Ἄξιος, ὄντως...

(Ταπεινὸς ἀδελφικὸς χαιρετισμὸς στὸ νέο Μητροπολίτη Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο)

Πᾶνε ἀπὸ τότε σαράντα χρόνια... Ἀπὸ τὶς μέρες τὶς εὐλογημένες τῶν σπουδῶν μας στὴν θεοφιλῆ Σχολὴ τὴν Ἀνωτέρα τῆς Ριζαρείου.

Χρόνια πασπαλισμένα μὲ συγκίνηση καὶ νοσταλγία, δίψα γιὰ μάθηση, ἐνθουσιασμὸ καὶ ὄνειρα... Ὄνειρα πολλὰ καὶ ποικίλα.

Καποιοι ἀπό τοὺς συμφοιτητές μας, εἶναι ἀλήθεια, ἀνέβηκαν τὴν κλίμακα καὶ φτάσανε σὲ ὑψηλά ἀξιώματα, ἀφοῦ ὁ Θεὸς τοὺς προόρισε γιὰ κεῖ κι ἡ Ἐκκλησία τοὺς τίμησε. Ἐπάξια καὶ φιλότιμα. Ὅπως τίμησε τελευταία καὶ τὸν καλό μας τὸν παπα-Νεκτάριο, τὸν φίλεργο, φιλάγιο καὶ ρέκτη κληρικό, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπο. Καὶ τὰ λέω αὐτά, ὄχι γιὰ νὰ τὸν κολακέψω -πρὸς τὶ ἄλλωστε;- ἀλλὰ γιὰ νὰ τοῦ θυμίσω κάποιες λησμονημένες, ἴσως κι ἀπό τὸν ἴδιο, ὅμως τόσο εὐλογημένες στιγμὲς ἀπό κεῖνον τόν ἔγκλειστο βίο  στὴν τροφὸ Σχολή μας.

Χειμωνιάτικο μεσημέρι, μετὰ τὸ γεῦμα, στὴν Τραπεζαρία, μὲ τὰ μεγάλα παράθυρα λουσμένα στὸ Ἀττικὸ τὸ φῶς. Πάνω στὸ βάθρο, ὅπου καὶ τὸ τραπέζι τῶν καθηγητῶν, ἀνεβαίνει ἔνα χλωμὸ παιδὶ μὲ πυρόξανθα ἴσια μαλλιά κι ἀρχίζει νὰ μᾶς διαβαζει ἔνα θαυμάσιο διήγημα, ποὺ τὸ ἀκούγαμε μὲ προσοχή. Ἤταν τὸ διήγημα τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, Νήφων ὁ Κελλιώτης, ποὺ περιλαμβάνονταν στὴ συλλογὴ τῶν δοκιμίων του «Πεῖνα καὶ δίψα».Τὸ διάβαζε μὲ ἡρεμία ἀπό κεῖνο τὸ μικρὸ βιβλιαράκι -τσέπης, μὲ τὸ γαλάζιο ἐξώφυλλο, τῶν ἐκδόσεων Γρηγόρη.

Μᾶς συγκίνησε τοὺς περισσότερους τὸ διήγημα καὶ μᾶς βοήθησε ἀργότερα νὰ καταλάβουμε πολλά. Μὲ πρῶτο καὶ κυριώτερο, στὸ να κοιτάξουμε νὰ βιώσουμε τὴν ἁπλότητα καὶ τὸν ἐνάρετο βίο τοῦ Νήφωνα. Πόσοι τὸ καταφέραμε δὲ τὸ γνωρίζω... Μόνο ὁ Θεὸς ξέρει.

Καὶ κάτι ἀκόμα σχετικὸ μὲ τὸν π. Νεκτάριο, νῦν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀργολίδος.

Ὁ πατέρας του εἶχε καθαριστήριο καὶ πολλὲς φορὲς φορτωνόταν τὰ ζωστικά μας, γιατὶ τότε φορούσαμε μέσα στὴ Σχολὴ ζωστικὸ καὶ ράσο, νὰ τὰ πάει νὰ μᾶς τὰ καθαρίσει... Καὶ πάντα μὲ τὸ χαμόγελο καὶ τὸν ἥρεμο λόγο του. Θυμᾶμαι μάλιστα ὅταν πρωτοανταμώσαμε μοῦ εἶπε: «Ξέρεις ἀπό ποῦ ἔρχομαι; Ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος κατευθεῖαν ἐδῶ...». Κι αὐτὸ σήμαινε πολλά, ποὺ ἀργότερα φάνηκαν. Τὸν γοήτευε, μὲ λίγα λόγια,  ὁ γνήσιος κι ὄχι ὁ ἀρρωστημένος μοναχισμὸς. Μάλιστα συχνὰ ἐπανελάμβανε τὴ φράση τοῦ Γιανναρᾶ «προκεχωρημένο φυλάκιο» ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὸ Ἀγγελικὸ τὸ Σχῆμα.

Ὑπάρχουν τόσα καὶ τόσα ἀπό κεῖνες τὶς εὐλογημένες μας μέρες ποὺ ὅταν ἔρθουν στὸ νοῦ, τότε ἐπακολουθεῖ καὶ τὸ ψιχάλισμα στὰ μάτια... Γιατὶ τὰ χρόνια πέρασαν κι ἐκεῖνες οἱ ὐπέροχες μέρες τῶν σπουδῶν δὲν θὰ ματαρθούν.

Πρὶν ἀπό χρόνια μὲ τίμησε κι ἦρθε, μὲ τὸν συμμοναστή του στοῦ Σαγματᾶ τὸ μοναστήρι, τὸν συμφοιτητή μας, τὸν καλὸ καὶ ἐνάρετο  π. Παΐσιο Ναυπλιώτη, στὸ νησὶ νὰ μὲ δεῖ. Πολλὲς φορὲς, μάλιστα, μὲ κάλεσε στὸ μοναστήρι του... Δυστυχῶς οἱ ὑποχρεώσεις καὶ τὰ τοῦ βίου ζητήματα δὲν μοῦ ἄφησαν περιθώρια νὰ πάω... Δυστυχῶς, τὸ ξαναλέω.

