Ἄξιος, ὄντως...

(Ταπεινὸς ἀδελφικὸς χαιρετισμὸς στὸ νέο Μητροπολίτη Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο)

Πᾶνε ἀπὸ τότε σαράντα χρόνια... Ἀπὸ τὶς μέρες τὶς εὐλογημένες τῶν σπουδῶν μας στὴν θεοφιλῆ Σχολὴ τὴν Ἀνωτέρα τῆς Ριζαρείου.

Χρόνια πασπαλισμένα μὲ συγκίνηση καὶ νοσταλγία, δίψα γιὰ μάθηση, ἐνθουσιασμὸ καὶ ὄνειρα... Ὄνειρα πολλὰ καὶ ποικίλα.

Καποιοι ἀπό τοὺς συμφοιτητές μας, εἶναι ἀλήθεια, ἀνέβηκαν τὴν κλίμακα καὶ φτάσανε σὲ ὑψηλά ἀξιώματα, ἀφοῦ ὁ Θεὸς τοὺς προόρισε γιὰ κεῖ κι ἡ Ἐκκλησία τοὺς τίμησε. Ἐπάξια καὶ φιλότιμα. Ὅπως τίμησε τελευταία καὶ τὸν καλό μας τὸν παπα-Νεκτάριο, τὸν φίλεργο, φιλάγιο καὶ ρέκτη κληρικό, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπο. Καὶ τὰ λέω αὐτά, ὄχι γιὰ νὰ τὸν κολακέψω -πρὸς τὶ ἄλλωστε;- ἀλλὰ γιὰ νὰ τοῦ θυμίσω κάποιες λησμονημένες, ἴσως κι ἀπό τὸν ἴδιο, ὅμως τόσο εὐλογημένες στιγμὲς ἀπό κεῖνον τόν ἔγκλειστο βίο  στὴν τροφὸ Σχολή μας.

Χειμωνιάτικο μεσημέρι, μετὰ τὸ γεῦμα, στὴν Τραπεζαρία, μὲ τὰ μεγάλα παράθυρα λουσμένα στὸ Ἀττικὸ τὸ φῶς. Πάνω στὸ βάθρο, ὅπου καὶ τὸ τραπέζι τῶν καθηγητῶν, ἀνεβαίνει ἔνα χλωμὸ παιδὶ μὲ πυρόξανθα ἴσια μαλλιά κι ἀρχίζει νὰ μᾶς διαβαζει ἔνα θαυμάσιο διήγημα, ποὺ τὸ ἀκούγαμε μὲ προσοχή. Ἤταν τὸ διήγημα τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, Νήφων ὁ Κελλιώτης, ποὺ περιλαμβάνονταν στὴ συλλογὴ τῶν δοκιμίων του «Πεῖνα καὶ δίψα».Τὸ διάβαζε μὲ ἡρεμία ἀπό κεῖνο τὸ μικρὸ βιβλιαράκι -τσέπης, μὲ τὸ γαλάζιο ἐξώφυλλο, τῶν ἐκδόσεων Γρηγόρη.

Μᾶς συγκίνησε τοὺς περισσότερους τὸ διήγημα καὶ μᾶς βοήθησε ἀργότερα νὰ καταλάβουμε πολλά. Μὲ πρῶτο καὶ κυριώτερο, στὸ να κοιτάξουμε νὰ βιώσουμε τὴν ἁπλότητα καὶ τὸν ἐνάρετο βίο τοῦ Νήφωνα. Πόσοι τὸ καταφέραμε δὲ τὸ γνωρίζω... Μόνο ὁ Θεὸς ξέρει.

Καὶ κάτι ἀκόμα σχετικὸ μὲ τὸν π. Νεκτάριο, νῦν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀργολίδος.

Ὁ πατέρας του εἶχε καθαριστήριο καὶ πολλὲς φορὲς φορτωνόταν τὰ ζωστικά μας, γιατὶ τότε φορούσαμε μέσα στὴ Σχολὴ ζωστικὸ καὶ ράσο, νὰ τὰ πάει νὰ μᾶς τὰ καθαρίσει... Καὶ πάντα μὲ τὸ χαμόγελο καὶ τὸν ἥρεμο λόγο του. Θυμᾶμαι μάλιστα ὅταν πρωτοανταμώσαμε μοῦ εἶπε: «Ξέρεις ἀπό ποῦ ἔρχομαι; Ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος κατευθεῖαν ἐδῶ...». Κι αὐτὸ σήμαινε πολλά, ποὺ ἀργότερα φάνηκαν. Τὸν γοήτευε, μὲ λίγα λόγια,  ὁ γνήσιος κι ὄχι ὁ ἀρρωστημένος μοναχισμὸς. Μάλιστα συχνὰ ἐπανελάμβανε τὴ φράση τοῦ Γιανναρᾶ «προκεχωρημένο φυλάκιο» ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὸ Ἀγγελικὸ τὸ Σχῆμα.

Ὑπάρχουν τόσα καὶ τόσα ἀπό κεῖνες τὶς εὐλογημένες μας μέρες ποὺ ὅταν ἔρθουν στὸ νοῦ, τότε ἐπακολουθεῖ καὶ τὸ ψιχάλισμα στὰ μάτια... Γιατὶ τὰ χρόνια πέρασαν κι ἐκεῖνες οἱ ὐπέροχες μέρες τῶν σπουδῶν δὲν θὰ ματαρθούν.

Πρὶν ἀπό χρόνια μὲ τίμησε κι ἦρθε, μὲ τὸν συμμοναστή του στοῦ Σαγματᾶ τὸ μοναστήρι, τὸν συμφοιτητή μας, τὸν καλὸ καὶ ἐνάρετο  π. Παΐσιο Ναυπλιώτη, στὸ νησὶ νὰ μὲ δεῖ. Πολλὲς φορὲς, μάλιστα, μὲ κάλεσε στὸ μοναστήρι του... Δυστυχῶς οἱ ὑποχρεώσεις καὶ τὰ τοῦ βίου ζητήματα δὲν μοῦ ἄφησαν περιθώρια νὰ πάω... Δυστυχῶς, τὸ ξαναλέω.

Καὶ τὸ κυριώτερο. Ποτὲ δὲ μὲ ξεχνοῦσε καὶ μοῦ ἔστελενε τὰ βιβλία ποὺ ἐξέδιδε... Πάντα μὲ ἔναν καλό καὶ φιλάδελφο λόγο. Πῶς λοιπόν, νὰ μὴν πῶ κι ἐγὼ, ὁ ἁπλὸς τοῦ χωριοῦ παπᾶς, τό,  Ἄξιος;

παπα-Κων. Ν. Καλλιανός