Επίσκεψη Δρα Νικόλαου Βολιώτη

Χθες είχαμε την ευκαιρία να δεχθούμε, στο Πρεσβυτερείο και στον Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος και Αγ. Παρασκευής, την επίσκεψη ενός παλιού Καθηγητή του Ελληνικού Κολεγίου Αγ. Παντελεήμονος, του Δρα Νικόλαου Βολιώτη. Ο Δρ. Βολιώτης είχε υπηρετήσει για σειρά ετών και ως Σύμβουλος Εκπαίδευσης της Ελληνικής Πρεσβείας Λονδίνου. Τώρα, συνταξιούχος πια, ιδιωτεύει στη νήσο Αίγινα.

Τον υποδεχθήκαμε με τη Βιργινία, τον Πρόεδρο της Κοινότητας Δρα Σεραφείμ Κυριακίδη και τη σύζυγό του Άντρη Κυριακίδη. Τον φιλοξενήσαμε κατ’ αρχάς στο Πρεσβυτερείο και κατόπιν τον ξεναγήσαμε στο νεόδμητο Ναό μας. Ο Δρ. Βολιώτης χάρηκε πολύ που επισκέφθηκε την Κοινότητά μας, μετά από αρκετά χρόνια, και που είδε το Ναό μας ολοκληρωμένο.

Στη διάρκεια της επίσκεψής του μας ενημέρωσε πως μόλις ολοκλήρωσε το τελευταίο βιβλίο του, με θέμα τον σπουδαίο Αλεξανδρινό ποιητή μας Κωνσταντίνο Καβάφη. Αυτό μας έδωσε αφορμή να συνομιλήσουμε για πολλή ώρα για τον Καβάφη, για το εξαιρετικής σημασίας και αξίας λογοτεχνικό του έργο, για τα επίσημα, τα ανεπίσημα και τα ανέκδοτα ποιήματά του, για τα χειρόγραφά του που βρίσκονται στο Ίδρυμα Ωνάση, για τη σχέση του Καβάφη με την Εκκλησία και για τα ποιήματα και τους στίχους που έχει αφιερώσει σε θρησκευτικά θέματα, καθώς επίσης και για την απήχηση που έχει το έργο του διεθνώς.

Ο T.S. Eliot στο Marlow

Η πρόσοψη του οικήματος σήμερα τίποτα δεν φανερώνει από την παλιά αίγλη. Περνώντας κανείς απέξω θα δει μόνο μια μικρή βιτρίνα και μια ταμπέλα με την επωνυμία «The Vanilla Pod». Είναι ένα μικρό εστιατόριο στην οδό 31 West Street, στην πόλη των ποιητών, το Marlow.

Αν όμως προσέξει κανείς καλύτερα και σηκώσει το βλέμμα προς τα πάνω -στο ίδιο κτήριο- θα δει μια αναθηματική πλάκα, με τα εξής στοιχεία: «The Poet T.S. Eliot lived here 1917-1920»!

Ο T.S. Eliot (26 Σεπτεμβρίου 1888 - 4 Ιανουαρίου 1965) θεωρείται από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20^ου αιώνα. O A’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον απέκλεισε στη γραφική επαρχιακή μικρή πόλη του Marlow, και συγκεκριμένα στο κτήριο που είχε χρησιμοποιηθεί ως το παλιό Ταχυδρομείο, δίνοντάς του την ευκαιρία για υπέροχες εμπνεύσεις και αφορμές για πλούσια ποιητική δημιουργία.

Στον υπέροχο και πανέμορφο αυτό τόπο μάλιστα -σύμφωνα με κάποιους κριτικούς λογοτεχνίας- εμπνεύστηκε και έγραψε το αριστούργημά του «The Waste Land», όπως και άλλα φημισμένα έργα του.

Βασιλόπιτα: έξω τα κακά, μέσα τα καλά!