Καὶ τὸ κυριώτερο. Ποτὲ δὲ μὲ ξεχνοῦσε καὶ μοῦ ἔστελενε τὰ βιβλία ποὺ ἐξέδιδε... Πάντα μὲ ἔναν καλό καὶ φιλάδελφο λόγο. Πῶς λοιπόν, νὰ μὴν πῶ κι ἐγὼ, ὁ ἁπλὸς τοῦ χωριοῦ παπᾶς, τό,  Ἄξιος;

παπα-Κων. Ν. Καλλιανός 

Η εβδομάδα του «Ρ»

Ένα ελληνικό γράμμα, το «Ρ», με φοινικική προέλευση και με αναλογία με τα αντίστοιχα «Ρ» άλλων αλφαβήτων. Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει ακόμα και αριθμητική αξία, που ισοδυναμεί με το νούμερο 100. Ο Ελύτης  βέβαια το έντυσε ποιητικά και το έκρυψε έντεχνα μέσα στη συλλογή του «Τα ρω του έρωτα»!

ΡΟΛΟΪ! Μια συσκευή μέτρησης χρόνου, που βρίσκεται συνεχώς στην ημερήσια διάταξη του προγράμματος των ανθρώπων του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου. Δεν θα πρέπει βέβαια να παραλείπουμε και τη συμβολική του σημασία, όταν αναφερόμαστε σε πράγματα που «δουλεύουν Ρολόϊ»!

Κι όμως πόσο πραγματικά όλοι μας χαιρόμαστε όταν δεν χρειάζεται να το χρησιμοποιούμε. Όταν είμαστε στην εκκλησία, όπου ο χρόνος είναι διαρκές παρόν, ή όταν είμαστε σε διακοπές, όπου κανείς και τίποτα δεν μας αγχώνει, το Ρολόϊ είναι μάλλον διακοσμητικό στοιχείο.

Η περίπτωση του Ρολογιού της φωτογραφίας είναι οπωσδήποτε ιδιαίτερη. Κατασκευάσθηκε ειδικά, ίσως θα πρέπει μάλλον να χρησιμοποιήσω τον όρο «ποιήθηκε», από τον καλλιτέχνη του είδους και υπερήφανο Πόντιο Σάββα Κωνσταντινίδη, του οποίου τα «χρυσά χέρια» δημιουργούν κοσμήματα διαρκείας και αξίας! Για τούτο του αξίζει ένα μεγάλο ΕΥΓΕ!

ΡΟΔΙ! Ο Γ. Μπαμπινιώτης στο περίφημο λεξικό του ορίζει το Ρόδι με σχεδόν ποιητικό τρόπο: «Ο εδώδιμος καρπός της ροδιάς που έχει το μέγεθος μεγάλου πορτοκαλιού, περίπου σφαιρικό σχήμα, φλούδα λεία, κιτρινοκαστανωπό έως κόκκινο χρωματισμό και πολύσπερμο καρπό»!

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας το θεωρούσαν φρούτο θαυματουργό. Είναι γνωστό άλλωστε από την αρχαιότητα για τις εκπληκτικές ιατρικές ιδιότητες που διαθέτει. Η σύγχρονη ιατρική επιστήμη επιβεβαιώνει και συνηγορεί περί αυτού.

Στην Αρχαία Ελλάδα το Ρόδι ήταν έμβλημα της Ήρας, της Δήμητρας και της Περσεφόνης και δήλωνε την περιοδική επιστροφή της άνοιξης και της γονιμότητας πάνω στην γη. Ο προφήτης Μωάμεθ, έλεγε στους πιστούς του να καταναλώνουν Ρόδια, γιατί αυτά θα μπορούσαν να τους απαλλάσσουν από πολλά κακά της ανθρώπινης φύσης. Εμείς οι χριστιανοί βάζουμε το Ρόδι στα κόλλυβα κι έτσι συμβολίζεται η λαμπρότητα του παραδείσου.

ΡΑΒΑΝΙ! Εύγευστο και φυσικά παραδοσιακό γλυκό, ταυτόσημο ή παρόμοιο με το σάμαλι. Αφράτο στη γεύση, αρκετά γλυκό στην υφή, παραμένει πάντα μια ελληνικότατη γευστική απόλαυση.

Στα σχολικά μας χρόνια το βρίσκαμε έξω από το Γυμνάσιο, να πωλείται από περιοδεύοντες μικροπωλητές. Αργότερα το επικυρώσαμε ως ένα από τα αγαπημένα μας οικογενειακά γλυκά.

Όμως το ραβανί, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, είναι γλυκό κοινωνίας και μόνο έτσι μπορεί κανείς να το απολαύσει πραγματικά. Εξ ου και οι παρακάτω στίχοι του απόδημου ποιητή: Η καπετάνισσα απέστη μακράν. / Το ραβανί της έμεινε άθικτο. / Πως να γευθείς κάτι γλυκό / μέσα στην απουσία!

ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ! Είναι ένας άλλος όρος που συμβολίζει κι επισημαίνει την ελληνική και μάλιστα την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας. Παραπέμπει δε στους πολίτες και στον πολιτισμό του ένδοξου Βυζαντίου, τον οποίο συνεχίζει μέχρι της ημέρες μας η Ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, που με επικεφαλής τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας κ. Βαθολομαίο διαιωνίζει το ήθος της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης και ζωής.

Το δρόμο της τιμής και της ένταξής μας στην έννοια αυτή μας δείχνουν πάντα οι ποιητές μας, ιδαίτερα ο Γιάννης Ρίτσος και ο Βασίλης Μιχαηλίδης. Ο πρώτος, στο ομώνυμο έργο του μας παραγγέλλει να «κρατούμε σφιχτά τη Ρωμιοσύνη», ενώ ο δεύτερος υπογραμμίζει με έμφαση:

«Η Ρωμιοσύνη έν’ φυλή συνόκ̌αιρη του κόσμου,

κανένας δεν εβρέθηκεν γαι να την-ι ’ξηλείψει,

κανένας, γιατί σ̌κ̌έπει την ’που τ’ άψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη έν’ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει»!

