Χαρμολύπης μνῆμες ἱερές...

Μᾶς ἀποχαιρέτισε κι αὐτὸ τὸ Σχολικὸ ἔτος, μὲ νοσταλγία καὶ συγκίνηση. Γιατὶ αὐτὲς οἱ ὄμοφες, χαριτωμένες καὶ συνάμα τόσο χαρμολυπικὲς ἡμέρες τοῦ Ἰουνίου,  μὲ τὶς Σχολικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὴν ἀποφοίτηση τῶν μαθητῶν, ἰδίως τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, ἐκεῖ, δηλαδή, ποὺ ἡ τρυφερότητα ἀγγίζει τὴν ψυχή καὶ τὴν χαριτώνει, αὐτὲς οἱ μέρες, λοιπόν, συγκινοῦν τόσο!  Κι αὐτὸ γιατὶ θυμίζουν σὲ ὅλους ἐμᾶς ποὺ συνηθίζουμε -σὲ πεῖσμα τῶν καιρῶν ποὺ διάγουμε- νὰ θυμόμαστε... Ναί, νὰ θυμόμαστε τότε ποὺ κι ἐμεῖς εἴμασταν στὴ θέση αὐτῶν τῶν μικρῶν παιδιῶν, φυσικά σὲ πιὸ λιτὸ Σχολικὸ περιβάλλον, δίχως ἠχητικὰ μηχανήματα ἤ φῶτα ἠλεκτρικά, τότε, λοιπόν, πόσο ζούσαμε αὐτὲς τὶς στιγμές. Μὲ κεῖνα τὰ ἀποχαιρετιστήρια σκετσάκια, μὲ τὰ ζεστὰ λόγια τῶν δασκάλων μας, μὲ τὶς εὐωδιὲς ν᾿ ἁπλώνονται στὸ Κυριακάτικο δροσερὸ ἀπόβραδο, τότε δηλαδή, ποὺ γίνονταν ἡ γιορτή! Εὐωδιὲς ἀπὸ τὴν ἀνάσα τῶν πεύκων, τὼν λουλουδιῶν, τοῦ ξεραμένου χορταριοῦ... Εὐωδιὲς ἀπὸ φρέσκο βερύκοκο καὶ μάραθο... Γιατὶ τὴν ἄλλη μέρα, τὴ Δευτέρα τὸ πρωΐ, θὰ πηγάιναμε νὰ πάρουμε τὸ ἐνδεικτικό ἤ τὸ ἀπολυτήριο.

Κορυφαῖες ὄντως ἦταν ἐκεῖνες οἱ ὧρες στὴν αὐλὴ τοῦ Σχολείου, μὲ τὸ σούρουπο νὰ στεφανώνει μὲ μύρια χρώματα τὸ χῶρο. Κι ἦταν ὅλο τὸ χωριὸ στὴ Γιορτή καὶ καμάρωναν τὰ παιδιά, τὰ χειροκροτοῦσαν, τοὺς εὔχονταν... Ἀλήθεια, πόσες εἰλικρινεῖς εὐχὲς δὲν εἰσπρἀξαμε τότε... Εὐχὲς ὄμορφες καὶ λιτές, δίχως ἴχνος προσποιήσεως. Εὐχὲς ποὺ μᾶς συνοδεύουν ἑξήντα τόσα χρόνια... Εὐτυχῶς, δηλαδή.

π. Κ.Ν. Καλλιανός