Τὸ μοναχικὸ στασίδι...

(Στοχασμοὶ στὸ περιθώριο)

Κων. Σπ. Τσιώλῃ, Ὀδοντιάτρῳ, ἑόρτιον πρόσφορον

Λησμονημένο ἀπόμεινε ἕνα παλιὸ στασίδι στὴν ἐξωτερικὴ χιβάδα τοῦ ἱεροῦ τοῦ ἐξωκκλησίου τοῦ  Ἁγίου Νικολάου τοῦ νέου, στὸν Πύργο.

Τὸ πρόσεξα χθές, ποὺ ἦταν ἡ πανήγυρις τοῦ ναΐσκου, μιὰ πανήγυρις στεφανωμένη ἀπὸ τὴ φωτεινὴ σκοπελίτικη Ἀνοιξη καὶ τὴν Ἀνάσταση. Ἦταν ἐκεῖ λοιπόν, τὸ στασίδι καὶ περίμενε τὸ χρόνο ποὺ θὰ τὸ καταβάλλει σιγά-σιγά, μέχρι νὰ διαλυθεῖ ἐντελῶς.

Στάθηκα καὶ τὸ κοίταξα.  Καὶ σκέφτηκα,  πὼς αὐτὸ τὸ ἁπλό, ἀλλὰ τόσο λιτὰ καὶ νοικοκυρεμένα φροντισμένο καὶ κατασκευασμένο, ἐκκλησιαστικὸ ἔπιπλο ἔχει ἀποταμιεύσει στὸ διάβα τοῦ χρόνου -ἀπὸ τὸ 1924 δηλ. ποὺ φτιάχτηκε νὰ στολίσει τὸ νέο ναὸ τοῦ Ἁγίου,-  ἴσαμε πρόπερσυ ποὺ τὸ «ἀπέσυραν», ἕνα πλῆθος ἀπὸ μνῆμες. Μνῆμες προσώπων καὶ πανηγύρεων. Μνῆμες ἰκεσιῶν ταπεινῶν χωρικῶν ποὺ πῆγαιναν τὶς χρονιάρες μέρες νὰ ἀνάψουν τὰ καντήλια, γιατὶ μένανε σιμὰ στὸν Ἅγιο, στὰ γειτονικά μὲ Αὐτὸν καλύβια. Κι ἐπειδὴ ἦταν δύσκολο νὰ βρεθοῦν τίς Κυριακές καὶ τὶς γιορτάδες στὸ χωριὸ νὰ πᾶνε στὴν ἐνορία τους νὰ ἐκκλησιαστοῦν, κατέφευγαν στὸν Ἅγιο καὶ προσεύχονταν. Βλέπεις, ἦταν οἱ ἐποχὲς δύσκολες καὶ τὸ χωριὸ μιάμισυ μὲ δύο ὧρες μακρυὰ μὲ τὰ πόδια -ὁ ἁμαξητὸς δρόμος ἔγινε πολὺ ἀργότερα- ἀπὸ τὸ καλύβι ποὺ ζοῦσαν νὰ οἰκονομήσουν μια δραχμὴ γιὰ τὸ χειμώνα.

Ἰκεσίες καὶ δάκρυα. Προσευχὲς ἀτελείωτες, ποὺ ὑπομονετικὰ καὶ μυστικὰ μάζευε αὐτὸ τὸ στασίδι, ὅπως καὶ τὰ λίγα ποὺ ἀπόμειναν -εὐτυχῶς μέσα. Γιατὶ ὅλοι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε καταλάβει πὼς κι αὐτὰ τὰ λιτά πράγματα λειτουργοῦν παράλληλα μὲ τὸ βίο μας καὶ στολίζουν τὶς μέρες μας, συντροφεύουν τὸν βίο μας, γι᾿ αὐτὸ καὶ γίνονται ἀγαπημένα, γίνονται κειμήλια.

Δὲν ξέρω, ἀλλὰ ἔτσι ποὺ τὸ εἶδα τὸ στασίδι νὰ στέκει καὶ νὰ κοιτάει κατὰ τὴν ἀνατολὴ μοῦ φάνηκε ὅτι δέεται κι αὐτὸ μὲ τὶς σκιὲς τῶν ὅσων φιλοξένησε ἕνα αἰῶνα περίπου, ποὺ κοσμοῦσε τὸ ταπεινὸ ξωκκλήσι.

π. Κων. Ν. Καλλιανός