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ! Δεν είναι εύκολο να ορίσει κανείς τι είναι αυτό που ονομάζουμε Ραδιόφωνο. Γιατί πραγματικά το Ραδιόφωνο δεν είναι απλά και μόνο μια συσκευή, ούτε μόνο τα ραδιοκύματα μέσω των οποίων μεταδίδονται εκπομπές, ούτε και μόνο αυτό που θα αποκαλούσαμε διαδικασία εκπομπής και λήψης ραδιοφωνικών κυμάτων. Το Ραδιόφωνο έχει οπωσδήποτε τη δική του ιστορία, η οποία έχει σαφή και άμεση αναφορά στην αρχή της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.

Μια μικρή ιστορία διαλεκτικής με το Ελληνικό Ραδιόφωνο του Λονδίνου είχε και ο γράφων, που στις 4 Μαρτίου 1996 ξεκίνησε, μαζί και με άλλους συνεργάτες, την εκπομπή «Η Φωνή της Εκκλησίας»!

Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία! Η φωνή (καλησπέρα σας...), το μικρόφωνο, το «θρόϊσμα» των φύλλων (ακούγονται όλα στον «αέρα»...), η μουσική των διαλειμμάτων, ο τεχνικός της εκπομπής, οι συνεργάτες, η βαριά πόρτα, το φωτάκι...

Ησυχία! Η εκπομπή μας αρχίζει...

ΡΙΖΑ! Στη φυσική της διάσταση η Ρίζα είναι φυσικά (και κατά Μπαμπινιώτη) «το τμήμα του σώματος ενός φυτού, που αναπτύσσεται και διακλαδίζεται κατά κύριο λόγο υπογείως και προς τα κάτω μέσα στο έδαφος, στηρίζοντας το φυτό...».

Όμως η Ρίζα έχει και την ιδεολογική της πλευρά και ερμηνεία. Και βέβαια σημαίνει και συμβολίζει τη γενεαλογία, το ιστορικό υπόβαθρο και τον πολιτισμό μας, όπως επίσης και την άμεση οικογενειακή μας καταγωγή.

Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας Ιωάννης Μέγας (John Major), στη διάρκεια της θητείας του (1990-97) πρότεινε ένα σημαντικό σύνθημα, που έλεγε: «back to basics», δηλαδή «επιστροφή στις Ρίζες»! Και για εμάς τους Έλληνες αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, αφού οι ρίζες μας είναι τόσο βαθιές και στέρεες!

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ! Kαλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη. Αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία, για να εξαπλωθεί αργότερα και αλλού. Καταρχήν αποτέλεσε λογοτεχνικό ρεύμα, ωστόσο επεκτάθηκε τόσο στις εικαστικές τέχνες όσο και στη μουσική.

Ακολούθησε ιστορικά την περίοδο του διαφωτισμού και αντιτάχθηκε στην αριστοκρατία της εποχής. Κύριο χαρακτηριστικό του ρομαντισμού αποτελεί η έμφαση στην πρόκληση ισχυρής συγκίνησης μέσω της τέχνης. Το κυρίαρχο στοιχείο του είναι το συναίσθημα αντί της λογικής.

Ο ελληνικός ρομαντισμός, που εκφράστηκε από τους Φαναριώτες κατά την περίοδο 1830-1880, έχει τα χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού ρομαντισμού, αλλά διαμορφώνει και κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως στροφή προς το ένδοξο αρχαίο παρελθόν, μελαγχολική διάθεση και απαισιοδοξία, ύφος ρητορικό, πομπώδες και στόμφος που σήμερα ενοχλεί.

Rowan Williams: Ο Φιλορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος

Πρόσφατα (2013) κυκλοφόρησε στην Οξφόρδη ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, του Αγγλικανού Ιερέα και Καθηγητή Δρα Ανδρέα Goddard. Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στον τ. Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπουρι Rowan Williams, και παρουσιάζει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο την πνευματική κληρονομιά που άφησε στους ομοδόξους του και γενικώτερα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Williams υπηρέτησε την Αγγλικανική Κοινωνία, την Ακαδημαϊκή Θεολογία και το Οικουμενικό Κίνημα για μακρά σειρά ετών, μέχρι πρόσφατα (Δεκέμβριος 2012) που αποφάσισε να παραιτηθεί από τον θρόνο του Κάντερμπουρι. Διακρίνεται για τα Φιλορθόδοξα και Φιλελληνικά του αισθήματα. Έχει μελετήσει σε βάθος την Ορθόδοξη Θεολογία και Παράδοση (η διδακτορική του διατριβή ήταν αφιερωμένη στην Ρώσικη Ορθόδοξη Θεολογία και στον Βλαδίμηρο Λόσκυ) και κρατά πάντα μια μετρημένη στάση στις δια-χριστιανικές σχέσεις.

Στο νεοεκδοθέν βιβλίο και στο κεφάλαιο με τον τίτλο «Αγγλικανισμός και Άλλες Εκκλησίες», και συγκεκριμένα στη σελίδα 197, ο συγγραφέας αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα, για τη σχέση του Αρχιεπισκόπου με την Ορθοδοξία:

«...of particular significance for Rowan, has been the deepening during his primacy of Anglican relationships with the Orthodox churches. Their tradition so decisively shaped his own theology and spirituality that he has even said that “pretty well every useful thought I have ever had on Christian unity has derived from my studies of Orthodox theology – Orthodox theology rooted in the Fathers. Orthodox theology breaks the terms of western debate and brings it to a different theological level”. The personal relationships, nurtured by visits to the Ecumenical Patriarch of Constantinople (in 2003 and 2009) and hosting him at Lambeth in 2007, were clearly strong, but the most significant lasting legacy of this particular ecumenical relationship is the Cyprus Agreed Statement, “The Church of the Triune God”. This was issued in 2007 by the International Commission for the Anglican-Orthodox Theological Dialogue (ICAOTD), a Commission on which Rowan himself served from 1989 until 2003 as it worked on the subject of the report. It is the most significant agreed ecumenical statement during Rowan’s primacy and one in which he personally had a major role».

Αθηναϊκά συνθήματα

Πριν από δυο χρόνια, τον Οκτώβρη του 2011, σε μια μικρή περιπλάνηση στην πρωτεύουσα της καρδιάς μας, την πανέμορφη Αθήνα, βρήκα και φωτογράφισα τα συνθήματα της παρούσας ανάρτησης.

