Ιμίων επέτειος

31 Ιανουαρίου 1996...

Το Αιγαίο βάφεται κόκκινο. Το αίμα τριών πανάξιων και ικανών στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού, επιβεβαιώνει τα σύνορα στη θάλασσα. Γιατί η θάλασσα έχει σύνορα, και όποιος δεν το γνωρίζει είναι και ανιστόρητος και επικίνδυνος. Ο Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο Παναγιώτης Βλαχάκος, ο Έκτωρ Γιαλοψός, είναι οι τρεις Ήρωες των Ιμίων. Εκείνοι που θυσιάστηκαν την ώρα του καθήκοντος. Εκείνοι που υπερασπίστηκαν τη Σημαία μας. Μια Σημαία που συμβολίζει τόσα ιδανικά. Μια Σημαία, που δεν είναι ένα απλό πανί, αλλά Σύμβολο. Μια Σημαία, που... δεν την πήρε ο αέρας ή το κύμα. Ο Χρήστος, ο Τάκης, ο Έκτορας, είναι τα δικά μας αδέλφια, οι δικοί μας Ήρωες, τα δικά μας πρότυπα. Ανήκουν στις οικογένειές τους, στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Πατρίδα μας. Και μόνον. Δεν ανήκουν πουθενά αλλού. Σε κανέναν που προσπαθεί να καπηλευθεί τη μνήμη τους. Αυτοί οι Τρεις δεν είναι νεκροί. Είναι Αθάνατοι! Κέρδισαν το στεφάνι της αθανασίας υπερασπιζόμενοι την Πατρίδα μας.

Γράφτηκαν πολλά και θα γράφονται ακόμα για εκείνο το τραγικό βράδυ, όσο δεν αποκαλύπτεται η πλήρης διάσταση της αλήθειας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτά τα τρία Παλικάρια της Ελλάδος είναι πάντα στις καρδιές μας. Όπως και κάθε άλλη ψυχή που έχει περάσει στην αθανασία την ώρα του καθήκοντος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θυσία τους, γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Η περιοχή των Ιμίων γίνεται και πάλι στόχος πρόκλησης και επίδειξης "δυνάμεως" από μια χώρα που προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους πολίτες της. Όμως, τα Ίμια είναι Ελλάς! Είναι κομμάτι της Πατρίδος μας. Είναι βραχονησίδες μας, ποτισμένες με αίμα ηρωϊκό. Κι αυτό οφείλουμε να το θυμόμαστε και να το τιμούμε. Κάθε 31 Ιανουαρίου, ας ανάβουμε ένα κερί για αυτά τα τρία Παλικάρια, το Χριστόδουλο Καραθανάση, τον Παναγιώτη Βλαχάκο και τον Έκτορα Γιαλοψό.

Ο κατάλαγος των υπερασπιστών του Αιγαίου που πέρασαν στην αθανασία την ώρα του καθήκοντος είναι μεγάλος. Από εκείνο το βράδυ έχουν προστεθεί κι άλλοι. Όπως ο Κώστας Ηλιάκης. Όπως οι τρεις στην Κίναρο, πέρυσι στις 11 Φεβρουαρίου, σε άσκηση. Ο Χρήστος, ο Τάκης, ο Έκτορας, κάνουν παρέα εκεί ψηλά με τον Κώστα, κάνουν παρέα με τον Τάσο Τουλίτση, τον Κώστα Πανανά, τον Λευτέρη Ευαγγέλου, κάνουν παρέα και με όσους "πέταξαν ψηλά" πριν από αυτούς. Γιατί το Αιγαίο είναι Ελληνικό. Είναι Ελλάδα! Και το αίμα τόσων Ηρώων το επιβεβαιώνει στους αιώνες.

31 Ιανουαρίου 1996... σιγή...

Χριστόδουλος Καραθανάσης,

Παναγιώτης Βλαχάκος,

Έκτωρ Γιαλοψός.

Ενός λεπτού σιγή, για τα αδέλφια μας.

Τους Ήρωες των Ιμίων.