Η βασιλόπιτα ίσως να είναι το πιο συνηθισμένο και συνυφασμένο έθιμο με την Πρωτοχρονιά. Η ιστορία της είναι πολύ μακριά και ξεκινάει από τους Αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής τους, προσέφεραν στους θεούς άρτους. Όταν πήγαιναν στον πόλεμο, προσέφεραν τρες άρτους στον Άρη, τον θεό του πολέμου: τον πρώτο για να πάνε σώοι στο μέρος της μάχης, το δεύτερο για να νικήσουν και το τρίτο για να επιστρέψουν αρτιμελείς από εκεί. Το ίδιο τελετουργικό έκαναν προς τιμήν της θεάς Δήμητρας όσον αφορά τις καλλιέργειες, της θεάς Άρτεμις όσον αφορά το κυνήγι, του θεού Ποσειδώνα όσον αφορά τα θαλάσσια ταξίδια κοκ.

Αμέσως μετά, ο Ρωμαίοι συνήθιζαν να ζυμώνουν τους λεγόμενους πλακούντες, τον πρόγονο της σημερινής πίτας, η ζύμη τους ήταν παρόμοια με αυτή των άρτων των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά οι Ρωμαίοι πρόσθεταν επίσης γάλα, μπαχαρικά και λίπος. Συνήθιζαν δε να προσφέρουν τους πλακούντες σε διάφορες γιορτές και κυρίως στα Σατουρνάλια, γιορτή προς τιμήν του θεού Σατούρνους, του αντίστοιχου θεού Κρόνου των Ελλήνων. Οι Ρωμαίοι ήταν και οι πρώτοι που καθιέρωσαν το νόμισμα μέσα στους πλακούντες, που συμβόλιζε καλή τύχη για τη νέα χρονιά.

Οι Φράγκοι παρέλαβαν το έθιμο από τους Ρωμαίους και αντί για νόμισμα έβαζαν μέσα στην πίτα ένα φασόλι, όποιος το έβρισκε γινόταν ο φασουλοβασιλιάς της βραδιάς.

Το έθιμο της βασιλόπιτας καθιερώθηκε στους Ορθόδοξους Χριστιανούς και συνδέθηκε άμεσα με το πρόσωπο του Αγίου Βασιλείου. Ο Μέγας Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Μικρά Ασία. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές που σχετίζονται με την αρχή και την διατήρηση αυτού του εθίμου. Σύμφωνα με την πρώτη, ο Μέγας Βασίλειος στενοχωριόταν να βλέπει τους φτωχούς, έβαζε λοιπόν χρυσά νομίσματα μέσα στις πίτες, τις μοίραζε και μετά χαιρόταν που έβλεπε τον κόσμο να βρίσκει τα δώρα του.

Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή, ο Έπαρχος της Καππαδοκίας, Ελβίνιος, ήρθε στην Καισαρεία για να λάβει τον φόρο της δεκάτης, αλλά η χρονιά ήταν ιδιαίτερα κακή και οι πολίτες πεινούσαν. Τότε ο Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης να δώσουν τα χρυσαφικά τους, προκειμένου να σωθεί η Καισαρεία. Ο Ελβίνιος μαλάκωσε από τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου και δεν επέμεινε στην καταβολή των φόρων. Τότε ο Βασίλειος, μην γνωρίζοντας σε ποιους ακριβώς κατοίκους ανήκαν τα τιμαλφή, τα έβαλε μέσα στους άρτους και τους μοίρασε στους πιστούς.

Οι Βυζαντινοί καθιέρωσαν το έθιμο φτιάχνοντας πίτες με αλεύρι, λίγο λίπος, αυγά και ζάχαρη. Μέσα στην πίτα έβαζαν φλουρί κωνσταντινάτο, πάνω της σχημάτιζαν τον σταυρό, από την μία πλευρά φαινόταν η Παναγία και από την άλλη ο Χριστός.

Το έθιμο της βασιλόπιτας υπάρχει έως τις μέρες μας και θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα, για να μας θυμίζει την απεριόριστη καλοσύνη του Μεγάλου Βασιλείου, για να μας θυμίζει τους προγόνους μας που έδιναν δώρα στους θεούς του Ολύμπου, για να μας φέρνει την καλοτυχία της νέας χρονιάς. Ο νοικοκύρης του σπιτιού είναι αυτός που αναλαμβάνει το καθήκον της κοπής της βασιλόπιτας και της μοιρασιάς στα μέλη της οικογένειας. Είναι επίσης ο ίδιος που -σύμφωνα με τις παραδόσεις κάποιων νησιών μας- μπαινοβγαίνει στο σπίτι τρεις φορές την 1η Ιανουαρίου κρατώντας ένα κομμάτι βασιλόπιτας, φωνάζοντας «Έξω τα κακά, μέσα τα καλά!».

Εύη Ρούτουλα

Εἰκόνες ἀπὸ περασμένα Χριστούγεννα...

«Τὰ Χριστούγεννα εἶναι Μνήμη...»

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

Ἀπὸ τὸ θαμπὸ τὸ χτὲς, τὸ ἀχνοφωτισμένο σὰν Μοναστηριακὸ Καθολικὸ στὸν χειμωνιάτικο Ὄρθρο, ἔρχονται κι αὐτὲς οἱ εἰκόνες, νὰ στολίσουν κι ἐφέτος τὴ Γιορτή, νὰ ξορκίσουν τὴν κατήφεια, νὰ γεμίσουν τὴν ψυχὴ μὲ γαλήνη καὶ φῶς. Εἰκόνες χλωμές, ὅπως οἱ παλιὲς φωτογραφίες, κρυσταλλωμένες εἰκόνες, ποὺ τὶς κοιτάζεις καὶ δακρύζεις. Γιατὶ σὲ μιὰ γωνιά τους εἶσαι κι ἐσύ, σὲ μικρή, παιδικὴ ἡλικία κι ἀγναντεύεις, ἀποταμιεύεις σκηνὲς καὶ πρόσωπα, βιώνεις στιγμὲς ποὺ κυριολεκτικὰ σὲ σφράγισαν. Καὶ δὲν εἶναι λίγες οἱ εἰκόνες αὐτές... Κι ευτυχῶς, δηλαδή, γιατὶ σὲ γεμίζουν αὐτὲς τὶς ἄχρωμες μέρες ποὺ περνᾶμε μὲ τὰ πολλὰ καὶ ποικίλα φῶτα, μὲ τοὺς στολισμοὺς καὶ τὴ γιορτινὴ ἀτμόσφαιρα, πού, δυστυχῶς, εἶναι δίχως Γιορτή.

Ἔτσι κι ἐφέτος ξανάζησες στὸν θαθὺ τὸν Ὄρθρο τῶν Χριστουγέννων ἐκείνη τὴ λιτανεία τῶν συγχωριανῶν σου ποὺ μὲ τὰ λιτὰ ἀναμμένα φανάρια τους ἀνέβαιναν τὸ παλιὸ τὸ καλτερίμι νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησιὰ γιὰ νὰ κάμουν Χριστούγεννα. Ἄκουγες μονάχα τὶς νυσταγμένες φωνές τους μέσα στὴν ἥσυχη χειμωνιάτικη νύχτα κι ἔβλεπες τὸ χαμηλωμένο τὸ φῶς τοῦ φαναριοῦ τους νὰ θρυμματίζει τὸ σκοτάδι καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὰ κουρασμένα τὰ βήματα τῶν βασανισμένων χωρικῶν στὴν ὁλόφωτη τὴν ἐκκλησιά. Γιατὶ δὲν «κνεύονταν»[1] νὰ σηκωθοῦν μέσα στὴν κρύα νύχτα καὶ νὰ περπατήσουν μέχρι τὴν ἐκκλησιά τους, ποὺ δὲν ἦταν γιὰ κάποιους καὶ τόσο κοντά. Ἦταν ἀρκετὴ ἡ ἀπόσταση, ποτὲ ὅμως δὲν τὴν ὑπολόγισαν, γιατὶ ἡ ἀπόσταση τῆς καρδιᾶς τους ἀπὸ τὸ Θεὸ ἦταν σχεδὸν μηδαμινή.

Τὰ σπίτια ἦταν μικρά, φτωχικὰ καὶ στολισμένα μὲ ἁπλότητα καὶ νοικοκυρωσύνη. Δὲν ὑπῆρχε ἴχνος κοπασμοῦ καὶ νεοπλουτισμοῦ -αὐτὰ ἦλθαν πολὺ ἀργότερα- γιατὶ δὲν ὑπῆρχε καὶ κανένας λόγος γιὰ κάτι τέτοιο. Ἔτσι καὶ τὶς χρονιάρες αὐτὲς μέρες τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, ποὺ ἀπουσίαζαν ἐκεῖνες  οἱ νεωτεριστικὲς  καὶ  ξένες στὴ ζωὴ καὶ τὴν παράδοση τοῦ τόπου συνήθειες (ὅπως ἦταν τὰ λεγόμενα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τὰ πολύχρωμα φωτάκια, οἱ ἀλαζονικοὶ στολισμοί κ.ἄ.), αὐτὰ ποὺ ξεχώριζαν, ὡς ἄλλα στολίδια, σχεδὸν στὸ κάθε σπίτι -ἐκτὸς ἐκείνων ποὺ πενθούσαν, ἦταν κάποια ἁπλᾶ, αὐτονόητα καὶ χρήσιμα πράγματα. Πρῶτα-πρῶτα τὸ συγύρισμα καὶ τὸ ἄσπρισμα τῆς παραστιᾶς, ὥστε νὰ εἶναι παστρικιὰ τοῦ Χριστοῦ. Μάλιστα, βάζανε καὶ νέα ξύλα[2], πετώντας τὰ παλιά, γιατὶ τὰ χοντρὰ τὰ ξύλα καίγανε μέρες, ὥστε νὰ κρατοῦν σταθερὴ τὴ θερμοκρασία στὸ σπίτι.

Ἀκόμα στόλιζαν καὶ τὴ «βγοῦ»[3] μὲ νέα πετσετάκια καὶ καταγῆς στρώνανε καθαρὴ κουρελοῦ.

Αὐτὰ ἦταν τὰ στολίδια, λοιπόν, ποὺ ξεχώριζαν τὶς γιορτινὲς ἐκεῖνες μέρες. Καὶ μαζὺ μ᾿ αὐτὰ ξεχώρζαν τὰ κρεμασμένα στὴν παρταριὰ μῆλα καὶ κυδώνια, ποὺ ὄχι μονάχα στόλιζαν τὸ σπίτι μὲ τὸ χρυσαφένιο τους χρῶμα, ἀλλὰ κι εὐωδίαζαν τὸ χῶρο μὲ τὸ ἄρωμα ποὺ ἄφηναν...

Κάθε χρόνο, λοιπόν, αὐτὲς οἱ εἰκόνες συνοδεύουν τὴ Γιορτή, μαζὶ μὲ ἄλλες, ποὺ δὲν εἶναι διόλου εὔκολο νὰ λησμονηθοῦν, γιατὶ εἶναι βαθειὰ βαλμένες στὰ θεμέλια τῆς ὕπαρξης, ἄρα καὶ τῆς ζωῆς.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Χριστούγεννα 2015

---

[1] Κνεύομαι, δηλ. βαρυέμαι.

[2] Ἐξάπαντος τὰ νέα καυσὀξυλα ἔπρεπε νὰ μποῦν στὴ φωτιὰ τ᾿ Ἁη-Βασιλιοῦ, γιὰ τὸ καλὸ τῆς νέας χρονιᾶς. 

[3] «Βγοῦ»> φουγοῦ, ἡ =τὸ ἐπάνω μέρος τοῦ τζακιοῦ, ὅπου καὶ τὰ ἀπαραίτητα ράφια, τὰ ὁποία στόλιζαν μὲ πετσετάκια καὶ βάζανε τὰ «φιλτζουτσάνακα», τὰ φλυτζάνια τοῦ καφέ, ἀλλὰ καὶ τὰ ποτήρια.   