Για διάφορους λόγους έμειναν στο αρχείο μου για πολύ καιρό. Να όμως που ήλθε η ώρα να αναδειχθούν.

Οι αφετηρίες τους είναι προφανώς διαφορετικές, αλλά όλα έχουν την αξία τους κι ένα βαθύτερο μήνυμα, αλλά και μια εσωτερική αμφιβολία.

Πολιτική και κοινωνιολογία, συναισθηματισμός, και βέβαια η έξυπνη διαφήμιση, περνούν γοργά μπροστά από τα μάτια των αναγνωστών και στον καθένα αφήνουν ένα μάλλον διαφορετικό αποτύπωμα, το οποίο καλείται κανείς να το αποκωδικοποιήσει με προσοχή, την ώρα της προσωπικής ενδοσκόπησης και περισυλλογής του...

Προσεγγίζοντας τον Καβάφη

To Γραφείο Συντονιστή Εκπαίδευσης της Ελληνικής Πρεσβείας μας στο Λονδινο, το οποίο διευθύνει η κα. Βαρβάρα Καμπουρίδη, οργανώνει στις 8 Νοεμβρίου 2013, από τις 5.00 μ.μ. έως τις 9.00 μ.μ. στο Europe House (32 Smith Square, London, SW1P 3EU), μια πολύ ενδιαφέρουσα λογοτεχνική και εκπαιδευτική εκδήλωση, αφιερωμένη στον σπουδαίο Αλεξανδρινό ποιητή μας, τον Κωνσταντίνο Καβάφη.

Η εκδήλωση τιτλοφορείται: «Προσεγγίζοντας τον Καβάφη μέσα κι έξω από την τάξη»!

Οι ομιλητές και τα θέματά τους θα έχουν ως εξής:

-         Dr. Anthony Hirst, «Reading Cavafy: the "poet of old age" and the "poet of future generations"»

-         Χριστίνα Αργυροπούλου, Δρ. Φιλολογίας, επ. Σύμβουλος τ.Π.Ι., «Η διδασκαλία του Καβαφικού έργου στην Α΄θμια κα Β’ θμια εκπαίδευση»

-         Κατερίνα Δανιήλ, Δρ. Φιλολογίας, Ελληνικό Γυμνάσιο-Λύκειο Λονδίνου, «Διδασκαλία του έργου του Κ. Καβάφη στους υποψηφίους A level»

Θα ακολουθήσουν:

-         Απαγγελίες ποιημάτων

-         Απόδοση μελοποιημένων ποιημάτων από μουσικό σύνολο

-         Προβολή ντοκυμαντέρ για την ζωή του Κ. Καβάφη από την σειρά ‘Παρασκήνιο’ της ΕΡΤ

-         Δεξίωση

Οπωσδήποτε αξίζει να παρακολουθήσει κανείς αυτή τη σπουδαία και σπάνια στο είδος της εκδήλωση.

Εκδρομή στην Πατρίδα

Ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για την Κοινοτική μας εκδρομή, η οποία θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη εβδομάδα. Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΕΚΔΡΟΜΗΣ

ΛΟΥΤΡΑΚΙ, ΠΑΤΡΑ, ΖΑΚΥΝΘΟΣ, ΑΘΗΝΑ, ΑΙΓΙΝΑ

28/10/2013 - 2/11/2013

ΔΕΥΤΕΡΑ, 28^η Οκτωβρίου

ΛΟΝΔΙΝΟ  -  HEATHROW  -  AΘΗΝΑ  -  ΛΟΥΤΡΑΚΙ  -  ΠΑΤΡΑ

Αναχώρηση από Λονδίνο - Heathrow για Αθήνα. Άφιξη στην Αθήνα το μεσημέρι.

BΑ640                LHR 07:55             ATH 13:30

Παραλαβή από το αεροδρόμιο και στη συνέχεια αναχωρούμε για το Λουτράκι. Στο δρόμο μας θα γευματίσουμε κι επίσης θα θαυμάσουμε τον Ισθμό της Κορίνθου. Προσκύνημα στην Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου, όπου σώζεται ολόσωμο το Ιερό Λείψανο του θαυματουργού Αγίου. Κατόπιν αναχωρούμε για την Πάτρα. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας: «ASTIR PATRAS HOTEL» 4*, www.hotelastirpatras.gr . Δείπνο στο ξενοδοχείο. Διανυκτέρευση.

ΤΡΙΤΗ, 29^η Οκτωβρίου

ΠΑΤΡΑ  -  ΖΑΚΥΝΘΟΣ 

Μετά το πρωινό μας, θα ξεκινήσουμε την ημέρα μας με επίσκεψη στον Ιερό Ναό Απ. Ανδρέου στην Πάτρα. Θα τελεσθεί Ιερά Παράκληση, ενώπιον της Τιμίας Κάρας του Απ. Ανδρέου. Κατόπιν θα περιηγηθούμε για λίγο στην όμορφη και ιστορική πόλη της Πάτρας. Ύστερα θα πάρουμε το πλοίο για να πάμε στην Ζάκυνθο. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας: «HOTEL PALATINO» 4*, http://www.palatinohotel.gr/ . Δείπνο στο ξενοδοχείο. Διανυκτέρευση.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 30^η Οκτωβρίου

ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Μετά το πρωϊνό στο ξενοδοχείο η σημερινή ημέρα μας θα είναι αφιερωμένη στο πράσινο νησί της ποίησης, τη Ζάκυνθο. Το πρωΐ επίσκεψη στον Άγιο Διονύσιο, όπου θα προσκυνήσουμε το άφθαρτο λείψανο του Πολιούχου της πόλεως. Κατόπιν στον όσιο Ιωσήφ Γαϊτανίου, Ναός Αγίων Τιμοθέου και Μαύρας (με τη θαυματουργή εικόνα), Μονή Ελευθερώτριας και όδευση προς τα ορεινά. Επίσκεψη στη Μονή Αναφωνητρίας, όπου ασκήτευσε ο Άγιος Πολιούχος και συγχώρεσε τον φονέα του αδελφού του. Το μεσημέρι φαγητό. Κάθοδος στην πόλη, ξεκούραση και το δειλινό στο προάστιο του Μπόχαλη, απ' όπου φαίνεται πανοραμικά η πόλη. Δείπνο στο ξενοδοχείο. Διανυκτέρευση.

