Τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ πάλι

ἤ, Ὅ,τι θυμίζει ἀκόμα ἐκείνη τὴ γιορτή...

Ἀπὸ τὰ εὐλογημένα οἰκογενειακὰ κειμήλια ποὺ ἀκόμα συνεχίζουν νὰ συγκινοῦν καὶ νὰ χαρίζουν στὴν ψυχὴ παραμυθία καὶ τρυφερότητα εἶναι κι ἡ εἰκόνα αὐτή, τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἡ εἰκόνα, κτῆμα τοῦ παπποῦ τοῦ Γιαννέρη, ὅπως λέγανε στὸ χωριό μας τὸν προππάπο μου, τὸν Ἰωάννη Εὐσταθίου Καραγιῶργο, πατέρα τοῦ παπποῦ μου τοῦ Νικολάκη.

Τὴν παράγγειλε τὴν εἰκόνα τότε ὁ παπποῦς ὁ Γιάννης στὸν μοναχὸ Γαβριὴλ τὸν Προβατιανό, ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὴ Γλώσσα καὶ εἶχε χρόνια πολλὰ στὸ Ὄρος, στὴ Λαύρα πρῶτα κι ὕστερα στὴ Σκήτη Προβάτα.  Ἔτσι τὸ 1922, σὲ καιροὺς δύσκολους, φέρνει τὴν εἰκόνα ὁ Γέροντας Γαβριὴλ στὸ χωριό καὶ τὴν παραδίδει στὸν παπποῦ γιὰ νὰ τιμᾶται τὸ ὄνομα τοῦ δεύτερου  γιοῦ  του, τοῦ Νικολάκη, ποὺ ἦταν τότε στὴν Ἀμερική. Ὅταν δὲ ἦλθε καὶ παντρεύτηκε, γύρω στὰ 1923 τὴ γιαγιὰ τὴ Σοφία, τοῦ τὴ δώσανε νὰ τὴν ἔχει στὸ νέο του τὸ σπίτι, ὅπως συνηθιζόταν τότε.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, ἡ γιαγιὰ ἡ Σοφία ἑτοίμαζε τὸ πρόσφορο καὶ μαζὶ μὲ τὴν εἰκόνα τὰ πήγαινε στὴν ἐκκλησιὰ γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ παπποῦ. Κι ὕστερα, μετὰ τὴ γιορτὴ τὴ ξαναφέρνανε στὸ σπίτι νὰ εἶναι κρεμασμένη ψηλὰ στὸ παλιὸ τὸ εἰκονοστάσι μὲ τὸ ἀναμμένο τὸ καντήλι νὰ τὴν ἀχνοφωτίζει τὰ βράδυα, μέχρι νἄρθει πάλι ἡ παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, γιὰ νὰ πάει στὴν ἐκκλησιά, νὰ λειτουργηθεῖ μαζὶ μὲ τὸ πρόσφορο τὸ ζυμωτό.

Μόνο ποὺ κάποτε ἔφυγε ἀπὸ τόν κόσμο αὐτὸν ὁ παπποῦς κι ἡ εἰκόνα παρέμεινε κρεμασμένη γιὰ χρόνια στὸν τοῖχο, μπροστὰ στὸ ἀναμμένο καντήλι.

Τώρα ἡ εἰκόνα εἶναι στὸ δικό μας τὸ σπίτι. Μᾶς δόθηκε κληρονομιὰ πολύτιμη, γιατὶ δὲν εἶναι μονάχα ἡ εἰκόνα μὲ τὸν Ἅγιο τῶν θαλασσῶν ποὺ παριστᾶ, ἔστω κι ἄν εἶναι μὲ ἀναγεννησιακὸ τρόπο ζωγραφισμένη, εἶναι ἡ ἱστορία καὶ οἱ μνῆμες ποὺ διακρατεῖ. Μνῆμες ἱερές, πρῶτα ἀπὸ τὸν καλλίφωνο καὶ ἐξαίσιο μοναχὸ τὸν Γέροντα Γαβριὴλ, ποὺ ἐλάχιστα θυμᾶμαι, ἀλλὰ καὶ ἐκείνη ἡ χειμωνιάτικη γιορτὴ ποὺ ἄνοιγε τὸ λιτὸ καὶ ἀπέριττο ἀνώι τοῦ φούρνου κάθε ἕξι Δεκεμβρίου μὲ τὴ γιορτὴ τοῦ παπποῦ καὶ τοῦ πατέρα... Ἐκεῖνο τὸ ἀνώι ποὺ εὐωδίαζε τώρα φρέσκο ψωμὶ καὶ καμμένο ξύλο... Δῶρα εὐλογημένα ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ κι ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο.

Πῶς νὰ μὴ συγκινεῖται ἡ ψυχὴ ὅταν, τέτοια μέρα, καθὼς ἡ εἰκόνα ἀκτινοβολεῖ, μαζὶ μὲ τὴ χάρη Της καὶ τόση νοσταλγία;

5/6-Δεκ. 2015

π. Κ.Ν. Καλλιανός