Monday 24 June 2019

Χαρμολύπης μνῆμες ἱερές...


Μς ποχαιρέτισε κι ατ τ Σχολικ τος, μ νοσταλγία κα συγκίνηση. Γιατ ατς ο μοφες, χαριτωμένες κα συνάμα τόσο χαρμολυπικς μέρες το ουνίου,  μ τς Σχολικς κδηλώσεις γι τν ποφοίτηση τν μαθητν, δίως το Δημοτικο Σχολείου, κε, δηλαδή, πο τρυφερότητα γγίζει τν ψυχή κα τν χαριτώνει, ατς ο μέρες, λοιπόν, συγκινον τόσο!  Κι ατ γιατ θυμίζουν σ λους μς πο συνηθίζουμε -σ πεσμα τν καιρν πο διάγουμε- ν θυμόμαστε... Ναί, ν θυμόμαστε τότε πο κι μες εμασταν στ θέση ατν τν μικρν παιδιν, φυσικά σ πι λιτ Σχολικ περιβάλλον, δίχως χητικ μηχανήματα φτα λεκτρικά, τότε, λοιπόν, πόσο ζούσαμε ατς τς στιγμές. Μ κενα τ ποχαιρετιστήρια σκετσάκια, μ τ ζεστ λόγια τν δασκάλων μας, μ τς εωδις ν᾿ πλώνονται στ Κυριακάτικο δροσερ πόβραδο, τότε δηλαδή, πο γίνονταν γιορτή! Εωδις π τν νάσα τν πεύκων, τν λουλουδιν, το ξεραμένου χορταριο... Εωδις π φρέσκο βερύκοκο κα μάραθο... Γιατ τν λλη μέρα, τ Δευτέρα τ πρω, θ πηγάιναμε ν πάρουμε τ νδεικτικό τ πολυτήριο.


Κορυφαες ντως ταν κενες ο ρες στν αλ το Σχολείου, μ τ σούρουπο ν στεφανώνει μ μύρια χρώματα τ χρο. Κι ταν λο τ χωρι στ Γιορτή κα καμάρωναν τ παιδιά, τ χειροκροτοσαν, τος εχονταν... λήθεια, πόσες ελικρινες εχς δν εσπρξαμε τότε... Εχς μορφες κα λιτές, δίχως χνος προσποιήσεως. Εχς πο μς συνοδεύουν ξήντα τόσα χρόνια... Ετυχς, δηλαδή.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: