Δεκάχρονη ἀπουσία…

 

ἤ Τῆς Μητέρας τὸ Μνημόσυνο

 

Εἶναι ἀλήθεια πὼς κάποιες μέρες μέσα στὸ Χρόνο ποὺ διαβαίνει, ἀπομένουν ἀθόλωτες στὸ νοῦ καὶ σταλάζουν στὴν ψυχή χαρμολύπης δάκρυα. Γιατὶ μονάχα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο βιώνεται ἡ Μνήμη τῶν ἀγαπημένων μας προσώπων, ποὺ ἀποχαιρετίσαμε στὸ στερνό τους τὸ ταξίδι. Μὲ κορυφαῖο τὴ Μάνα, ποὺ σήμερα, συμπληρώνει δέκα χρόνια ἀπουσίας.
 
Δέκα χρόνια, λοιπόν, ποὺ κάθε τέτοια μέρα θυμίζουν ἐκείνη τὴ βροχερὴ τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς τοῦ σωτηρίου ἔτους 2012. Φυσικὰ ὅλοι γνωρίζουμε πὼς κάποια στιγμὴ θ’ ἀναχωρήσουμε ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα μέσα στὰ ὁποῖα καὶ ζοῦμε σὰν ἐπισκέπτες, σὰν τουρίστες, ποὺ προσωρινὰ ἐρχόμαστε κάπου καὶ μετὰ ἀπὸ παρέλευση ἑνὸς χρονικοῦ διαστήματος, ἀναχωροῦμε…
 
Ὅμως ἡ μνήμη τῶν ὅσων ζήσαμε συνεχίζεται… Γι’ αὐτὸ καὶ θυμόμαστε, ὅπως ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἔχει γράψει «ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ἐν βίβλῳ ζωῆς». Ζωῆς, ποὺ σ’ Ἐκεῖνον ἀνήκει καὶ ἐμεῖς καρπούμεθα. Δίχως νὰ τὸ καταννοοῦμε, δυστυχῶς, οι περισσότεροι.
 
Ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ Χρόνου, ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς παιδικὲς ἀναμνήσεις μὲ ἐπισκέπτεται καὶ σήμερα ἡ Μάνα. Καὶ περιμένει… Προσδοκώντας ἡ ἴδια κι ἐμεῖς…
 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

26/27 Φεβρουαρίου 2022