Της Ραχήλ το κλάμα

...μια ιδιαίτερη εκπομπή για τα 14.000 αναιρεθέντα υπό Ηρώδου παιδία. Κυρίως όμως είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας αλλά και ελπίδας από τα μυριαρίθμητα αναιρεθέντα εκτρωθέντα παιδιά μας!!!

THS RAXHL TO KLAMA KAI ENA GIATI AIWNIO .mp3

				THS RAXHL TO KLAMA KAI ENA GIATI AIWNIO .mp3 MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a single place so you can access them anywhere and share...
				Προβολή στη διεύθυνση ...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Καλή δύναμη, υπομονή και μετάνοια! Ευλογημένο  και Χριστοφόρο  το νέο έτος που μας κτυπά την πόρτα!

Νώντας Σκοπετέας

Μυκηναϊκός τάφος

...στον Πόρο της Κεφαλονιάς

Στην αναζήτηση του βασιλιά Οδυσσέα οδηγηθήκαμε στο νησί της Κεφαλονιάς, όπου εκεί έχει αποκαλυφθεί ένας ιδιαίτερος και αρκετά μεγάλος σε μέγεθος θολωτός τάφος.

Η γεωγραφική του θέση τον συνδέει εύλογα με την έρευνα σχετικά με τη θέση όπου πιθανόν να βρισκόταν η ομηρική Ιθάκη. Η κορυφή του θόλου βρέθηκε βυθισμένη. Από τη διενεργηθείσα ανασκαφή διαπιστώθηκε ότι κατέρρευσε κατά τα χρόνια της Βενετοκρατίας, όταν ο τάφος χρησιμοποιήθηκε ως κατάλυμα.

Όπως συμβαίνει συνήθως με τους θολωτούς τάφους, είχε συληθεί ήδη από την αρχαιότητα. Από τα διασωθέντα κτερίσματα συνάγεται ότι η ταφική του χρήση διήρκεσε από τα μυκηναϊκά έως και τα ελληνιστικά χρόνια.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα του τάφου και η ένταξή του στην υστεροελλαδική περίοδο (1350 π.Χ.) σηματοδοτούν την ύπαρξη ενός ισχυρού μυκηναϊκού κέντρου, που σχετίζεται πιθανότατα με την ομηρική Ιθάκη.

Πατριαρχική Απόδειξις επί τοις Χριστουγέννοις

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ

ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ γλυκύτης τῆς Ἁγίας Νυκτὸς τῶν Χριστουγέννων περιβάλλει καὶ πάλιν τὸν κόσμον. Καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρωπίνων καμάτων καὶ πόνων, τῆς κρίσεως καὶ τῶν κρίσεων, τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐχθροτήτων, τῶν ἀνησυχιῶν καὶ τῶν ἀπογοητεύσεων, προβάλλει μὲ τὴν ἰδίαν ὡς καὶ ἄλλοτε γοητείαν, πραγματικὸν καὶ σύγχρονον ὅσον ποτέ, τὸ μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, προτρεπόμενον ἵνα «δικαιοσύνην μάθωμεν οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (πρβλ. Ἠσ. κς΄, 9), ὅτι «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. β΄, 11).

Ἀτυχῶς, ὅμως, κατὰ τὴν ἐποχήν μας, πολλοὶ ἄνθρωποι σκέπτονται ὅπως ὁ ἐκτελεστὴς ἐκεῖνος τῶν νηπίων Ἡρώδης, ὁ ἄνομος καὶ ἀδίστακος, καὶ ἐξολοθρεύουν τοὺς συνανθρώπους των διὰ ποικίλων τρόπων. Ὁ στρεβλωμένος ἀπὸ τὴν ἐγωκεντρικότητά του νοῦς τοῦ ἐξουσιαστοῦ τοῦ κόσμου τούτου, ὁ ὁποῖος προσωποποιεῖται εἰς τὸ φονικὸν πρόσωπον τοῦ Ἠρώδου, εἶδε παραδόξως κίνδυνον διὰ τὴν ὑπόστασίν του τὴν γέννησιν ἑνὸς ἀθώου Παιδίου. Καὶ ὡς καταλληλότερον τρόπον διὰ τὴν προφύλαξιν τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας του ἀπὸ τὸν κίνδυνον, τὸν ὁποῖον ἐνέπνεεν εἰς αὐτόν –κατὰ τὴν ἄποψίν του- ἡ γέννησις τοῦ Παιδίου, ἐπέλεξε τὴν ἐξολόθρευσίν του.

