Ἐπιστροφές...

Πᾶνε πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε. Πρέπει νὰ πέρασαν τὰ σαράντα, ὅταν στὴν ἀλήστου μνήμης ἐφημερίδα «Βόρειοι Σποράδες» τοῦ ἀείμνηστου Στυλιανοῦ Παπαδημητρίου ἔγραψα τό, «Φθινόπωρο στὸ Κλῆμα». Ἕνα γραφτὸ περισσότερο ἐπίκαιρο ἀπ᾿ ὅσα ζοῦσα τότε στὴ μικρὴ κι ἀλώβητη ἀπὸ τὴ λεγόμενη «ἀξιοποίηση» κοινωνία τοῦ χωριοῦ μου Κλῆμα.

Καὶ σήμερα, ὕστερα ἀπὸ σαράντα τόσα χρόνια, ξανακοιτώντας τὸ γραφτὸ ἐκεῖνο, ἔνοιωσα ἕνα ρίγος καὶ μιὰ συγκίνηση ποὺ βούρκωσα. Γιατὶ θυμήθηκα παλιὲς κι εὐλογημένες συνήθειες ποὺ δὲν θὰ ξαναγυρίσουν, θυμήθηκα πρόσωπα καὶ γεγονότα, ποὺ τὰ κρατῶ μέσα μου μέχρι νὰ φύγω κι ἐγὼ ἀπό τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ νὰ τὰ πάρω μαζί μου, ὅπως ἐκεῖνα πῆραν μαζί τους πρωτινὰ πρόσωπα καὶ γεγονότα.

Μοῦ θύμισε, λοιπόν, τὸ γραφτό μου ἐκεῖνο τὸν μπάρμπα-Χαράλαμπο ποὺ τρυγοῦσε καὶ ἔφερνε τὸν καρπὸ μέσα σὲ προβιές φορτωμένο πάνω στὰ μουλάρια ἀπὸ μακρυά, ἀπ᾿ τὰ «Θλικάκια» νομίζω, ὅπου εἶχε καλὸ ἀμπέλι.  Ὄπως ἐπίσης θυμήθηκα τὸν τρύγο τῆς θειᾶς Εὐανθίας, ποὺ τὸν ἔφερναν ἀπὸ τὸ «Βουνό», τὶ «Κοπρισές», μέσα σὲ καφάσια ἤ κοφίνες μεγάλες κι ὕστερα τὸν πατούσαμε στὴν Ἀποθήκα καὶ τὸν ρίχναμε στὴν κάδη τὴ μεγάλη γιὰ νὰ βράσει... Καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὰ ξαναεῖδα τὴ συγχωρεμένη τὴ Μάνα μου νὰ στραγγίζει μὲ τὸ ἀλέμι τὸ μοῦστο καί νὰ προσέχει νὰ γίνει ἡ «κουρκούτη», ἡ μουστελευριὰ ὅσο γινόταν πιὸ γκριζόασπρη. Θυμήθηκα, λοιπόν, καὶ τὶ δὲ θυμήθηκα...

Τὰ κιτρινάκια πάνω στὶς μυρωδᾶτες ἀπὸ τὴ βροχὴ μαραθιές, τὸ βρεγμένο καλτερίμι, τὸ Σχολεῖο καὶ τὴ βροχούλα ποὺ μᾶς ἔβαλε ἡ δασκάλα ἡ Λενίτσα νὰ πρωτογράψουμε μὲ μολύβι γιὰ ν᾿ ἀρχίσουμε νὰ μαθαίνουμε γραφή... Κι αὐτὰ πρὶν ἀπὸ ἑξήντα χρόνια, ποὺ νομίζεις ὅτι εἶναι χτεσινά.

Θεέ μου ἄς μὴ χάσει ἡ μνήμη τὴ θαλερότητά της. Εἶναι ἡ πιὸ κορυφαία μας πνευματική τροφή, Κύριε...

π. Κων. Ν. Καλλιανός