Ἐπιστροφές...

«Στὸ σπίτι μου τὸ πατρικὸ ἐγύρισα μιὰ μέρα

Καὶ τὄβρα ὄπως τἄφησα μισεύοντας παιδί.

..................................................................

Μονάχα πὼς μέσα στὴ μικρὴ κι ἔρμη κάμαρά μου

ἡ σκόνη κάθουνταν πυκνὴ ἀπάνω στὰ βιβλία

καὶ πού, σὰν μπῆκα, τρίξανε βαρειὰ τὰ βήματά μου

ξυπνώντας τὴν πολύχρονη, θανατερὴ ἡσυχία...»

( Κ. Οὐράνης)

Αὐτὲς οἱ ὧρες τοῦ βροχεροῦ φθινοπώρου μὲ τὸ πυκνό τους νόημα γίνονται ἡ ἀφορμὴ ν᾿ ἀναχαράζει μέσα μου μιὰ περίεργη νοσταλγία χρόνων παλιῶν. Χρόνων, στὰ ὁποῖα χωνεύτηκαν πρόσωπα καὶ γεγονότα, χῶροι καὶ δρόμοι, ἀσχολίες καὶ μυρωδιές, ποὺ τότε δὲν εἴχανε γιὰ μᾶς καμμιὰ σημασία. Ἀντίθετα, σήμερα, ποὺ ἐκεῖνα εἶναι φευγᾶτα πιὰ καὶ δὲν ξανάρχονται, καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμα ἦσαν καὶ ἀξεπέραστα. Καὶ μαζὶ μὲ ὅλ᾿ αὐτὰ καὶ τὸ πατρικὸ τὸ σπίτι, στὸ ὁποῖο καὶ ἐπανέρχομαι, αὐτὴ τὴ φορὰ μὲ ἀφορμὴ τοὺς στίχους τοῦ Κώστα Οὐράνη. Γιατὶ αὐτὴ τὴ θανατερὴ ἡσυχία στὶς σκονισμένες κάμαρες νοιώθω κάθε φορὰ ποὺ θὰ τὸ ἐπισκεφτῶ, κλειστὸ κι ἔρημο καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν Αὔγουστο τοῦ 2012, τότε δηλαδὴ ποὺ τὸ ἄφησε ἡ τελευταία ζωντανὴ ὕπαρξη: ἡ Μάνα.

Τώρα πιὰ δὲν θὰ μοσχοβολήσει ὁ καφὲς τὸ πρωΐ, τὸ καψαλισμένο ψωμὶ τὸ μεσημέρι καὶ τὸ τσάι τοῦ βουνοῦ τὸ βράδυ. Μήτε φωτίζεται τὸ παράθυρο κατὰ τὸ δρόμο, μόνο τὰ κάδρα μὲ τὰ κρυσταλλωμένα πρόσωπα ἀπομένουν νὰ κοιτάζουν μὲ τ᾿ ἄδεια τους τὰ μάτια τὴν κλειστὴ τὴ θύρα, τὸ κουρτινάκι ποὺ ἔγειρε, τὸ ἀνθοδοχεῖο δίχως λουλούδια, τὸ τραπέζι χωρὶς τὸ δίσκο μὲ τὸ κέρασμα...

Ναί, στὰ λίγα βιβλία ποὺ ἀπόμειναν ἀπὸ τὰ μαθητικὰ τὰ χρόνια ἔχει σταθεῖ μπόλικη σκόνη, ἀλλὰ καὶ σταλαγμοὶ ἀπὸ δάκρυα, ποὺ μοιάζουν μὲ ἕνα περίεργο ράντισμα ἀπὸ ἁγίασμα... Τὸ ἁγίασμα τῆς ψυχῆς ποὺ καθὼς τὰ σιμώνει τὰ πασπαλίζει μὲ σταλαγμοὺς δακρύων, ἱερῶν δακρύων, ὄχι τόσο γιὰ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν ἤ τὴ σκόνη ποὺ τὰ ἔντυσε, μόνο γιὰ τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς αὐτὰ ποὺ ἀπόμειναν, μετὰ τὶς ζωντανὲς φωνές, οἱ μυστικὲς φωνὲς ποὺ συντροφεύουν τὸ σπίτι καὶ μιὰ ἄλλη γλώσσα, μυστικὴ γλώσσα ποῦ μιλοῦν καὶ ξυπνοῦν μέρες καὶ πρόσωπα περασμένα, χτεσινά. Ὡστόσο, ποτὲ λησμονημένα...

Ὁμως μπορεῖ καὶ νὰ ἐπανέλθω στὸ θέμα... Γιατὶ κάτι τέτοια γραφτὰ δὲν τελειώνουν ποτέ.

π. Κων. Ν. Καλλιανός