Τώρα ποὺ διώξαμε τὰ καλλικατζαράκια, τὶ τελικὰ ἀπόμεινε;

Σχόλιο στὸ Δωδεκαήμερο ποὺ πέρασε

Κάποτε, σὲ χρόνια παλιότερα, τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἦταν λιγότερο πολιτισμένοι καὶ περισσότερο σοφοί, τότε λοιπόν, ἐπικρατοῦσε ἡ συνήθεια, ἡ εὐλογημένη ὄντως συνήθεια, νὰ γιορτάζουν τὸ Ἅγιο Δωδεκαήμερο μὲ κάθε μεγαλοπρέπεια, προσέχοντας ὅμως ἕνα ζήτημα, ἀρκετὰ θεμελιακό. Τοὺς Καλλικάτζαρους, αὐτὰ τὰ δαιμόνια ποὺ ὁλόχρονα ζοῦν στὸ κέντρο τῆς γῆς καὶ ροκανίζουν τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου ποὺ  συγκρατεῖ τὴ γῆς καὶ τὴν οἰκουμένη. Φθάνει ὅμως τὸ ἱερὸ Δωδεκαήμερο καὶ ἀπὸ τὴν παραμονὴ τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζουν ν᾿ ἀνεβαίνουν στὸν ἐπάνω κόσμο, μὲ σκοπὸ νὰ πειράξουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ φέρουν ἀναστάτωση στὴν ὅλη τὴ Μυσταγωγία τῶν ἡμερῶν αὐτῶν.

Ἔτσι τὰ Θεοφάνεια καὶ ἰδιαίτερα τὴν Παραμονή, στὶς 5 Ἰανουαρίου δηλ., ὅταν πρωτοαγιάζονται τὰ νερά, τότε κι ἐκεῖνοι ἀναχωροῦν πάλι γιὰ τὰ τάρταρα, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ποὺ δὲν ἔχει κι ἄδικο, ἀφοῦ  τὸ λαϊκὸ στιχούργημα, τὸ ὁποῖο βάζει νὰ τὸ λένε οἱ Καλλικάτζαροι ἔχει κι αὐτὸ τὴ σημασία του:

-Φεύγετε νὰ φεύγουμε,

Κι ἔρχεται ὁ τουρλόπαπας

Μὲ τὴν ἁγιαστούρα του

καὶ μὲ τὴ βρεχτούρα του.

Μᾶς ἔβρεξε, μᾶς ἅγιασε

Καὶ μᾶς ἐκατάκαψε.

Πράγματι, μέχρι πρότινος οἱ παλιότεροι, ὅταν πήγαιναμε στὰ σπίτια τὴν παραμονὴ νὰ τ᾿ ἁγιάσουμε, παρακαλοῦσαν.

-Ρίξε παπᾶ μ᾿ νὰ φύγνι τὰ καλλικατζούρια.

Σήμερα ὄμως ὅλ᾿ αὐτὰ ξεχαστήκανε. Γιατὶ οἱ καλλικάτζαροι, ὄχι ὡς φοβεροὶ δαίμονες, ἀλλά κωμικοτραγικοὶ τύποι, ὡς πειραχτήρια καὶ φιλοπερίεργους, ἦταν τὸ κομμάτι τοῦ Δωδεκαήμερου ποὺ  γαρνίριζε τὰ παραμύθια κι ἔκανε τοὺς  ἁπλοϊκοὺς κι ἀπονήρευτους ἀνθρώπους πιὸ προσεχτικούς.

Σήμερα οἱ καλλικάτζαροι, τὰ δαιμόνια δηλαδὴ ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν, ὄχι δώδεκα νύχτες ἀλλὰ συνεχῶς, κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας. Καθημερινὰ μάλιστα. Καὶ ἄν οἱ τοῦ παραμυθιοῦ φεύγανε μὲ τὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ μὲ τὸν ὁποῖο ραντίζονται τὰ σπίτια τὸ διήμερο τῶν Θεοφανείων, οἱ τῆς καθημερινότητάς μας καλλικάτζαροι κι αὐτοὶ φεύγουν μὲ ἁγιασμό. Τὸν δικό μας, τὸν προσωπικὸ ἁγιασμὸ, ποὺ ἀπομακρύνει κάθε τι τὸ κακό, ἄσχημο καὶ βλαβερό. Προπάντων βλαβερὸ στὴν ψυχοσωματική μας ὑγεία.

Καὶ τοῦ χρόνου, λοιπόν, τὸ  Ἅγιο Δωδεκαήμερο, μὲ λιγότερα δαιμόνια.

π. Κων. Ν. Καλλιανός