Ὅ,τι ἀπόμεινε...

(Λείψανα μιᾶς ἐποχῆς κι ἑνός τόπου)

Στόν Παναγιώτη τό Γιατρό, νά θυμᾶται κι ἐκεῖνος...

Μέρες πού εἶναι, τοῦ φθινοπώρου μέρες, δηλαδή, τῆς ἐπιστροφῆς, τῆς νοσταλγίας καί τῆς Μνήμης, δίχως νά τό ἐπιδιώκεις, θυμᾶσαι. Θυμᾶσαι, λοιπόν, τόν τόπο σου, τό χωριό σου, μέ τούς ἀνθρώπους του καί τίς ἀσχολίες τους. Καί μιάν ἀπ᾿ αὐτές, (κορυφαῖες ἄλλοτε), τόν τρύγο μέ τά ὅσα ὅμορφα καί χαριτωμένα τόν ἀκολουθοῦσαν: τό μάζεμα τῶν σταφυλιῶν, δηλαδή, τό κουβάλημα στό σπίτι, τό πάτημα ὕστερα -πρῶτα στό πατητήρι, κι ἀργότερα στή «μαστέλα»- τή συλλογή τοῦ μούστου γιά τίς κουρκοῦτες καί τό πετιμέζι καί μετά τό «ρίξιμο» μούστου καί «στέφλων», ὥστε νά βράσουν καί νά γίνει τό κρασί.

Κι ὅλ᾿ αὐτά πρίν ἀπό σαράντα, ἴσως καί παραπάνω, χρόνια... Τότε πού εἶχαν ἀπομένει τά στερνά τ᾿ ἀμπέλια τά κληματιανά, τά σκαμμένα μέ τό «φκέλι» καί περιποιημένα μέ περισσή, τρυφερή θά ἔλεγα, φροντίδα. Γιατί σήμερα ὅλα ρήμαξαν. Δέν τά ἀναγνωρίζεις πιά.  Μόνο σέ κάποια ἐρείπια παλιῶν σπιτιῶν σώζονται τά ἀπομεινάρια βαρελιῶν, πού κάποτε, στόν καιρό τους δηλαδή, στάθηκαν ἰκανοί συνεργάτες στούς νοικοκυραίους, ἀφοῦ μεγάλες ποσότητες κρασιοῦ φύλαξαν στά ταμεῖα τους, γιά νά εὐφράνουν (πρβλ. Ψαλμ. 105, 15) τίς καρδιές τῶν συνανθρώπων τους, ἀλλά καί νά φέρουν στό σπίτι ψωμί καί ὅ,τι ἄλλο χρειαζούμενο.

Τά κοιτάζεις, λοιπόν, σήμερα αὐτά τά βαρέλια καί στά σάπια τους ἀπομεινάρια ξαναδιαβάζεις τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό ἐκείνης τῆς ξεχωριστῆς περιοχῆς, τῆς «ἀμπελοφυτεύτου περιοχῆς τοῦ Δήμου Γλώσσης» (Ἀλ. Μωραϊτίδης), στήν ὁποία συμπεριλαμβάνονταν καί τό χωριό σου: Τό Κλήμα. Γιατί πολιτισμός ἦταν ἡ προσεχτική καί μέ ἀκριβή συνείδηση ἐπεξεργασμένη, ντόπια οἰνοποιητική παραγωγή, πού δόξασε τό νησί, τήν καλλιστάφυλον Σκόπελον (Κ. Δαπόντες), ὅλη ὅμως τή Σκόπελο.

π. Κ.Ν. Καλλιανός