Tuesday 23 June 2020

Οἱ ψυχαναλυτικές διαστάσεις τῆς κηπουρικῆς


(Προσωπικς διαπιστώσεις)

Μνήμη  ερ προγόνων, Παναγιώτου κα Ορανίας Γιακείμ


ν κα σ λλο κείμενό μου ναφερόμουν στν μορφι πο χαρίζει στν ψυχ καλλιέργεια νς κήπου, δ θ προσπαθήσω, μ σο γίνεται λιτ τρόπο, ν κφράσω τ βιώματά μου. Βιώματα, πο ξάπαντος ποτελον κα εναι ποτέλεσματα μις μακρς νασχόλησής μου μ τ καλλιέργεια τς γς. Γιατ στ περιθώριο τν ποιμαντικν καθηκόντων τ διακόνημα ατ τς καλλιέργειας το κήπου γίνεται ατόματα γι τν ποιμένα πο πιθυμε ν τ διακονήσει,  να λλο σχολεο, που μαθητεύει: τ λλο π τ μεγαλεα το Θεο, καθς παρατηρε μ πομον κα καρτερία, ργασία κα κόπο ν μεταποιεται τ χέρσο δαφος σ μι σιωπηλ κοινωνία φυτν πο μέρα τ μέρα, στιγμ τ στιγμ αξάνονται, νθοφορον, καρποφορον, λλ κα φθίνουν, χλομιάζουν, μαραίνονται κα στ τέλος ξηραίνονται. να μεγαλεο εναι λη ατ διαδικασία πο δν περιγράφεται μ λόγια, στόσο μολογεται, γιατ καταννοε κάθε πιστός -πόσο μλλον ποιμένας- τ χέρι το Δημιουργο ν στεφανώνει τς πράξεις ατς κα σχολίες του. ντως, «ς μεγαλύνθη τ ργα Σου, Κύριε...» (Ψαλμ. 103, 24).

στόσο, δν θ πρέπει ν λησμονηθε κα λλη παράμετρος τς κηπουρικς νασχόλησης. Ατς δηλαδ πο σχετίζεται μ τν θεραπεία τς ψυχς, τν ποφόρτωσή της καί, κυρίως, τν ερήνευσή της. Γιατ καλλιέργεια ταν συνοδεύεται π τν προσευχή, τότε γίνεται δοξολογία φωτεινή, πο διανοίγει τος κλειστος τος πόρους τς ψυχς κα τς χαρίζεται φειδώλευτα τ ξυγόνο τς θείας ελογίας.


Θυμμαι δ μ συγκίνηση τν Γέροντα Μωυσ πο μς διηγετο κάποτε γι να νάρετο γιορείτη μοναχό, πο ζοσε στ Σκήτη τους κι ποος, ταν καλλιεργοσε τν κπο του,  φοροσε πάντα τ κουκούλι του, γι ν αύτοσυγκεντρώνεται κα ν μν περισπται.

Ατ τν ατοσυγκέντρωση βιώνει κι κάθε πιστς καλλιεργητής - κηπουρς μέσα στ σιωπηλ κοινωνία το κήπου του. Γιατ φοσιώνεται στ ντικείμενό του κα μ σπουδή, φιλοτιμία κι έργατικότητα προσπαθε ν καλλιεργήσει κα φροντίσει τ φυτά του. Κι εναι ναμφίβολα τούτη διακονία μάθημα θεοδίδακτο, φο μέσα π ατν τ διαδικασία πληροφορεται κα διδάσκεται να πλθος ποιμαντικν θεμάτων, πο τν ψυχωφελον κα συνάμα τν συνδράμουν. Μ λίγα λόγια, δν εναι κα μικρ τ παράδειγμα το επρεπισμο ρχικ το χωραφιο, πρν σκαφτε κα στ συνέχεια φυτευτε. Γιατ κάπως τσι συμβαίνει κα στν δια τν ψυχ το ποιμένα κα κατ᾿ πέκταση το κάθε πιστο μέλους τς νοριακς του κοινότητας. ν, δηλαδή,  τ χωράφι δν καθαριστε π τ ξεράδια, τς πέτρες κα γρια τ χόρτα, τότε δν εναι δυαντ ν γίνει τ πρτο τ βμα: τ προσεχτικ τ σκάψιμο, μ φροντίδα στε τ χμα ν γίνει πι εφορο, γι ν δεχτε τ σπόρια κα τ φυτά. Κα γι ν καταστε εφορη γ, θ πρέπει ν πομακρυνθον τυχν ρίζες πο πόμειναν στ χμα, κρυμμένα λιθαράκια, κόμα κα λειωτοι σβόλοι π χμα. (Κάπως τσι δν τ δίδαξε κι Χριστς στν ποδειγματική Του παραβολ το σπορέως; [βλ. Λκ. 8, 5-15] , γι λέμε τ πράγματα μ τ᾿ νομά τους, ν δν ρχίσει σωστ καλλιέργεια τς ψυχς, τότε εναι δύνατο ν καταστε δεκτικ τς γιοπνευματικς χάριτος).