ΠΕΜΠΤΗ, 31^η Οκτωβρίου

ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Μετά το πρόγευμα, καθ' όλο το πρωινό, επίσκεψη στο κέντρο της πόλης, όπου θα δούμε το Μεταβυζαντινό Μουσείο και το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων (με τους τάφους - μαυσωλεία Σολωμού και Κάλβου). Στη συνέχεια και σε απόσταση δυο χλμ. (πλησίον της Μπόχαλης) επίσκεψη στον λόφο του Στράνη, όπου γράφτηκε ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν. Γεύμα στο ξενοδοχείο, ξεκούραση και απογευματινός περίπατος στην παραλία της Ζακύνθου. Το βράδυ θα έχουμε επίσκεψη στην Ενορία του π. Παναγιώτη Καποδίστρια στο Βανάτο, όπου ο π. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας θα ομιλήσει με θέμα: «Η παρουσία του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στη Μεγάλη Βρετανία - Ιστορία και προοπτικές». Θα ακολουθήσει προαιρετική διασκέδαση, με φαγητό και τις παραδοσιακές καντάδες, αλλά και έντεχνα και λαϊκά. Διανυκτέρευση.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1^η Νοεμβρίου

ΖΑΚΥΝΘΟΣ  -  ΠΑΤΡΑ  -  ΑΘΗΝΑ

Το πρωί αναχωρούμε με το πλοίο από τη Ζάκυνθο. Μέσω Πάτρας και Κορίνθου θα φθάσουμε στην Αθήνα. Θα μεταβούμε στην Ιερά Μονή Πετράκη για να προσκυνήσουμε την Τιμία Κάρα της Αγίας Παρασκευής. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο μας: «POLIS GRAND» 4*, www.polisgrandhotel.gr . Δείπνο. Το βράδυ μας ελεύθερο για βόλτα στην Αθήνα. Διανυκτέρευση.

ΣΑΒΒΑΤΟ, 2^α Νοεμβρίου

ΑΘΗΝΑ  -  ΑΙΓΙΝΑ  -  ΛΟΝΔΙΝΟ

Μετά το πρωινό μας αναχωρούμε για την Αίγινα, όπου θα επισκεφθούμε την Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου και θα προσκυνήσουμε τα Τίμια Λείψανα του θαυματουργού Αγίου. Επιστροφή από Αίγινα. Κατευθείαν μεταβαίνουμε στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Πτήση για Λονδίνο.

BΑ633                        ATH  19:00                LHR  20:50

Ευγένιος Ονέγκιν

…του Πούσκιν και του Τσαϊκόφσκι

Ο Αλεξάντερ Πούσκιν είναι ο μεγαλύτερος Ρώσος λογοτέχνης και ποιητής και θεωρείται ο πατέρας της ρωσικής λογοτεχνίας και όχι άδικα. Ο Πούσκιν γεννήθηκε στην Μόσα το 1799 από Ρώσους ευγενείς και στο σπίτι τους -όπως όλη η ρωσική αριστοκρατία  της εποχής- μιλούσαν γαλλικά. Ο μικρός Αλεξάντερ έμαθε την μητρική του γλώσσα από την αγαπημένη του παραμάνα, η οποία τον μεγάλωσε και του καλλιέργησε την αγάπη για την ρώσικη ποίηση και παράδοση. Σε ηλικία δώδεκα ετών μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη και φοίτησε στο Λύκειο του Τσάρκογε Σελό, που υπήρξε φυτώριο ποιητών και φιλελεύθερων πνευμάτων. Στις αρχές του 19^ου αιώνα στην Ρωσία οι ευγενείς και οι μορφωμένοι μιλούσαν και έγραφαν στα γαλλικά και ο απλός λαός χρησιμοποιούσε αρκετές διαφορετικές διαλέκτους: σλαβονικά, γαλλοποιημένα ρώσικα, αρχαϊκά. Ο Πούσκιν από πολύ νεαρή ηλικία σατίρισε την λανθασμένη χρήση της ρωσικής γλώσσας στο ποίημα του «Ο ίσκιος του Φονβίζιν». Το μεγάλο επίτευγμα του Πούσκιν ως λογοτέχνη είναι η ενοποίηση του διάσπαρτου, ρώσικου, γλωσσικού δυναμικού, δεν έγραψε απλά λογοτεχνία, εφηύρε και διαμόρφωσε από την αρχή την γλώσσα, έγινε γλωσσοπλάστης.

Αμέσως μετά το Λύκειο ο Πούσκιν διορίστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών και στον ελεύθερο χρόνο του σύχναζε σε λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1818 γράφει το πρώτο, μεγάλο ποιητικό του έργο, το «Ρουσλάν και Λιουντμίλα». Ακολουθούν «Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου» και  «Η πηγή του Μπαχτσέ Σαράϊ», και στα δύο ποιήματα περιγράφεται ο απελπισμένος, ανεκπλήρωτος έρωτας.

Τον Δεκέμβριο του 1825 έγιναν εξεγέρσεις και στην Μόσχα αλλά και στην Αγία Πετρούπολη κατά του Τσάρου με αιτήματα την παροχή συντάγματος και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Ο Πούσκιν, όπως και πολλοί άλλοι φίλοι και ομοϊδεάτες του, έγινε στόχος των αρχών  και γλύτωσε την εξορία στην Σιβηρία μόνο λόγω της καλής του φήμης ως ποιητής. Παρόλα αυτά έμεινε υπό κράτηση στην εξοχική, πατρική του κατοικία, έως και τον Σεπτέμβριο του 1826. Γυρίζοντας στην Μόσχα έγραψε τα: «Μότσαρτ και Σαλιέρι», «Ο πέτρινος επισκέπτης», «Μπορίς Γκοντουνόφ», πολλά πεζογραφήματα, ποιήματα και άρθρα. Παντρεύτηκε την Ναταλία Γκοντσάροβα και εγκαταστάθηκε μαζί της στην Αγία Πετρούπολη. Σκοτώθηκε νεότατος το 1837 σε μονομαχία, υπερασπιζόμενος την τιμή της γυναίκας του από έναν επίδοξο εραστή της. Η αγάπη και η εκτίμηση που τρέφει για αυτόν ο ρώσικος λαός αποτυπώνεται στα λόγια της μεταφράστριας Ναντιέζνα Τρέφη: «Ενώ οι Άγγλοι είναι περήφανοι για τον Σαίξπηρ τους, οι Γερμανοί για τον Γκαίτε, οι Γάλλοι για τον Ρακίνα κ.τ.λ. , οι Ρώσοι αγαπούν τον Πούσκιν τους. Κάθε παιδί που μεγαλώνει στον κόσμο μαθαίνει ν’ αγαπά την μουσική, την φύση, τη θάλασσα, τον ουρανό. Στην Ρωσία έχουν μια εντολή παραπάνω:  ν’ αγαπούν τον Πούσκιν.»

