Στοχασμοὶ στὸ περιθώριο

(Μὲ ἀφορμὴ τὸ Ἱερατικὸ Συνέδριο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων καὶ Μεγ. Βρετανίας)

[Ἐνημερωνοντάς μας ὁ καλὸς π. Ἀναστάσιος γιὰ τὶς ἐργασίες τοῦ ὡς ἄνω Συνεδρίου, εἶναι ἀλήθεια μᾶς συγκίνησε μὲ τὸν πλούσιο καὶ φιλότιμο λόγο του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς προσεγμένες φωτογραφίες ποὺ παρέθεσε. Καὶ λέω  μᾶς συγκίνησε, γιατὶ εἴδαμε μιὰ ζωντανὴ Ἐκκλησιαστικὴ Κοινότητα, μιὰ ἀγκαλιά, καλὰ τὸ λέει ὁ π. Ἀναστἀσιος, νὰ δραστηριοποιεῖται, πάντα μὲ τὴν εὐλογία καὶ τὴ στήριξη τῆς Μητρὸς Μ.τ.Χ. Ἐκκλησίας καὶ προσωπικὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καὶ μέ ἀξιόλογα άποτελέσματα.

Ἕν᾿ ἀπὸ αὐτὰ εἶναι λοιπόν, καὶ αὐτὸ τὸ προσεγμένο σὲ εἰσηγήσεις καὶ θεματικὴ Ἱερατικὸ Συνέδριο ποὺ ἔγινε μὲ ἐπιτυχία καὶ κάτω ἀπὸ τὸ ἄγρυπνο βλέμμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἁγίου Θυατείρων, ἀλλὰ και ὅλων τῶν συνεργατῶν του, ποὺ ἐπιτελοῦν ἔργο οἰκοδομῆς. Ἤ ὅπως σωστὰ εἶπε καὶ ὁ Παναγιώτατος στὸ Μήνυμά Του «Ἡ ἀποστολὴ τοῦ Ὀρθοδόξου κληρικοῦ τῆς Μ. Ἐκκλησίας ἐν Μ. Βρετανίᾳ ....εἶναι ὄχι νὰ ἐνεργῆ ἤ νὰ διενεργῇ οἱονδήποτα προσηλυτισμὸν, ἀλλὰ νὰ δίδῃ λόγον περὶ “τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος παντὶ τῷ αἰτοῦντι”».

Πρόσεξα ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, μὲ τὸ ὁποῖο πολύ σωστὰ ἔκλεισε τὴν ἐνημερωσή μας ὁ π. Ἀναστάσιος. Τὸν λόγο τοῦ Σεβ. Μ. Βρετανίας, τὸν ἔσχατο λόγο του πρόσεξα, αὐτὸν ποὺ παραθέτω δηλ. στὴ συνέχεια, γιὰ να πῶ τὰ δικά μου.

Ἀλήθεια, αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ποιὰ καρδιὰ γνήσιου πιστοῦ δὲν συγκινοῦν. Καὶ περισσότερο, πόσους καὶ πόσους δὲ διδάσκουν ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης τοῦ Σουρώζ Ἀντώνιος Μπλούμ. Τό, «Μάθε νὰ προσεύχεσαι» δηλαδή. Καὶ μήπως ἔτσι δέν εἶναι; Μάλιστα, Σεβασμιώτατε. Ἔτσι εἶναι].

«Νά προσεύχεσθε γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους. Ἡ προσευχή βοηθάει τόν ἄνθρωπο νά συμφιλιώνεται, νά ἡμερεύει καί νά ἀγαπᾶ»!

Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρετανίας κύριος Γρηγόριος, ἔκλεισε τὶς ἐργασίες τοῦ Ἱερατικοῦ Συνεδρίου τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας του. Λόγια ποὺ πραγματικὰ συγκινοῦν, ἀλλὰ καὶ διδάσκουν, φωτίζουν καὶ συνάμα προσφέρουν στὸν κάθε κληρικό, τὸν κάθε διάκονο δηλαδὴ τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ τὸ αὐτονόητο: Ὅτι δηλαδὴ μοναδική του μέριμνα εἶναι νὰ προσεύχεται.  