Σιγή, μα όχι σιωπή! Αθάνατοι!

Εμμανουήλ Ε. Πούλος

Ἔχιτι χ᾿ μώνα;

Ἄλλη μιά φράση ἀπό τά χρόνια τά περασμένα ἦρθε στό νοῦ τίς μέρες αὐτές τοῦ χιονιᾶ. Τή συνήθιζαν νά τή λένε οἱ παλιοί οἱ Κληματιανοί στό χωριό μας, ὅταν πήγαιναν κάποια ἐπίσκεψη σέ φιλικό ἤ συγγενικό σπίτι τέτοιες μέρες, μέρες χειμωνιάτικες, πού κατέπαυαν ἀπό τά ἔργα τους καί μαζεύονταν σέ κάποιο σπίτι νά περάσουν τήν ὥρα τους.

Ἄκουγες, λοιπόν, κυρίως τίς γυναῖκες, ὅταν ἐπισκέπτονταν τό σπίτι πού ἤθελαν, νά λένε ἀπό τήν πόρτα ἀκόμη.

-Ἀρή, ἔχιτι χ᾿ μώνα;

Ἀλήθεια, τί θέλανε νά ποῦν μέ τή φράση αὐτή ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι; Πολλές φορές ἀναρωτήθηκα τότε, μέχρι πού κατάλαβα ὅτι αὐτές οἱ ὄμορφες φράσεις εἶχαν μιά ποιητικότητα κι ἕνα ἐπικοινωνιακό χαρακτήρα. Γιατί ἕνα πράγμα ἐννοοῦσαν: πώς πράγματι ἔξω ἦταν ὁ καιρός χειμωνιάτικος, ἄρα καί καιρός γιά νά μείνουν μέσα στό σπίτι, ἀφοῦ «πάχνιαζαν τά ζά τους», δηλαδή ἔριχναν τροφή στά ζῶα τους (γίδες, πρόβατα, γαϊδουράκια, μουλάρια, κότες κ.λ.π.) ἐπέστρεφαν στή ζέστα τῆς παραστιᾶς.

Ὅπως ἐπίσης,  ἄν εἶχαν ὥρα,  πήγαιναν νά «ποῦνε μιά gβέdα» μέ κάποιον δικό τους, κυρίως οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες βάζανε μέσα στό καλαθάκι τό πλέξιμο καί ἐπισκέπτονταν τή γειτόνισσα λέγοντας, ἀπό τήν πόρτα ἀκόμη, τήν παραπάνω φράση, γιά νά λάβουν τήν ἀπάντηση:

-Ἔχουμε, ἔχουμι, bά, καλῶς την!!! Κόπιασι...

Στιγμές ἀθάνατης ἐπικοινωνίας καί ἀλληλοκατανόησης...

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Οι Τρεις Ιεράρχες

...και ο απόηχος της διδασκαλίας τους στην εποχή μας

Αγαπητοί μας εν Κυρίω,

Οι Τρείς Ιεράρχες και Οικουμενικοί Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας - των οποίων η μακαρία μνήμη γιορτάζεται κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες- υπήρξαν πρότυπα Διδασκάλων και Ποιμένων της Εκκλησίας, εμεσουράνησαν στο στερέωμα της Χριστιανοσύνης τον 4-5ον αιώνα.

Οι Ιεροί Εκείνοι Άνδρες ασχολήθηκαν με την Αγία Γραφή, την διδασκαλία του Θεανθρώπου Χριστού και υπεραμύνθηκαν της Ορθοδόξου παραδόσεως ότι ο Χριστός είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας του Ανθρωπίνου Γένους. Χάρη στην βαθειά πίστη και την και λιπαρά παιδεία τους, εκκλησιαστική και θύραθεν, διετύπωσαν Ορθόδοξα την διδασκαλία της Εκκλησίας για τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Με την Ελληνική τους Παιδεία, επέτυχαν να διατυπώσουν τις μεγάλες αλήθειες του Ευαγγελίου κατά τρόπον υποδειγματικόν και θείον. Εθεολόγησαν φιλοσοφικά και εφιλοσόφησαν Θεολογικά  για να κερδίσουν τους πεπαιδευμένους και σοφούς της εποχής τους. Ετόνισαν την αξία της Ελληνικής Παιδείας και της Πίστεως εις τον Ένα Αληθινό Θεό «και ον απέστειλεν Ιησούν Χριστόν» για την σωτηρία του Ανθρωπίνου Γένους.

Ωμίλησαν και έγραψαν με πολλή δύναμη λόγου και σοφίας για την αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού προς τον άνθρωπον και τον έφεραν σε θεογνωσία και μετάνοια. Εδίδαξαν την μεγάλη αξία της προσευχής, και υποστήριξαν τον τακτικόν Εκκλησιασμό και την συχνή συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία. Την διδασκαλία τους αυτή την έκαμαν πράξη με την συγγραφή των κειμένων της Θείας Λειτουργίας που φέρει το όνομα του Αγίου Βασιλείου και Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Οι βαθυστόχαστες προσευχές της Θείας Λειτουργίας είναι κλασσικά μνημεία θρησκευτικότητος και ιεράς επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Πλάστη του. Υπογραμμίζουν ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Δημιουργού του, και παρά την πτωτική του κατάσταση είναι αντικείμενον της Θείας αγάπης και φιλαθρωπίας. Υπογραμμίζουν με σοφία και δύναμη την Θεία αγάπη η οποία ετελεσιουργήθηκε στο Γολγοθά και εμεσουράνησε με την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού από τους νεκρούς. Εξέφρασαν τον εκχειλίζοντα αυτούς πνευματικόν κόσμο με τα κηρύγματα και την αυτοθυσία τους, η οποία εκδηλώθηκε με την απλότητα του βίου τους, την αφιλοχρηματία, την φροντίδα για τους φτωχούς, τα ορφανά, τις χήρες και όλους εκείνους οι οποίοι ευρίσκονται στο περιθώριο της ζωής. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Τρείς Ιεράρχες υποστήριξαν τον Μοναχισμό, ακολούθησαν την μοναχική πολιτεία για να αφιερωθούν στην Εκκλησία, και την διάδοση του Ευαγγελίου στην Οικουμένη. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και προπάντων εμείς που ανήκουμε κανονικά και Εκκλησιαστικά στον Οικουμενικό Θρόνο Κωνσταντινουπόλεως έχουμε και καθήκον, και ιεράν υποχρέωση να τιμούμε την μακαρία μνήμη τους, να μελετούμε την Ορθόδοξη διδασκαλία τους, να μιμούμεθα το παράδειγμα τους και να αγωνιζόμαστε όπως εκείνοι, για την επικράτηση του Θείου θελήματος εις την Οικουμένη.

Πριν κλείσω αυτό το ιερό μνημόσυνο για τα μεγάλα και ιερά αναστήματα της Χριστιανοσύνης, θα πρέπει να αναφέρω την μοναδικότητα του Θεσμού της οικογένειας, καρπός της οποίας ήταν οι Τρεις Ιεράρχες. Θέλω να αποτίσω φόρον τιμής προς την μητέρα του Αγίου Βασιλείου, Εμμέλεια, την μητέρα του Αγίου Γρηγορίου, Νόννα, και την μητέρα του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ανθούσα, οι οποίες ανέθρεψαν εν φόβω Κυρίου αυτούς τους Ιερούς Γίγαντες της θεολογίας και του Χριστιανικού ανθρωπισμού και τους αφιέρωσαν εις μνημόσυνον αιώνιον εις την διακονία της Εκκλησίας και ολόκληρης της Ανθρωπότητος.

Θα κλείσω με ένα χαρακτηρισμό για τον καθένα τους, όπως τον διετύπωσεν ο υμνωδός της Εκκλησίας. Για την Μέγα Βασίλειον γράφει: «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου, ως δεξαμένην τον λόγον σου· δι’ ου θεοπρεπώς εδογμάτισας, την φύσιν των όντων ετράνωσας, τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησας». Για τον Άγιον Γρηγόριον τον θεολόγον διατυπώνει «Πάτερ Γρηγόριε, Θεολογίας γαρ, ανεδείχθης στόμα, ευσεβείας δόγματα, και νυν τη οικουμένη φθεγγόμενος» και για τον ιερόν Χρυσόστομον ψάλλει: «Τον αστέρα τον άδυτον, τον ακτίσι φωτίζοντα, διδαγμάτων άπασαν την υφήλιον, της μετανοίας τον κήρυκα».

Εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τον Ποιμένα τον Καλόν, και Αρχιερέα Μέγαν, ο οποίος χορηγεί τα πάντα διά την κατά Θεόν προκοπή και σωτηρία του Ανθρωπίνου Γένους, ανήκει η Βασιλεία, η δόξα και το άπειρον έλεος εις τους αιώνες. Αμήν.

Λονδίνο, Ιανουάριος 2017

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία

Τρούλοι μολυβδοσκέπαστοι τον Ουρανό ζυγιάζουν.

Του λογικού τα αταίριαστα την πίστη δοκιμάζουν.

Προφητηλιάτης κήρυκας για την καρδιά μιλάει,

και για αρετές που ο άνθρωπος αιώνια αποζητάει.

Καθολικού η κλειδωνιά δυο φορές γυρίζει.

Βήμα και παραπέτασμα χρυσάφι πλημμυρίζει!

Ανάγλυφος Παράδεισος, Άγιοι ακτινοβόλοι!

Τέμπλο σαν ήλιος φαεινός, αστράφτει η Άνω Πόλη!

Πανδοχείο του Θεού και κυματοθραύστης των παθών, όπως την περιγράφει ο αγαπημένος Γέροντάς της. Αιτείτε και δοθήσεται… Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει. Πολλούς καιρούς είχαμε προσπαθήσει να φιλοξενηθούμε στα μέρη του Θεσβίτη. Φέτος ευλόγησε να αξιωθούμε για πρώτη μας φορά και είμαστε τόσο χαρούμενοι. Μια αλλιώτικη  ζεστασιά νιώθουμε περιδιαβαίνοντας στις μεγάλες της αυλές. Εννιά μολυβδοσκέπαστοι τρούλοι, θεμέλια στον ασυννέφιαστο ουρανό. Πέλαγος ανοιχτό στον κρυσταλλένιο ορίζοντα, να χωράει όλο στα μάτια σου και τα νησιά  μας στις άκρες του,  να τα ξεχωρίζεις ένα-ένα. Λουλούδια ξεβγαίνουν από παντού. Μυρωδιές, χρώματα  και ένα χαμόγελο που ποτέ δεν ξεθωριάζει, αυτό του προφητηλιάτη παπά Φιλήμονα. Όλα του Θεού είναι. Και η χαρά και το χαμόγελο και το γέλιο, όλα του Θεού. Μα τούτος εδώ ο ευλογημένος είναι το κάτι άλλο. Γελάσιο έπρεπε να τον λένε! σκέφτηκα καθώς σχεδόν απορημένος τον κοιτούσα όλο να γελά και αεικίνητα να βρίσκεται παντού! 

Στην υποδοχή, την φροντίδα και το κέρασμα των επισκεπτών, αρχοντάρης, στην έκθεση πωλητής, παπάς και Πνευματικός Εξομολόγος και στην τράπεζα να επιμελείται των Αναγνωσμάτων και των ομιλιών του Γέροντα Ιωακείμ και να απαντά  στο τηλέφωνο που δεν σταματά να χτυπά!