 Διὰ νὰ σωθῇ ἀπὸ τὰς φονικὰς διαθέσεις τὸ Βρέφος Ἰησοῦς, διὰ τὸ ὁποῖον ὡμίλησαν οἱ Ἄγγελοι, ἠναγκάσθη νὰ φύγῃ εἰς Αἴγυπτον, καταστὰν οὕτω, θὰ ἐλέγομεν μὲ τὴν ὁρολογίαν τῆς ἐποχῆς μας, «πολιτικὸς πρόσφυξ», ὁμοῦ μετὰ Μαρίας τῆς Μητρὸς Αὐτοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ.

Εἰς τὴν ἐποχήν μας, θεωρουμένην ὡς ἐποχὴν προόδου, πολλὰ παιδία ἀναγκάζονται νὰ καταστοῦν πρόσφυγες ἀκολουθοῦντα τοὺς γονεῖς των διὰ νὰ σώσουν τὴν ζωήν των, τὴν ὁποίαν ὑποβλέπουν ποικιλώνυμοι ἐχθροί των. Τὸ γεγονὸς τοῦτο, ἀποτελεῖ ὄνειδος διὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος.

Διὸ καὶ ἐπὶ τῇ Γεννήσει τοῦ Παιδίου Ἰησοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ λυτρωτοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, διακηρύττομεν ἀπὸ τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὅτι αἱ κοινωνίαι πᾶσαι πρέπει νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἀσφαλῆ ἀνάπτυξιν τῶν παιδίων καὶ νὰ σεβασθοῦν τὸ δικαίωμά των εἰς τὴν ζωήν, εἰς τὴν παιδείαν καὶ εἰς τὴν κανονικὴν ἀνάπτυξίν των, τὴν ὁποίαν ἠμπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσῃ ἡ ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγησίς των ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς παραδοσιακῆς οἰκογενείας, μὲ βάσιν τὰς ἀρχὰς τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀλληλεγγύης, ἀγαθῶν τὰ ὁποῖα κομίζει εἰς ἡμᾶς σήμερον ὁ δι᾿ ἡμᾶς σαρκωθεὶς Κύριος.

Ὁ τεχθεὶς Σωτὴρ καλεῖ ὅλους νὰ ἀποδεχθῶμεν τὸ μήνυμα τοῦτο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι εἰς τὴν μακρὰν ἀνθρωπίνην ἱστορίαν οἱ λαοὶ ἐπραγματοποίησαν πολλὰς μετακινήσεις καὶ ἐποικισμούς. Ἠλπίζομεν ὅμως ὅτι, μετὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους καὶ τὰς περὶ τῆς εἰρήνης διακηρύξεις ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικῶν ἡγετῶν καὶ ὀργανισμῶν, αἱ σύγχρονοι κοινωνίαι θὰ ἠδύναντο νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν εἰρηνικὴν διαβίωσιν τῶν ἀνθρώπων εἰς τὰς χώρας των. Ἀτυχῶς, τὰ γεγονότα διαψεύδουν τὴν ἐλπίδα, διότι μεγάλαι μᾶζαι ἀνθρώπων πρὸ τῆς ἀπειλῆς τῆς ἐξολοθρεύσεώς των ἀναγκάζονται νὰ λάβουν τὴν πικρὰν ὁδὸν τῆς προσφυγιᾶς.

