ἤ, τοῦ Ψυχοσάββατου ἡ παρουσία
Συναχτήκαμε χθές, Τσικνοπέμπτη, γύρω ἀπὸ τὴ γιορταστικὴ
τὴν τράπεζα, ὅπως τὸ θέλει ἡ παράδοση, συμφάγαμε, χαρήκαμε, εὐχηθήκαμε καὶ τοῦ
χρόνου κι ὕστερα ξεκινήσαμε γιὰ τὴν ἄλλη μας ὑποχρέωση: νὰ ἑτοιμάσουμε τὸ ἄλλο ἑόρτιο
ἔδεσμα -γιατὶ περὶ εὐγεύστου καὶ θρεπτικοῦ ἐδέσματος πρόκειται- τὸ κόλυβο γιὰ
τοὺς κεκοιμημένους μας.
Ἄς εὐωδιάζει ἀκόμα τὸ σπίτι ἀπὸ τὰ καλομαγειρεμένα
φαγητά, ἄς ἁπλώνεται ἀκόμα ἡ κνίσα γύρω μας, σήμερα ἄλλες εὐωδιὲς ἔρχονται ν᾿ ἀντικαταστήσουν
τὶς προηγούμενες. Μάλιστα, ἄν οἱ εὐωδιὲς τῆς Τσικνοπέμπτης ἔχουν χαρακτήρα ἑόρτιο,
χαρμόσυνο καὶ τερπνό, οἱ εὐωδιές σήμερα, παραμονὴ τοῦ Ψυχοσάββατου, ἔχουν ἕνα ἄλλο
χαρακτήρα καὶ μιὰ περίεργη σοβαρότητα, ἀναμιγμένη μὲ ίεροπρέπεια καὶ σιωπή.
Γιατὶ τὸ βρασμένο στάρι, τὸ κύμινο, ἡ κανέλλα, τὰ τριμμένα ἀμύγδαλα, ἀναδίνουν
μιὰν ἄλλη ὀσμή, ποὺ τὴ συνοδεύει τὸ καμμένο μοσχοθυμίαμα, ἀλλὰ πάν᾿ ἀπ᾿ ὅλα ἐκείνη
ἡ περίεργη σιωπή. Σιωπὴ ποὺ φέρει μέσα της φορτία τεράστια προσευχῶν, ἰκεσιῶν,
συγκρατημένων δακρύων καὶ φυσικὰ ἀκέραια κομμάτια Μνήμης. Γιατὶ ἡ ἡμέρα ἡ
σημερινὴ δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἕνα προσκλητήριο καὶ μιὰν ἀνάκληση Ὀνομάτων...
Ὀνομάτων ποὺ ἔχουν ἀπομείνει ἀπὸ ὑπάρξεις, ποὺ κι αὐτὲς τοῦτες τὶς χρονιάρες
μέρες ἑτοίμαζαν τὸ κόλυβο γιὰ τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους, μέχρι ν᾿ ἀναχωρήσουν.
Βαραίνουν οἱ ἴσκιοι τους γύρω μας ἀκόμα, ὅμως πιὸ πολὺ
βαραίνουν τούτη τὴ μέρα, γιατὶ μὲ διπλὸ τρόπο σχεδιάζεται ἡ ἀπουσία τους: τόσο ἀπὸ
τὴ χθεσινὴ ἑόρτιο τράπεζα τῆς Τσικνοπέμπτης, ὅσο καὶ σήμερα, καθὼς γράφονται τὰ
ὀνόματά τους γιὰ νὰ μνημονευτοῦν στὸ μισοφωτισμένο ἀπόβραδο, ὅταν θὰ ψαλλεῖ τὸ Τρισάγιο.
«Ἀνάπαυσον Σωτὴρ ἡμῶν, μετὰ Δικαίων τοὺς δούλους σου,
καὶ τούτους κατασκήνωσον ἐν ταῖς αὐλαῖς σου...» Ἀμήν.
.........................................................................
Ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια τόσο καὶ θὰ γιγαντώνεται μέσα
μας ἡ ἐπιμονὴ γιὰ τιμὴ καὶ μνημόνευση τῶν Κεκοιμημένων. Ἴσως γιατὶ νοιώθουμε νὰ
σιμώνει ἡ ὥρα καὶ τῆς δικιᾶς μας ἀναχώρησης, κάτι ποὺ θὰ χρειαστεῖ νὰ μᾶς
προβληματίζει, μᾶς συνέχει, καθὼς τὸ γνωρίζουμε πιά, πὼς κι ἐμεῖς θὰ γραφοῦμε
κάποτε, ὡς ὄνομα -πόση ἡ σοφία τῶν πατέρων μας νὰ μᾶς χαρίζεται αὐτὸ τὸ ὄνομα- καὶ
συνάμα θ᾿ ἀκουγόμαστε σὲ κάθε εὐκατάνυκτο σύναξη, ὅπως εἶναι αὐτή, ἀλλὰ κι ἡ αὐριανή,
τῆς Κυριακῆς ποὺ συνορεύει ἀπόλυτα μὲ τὴ σημερινὴ τὴ μέρα τοῦ Ψυχοσάββατου...
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πάλι, τὶ ἄλλο νὰ πεῖς: Τὰ εἶπε ὅλα ἡ
Σύναξη τῶν Πιστῶν, ἡ Ἐκκλησία, ποὺ συνεχῶς ἐπαναλαμβάνει. «Ἀνάπαυσον Σωτὴρ ἡμῶν, μετὰ Δικαίων τοὺς δούλους
σου, καὶ τούτους κατασκήνωσον ἐν ταῖς αὐλαῖς σου...». Ἀμήν.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Παρασκευή, 21 Φεβρ. 2014
Μετὰ τὸν Ἑσπερινό καὶ τὴν
Παννυχίδα γιὰ τοὺς Κεκοιμημένους
No comments:
Post a Comment