Τοῦ Δωδεκαημέρου ποὺ ἀποχαιρετοῦμε...

Πολύχρωμοι δρόμοι γιορτινοί, φαντάζουν μέσα στὴν κρύα χειμωνιάτικη νύχτα νὰ κομίζουν θαλπωρή, νὰ χαρίζουν τρυφερότητα στὴν ψυχή, νὰ φανερώνουν τὸ ξεχασμένο παραμύθι τῶν χρόνων μας τῶν παιδικῶν. Ναί, εἶναι ἀλήθεια, τοὺς χρειαζόμαστε αὐτοὺς τοὺς δρόμους μὲ τὰ φῶτα τὰ πολύχρωμα καὶ τὰ στολίδια, γιατὶ μᾶς περιποιοῦν μιὰν ἀτμόσφαιρα πανηγυρική, ἀποτοξινωτικὴ τῶν καθημερινῶν μας ἐμβιώσεων καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα ὀνειρική. Γιατὶ κακὰ τὰ ψέμματα. Μέσα σὲ τοῦτο τὸ σκηνικὸ ποὺ βρίσκεσαι, κι  ἄθελά σου ἀρχίζεις καὶ  ὀνειρεύεσαι, νὰ μεταποιεῖς δηλαδὴ τὶς λίγες αὐτὲς στιγμὲς σὲ κόσμους ἰδανικοὺς ὅπου κάλλιστα δύνασαι νὰ ξεπεράσεις κάποιες σκοτεινὲς σκέψεις ποὺ λίγο πρὶν ἀποθήκευσες μέσα σου καὶ σὲ τυραγνοῦν. Κι ὕστερα, νὰ μὴ λησμονᾶς πὼς κερδίζεις καὶ κάτι ἀκόμα: Μιὰ συνάντηση μὲ τὴν παιδική σου ἡλικία ποὺ ἐδῶ κατοικεῖ, σ᾿ αὐτοὺς τοὺς χώρους τοῦ ὀνείρου, τῶν πολύχρωμων φωτισμῶν καὶ τῆς γοητείας ποὺ ἐξασκοῦν οἱ στολισμένες βιτρίνες.

Τοῦ Δωδεκαημέρου, ποὺ σιγά-σιγὰ ἀναχωρεῖ,  εἶναι οἱ στιγμὲς αὐτές, οἱ πασπαλισμένες ὄνειρα καὶ τρυφερότητα. Μέρες χαριτώνυμες καὶ  ἑλκυστικές, γιατὶ στολίζονται μὲ πολύχρωμα δέντρα, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐξίσου φωτεινὲς γιορτές, γιορτὲς ποὺ κάποιοι ξεπερνοῦν δίχως νὰ ἑστιάσουν, ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο τὴν προσοχή τους, στὸ νόημα ποὺ διακρατοῦν. Νόημα ποὺ ἔχει κεντρική του ἰδέα, τὴν χαριτοβρυτη εὐωδιὰ ποὺ ἀφήνει στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σπίτι ἡ γιορτή. Εὐωδιὰ ξύλου ποὺ καίει στὸ τζάκι, εὐωδιὰ παρουσίας ἀνθρώπων-συγγενῶν καὶ φίλων.  Μὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα εὐωδιὰ παρουσίας Χριστοῦ, ποῦ στὸ κάτω κάτω τῆς γραφῆς τὰ γενέθλιά Του τιμᾶμε καὶ γιορτάζουμε. Γιατὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀνόητοι ὅσοι μιλοῦν γιὰ Χριστούγεννα δίχως νὰ θυμοῦνται, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, Αὐτὸν ποὺ μᾶς χάρισε τὶς τρυφερὲς αὐτὲς ἡμέρες, ἔστω κι ἄν ὁ ἴδιος δὲν ἔνοιωσε καμμιὰ τρυφερότητα, τιμὴ καὶ φιλοξενία... Γιὰ φανταστεῖτε.

Καὶ τοῦ χρόνου λοιπόν.

παπα-Κων. Ν. Καλλιανός