Ημερίδα για τον Ανατολικό Χριστιανισμό

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα Θεολογική Ημερίδα οργανώθηκε την Τετάρτη 27^η Ιουνίου, από το Κέντρο Ανατολικού Χριστιανισμού στο Ρ/Καθολικό Κολέγιο Heythrop του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Θέμα της Ημερίδας ήταν: «Ανατολικός Χριστιανισμός: νεώτερες και σύγχρονες τάσεις στη θεολογική και πολιτική σκέψη» (Eastern Christianity: modern and contemporary trends in theological and political thought).

Στη διάρκεια της Ημερίδας συζητήθηκαν διάφορα ενδιαφέροντα θέματα της σύγχρονης θεολογικής και πολιτικής σκέψης, τα οποία άπτονται της Παράδοσης και της ζωής του Ανατολικού Χριστιανισμού. Πιο συγκεκριμένα έγινε αναφορά σε θέματα, όπως «Ελληνορθόδοξες σκέψεις για την οικονομία», «Σχέσεις Ορθοδόξων - Αγγλικανών», «Παλαιστινιακή Χριστιανική Θεολογία της Απελευθέρωσης», «Σχέσεις Ορθοδόξων - Ρ/Καθολικών και Ανατολική Χριστιανική σκέψη στη Μέση Ανατολή».

Ένα σημείο που εξετάσθηκε αρκετά ήταν ο αγώνας που κάνει ο Χριστιανισμός σήμερα για να ανακαλύψει και να καθορίσει μια πολιτική στάση μέσα στο σύγχρονο κόσμο. Ο Καθ. Anthony O'Mahony ανέφερε χαρακτηριστικά πως η σημερινή Ευρωπαϊκή ταυτότητα χαρακτηρίζεται από τις σχέσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η συνάντηση των Χριστιανών σε Οικουμενικό επίπεδο είναι ένα πολιτικό θέμα, το οποίο έχει μεγάλη επιρροή στη σύγχρονη Ευρώπη.

Ο Richard Sudworth ομίλησε κυρίως για τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο Rowan Williams και μεταξύ άλλων ανέφερε και μια εντυπωσιακά ενδιαφέρουσα φράση του πρόσφατα θανόντος Αγγλικανικού Ιερέα Donald Allchin, ο οποίος είχε υποστηρίξει πως ο «Rowan Williams είναι ένας Ορθόδοξος με Αγγλικανική μορφή»!

Ο Δημήτρης Περδικάκης εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ανταποκριθεί κι έχει αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση της Ελλάδος. Υποστήριξε δε, ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο και σε πεδίο δοκιμασίας, με σκοπό την κατάλυση της δημοκρατίας και τη δημιουργία μιας μετα-δημοκρατικής πολιτείας. Η πνευματική κρίση σχετίζεται με την τρέχουσα οικονομική κρίση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς. Ο ίδιος, ενώ παραδέχθηκε πως η Εκκλησία της Ελλάδος βοηθά πολύ τον δοκιμαζόμενο λαό με την προσφορά χιλιάδων μερίδων φαγητού καθημερινά, πιστεύει πως η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος θα πρέπει να λάβει κριτική στάση απέναντι στα ζητήματα που ταλανίζουν την κοινωνία και θα πρέπει επίσης να προσφέρει θεολογική ερμηνεία της κρίσης.

Ο Καθ. Γεράσιμος Μακρής, του Πάντειου Πανεπιστημίου, ο οποίος είναι Έλληνας Ευαγγελικός Χριστιανός, προσέφερε μια ερμηνεία της παρούσας κρίσης από τη θεολογική πλευρά των Ευαγγελικών. Επεσήμανε ότι η ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση. Θεωρεί, επίσης, πως υπάρχει μια σύγκρουση θρησκευτικών πολιτισμών μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας, πράγμα το οποίο δημιουργεί κάποια προβλήματα για τους Έλληνες Ευαγγελικούς. Όμως υπογράμμισε και το γεγονός ότι τα τρέχοντα οικονομικά προβλήματα δημιουργήθηκαν από το καπιταλιστικό σύστημα.

Κατόπιν εξετάσθηκε η πολιτική πτυχή των διαχριστιανικών σχέσεων, μέσα από τις παρουσιάσεις που έγιναν με θέματα σχετικά με την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Παλαιστινιακή Χριστιανική ταυτότητα, με τον Γαλλο-Ρώσσο Ορθόδοξο Olivier Clement, επίσης δε σχετικά με την Ρωσσική Ορθόδοξη Εκκλησία, το Ισλάμ και την Γεωργιανή Εκκλησία.

Η Ημερίδα αυτή και όλες οι σχετικές συναντήσεις έχουν οπωσδήποτε μεγάλη αξία και σημασία, γιατί φέρνουν σε κοντύτερη επικοινωνία Χριστιανούς από την Ανατολή και τη Δύση, ενώ η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ τους συμβάλλει στην αποφυγή της αποξένωσης και στη σταδιακή υπέρβαση των όποιων εμποδίων, στο δρόμο που οδηγεί προς την πολυπόθητη ενότητα των Χριστιανών.

Δημήτρη Σαλαπάτα

Θεολόγου - Διεθνολόγου

Στο Newport του Isle of Wight

Η πόλη Newport είναι η πρωτεύουσα της Νήσου Wight. Ο πληθυσμός της είναι 24.000 κάτοικοι.

.

Είναι κτισμένη στο βάθος του όρμου της εκβολής του ποταμού Μεντίνα. Ο εν λόγω ποταμός είναι αρκετά βαθύς, κι έτσι επιτρέπει σε πλοία μεσαίου εκτοπίσματος να τον διαπλέουν.

.

Το Newport άρχισε να αναπτύσσεται από τη Νορμανδική εποχή. Σ’ αυτό διατηρούνται μερικά γραφικά χτίσματα από το 17^ο και τον 18^ο αιώνα.

.

Στο κέντρο της πόλης βρίσκουμε τον όμορφο Ναό του Αγ. Θωμά. Ο σημερινός Ναός είναι κτίσμα του 1854, αλλά στον ίδιο τόπο υπήρχε ιερό θυσιαστήριο από τον 12^ο αιώνα.
.

Όμορφα αγάλματα και διάφορες γλυπτές δημιουργίες ανακαλύπτει ο επισκέπτης στο κέντρο αλλά και σε άλλα σημεία της πόλης.

«Ποίηση Παρνασσός»

Στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νότιας Όχθης του Τάμεση (Southbank Centre, Belvedere Road, London, SE1 8XX) οργανώνεται αυτές τις ημέρες (από 26 Ιουνίου μέχρι 1 Ιουλίου) το μεγαλύτερο Ποιητικό Φεστιβάλ που έγινε ποτέ στην Αγγλία. Σ’ αυτό συγκεντρώνονται ποιητές και καλλιτέχνες του ομιλούμενου λόγου απ’ όλες τις χώρες που μετέχουν  στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που είναι πάνω από 200. Την Ελλάδα εκπροσωπεί η Κατερίνα Ηλιοπούλου και την Κύπρο ο Χριστόδουλος Μακρής.

Καλλιτεχνικοί υπεύθυνοι του Φεστιβάλ είναι οι: Jude Kelly και Simon Armitage. Στη διάρκεια του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν διάφορες εκδηλώσεις (πάνω από 100), όπως αναγνώσεις έργων, εργαστήρια και συζητήσεις με τους ποιητές. Ο καθένας ποιητής θα συμμετάσχει με ένα ποίημά του, γραμμένο στη δική του γλώσσα.

Για όποιον έχει απορία γιατί το Φεστιβάλ αυτό ονομάζεται «Ποίηση Παρνασσός», θα πρέπει να αναφέρουμε πως σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία το βουνό Παρνασσός ήταν ιερό βουνό αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Έγινε γνωστό ως το κατοικητήριο των Μουσών. Σήμερα βέβαια οι ποιητές δεν συνηθίζουν να μαζεύονται σε βουνά, αλλά κάθε Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης είναι κι ένας Παρνασσός, ένας χώρος σύναξης συγγραφέων, ποιητών και φιλοσόφων, ένας χώρος όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται για να μαθητεύσουν.