Στ συνέχεια, φο λιπανθε κπος κι αλακιαστε, ρχίζει τ φύτεμα, πο δν εναι κα εκολη ργασία, φο παιτεται μεγάλη προσοχή, πιμέλεια κα πομονή. Τ φύτεμα κολουθε τ πότισμα, πο κι ατ χρειάζεται ν γίνει μ φροντίδα κι χι βιασύνη. Γιατ τ μέτρο πρέπει ν πρυτανεύει κα στν περίπτωση ατή, πειδ τ πότομο νερ μπορε ν καταστρέψει τ νεόφυτα. (Γι᾿ ατ κα στν πνευματικ ζω παιτεται μ προσεχτικ κα πιμελημμένο τρόπο ν προσλαμβάνουμε τ σα διδασκόμαστε κα ν τ φροντίζουμε, στε ν αξάνεται μέσα μας ρετ κα θεοσέβεια. Μόνο πο παιτεται πομον  κι χι πότομες κινήσεις. Κινήσεις, δηλαδή, πιζήμιες, πως βιασύνη κα γωνία, συνοδευμένες ξάπαντος π τ γχος ν φανομε «τος νθρώποις» τι τάχα προκόψαμε στ πνευματικά. Γιατ τότε λα καταστρέφονται). 


μως διαδικασία τς καλλιέργειας δ σταματ μ τ φύτεμα κα τν ναμον γι λήψη τν καρπν. παιτεται συνεχς πίβλεψη, στε ν φροντίζονται τ φυτά. τσι χουμε τ σκάλισμα, τ ξεφύλλισμα, τν τοποθέτηση στηριγμάτων, στε τ φυτό, καθς μεγαλώνει κα ψώνεται, ν προφυλάσσεται π τος βιαίους νέμους κα ν εναι, κατ τ δυνατ στερεωμένο κα δεμένο προσεχτικά.

Γι τν νάπτυξή του τώρα παιτεται τ πότισμα κατ τ θέρος,  τροφή του μ ζωϊκ λίπανση (κοπριά), λλ κα προφύλαξή του π τυχν σθένειες. τσι, κατ τακτ διαστήματα θειαφίζεται, γι ν πομακρύνονται τ μικρόβια. Φυσικ κάθε τόσο θ πρέπει ν «βοτανίζεται» κπος, δηλαδή, ν ποβάλλονται τ ζιζάνια, τ γριοχόρταρα, τ ποα αξάνονται μ πιθετικ τρόπο, στε ν κινδυνεύουν τ φυτ ν σθενήσουν κα ν τονήσουν μ δίδοντας καρπ στ μέλλον. Κι δ ρχεται στ νο, γι᾿ λλη μι φορά, πέροχη παραβολ το σπορέως, στν ποία πάρχουν λες ο παραπάνω ποδείξεις. ποδείξεις πο χρειάζεται ν τς ναγνώσει κάθε πιστς μ λεπτομερ τρόπο, στε ν καταστε κπος τς ψυχς του καρποφόρος κι ποροφόρος.

ταν, τώρα, τ φυτ ρχίζουν ν μεγαλώνουν χρειάζονται κα στήριγμα, γι ν μν κινδυνέψουν ν ξερριζωθον σ περίπτωση πο θ ξεσπάσει κάποια θύελλα ραγάνι, γι᾿ ατ κα φροντίζει κηπουρς ν τ προφυλάξει μ τν τρόπο ατ κα ν τ στηρίξει. Γι’ ατ διαλέγει γερ γύλα χοντρ καλάμια, στε ν δεθε τ φυτ κα ν’ ναρριχηθε κα ν «δέσουν» πι καλύτερα ο καρποί του. Κυρίως στς γγουριές, στς ντοματιές, στς φασολιές.

Εναι ντως να μεγαλεο κηπουρική, πο σ ποτοξινώνει π περιττος λογισμούς, π γχωτικς καταστάσεις κα π κάθε εδους «δαιμονίων», πο σωρηδν εσέρχονται στ νο ν σ πειράξουν... Κα τ καταφέρνουν τόσο, ταν χεις πνεμα ργίας...

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: