Τοῦ Ψυχοσάββατου τά ἱερατικά βιώματα

 

Μνήμη ἱερὴ Ρηγίνου ἱερομόναχου (Διομῆ), Λαυριώτου (1924 - 5/3/2021)

 

Τρεμοπαίζουν ἀνάμεσα σ’ ἀναμμένα κεριὰ οἱ Μορφὲς ὅσων τὰ ὀνόματα μνημονεύονται σήμερα, στὸ Ἑσπερινὸ καὶ στὸ Τρισάγιο που τελείται γιὰ τοῦς κεκοιμημένους, αὐτὴ τὴν ἱεροπρεπῆ ὥρα ποὺ συνορεύει μὲ τὸ Ψυχοσάββατο. Τὸ πρῶτο Ψυχοσάββατο τοῦ χρόνου, τὴν παραμονὴ τῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεω, ὅπου ἀναγινώσκεται ἡ φωτεινὴ καὶ μὲ βαθύτατο σωτηριολογικὸ νόημα εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Μελλούσης κρίσεως. Γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι» σπεύδουμε νὰ ἰκετεύσουμε τὸν Μεγάθυμο Κύριο, ὅπως τὰ ὀνόματα ποὺ θὰ Τοῦ ἀπαγγείλλουμε καὶ τὰ ὁποῖα ἀντιπροσωπεύουν πρόσωπα ποὺ γνωρίσαμε, ἀκούσαμε καὶ πληροφορηθήκαμε, νὰ τὰ ἔχει εἰς αἰῶνας αἰῶνων «ἐν χώρᾳ ζώντων», νὰ τὰ προσέχει καὶ φροντίζει, ὅπως κι ἐκεῖνοι κάποτε κάτι μεγάλο, τρανό κι εὐλογημένο ἔκαμαν γιὰ μᾶς -ἀνάλογα μὲ τὶς δυνάμεις τους- φυσικά.  

 

Ἴσως κάποιοι νὰ μὴ μποροῦν νὰ συλλάβουν τὴν κρυφὴ συγκίνηση ποὺ βιώνει ὁ κάθε παπᾶς τοῦτο τὸ ἀπόβραδο, ἀλλὰ καὶ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα, τὴν κυριώνυμο τοῦ Ψυχοσάββατου, καθὼς ἀναφέρει μέσα ἀπὸ πυκνὰ σύννεφα εὐώδους θυμιάματος καὶ ἔνθεων, θεόπνευστων τροπαρίων ἕνα πλήθος ὀνομάτων… Καὶ καλὰ ὅλ’ αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται, ὅμως κάτω ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται περιμένουν κι ἄλλα ὀνόματα, ἑκατομμύρια ὀνόματα κεκοιμημένων, ποὺ τὰ καλύπτουν οἱ στοιβάδες τῶν αἰώνων ποὺ πέρασαν. Κι εἶναι ὄντως οἱ ρίζες ὅλων μας αὐτές, ποὺ βυθίζονται στοῦ βίου τὴν θάλασσαν, τὴ ἀπέραντη, τὴ ἀβυθομέτρητη καὶ ἀδύνατη στὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη νὰ τὴ σιμώσει, νὰ τὴ διακρίνει, νὰ τὴν ἐρευνήσει σχολαστικά.

 

Κι ὅμως γιὰ τοῦτες τὶς ὧρες τοῦ εὐαίσθητου στοχασμοῦ, ποὺ τὸν στολίζει θαυμασίως ἡ εὐκατάνυκτος ἀτμόσφαιαρα τοῦ ναοῦ, ὑπάρχει ἡ ἀναμφίβολη ὁδὸς μοὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ νὰ τὴν περπατήσουμε, νὰ τὴν ἐρευνήσουμε καὶ συνάμα νὰ τὴ νοιώσουμε, γιατὶ  μᾶς λύνει πολλοὺς συλλογισμοὺς κι ἐρωτήματα. Ποὺ ἀσφαλῶς δικαίως ἀνεβαίνουν μέσα μας, καρτερώντας τὸν κατάλληλο λόγο, ποὺ θὰ  ντύσει τὰ ὅποια ἐρωτήματα μὲ ἔνα χιτῶνα ἀναμφίβολα φωτεινό: Ἐκεῖνο τὸ χιτῶνα τῆς ἐμπιστοσύνης, τῆς βαθειᾶς ἐμπιστοσύνης, που τελικῶς βαφτίζεται πίστη. Ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ μονάχα «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Εβρ. 11, 1).

 

Μὲ αὐτὴ τὴν πίστη, λοιπόν, βρεθήκαμε καὶ σήμερα στὸ ναὸ δεόμενοι «Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου· ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν». Καὶ μαζὶ μὲ κείνους κι ἐμεῖς…

 

π. Κ.Ν. Καλλιανός