Osborne House

Στο γνωστό και με ωραίο κλίμα Isle of Wight μπορεί να επισκεφθεί κανείς μια μεγάλη, ιστορική και βασιλική έπαυλη, που ονομάζεται Osborne House.

.

Η εν λόγω έπαυλη κτίσθηκε το 1846 σε ιταλικό στυλ, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως καλοκαιρινή κατοικία της Βασίλισσας Βικτωρίας και του συζύγου της Πρίγκιπα Αλβέρτου.

.

Για τον όμορφο αυτό τόπο η Βασίλισσα Βικτώρια, μετά από μια επίσκεψη εκεί, είχε γράψει: «It is impossible to imagine a prettier spot»!
.

Η έπαυλη περιστοιχίζεται από ένα εξαίσιο πάρκο με πανύψηλα δένδρα και εξωτικά φυτά, μέσα στο οποίο βρίσκεται το ελβετικό αγροτόσπιτο, όπως επίσης και μουσείο, όπου είναι συγκεντρωμένα τα αντικείμενα που έφερνε από τα ταξίδια της η βασιλική οικογένεια.
.

Στα πανέμορφα βασιλικά διαμερίσματα της έπαυλης (όπου όμως δεν επιτρέπεται η χρήση φωτογραφικής μηχανής), χαρακτηριστικά της βικτωριανής εποχής, μπορεί να θαυμάσει ο σημερινός επισκέπτης τα δώρα που προσέφεραν οι Ινδοί πρίγκιπες στη Βασίλισσα της Αγγλίας, η οποία την εποχή εκείνη θεωρούνταν και Αυτοκράτειρα των Ινδιών.
.

Τα ιδιαίτερα δωμάτια για τα παιδιά, για τους άνδρες, τις γυναίκες, οι κουζίνες, τα μπάνια, τα σαλόνια, το μπιλιάρδο, είναι όλα εξαιρετικής τέχνης και ομορφιάς.
.

Η Βασίλισσα Βικτώρια απεβίωσε στην έπαυλη αυτή στις 22 Ιανουαρίου 1901.

Έλληνες στο Πεκίνο

Όπως είναι γνωστό Έλληνες βρίσκονται σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Έχει σωστά ειπωθεί πως όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις από κάτω έναν Έλληνα. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες ήταν ταξιδευτές, ναυτικοί, έμποροι και γενικά τους άρεσε να μετακινούνται και να γνωρίζουν χώρες, πολιτισμούς και ανθρώπους.

Στη μακρινή Κίνα, η οποία βρίσκεται 8 ώρες μπροστά το χειμώνα και 7 ώρες μπροστά το καλοκαίρι, σε σχέση με το Λονδίνο, υπάρχουν περίπου 100 Έλληνες που κατοικούν σε διάφορες πόλεις της μεγάλης αυτής χώρας, όπως στο Πεκίνο, στη Σαγκάη, τη Ντάλιεν, το Κάντον και το Χονγκ Κονγκ. Στο Πεκίνο έχουμε βέβαια και την Ελληνική Πρεσβεία, με επικεφαλής τον Πρέσβυ κ. Θεόδωρο Γεωργακέλο. Η Πρεσβεία μας έχει περίπου δέκα Έλληνες υπαλλήλους και αρκετούς Κινέζους.

Από φίλο που κατοικεί μόνιμα στο Πεκίνο πληροφορούμαι ότι οι Έλληνες είναι σκορπισμένοι κι επειδή δεν υπάρχει κάτι κεντρικό που να τους ενώνει δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι φοιτητές, που έχουν πάει στην Κίνα για να μάθουν τη γλώσσα. Άλλοι ασχολούνται με τα ναυτιλιακά, άλλοι με το εμπόριο κι άλλοι εργάζονται σε μεγάλες εταιρείες.

Δεν είναι οργανωμένοι σε Εκκλησιαστική Κοινότητα και Ελληνορθόδοξος Ιερέας έχει να λειτουργήσει στο Πεκίνο απο το 2005. Οι Ρώσσοι έχουν ένα μικρό παρεκκλήσι στην τεράστια πρεσβεία τους, αλλά δεν έχουν Θεία Λειτουργία σε τακτικά χρονικά διαστήματα κι όταν έχουν είναι με πρόσκληση (εκτός από το Πάσχα και τα Χριστούγεννα). Ο Ιερέας τους έρχεται από το Χονγκ Κονγκ. Μια φορά, τα τελευταία χρόνια, μαζεύτηκαν όλοι οι Ορθόδοξοι του Πεκίνου σε ένα Ρ/Καθολικό εκκλησάκι, και μαζί τους βρέθηκαν και κάποιοι Κινέζοι Ορθόδοξοι. Όλοι μαζί ήταν γύρω στα 100 άτομα. Χωρίς ιερέα όμως.

Ένας σημαντικός Έλληνας που είχε περάσει από το Πεκίνο ήταν ο κ. Φλώρος Σιγάλας, Φιλόλογος, Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ιεροψάλτης. Οι Έλληνες του Πεκίνου τον θυμούνται ως πολύ καλό και σοβαρό κύριο, και σπάνιο άνθρωπο. Δίδαξε Ελληνικά στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου για μερικά χρόνια.

Μια άλλη σημαντική παρουσία Έλληνα σήμερα στο Πεκίνο είναι ο κ. Βαγγέλης Γιαννάκαρος, ο οποίος έχει ιδρύσει τρία εστιατόρια στην περιοχή Chang Ping, μία από τις πλέον πολυσύχναστες του Πεκίνου. Αυτός μιλάει ελληνικά, κινέζικα, αγγλικά και ισπανικά. Αποφοίτησε από το Thunderbird School of Global Management της Αμερικής, απ’ όπου έχει πάρει και MBA. Σπούδασε στο Πεκίνο Κινεζική Φιλολογία, ενώ έχει πάρει υποτροφίες από το ελληνικό υπουργείο Παιδείας, το Ίδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης» και το Thunderbird. Από το 1987 έως το 1990 εργάστηκε στην ελληνική πρεσβεία του Πεκίνου. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της εταιρείας Eisenberg Group of Companies, διευθυντής managing του Economist Group και γενικός μάνατζερ της Intracom / Intralot στην Κίνα. Από το 2007 είναι πρόεδρος της Beijing Argo Food Co, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Beijing Wanluxi Trading και εκπρόσωπος της Ναυτιλιακής Εταιρείας Elmira Shipping and Trading SA.

Τά Καλοκαίρια τοῦ χθές, ἀλλά καί τά σημερινά

Κάθε τέτοιο καιρό, καιρό τοῦ θέρους καί τῶν διακοπῶν, ἡ μνήμη ταξιδεύει στό χθές, τό χθές τῶν ἐφηβικῶν καί τῶν παιδικῶν καιρῶν, καί μέ ἱερή προσοχή πασχίζει νά συλλαβίσει ἐκεῖνες τίς λιτές, μά τόσο εὐλογημένες καί θεοφώτιστες στιγμές, πού ἔζησες σ᾿ ἕνα χωριό σκαλισμένο ἀνάμεσα στά βράχια καί στούς πευκῶνες τοῦ νησιοῦ.