Ο Πούσκιν άρχισε να γράφει το αριστούργημα της καριέρας του, το ποίημα «Ευγένιος Ονέγκιν»  το 1823 και το τελείωσε οκτώ χρόνια αργότερα, το 1831. Στην Ρωσία του 19^ου αιώνα ένας αριστοκράτης από την Αγία Πετρούπολη, ο Ευγένιος Ονέγκιν, κληρονομεί τα κτήματα του θείου του στην επαρχία και εγκαθίσταται σε αυτά. Εκεί θα γνωριστεί με τον ρομαντικό ποιητή Λένσκι και την οικογένεια Λάριν: την μητέρα με τις δύο κόρες της, την Όλγα και την Τατιάνα. Ο Λένσκι είναι ερωτευμένος με την Όλγα, μια πεζή, πρακτική και συνετή κοπέλα. Η Τατιάνα εν αντιθέσει με την αδελφή της είναι ονειροπόλα, ρομαντική, μελαγχολική. Βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση της άπιαστης ομορφιάς και προσπαθεί να την βρει μέσα από τις σελίδες των μυθιστορημάτων. Στο πρόσωπο του Ονέγκιν, η Τατιάνα θα βρει το ιδανικό που ονειρευόταν τόσα χρόνια και δεν θα διστάσει να του εκφράσει ανοιχτά και ξεκάθαρα τον έρωτά της. Ο Ονέγκιν παρά την φανερή συμπάθεια και θαυμασμό που εκφράζει απέναντί της, θα την αρνηθεί ευγενικά εξηγώντας της ότι δεν είναι φτιαγμένος για οικογενειακή ζωή και δεσμεύσεις. Στην διάρκεια ενός χορού ο Ονέγκιν  από πείσμα φλερτάρει με την Όλγα και ο Λένσκι πληγωμένος τον καλεί σε μονομαχία κατά την οποία σκοτώνεται. Ο Ονέγκιν νιώθοντας αφόρητες τύψεις για τον θάνατο του φίλου του και την γενική συμπεριφορά του εγκαταλείπει την Ρωσία και επί χρόνια ταξιδεύει στο εξωτερικό προσπαθώντας να γιατρέψει τις πληγές του. Έπειτα από χρόνια επιστρέφει στην Αγία Πετρούπολη όπου βρίσκει ξανά την Τατιάνα παντρεμένη πλέον με έναν ευγενή, μακρινό συγγενή του. Εντυπωσιάζεται από την μεταμόρφωση της Τατιάνας που από μια νεαρή, χωριατοπούλα έχει γίνει μια ευγενής που κινείται με χάρη και άνεση στους αριστοκρατικούς κύκλους. Της εκφράζει τον έρωτά του και την καλεί να θυμηθεί τα αισθήματά της για αυτόν, να εγκαταλείψει τον άντρα της και να ζήσουν μαζί. Είναι όμως η σειρά της Τατιάνας να τον αρνηθεί. Ο Ονέγκιν συνειδητοποιώντας την εκούσια καταδίκη του και την απώλεια του έρωτα στην ζωή του σπαράζει. Το έργο τελειώνει εδώ αφήνοντας στην φαντασία του αναγνώστη το τι θα γίνει στο μέλλον, αν και ο ποιητής δεν αφήνει πολλά περιθώρια ευτυχίας για τους πρωταγωνιστές του.

Ο Τσαϊκόφσκι γνώρισε το έργο του Πούσκιν το 1877, εκείνη την εποχή ο μουσουργούς δούλευε την 4^η συμφωνία του και αναζητούσε υλικό για να γράψει μια καινούρια όπερα. Όταν διάβασε τον Ευγένιο Ονέγκιν ενθουσιάστηκε, επιθυμούσε να γράψει ένα έργο με αληθινούς, ανθρώπινους χαρακτήρες. Χαρακτηριστικά έγραψε σε επιστολή στον αδελφό του, Μόδεστο: «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι με το θέμα, πόσο ευτυχής που ξέφυγα από Φαραώ, Αφρικανές πριγκίπισσες, δηλητηριασμούς και τα παρόμοια. Τι πλούτος ποίησης υπάρχει στον Ονέγκιν! Είναι σαφές ότι η όπερα θα έχει λίγη δράση, πολύ λίγη σκηνική παρουσία, όμως οι ελλείψεις αυτές θα εξισορροπούνται από τον μεγάλο ποιητικό πλούτο, την αληθοφάνεια και την απλότητα των συμβαινόντων καθώς και από την μεγαλοφυία των στίχων του Πούσκιν.»  Ο Τσαϊκόφσκι σύντομα παθιάστηκε στην κυριολεξία με το ποίημα, αγάπησε τον αγνό έρωτα της Τατιάνας και αντιπάθησε τον ψυχρό, άκαρδο και ξιπασμένο Ονέγκιν. Εν αντιθέσει με τον Ονέγκιν του Πούσκιν, που είναι ικανός για κάθε είδους συναισθήματα και αντιδράσεις, ο Ονέγκιν του Τσαικόφσκι είναι μονοδιάστατος και ψυχρός. Στο επίκεντρο της όπερας του Τσαικόφσκι είναι η Τατιάνα, αγνή, απροστάτευτη και πληγωμένη, στην ποίηση του Πούσκιν στο πιο ωραίο, ερωτικό γράμμα που έχει ποτέ γραφτεί: «Τώρα το ξέρω, εξαρτάται από την θέλησή σας, να με τιμωρήσετε με την περιφρόνησή σας», ο Τσαικόφσκι θα προσθέσει στην απελπισιά της Τατιάνας τα δικά του λόγια: «Παντού, παντού μπροστά μου, ο πειρασμός μου ο μοιραίος.» Ο Πούσκιν αγαπά και λυπάται και τους δύο ήρωές του, στο τέλος του έργου δεν είμαστε πλέον σίγουροι ποιος από τους δύο είναι ο θύτης και ποιος το θύμα, ποιος τελικά αγάπησε πιο πολύ και πιο αληθινά τον άλλον, ποιος από τους δύο φέρεται πιο σκληρά με την άρνησή του. Στο ποίημα του Πούσκιν ο Ονέγκιν είναι βυρωνικός και αυτοκαταστροφικός, κλωτσάει την ευτυχία του, προσπαθεί να αποφύγει την μονομαχία με τον φίλο του μέχρι την τελευταία στιγμή, η Τατιάνα βασανίζεται και παλεύει με τον εαυτό της για να μην δοθεί στον Ονέγκιν και να διατηρήσει τον εγωϊσμό της.  Στην όπερα του Τσαϊκόφσκι ο Ονέγκιν είναι υπερφίαλος και ψυχρός, δεν διστάζει να σκοτώσει τον ίδιο του τον φίλο για ένα καπρίτσιο και η Τατιάνα αγνή και καλή, αποκρούει τον έρωτα για να διασώσει την τιμή της. Το ηθικό δίδαγμα του Τσαϊκόφσκι είναι αναπόφευκτο και ίσως λίγο σκληρό: όποιος περιφρονεί τιμωρείται.

