἐλπίδα ποὺ κάθε χρόνο ἀναγεννᾶται, γιατὶ τὴν συνθλίβουν οἱ μυλόπετρες τῆς καθημερινότητας, οἱ παντοίου εἴδους ἀνάγκες, μὰ, πρὸ πάντων ἡ δαιμονικὴ φιλοπρωτία, ποὺ χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἴδιους ἀνθρώπους ποὺ μαζεύει ὁ ἀναστημένος Χριστὸς στὸ πανηγύρι Του, στὸ τερπνὸ τὸ Πάσχα. Τοὺς μαζεύει καὶ τοὺς φιλεύει μιὰ λέξη μὲ ἐκρηκτικὸ ὄνομα, ποὺ δὲν παύει νὰ εἶναι τὸ ζητούμενο ὅλων μας. Κι ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι τὸ «Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. 20, 20-21). Πόσοι, στ᾿ ἀλήθεια,  τὸ καταλαβαίνουμε καὶ, περισσότερο, πόσοι τὸ βιώνουμε οὐσιαστικά;

π. Κων. Ν. Καλλιανὸς