Ἡ διαμορφουμένη αὕτη κατάστασις, μὲ τὸ διαρκῶς ὀγκούμενον κῦμα τῶν προσφύγων, αὐξάνει τὰς εὐθύνας ἡμῶν, ὅσων ἔχομεν εἰσέτι τὴν εὐλογίαν νὰ ζῶμεν εἰρηνικῶς καὶ μὲ κάποιαν ἄνεσιν, νὰ μὴ μένωμεν ἀναίσθητοι ἐνώπιον τοῦ καθημερινοῦ δράματος χιλιάδων συνανθρώπων μας, ἀλλὰ νὰ ἐκφράσωμεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἔμπρακτον ἀλληλεγγύην καὶ ἀγάπην μας, μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι κάθε εὐεργεσία πρὸς αὐτοὺς ἀποβαίνει εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ τεχθέντος καὶ σάρκα λαβόντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ὄχι ὡς βασιλεύς, ὄχι ὡς ἐξουσιαστής, ὄχι ὡς δυνάστης, ὄχι ὡς πλούσιος, ἀλλὰ ἐτέχθη ὡς γυμνὸν καὶ ἀνυπεράσπιστον Βρέφος, εἰς σμικρὸν σταῦλον, ἄνευ ἑστίας, ὅπως ζοῦν αὐτὴν τὴν στιγμὴν χιλιάδες συνανθρώπων μας, καὶ ἠναγκάσθη ἐκ τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του νὰ ξενιτευθῇ εἰς χώραν μακράν, διὰ νὰ σωθῇ ἐκ τοῦ μίσους τοῦ Ἡρώδου. Τῶν νηπίων τῶν σημερινῶν προσφύγων, θὰ ἐλέγομεν, τὸ ἀθῷον αἷμα ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα πίνουν, τοῦ δὲ Ἡρώδου ἡ ἀνασφαλὴς ψυχή «τὸ κρῖμα ἐδέξατο».

Αὐτὸ τὸ τεχθὲν καὶ εἰς Αἴγυπτον πορευόμενον Θεῖον Βρέφος εἶναι ὁ πραγματικὸς ὑπερασπιστὴς τῶν σημερινῶν προσφύγων, τῶν διωκομένων ὑπὸ τῶν συγχρόνων Ἡρωδῶν. Αὐτό, τὸ Βρέφος Ἰησοῦς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, «ἐγένετο τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής» (πρβλ. Α΄ Κορ. θ΄, 22), σύμμορφον πάντων ἡμῶν, τῶν ἀδυνάτων, τῶν ἐξουθενημένων, τῶν κινδυνευόντων, τῶν προσφύγων. Ἡ συμπαράστασις καὶ ἡ βοήθεια ἡμῶν πρὸς τοὺς διωκομένους καὶ ἐκτοπιζομένους συνανθρώπους μας, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, γένους καὶ θρησκείας, θὰ εἶναι διὰ τὸν τεχθέντα Κύριον δῶρα πολυτιμότερα τῶν δώρων τῶν μάγων, θησαυροὶ τιμιώτεροι «χρυσοῦ καὶ λιβάνου καὶ σμύρνης» (πρβλ. Ματθ. β΄, 11), πλοῦτος πνευματικὸς ἀναφαίρετος καὶ μόνιμος, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ φθαρῇ ὅσοι αἰῶνες καὶ ἐὰν παρέλθουν, ἀλλὰ θὰ μᾶς ἀναμένῃ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἂς προσφέρωμεν ἕκαστος ὅ,τι δυνάμεθα εἰς τὸν ἐν τῷ προσώπῳ τῶν προσφύγων ἀδελφῶν μας ὁρώμενον Κύριον. Ἂς προσφέρωμεν εἰς τὸν ἐν Βηθλεὲμ τικτόμενον σήμερον μικρὸν Χριστὸν αὐτὰ τὰ τίμια δῶρα τῆς ἀγάπης, τῆς θυσίας καὶ τῆς φιλανθρωπίας, μιμούμενοι τὴν Αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν, καὶ ἂς προσκυνήσωμεν Αὐτὸν μετὰ τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων, τῶν ἁπλοϊκῶν ποιμένων, κράζοντες τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄, 14), σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Ἡ χάρις καὶ τὸ πλούσιον ἔλεος τοῦ πρόσφυγος Βρέφους Ἰησοῦ εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν!

Χριστούγεννα ‚βιε΄

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν