Η εβδομάδα του «Π»

Ένα γράμμα, το «Π», μια ολόκληρη ιστορία. Η σημασία και η αξία του τεράστια. Όχι μόνο για τη γλώσσα, τον λόγο, την έκφραση. Αλλά ακόμα και για τις θετικές επιστήμες, και ιδιαίτερα για τα μαθηματικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Αιγύπτιοι σχεδίαζαν τις πυραμίδες τους με βάση τον αριθμό «π»! Οι Βαβυλώνιοι, οι Ινδοί και οι Εβραίοι στην αρχαιότητα γνώριζαν τον «π» και τον αξιοποιούσαν. Όσον αφορά τη γλώσσα, αξίζει κανείς να κοιτάξει, έστω και φυλλομετρώντας, ένα λεξικό, και θα διαπιστώσει ότι είναι το δεύτερο γράμμα (το πρώτο είναι το «Α») από το οποίο αρχίζουν οι περισσότερες λέξεις της ελληνικής γλώσσας.

ΠΟΙΗΣΗ! Ο δόκιμος Ουαλός Ποιητής Euros Bowen, έχει δηλώσει με σαφήνεια περισσή ότι «η Ποίηση δεν είναι λέξεις, αλλά ο χορός της φωτιάς». Κατ’ ουσίαν δηλαδή η Ποίηση, για τον Ουαλό δημιουργό, είναι φωτιά.

Κι είναι φωτιά, όχι με την έννοια την καταστροφής και της απάλειψης, αλλά με την εξαιρετική έννοια του καυτηριασμού, της κάθαρσης και επομένως της θεραπείας. Για να το καταλάβουμε καλύτερα ας παραπέμψουμε με συντομία στο Ποίημά του «Ο Παντοκράτωρ της Κεφαλού», το οποίο τελειώνει ως εξής: «Μάτια του Παντοκράτορα, φωτιά που καυτηριάζει τη ρίζα της ενοχής της γης».

Αυτός ο Παντοκράτορας, ο Ποιητής ορατών τε πάντων και αοράτων, είναι και παραμένει πάντα ο αυθεντικός πρωτομάστορας Ποιητής, αυτός που καυτηριάζει κάθε ενοχή και ως εκ τούτου θεραπεύει, ανανεώνει κι αναδημιουργεί. Επομένως, η Ποίηση είναι πραγματικό φάρμακο θεραπείας, ζωής και αθανασίας. Πως, λοιπόν, να μην την υπηρετούμε;

ΠΑΤΕΡΑΣ! Ο Πατέρας και η πατρότητα είναι πάντα αγαπημένα θέματα για όλες τις υγιείς κοινωνίες. Στη δική μας, την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, ο εν λόγω όρος έχει διάφορες ερμηνείες και σημασίες.

Κατ’ αρχάς Πατέρας είναι ο Θεός και Δημιουργός μας. «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς», αναφέρουμε στην καθημερινή προσευχή μας. Η Αγία Εκκλησία μας έχει στην ιστορία και την Πατρολογία της τους Πατέρες της, οι οποίοι είναι οι ήρωες της πίστεως. Έχει βέβαια και τους σημερινούς Πατέρες της, που είναι γενικά όλοι οι κληρικοί της και ειδικώτερα οι εξομολόγοι μας.

Όλοι οι άνθρωποι όμως έχουμε τον δικό μας Πατέρα, εξ αίματος, προς τον οποίον οφείλουμε τιμή, σεβασμό και υπακοή εν όσω βρίσκεται εν καλή υγεία, φροντίδα και περιποίηση όταν είναι γέροντας και ασθενής. Όταν δε αναχωρήσει από τη σκηνή του βίου τούτου οφείλουμε να προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του.

ΠΑΤΡΙΔΑ! Ο μέγας ποιητής μας Κωστής Παλαμάς διατρανώνει: «Δεν ζη χωρίς Πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή»! Και δεν έχει άδικο! Όσο κι αν θέλουν πολλοί σήμερα, μέσα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, να μας ωθήσουν στον παραμερισμό της Πατρίδας κι στον υπερτονισμό άλλων -μάλλον πρόσκαιρων- αξιών.

Πως να μη θυμηθούμε και τον αξεπέραστο ήρωά μας, Στρατηγό Μακρυγιάννη, με τη βαθυστόχαστη σκέψη του: «Γλυκύτερον πράγμα δεν είναι άλλο από την Πατρίδα και θρησκεία. Όταν δι’ αυτά τον άνθρωπον δεν τον τύπτη η συνείδησή του, αλλά τα δουλεύη ως τίμιος και τα προσκυνεί είναι ο πλέον ευτυχής και πλέον πλούσιος»!

Η έννοια της Πατρίδας είναι και παραμένει πάντα στο κέντρο του ενδιαφέροντος όλων των ανθρώπων, ιδιαίτερα δε των Αποδήμων, και μάλιστα των Αποδήμων Ελλήνων. Οι Πόντιοι τραγουδούν την αλησμόνητη Πατρίδα με τα εξής λόγια: «Την Πατρίδα μ’ έχασα, / έκλαψα και πόνεσα / Λύουμαι κι’ αρροθυμώ / Ν’ ανασπάλω κι’ επορω»!

ΠΙΣΤΗ! Όταν αναφερόμαστε στην Πίστη, συνήθως εννοούμε τη θρησκευτική Πίστη, η οποία -σύμφωνα με τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό- είναι «Φως που πατεί χαρούμενο τον άδη και το χάρο».

Στην Καινή Διαθήκη η Πίστη ορίζεται ως «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Εβρ. ια΄, 1)! Πόσο συγκλονιστική είναι όντως αυτή η πραγματικότητα, την οποία ο Άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας την θεωρεί ως «αληθή περί του Θεού γνώσιν»!

Είναι, επίσης, πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη για την Πίστη του σπουδαίου διανοούμενου Έριχ Φρομ, που ενώ ξεκινά από κοσμική αφετηρία δίνει έναν αληθινά πνευματικό ορισμό, λέγοντας πως «Πραγματικά, χωρίς Πίστη γινόμαστε στείροι, απελπισμένοι, φοβισμένοι ως το βαθύτερο σημείο του είναι μας. Με βάση το  ε ί ν α ι , η Πίστη δεν είναι αρχικά μια πεποίθηση σε ορισμένες ιδέες (αν και μπορεί να είναι κι αυτό), αλλά ένας εσωτερικός προσανατολισμός, μια θέση»!

ΠΟΝΟΣ! Έχουν γραφεί και κυκλοφορήσει αμέτρητες γραμμές και σελίδες αφιερωμένες στον Πόνο. Αλλά και πάλι θα έλεγε κανείς πως υπάρχει πάντα περιθώριο εμπλουτισμού των έργων αυτών. Κι ο απλός λόγος είναι ότι ο Πόνος είναι μέρος της ίδιας της ζωής. Όπως ισχυρίζεται κι ο μέγας Ντοστογιέφσκι, «...ζωή είναι ο Πόνος. Χωρίς τον Πόνο, τί χαρά θα μας έδινε η ζωή;»!

Η αναγκαιότητα του φυσικού Πόνου είναι γνωστή σε όσους ασχολούνται με τα ιατρικά και βιολογικά θέματα. Η αλήθεια είναι ότι σε περίπτωση απουσίας Πόνου μπορεί μια κατάσταση ασθένειας να χειροτερέψει. Αναφέρεται χαρακτηριστικά η περίπτωση των χανσενικών, οι οποίοι δεν έχουν αίσθηση του Πόνου, κι έτσι υπόκεινται σε πολλές άλλες ασθένειες.

Την ευεργετική προσφορά του Πόνου υπογραμμίζει κι ο Οδ. Ελύτης, που ψυθιρίζει γλυκά, στον σύγχρονο και συνήθως γκρινιάρη άνθρωπο, πως «Έννοια σου κι απ’ αυτά που σου αφαιρεί, σου προσθέτει ο Πόνος, Άνθρωπε»!

ΠΑΠΑΣ! Πριν από λίγα χρόνια είχα διαβάσει σε ένα αγγλικό χριστιανικό περιοδικό ένα ευχάριστο κειμενάκι, με θέμα τον Παπά. Το μετέφρασα και ιδού το αποτέλεσμα:

Ο Παπάς μας:

Αν είναι ενεργητικός, τον θεωρούν υπερβολικά κουρδισμένο.

Αν είναι ήρεμος, τον θεωρούν τεμπέλη.

Αν έχει γκρίζα μαλλιά, θεωρείται γέρος.

Αν είναι νέος, λένε πως δεν έχει εμπειρία.

Αν θέλει να κάνει αλλαγές, τον θεωρούν επαναστάτη.

Αν δεν θέλει, λένε πώς δεν παίρνει πρωτοβουλίες.

Αν κηρύττει κατά της αμαρτίας, τον θεωρούν φανατικό.

Αν δεν το κάνει, λένε πώς είναι κοσμικός.

Av χρησιμοποιεί κινήσεις των χεριών όταν εκφράζεται, τον θεωρούν ηθοποιό.

Αν παραμένει ακίνητος, τον λένε ξύλινο.

Αν υψώνει τη φωνή του, λένε πώς φωνάζει.

Αν δεν υψώνει τη φωνή του, τον θεωρούν μονότονο.

Αν είναι στο σπίτι του, λένε πώς θα έπρεπε να είναι έξω, επισκεπτόμενος ενορίτες.

Αν θεαθεί στο δρόμο, λένε πώς θα έπρεπε να είναι κλεισμένος μέσα, ετοιμάζοντας το κήρυγμά του.

Αν επισκέπτεται τους πτωχούς, τον θεωρούν σοσιαλιστή.

Αν επισκέπτεται πλουσίους, λένε πώς κάνει χατίρια.

Θεέ μου, δώσε στον παπά μας υπομονή!

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ! Το Ποδόσφαιρο είναι αναμφιβήτητα το οικογενειακό μας άθλημα. Ο λόγος, ως γνωστόν, είναι ότι ο δευτερότοκος γιός μας Νίκος το υπηρετεί από την τρυφερή ηλικία των πεντέμιση ετών. Έτσι, όλη η οικογένεια παρακολουθεί την πορεία του με πιστότητα και αφοσίωση.

Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων είχαμε την ευκαιρία να γευθούμε πολύ μεγάλες χαρές. Έχουμε γυρίσει πολλά γήπεδα, μικρά και μεγάλα, της Αγγλίας και της Ελλάδας.  Έχουμε βιώσει πολικές κλιματολογικές συνθήκες, όταν μέσα στο καταχείμωνο εκείνος έπαιζε και απολάμβανε το αγαπημένο του άθλημα, κι εμείς παρακολουθούσαμε από την κερκίδα, τρέμοντας από το κρύο.

Όμως, όλες οι δυσκολίες και οι θυσίες παραμερίζονται και ξεχνούνται όταν «μπαίνει το γκολ». Όλο το στερέωμα του Ποδοσφαίρου βασίζεται σε αυτό το γεγονός. Κι όταν η μπάλα στρογγυλοκάθεται στα δίχτυα της αντίπαλης εστίας, τότε αισθάνεσαι να απογειώνεσαι και να πετάς, ιδιαίτερα δε όταν την μπάλα την έστειλε εκεί ο γιός σου, ή έστω η αγαπημένη σου ομάδα!