Πρόσφατα βρέθηκα στη μικρή κωμόπολη Le Touquet, που βρίσκεται στο νομό του Καλαί, στα Βόρεια της Γαλλίας. Η κωμόπολη αυτή είναι ονομαστή ως η ομορφότερη τουριστική περιοχή της Βόρειας Γαλλίας, για τούτο έγινε ένας βασικός εξοχικός προορισμός των πλούσιων Παρισιάνων.
Η παραθεριστική αυτή κωμόπολη δημιουργήθηκε το 1876 από τον ιδιοκτήτη της Παρισινής εφημερίδας Le Figaro. Αργότερα έγινε γνωστή για τους αμμολόφους της και για τα δάση της. Για τούτο συνήθως λέγεται πως βρίσκεται μεταξύ θάλασσας και δάσους.
Το 1903 ένας Άγγλος κτηματομεσίτης αγόρασε αρκετές εκτάσεις γης και πώλησε πολλές κατοικίες σε πλούσιους Άγγλους που ήθελαν να παραθερίζουν εκεί.
Στις 28 Μαρτίου του 1912 το Le Touquet αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητη οντότητα διοικητικά.
Στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τα βρετανικά στρατεύματα μένουν εκεί για 4 χρόνια. Τα ξενοδοχεία, που προηγουμένως δέχονταν παραθεριστές, χρησιμοποιούνται τώρα για νοσοκομεία ή για πολεμικά οχυρά.
Κάθε χρόνο, τον Φεβρουάριο, στην μεγάλη παραλία του Le Touquet γίνονται μηχανοδρόμιες.
Το Le Touquet είναι ο τόπος γέννησης του βιολονίστα Christian Ferras.
Η κωμόπολη είναι αδελφοποιημένη με τις εξής πόλεις: Winterberg (Γερμανία), Rixensart (Βέλγιο), Witney (Αγγλία), Sidi Bou Said (Τυνησία), Cary της Βόρειας Καρολίνας (Η.Π.Α.), Eckbolsheim (Γαλλία).
Στο Le Touquet των 2745 κατοίκων υπάρχει ακόμα και αεροδρόμιο!!!
Οι κάτοικοι της όμορφης αυτής κωμόπολης έχουν πεί για τον αγαπημένο τους τόπο τη φράση: “Fiat Lux, Fiat Urbs” : "Be the light, Be the city". Mια πόλη γεμάτη φως και χαρά.
6 comments:
Ομορφο ταξιδι μας δώρισες,νάσαι καλά,
Καλο σαββατοκύριακο...
@ VaD,
Το ταξίδι ορίζει την ύπαρξή μας.
Καλό Σ/Κ.
Θέμα: Τι σημαίνει να είσαι «φτωχός»…
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»
Αδελφέ μου, μόλις το έλαβα από έναν φίλο και σκέφτηκα να στο στείλω με πολύ αγάπη...
@ Κώστας Καρακάσης,
Όμορφη και διδακτική ιστορία!
Η φτώχεια είναι τελικά το προνόμιο των πλουσίων!
Θέλω εδώ και χρόνια να πάω στο Le Touquet και δεν τα έχω καταφέρει. Για να δούμε μήπως πάω φέτος....
@ Σοφία,
Όταν θα δεις και τα πορτο-παράθυρα, που θα δημοσιεύσω προσεχώς, είμαι σίγουρος ότι θα αποφασίσεις να πας οπωσδήποτε και μάλιστα σύντομα.
Post a Comment