Τότε ἀκόμα οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦσαν καί σέβονταν τή γῆ. Τήν καλλιεργοῦσαν, κι ἐκείνη τούς ἔδινε πλούσια τά ἀγαθά της, σέ φροῦτα καί ὀπῶρες. Μόνο πού τότε οἰ ἄνθρωποι ζοῦσαν πιό λιτά, ἁπλά καί μέ μοναδικό τους προνόμιο νά τανύσουν τό χρόνο τους ἴσαμε τίς γιορτές, πού τόσο πυκνώνουν στό θερινό τό χρόνο. (Σήμερα, δυστυχῶς, γιά νά ξορκίσουμε αὐτές τίς ἀνεκλάλλητες εὐκαιρίες, ἐφεύραμε ἕνα πλῆθος ἄλλων θερινῶν "πολιτιστικῶν" ἐκδηλώσεων, τίς ὁποῖες ὀνομάσαμε γιορτές, δίχως νά διακρατοῦν τή δροσιά καί τήν εὐλογία πού προσφέρει ἡ ὄντως γιορτή, ὅπως μᾶς τήν παραδίδει καί τήν πραγματοπιεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας).

Θερινές ανάσες...

Στέκομαι ἀπόψε παραμονή τῆς γιορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων κι ἀφουγκράζομαι φωνές τοῦ χτές, φωνές μακρυνές, ξεχασμένες ἀπ᾿ τούς πολλούς καί κατεβαίνω τά σκαλοπάτια τοῦ χρόνου μέ κείνη τή σπουδή καί τήν ἀνησυχία τῆς νιότης, ὥστε νά βρεθῶ καί πάλι στό δροσερό τό βράδυ, ἀπέξω ἀπ᾿ τό φοῦρνο μας, μέ τό κέρασμα τῆς λεμονάδας "τοῦ πάγου" -μιᾶς καί μοναδικῆς, μοιρασμένης γιά τέσσερα πρόσωπα... Τί χαρά γιά κεῖνο τό μικρό τό φλυτζανάκι μέ τό κρύο τό ἀναψυχτικό... Συνδυασμένο αὐτό τό κέρασμα μέ τό πανηγύρι τοῦ χωριοῦ μας, μᾶς φαινόταν ὡς πραγματική εὐλογία, καθώς κάτω ἀπ᾿ τόν ἔναστρο τόν οὐρανό καί δίχως τήν ἄγρια τήν εἰσβολή τῶν ἡλεκτρικῶν, ὅλη ἡ χαρά μας ἦταν ἐπικεντρωμένη στή θερινή τή νύχτα, μέ τή δροσερή ἀνάσα τῆς θάλασσας ν᾿ ἀνεβαίνει λαχανιασμένη καί νά ζωοποιεῖ τόν τόπο καί τούς ἀνθρώπους.

Κάθε χρόνο τέτοια βραδυά ἀναζητῶ ἐκείνη τή δροσερή πεζούλα, τά λίγα γραμμάρια τῆς δροσερῆς λεμονάδας καί τόν ἔναστρο οὐρανό πού τόν ἐξαφάνισαν τά ἠλεκτρικά τά φῶτα. Τά δαιμονισμένα φῶτα κι οἱ ἐκτυφλωτικοί προβολεῖς. Καί τό κυριώτερο, άναζητῶ ἐκείνη τήν ἡρεμία πού ἀπλωνόταν στόν τόπο, ἡρεμία πού κάποτε-κάποτε τήν ἔκοβε στή μέση τό ταξίδεμα τοῦ γρύ-γρύ ἀπέναντι στό σκοτεινό τό πέλαγος, τό γάβγισμα κάποιου σκύλου καί, γύρω στά χαράματα, τό λάλημα τοῦ πετεινοῦ.

Σήμερα τά καλοκαίρια ἐτοῦτα χάθηκαν. Καί μαζί τους ταξίδεψε γιά μακριά, ἡ ἡρεμία, ὁ ἔναστρος οὐρανός καί φυσικά ὅ,τι ζωντάνευε τά κύτταρα τοῦ εἶναι μας καί τά ἀνανέωνε. Γιατί στά χρόνια μας τό καλοκαίρι ἔγινε μιά φριχτή ἐποχή παραγεμισμένη μέ ἥχους μεγάλης ἔντασης καί ἀταίριαστους μέσα στό μεγαλεῖο τῆς θείας καί χαριέστατης θερινῆς νύχτας. Καί μαζί μ᾿ αὐτούς συνυπάρχει ἔνα πλῆθος ἀνθρώπων πού δέν ἐπιζητοῦν τήν ἡσυχία καί τό ρεμβασμό, ὥστε ν᾿ ἀποτοξινώσουν τό εἶναι τους ἀπό κάθε τι τό βέβηλο, τό ἄχρηστο καί περιττό, ἀλλά ἐπιμένουν νά φέρνουν στούς νησιωτικούς ἤμερους καί πλούσια εὐλογημένους ἀπό τό Θεό τόπους, τούς ἔντονους ρυθμούς τῆς πολιτείας, σέ σημεῖο νά ἐξατμίζεται ἀπό μέσα τους καί ἡ παραμικρή ἰκμάδα ἀνανέωσης καί ζωῆς.