Εύη Ρούτουλα

Η Παναγία των Αγριλίων

Μέσα στο καλοκαίρι έλαβα ένα πολύτιμο δώρο με προσωπική αφιέρωση. Είναι το νέο βιβλίο (έκδοση 2013) του πολυαγαπημένου αδελφού και συλλειτουργού Πρωτοπρ. Γεωργίου Αντζουλάτου, που κατάγεται από τη Σάμη Κεφαληνίας και διακονεί στην Ι.Μ. Γλυφάδας.

Το βιβλίο έχει τίτλο: «Η Παναγία των Αγριλίων και οι Κεφαλονίτες ναυτικοί»! Στις 48 πολύχρωμες σελίδες του ο άξιος και ιστορικός συγγραφέας διαπραγματεύεται την τοπογραφία και την ιστορία της Ι.Μ. Αγριλίων, αλλά και τη σχέση της Μονής με την Κεφαλονίτικη ναυτοσύνη.

Τα κεφάλαια του βιβλίου τιτλοφορούνται ως εξής:

-         «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με»

-         Το Μοναστήρι στη Σάμη και η θαυματουργή Εικόνα

-         Ιστιοφόρα με το όνομα της Αγριλιώτισσας στο λιμάνι της Βενετίας τον 18^ο αιώνα

-         Πλεούμενα του 19^ου αιώνα αφιερωμένα στη Χάρη της

-         Ευλάβεια και Τάματα καραβοκύρηδων και καπεταναίων

-         Θαύματα της Αγριλιώτισσας στις θάλασσες

Το ωραίο τούτο πόνημα ο συγγραφέας το αφιέρωσε «με ευγνωμοσύνη στον πολυσέβαστο Αρχιμανδρίτη π. Χρυσόστομο Αλεξάτο, για τα 55 χρόνια θεοφιλούς ηγουμενίας του στην Ιερά Μονή Αγριλίων»! Ο π. Χρυσόστομος εκοιμήθω οσιακά εν Κυρίω πριν από λίγες ημέρες κι αυτό το βιβλίο (όπως και η παρούσα ανάρτηση) λειτουργούν πια ως μνημόσυνο για τον άνθρωπο που προσέφερε ολοκάρδια την ιερατική του διακονία στην Παναγία των Αγριλίων.

Ο π. Γεώργιος Αντζουλάτος είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων για τους μεγάλους κόπους που καταβάλλει για πολλά χρόνια, με σκοπό την ανάδειξη των ιερών προσκυνημάτων της ιδιαίτερης Πατρίδας του και όχι μόνο. Η ερευνητική του διάθεση, η έμπειρη πένα του και τα σπουδαία προϊόντα της πνευματικής του παραγωγής τιμούν εξαιρέτως τον ίδιο και την οικογένειά του, ενώ κατατίθενται με ευλάβεια κι ευγνωμοσύνη στην υπηρεσία της Αγίας Εκκλησίας μας, αλλά και της Θεολογίας και της Ιερωσύνης, που ο π. Γεώργιος τις διακονεί με αφοσίωση και αξιοσύνη για μακρά σειρά ετών.

Οι άγγελοι του Βογδάνου

Η βυζαντινή αγιογραφία είναι τέχνη ιερή. Είναι κατά βάσιν βέβαια ζωγραφική, αλλά μέσω αυτής τα πρόσωπα και τα πράγματα δεν αποδίδονται με νατουραλιστικό τρόπο. Παντού και πάντα υπάρχει στις εικόνες το πνευματικό στοιχείο. Και ο κύριος σκοπός του δημιουργού είναι όχι να «φωτογραφίσει», αλλά να διηγηθεί μια ιστορία. Για το λόγο αυτό και το ρήμα που συνήθως χρησιμοποιείται στην περίπτωση της αγιογράφησης είναι το «ιστορώ» κι όχι το ζωγραφίζω.

Το υπερβατικό στοιχείο είναι πάντα κυρίαρχο στις εικόνες. Η δόξα του ουρανού, η πνευματική διάσταση των μορφών και βέβαια η απεικόνιση προσώπων που δεν τα βλέπουμε γύρω μας στην ανθρώπινη καθημερινότητα, αναφέρομαι φυσικά στους αγγέλους, είναι από τα κυριώτερα χαρακτηριστικά της εικονογραφίας.

Ένας αγιογράφος που γνωρίζει πολύ καλά αυτή τη θεωρία της βυζαντινής τέχνης και την χρησιμοποιεί και αξιοποιεί στο έργο του είναι ο εξαίρετος καλλιτέχνης των ιερών και των οσίων της πίστης μας, ο Θεσσαλονικιός Θεόδωρος Βογδάνος. Ο εν λόγω αγιογράφος, όπως αναφέρει και το ίδιο το χριστιανικό του όνομα, έχει λάβει ως δώρο Θεού την έμπνευση και έχει καλλιεργήσει τα μέγιστα -κατά το ανθρώπινο- το χάρισμά του.

Ένα από τα βασικά και τακτικά επαναλαμβανόμενα στοιχεία της τέχνης του είναι και οι άγγελοι. Οι ιερές μορφές των αγγέλων, των αοράτων αυτών κι θείων επουρανίων δυνάμεων ασωμάτων, λαμβάνουν σάρκα και οστά στην τέχνη του Βογδάνου. Ο καλλιτέχνης δεν τους χρησιμοποιεί ως διακοσμητικά στοιχεία. Γνωρίζει πολύ καλά την αγγελολογία και ξέρει που, πότε και γιατί να τους τοποθετήσει στις εικόνες του.

Εντύπωση κάνει η καταπληκτική, σχεδόν θαυματουργική, αξιοποίηση των αγγέλων στις εικόνες του Βογδάνου, έτσι ώστε να απεικονίζουν κάτι συγκεκριμένο, απτό και άξιο, απόλυτα σχετικό με την όλη εικόνα και οπωσδήποτε θαυμαστό, από καλλιτεχνικής σκοπιάς.

Τα πρόσωπα των αγγέλων του Βογδάνου απεικονίζουν συναισθήματα. Ανάλογα με το εικονογραφικό περιβάλλον και το αγιογραφικό θέμα, μπορεί να χαρούμενοι, σοβαροί, λυπημένοι, μειδιώντες, αλλά πάντα είναι ευγενικοί και με μια υπερκόσμια λαμπρότητα και γαλήνη.

Τα χρώματά τους είναι φωτεινά και ποικιλόμορφα κι έχουν σύνδεση και αναλογία με το όλο έργο. Η χάρη τους είναι ουράνια. Τα πτερά τους απλωμένα κι έτοιμα να τους μεταφέρουν γοργά εκεί που πρέπει για να επιτελέσουν το ιερό αγγελικό τους έργο. Οι άγγελοι του Βογδάνου είναι αληθινοί, είναι ζωντανοί, κι είναι πάντα παρόντες, κοντά μας, ως φίλοι και συμπαραστάτες μας στην ανοδική πορεία της χριστιανικής ζωής.

π. Α.Δ.Σ.

Εορτή Αγ. Λουκά

Λύρα πανευπρεπής, εὔσημός σου γλῶσσα, Λουκᾶ σοφὲ ἐδείχθη, κηρύττουσα τοῖς πᾶσι, τὴν γνῶσιν τὴν οὐράνιον.

Ὡς ἰατρὸς καὶ μαθητὴς Λουκᾶ ἠγαπημένος, μυστικῇ χειρουργίᾳ, τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μου καὶ τὰ τοῦ σώματος ὁμοῦ ἴασαι, καὶ δός μοι κατὰ πάντα εὐεκτεῖν, καὶ σοῦ τὴν παναοίδιμον γηθόμενος γεραίρειν πανήγυριν, ὄμβροις τε δακρύων ἀντὶ μύρων, τὸ σεπτόν σου καὶ πάντιμον σῶμα καταβρέχειν, ὡς στήλη γὰρ ζωῆς, ἐγγεγραμμένη τῷ ναῷ τῷ θαυμαστῷ τῶν ἀποστόλων, πᾶσιν ἐκφωνεῖ, καθάπερ καὶ σὺ τὸ πρῶτον, τὸ θεῖον γράψας, Χριστοῦ Εὐαγγέλιον.

Δεξίωση προς τιμήν Ορθοδόξων Κληρικών

Τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου τ.έ. πραγματοποιήθηκε στον Οίκο Πίστεως του κεντρικού Λονδίνου δεξίωση προς τιμήν εκπροσώπων των Ανατολικών Εκκλησιών.

Τη δεξίωση οργάνωσε ο Διαχριστιανικός Οργανισμός Anglican and Eastern Churches Association.

Στην όμορφη και ζεστή αυτή εκδήλωση είχα την ευκαιρία να συναντηθώ και πάλι -μετά από αρκετό καιρό- με τον αγαπητό μου Αγγλικανό Αρχιερέα Μιχαήλ, πρώην Επίσκοπο Kensington, Φιλέλληνα και Φιλορθόδοξο, με τον οποίο μας συνδέει μακρόχρονη ειλικρινής φιλία.

Πρόεδρος του Συνδέσμου που οργάνωσε τη δεξίωση είναι ο Αγγλικανός Ιερέας και διαπρεπής Θεολόγος π. William Taylor.

Ο π. William καλωσόρισε όλους τους προσκεκλημένους με ιδιαίτερη εγκαρδιότητα και ανέφερε χαρακτηριστικά πως η εκδήλωση αυτή δεν προσφέρει μόνο μια ευκαιρία συνάντησης Ορθοδόξων και Αγγλικανών, αλλά επίσης και των Ορθοδόξων μεταξύ τους, οι οποίοι προέρχονται από διάφορες δικαιοδοσίες.

Η κα. Anoushka Kurkjian ομίλησε για λίγο, με θέμα την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στη Συρία, η οποία επηρεάζει και τη θέση των χριστιανών στην περιοχή. Το αποτέλεσμα βέβαια -δυστυχώς- είναι η αυτοεξορία των χριστιανών.

Ο κ. Jonathan Hellewell, εκπρόσωπος του Πρίγκηπα της Ουαλίας Καρόλου, μετέφερε τις ευχές και τους χαιρετισμούς του Πρίγκιπα στους καλεσμένους και υπογράμμισε το ενδιαφέρον του για την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και για το Άγιον Όρος.

Μια μουσικός, η οποία είναι και λαϊκό μέλος της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας, έψαλλε πολύ όμορφα έναν ύμνο της Εκκλησίας της.

Το βίντεο με τον ύμνο μπορεί κανείς να το δει στο ιστολόγιο Λονδινούπολις.