Πράγματι, ὁ κάθε κληρικὸς ὡς ἀποστολή του ἔχει ὄχι νὰ προβάλλει τὸ ἔργο τῆς ἐνορίας του μονάχα μέσω τῶν διαφόρων, χρησίμων ὄντως, δραστηριοτήτων καὶ ἐνεργειῶν, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα νὰ προσεύχεται. Καὶ προσευχὴ εἶναι οἱ ἱ Ἀκολουθίες, προσευχὴ εἶναι ἡ Θ. Λειτουργία, προσευχή, καὶ μάλιστα κορυφαία καί, θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ, προνομιακὴ ἀπὸ μέρους τοῦ Θεοῦ, εἶναι κι ἡ Προσκομιδή. Ἐκεῖ δηλ. ποὺ συμμαζεύεται ὁ νοῦς τοῦ θύτη-ἱερέα καὶ μνημονεύει, δηλ. καταθέτει στὴ Μνήμη τοῦ Θεοῦ ὀνόματα... Πλῆθος ὀνομάτων, ποὺ τὸ καθένα του εἶναι ἕνας μικρὸς κόσμος, ποὺ τὸ καθένα του εἶναι κι ἕνας σταυρός. Ἕνας σταυρὸς ποὺ τίθεται δίπλα στὸν Ἐσταυρωμένο, γιὰ «νὰ λάβῃ ἔλεος καὶ χάριν», ἀλλὰ πάν᾿ ἀπ᾿ ὅλα Αὐτὸν τὸν χαμένο Παράδεισο. Λοιπόν, ἰκετεύει τὸν Κύριο καὶ προσεύχεται διαβεβαίωση: «ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λκ. 23, 43). Νὰ ξαναβρεῖ ὁ καθένας. Γνωστὸς ἤ ἄγνωστος. Μικρὸς ἤ μεγάλος, πλούσιος ἤ πένης -δέν ἔχει σημασία. Ὁ ἱερέας εὔχεται, προσεύχεται σ᾿ αὐτὸν τὸν προσωπικό του Κῆπο τῆς Γεθσημανῆ: «Μνήσθητι, Κύριε...». Κι αὐτὸ τὸν ἀναπαύει, γιατὶ ἐξετέλεσε τὸ καθῆκον του ἀπέναντι στὸ Θεό: Νὰ προσεύχεται... Τί, ἄλλο;

Περατώνοντας αὐτὲς τὶς ἄτεχνες σκέψεις σκέφτηκα ἐκεῖνο ποὺ ἔγραψε κάποτε ὁ π. Φιλόθεος Φάρος, ὅταν κάνοντας λόγο γιὰ τὸν πολυπράγμονα κληρικὸ τὸν ὀνομάζει (καὶ δικαίως) «ἐπαγγελματία προσευχητή».

Δυστυχῶς, συμβαίνουν κι αὐτά... Τὰ ὁποῖα θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσουν καὶ τὸ κυριώτερο νὰ μᾶς ἀφυπνήσουν, ὥστε νὰ προσέξουμε τοὺς ἑαυτούς μας. Καὶ μαζὺ μὲ αὐτὸ νὰ προσπαθήσουμε νὰ συνετίσουμε καὶ ὅσους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς καταλάβουμε ὅτι γλυστροῦν πρὸς τὴν κατασταση αὐτή. Νὰ εἴμαστε σίγουροι τότε,  ὅτι θὰ ἔχουμε κάνει ἕνα μεγάλο μυστήριο, ανώτερο κι ἀπὸ Ἱδρύματα, ἐκδηλώσεις καὶ ὅλα τὰ συναφῆ, ποὺ στὸ κάτω-κάτω τῆς γραφῆς μπορεῖ νὰ κρύβουν στὴν ἄλλη τους ὄψη καὶ τὸν πειρασμὸ τῆς κενοδοξίας καὶ ἀνθρωπαρέσκειας.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Σκόπελος, 2 Μαΐου 2015