Σκοπελίτικο θερινὸ μεσημέρι

Γιατί πόσο φρόνιμο θά ἦταν στόν ἐπισκέπτη-παραθεριστή νά ἐκμεταλλευόταν τό χρόνο πού τοῦ παρέχει "ἡ κατάπαυσις πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ" καί ν᾿ ἀποταμιεύσει ἕνα πλῆθος ἀπό εἰκόνες καί ἤχους πού τοῦ παρέχει ἀνεξόδιαστα ἡ φύση κι ἡ ἐποχή. Εἰκόνες, ὅπως τήν ἀνατολή ἤ τή δύση τοῦ ἥλιου μέ κείνη τήν πανοραμική πολυχρωμία καί τή γαλήνη, ἡ ὁποία ἀναμφίβολα  ψυχαγωγεῖ, ἀλλά καί ὁδηγεῖ  τό εἶναι σιμά στόν Δημιουργό. Ἦχοι, ὅπως τό θρόισμα τῶν πεύκων στήν πρωϊνή τήν αὔρα ἤ στήν ἀνέμελη πνοή τῶν δειλινῶν μελετεμιῶν, τό τραγούδι τοῦ τζίτζικα στό φωτισμένο μεσημέρι, τό ξεδίπλωμα τοῦ κύμματος στήν ἐωθινή ἀκρογιαλιά, ἀλλά καί τό σεριάνισμα τῆς εὐκατάνυκτης σιωπῆς στούς ἱερούς τούς χώρους τῶν ταπεινῶν ἐξωκκλησιῶν, πού εὐωδιάζουν θυμίαμα, καμμένο λάδι καί ξεραμένο λουλούδι. Ὅλα τοῦτα, πόσο ἀποτοξινώνουν τήν ψυχή καί τό εἶναι, ὀδηγῶντας τά βήματα στήν προσευχή καί στήν πρώτη τήν προσπάθεια γιά ἕνα ξαναδέσιμο μ᾿ Ἐκεῖνον, πού δημιούργησε τό Κόσμο "καλόν λίαν"(πρβλ. Γεν. 1, 31), ἀλλά καί ἕνα κοίταγμα "ἔνδον", στά βαθειά, τά σπήλαια τοῦ εἶναι, ὥστε ν᾿ ἀρχίσει τό συγύρισμά του, μέ πρῶτο θεμέλιο τήν ἐξαγόρευση. Ἀλήθεια, ποιός ἀπ᾿ ὅσους ἔρχονται καί ἐπισκέπτονται τήν θεόγραφο Ἑλληνική φύση καταννοεῖ, τό πόσες εὐκαιρίες παρέχει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο πρίν τόν φωνάξει σιμά του; Φοβᾶμαι ἐλάχιστοι, ἴσως μετρημένοι στά δάχτυλα τοῦ ἑνός χεριοῦ...

Ὅσον ἀφορᾶ δέ τίς γιορτές, αὐτές ἀπομένουν ξεχασμένες σέ κάποιες ταπεινές ὀλιγάριθμες συνάξεις εὐλαβῶν πιστῶν, πού ἐπιμένουν νἀ τιμοῦν τίς χρονιάρες τίς μέρες. Μέχρι πότε ὅμως;

                                            Κων. Ν. Καλλιανός

                                           Πρωτοπρεσβύτερος