Είκοσι χρόνια δεν έχει φύγει ούτε μια μέρα από την σκήτη  της μετανοίας και της ασκήσεώς του. Σκέφτομαι ότι δεν είναι μόνο οι τόσες ευλογημένες ασχολίες και τα πολυάριθμα διακονήματα που με θυσιαστική αγάπη πράττει, η αιτία αυτής της θαυμαστής προσκόλλησης. Είναι και αυτό που λέγεται,  πως αν βγει ο Μοναχός από τον τόπο του, ίσως ο Θεός επιτρέψει να βγει και από τον τρόπο του…

Ο πάτερ μας μιλά για εκείνο, το πάντα υπέροχα για όλους μας καταστρωμένο σχέδιο του Θεού, για την σωτηρία μας. Το σχέδιο,  που ανυποψίαστο τον έφερε στο Όρος και στην υπακοή στον Γέροντα. Μια ομιλία του πατρός Ιωακείμ, από τις αναρίθμητες εκεί στα μέρη της Καβάλας, ήταν αρκετή για να οδηγήσει εδώ τα βήματά του. Θυμάται περιστατικά, που μας ωφελούν βαθιά.

-Μια νύχτα παιδιά, δεν πάνε πολλά χρόνια, χτυπά το τηλέφωνο και το σηκώνω. Ήταν ένα παλικάρι και έπαιρνε νομίζω από το εξωτερικό. Πάτερ Φιλήμων, μου λέει με κλάματα, κοιμήθηκε η Μητέρα μου! Θα κάνουμε προσευχή παιδί μου για την ανάπαυσή της του απαντώ… Και τότε μου λέει κάτι που δεν ξέρω πως θα σας φανεί αλλά είναι συγκλονιστικό νομίζω να το ακούς και μόνο: Πάτερ δεν θέλω να κάνετε προσευχή! Θέλω να την αναστήσετε! Με ακούτε;

Παράξενα ήχησε στ’ αυτιά μας, ωσεί λήρος τα ρήματα αυτού, μα εδώ στο Όρος νιώθεις την δύναμη της πίστης και θυμάσαι σε κάθε σου βήμα, αυτό που ο κυρ-Φώτης έλεγε, για τα ολότελα απαράδεκτα από το λογικό μας και πως η πίστη, χρειάζεται για τα απίστευτα!

Πριν τον εσπερινό ανεβαίνουμε στην τράπεζα του πρώτου ορόφου. Εκεί μας περιμένει ήδη μια σεβάσμια μορφή του σύγχρονου Αγιορείτικου κόσμου. Ο γέροντας Ιωακείμ ο ηγούμενος, ο δικαίος της σκήτης. Ο πολυγραφότατος, λυρικός  και γλυκύτατος Γέροντας, εξομολόγος χιλιάδων ψυχών, ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον χαρισματικούς συγχρόνους ιεροκήρυκες, αναβιωτής της Προφητηλιάτικης κοινότητας. Μάϊος του 1992 ήταν όταν μπήκε στην αυλή του δικού του Προφήτη, του άφοβου λιονταριού του Θεού, όπως τον αποκαλεί σε ένα από τα αμέτρητα ποιήματά του. Εικοσιπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε, για να ξαναλάμψει υπέρ χιόνα το δημιούργημα τόσων αγίων μορφών της Ορθοδοξίας, με κύριο στην μνήμη τον Άγιο Παϊσιο τον Βελιτσκόφσκυ. Αυτόν που μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των Ελληνικών Πατερικών κειμένων στα ρώσικα και αποτέλεσε τον νέο κτήτορα της σκήτης όταν στα μέσα του 18αι. εγκαταβίωσε εδώ. Πάνω από χίλια πεντακόσια κηρύγματα του Γέροντος Ιωακείμ έχουν καταγραφεί ηχητικά. Μερικά από αυτά έχουν μείνει στην Ιστορία του Εκκλησιαστικού Ραδιοφώνου.

Ποιος δεν συγκινείται όταν μέσα στο Πάσχα του Καλοκαιριού,  ακούει πάλιν και πολλάκις, την εξαιρετική ερμηνεία του Γέροντα, με την τόσο χαρακτηριστική φωνή του, πάνω  στον Παρακλητικό κανόνα προς την Αειπάρθενον;  Από τις υπέροχες στιγμές και του συγγραφέα και δημιουργού εκπομπών Μανώλη Μελινού, που ανεκτίμητα έχει βοηθήσει και εκείνος, στο να αγαπήσουμε το Όρος και τους θησαυρούς του, να εγκολπωθούμε την διαπλαστική και αναμορφωτική πείρα των Αγιορειτών Πατέρων.

Κάτι παρόμοιο γίνεται και τούτη την ώρα της μεσημεριανής τράπεζας. Την ώρα του φαγητού ο παπά-Φιλήμων επιλέγει  να ακούσουμε ένα μαγνητοσκοπημένο κήρυγμα του Γέροντά του, για την αγάπη του πλησίον. Εκφωνηθέν πολλά χρόνια πριν, σε κάποια ενορία της Βόρειας Ελλάδας όπου ο πατήρ Ιωακείμ είχε προσκληθεί. Ακούγεται πιο νεανική η φωνή του, μα το σφρίγος και την τόλμη του λόγου του, ο Γέροντας ποτέ δεν τα απώλεσε. Το διαπιστώνουμε, όταν μας λέει μετρημένα  λόγια πριν την απόλυση της τράπεζας. Των φρονίμων ολίγα συνηθίζει να λέει! Λίγα και μεστά από σοφία Γεροντικού.

-Να έχετε προς τον Θεό καρδίαν Υιού, προς τον πλησίον καρδία Μητρός και προς του λόγου σας, καρδίαν κριτού!

Αφοσίωση, υπακοή, σπλάχνα οικτιρμών, αυτομεμψία. Για κάθε μια από αυτές τις αρετές θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι να διαβαστούν  για να κατανοηθούν στην καρδιά μας, όσα μια και μόνο πατερική λαλιά του Γέροντα της διαπέρασε.

Απόγευμα φτάνει. Δυο ώρες ως τον εσπερινό. Συναντάμε γνωστούς μας Αγρινιώτες αδελφούς, που ήρθαν πριν λίγο για προσκύνημα. Μένουν σε ένα κοντινό κελλάκι. Ο γεμάτος ενθουσιασμό και αγάπη Δημήτριος και οι συνοδοιπόροι του, προς το πανηγύρι της Γοργοϋπηκόου Δοχειαρίτισσας που σε λίγες ώρες ξημερώνει. Χαιρόμαστε σαν παιδιά, που συναντιόμαστε έξαφνα  στη σκιά του Προφήτη. Ο πάτερ Φιλήμων τρέχει πάντα με ένα κέρασμα στα χέρια και ένα χαμόγελο που δεν ισιώνει ποτέ! Μην φύγει κανείς αξεδίψαστος και αγέλαστος. Θυμάμαι τον Γέρο Γαβριήλ που λέει πως το χαμόγελο είναι δυο στραβές γραμμές που ισιώνουν τα πάντα! Σε λίγο ο πάτερ φεύγει για εξομολόγηση. Κάποιοι τον περιμένουν μήνες τώρα και έχουν έρθει με αυτόν τον σκοπό από μακριά. Οι υπόλοιποι, ανεβαίνουμε στην τράπεζα τούτη τη φορά για διακόνημα.

Ετοιμάζουμε κενά  δίπτυχα υπέρ Υγείας και υπέρ Αναπαύσεως για το σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων. Έπειτα τα βάζουμε σε εκατοντάδες φακέλους με γραμμένες διευθύνσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό! Έπειτα  αυτά θα επιστρέψουν συμπληρωμένα από ονόματα που καρτερούν. Μια κρήνη ξεδιψαστική και αστείρευτη η θεία πρόθεση στα ιερά του Προφήτη. Διψούν οι ψυχές την μνήμη, την ανάπαυση και το περισσότερο Φως! Προετοιμάζονται έγκαιρα οι Πατέρες για την ιερή τους αποστολή στο σαρανταλείτουργο της εν Χριστώ κοινωνίας. Χτυπά το τάλαντο για εσπερινό στον Άη Νικόλα! Μπροστά στο τέμπλο ήδη ο παπά Φιλήμων φορώντας πετραχήλι. Όλοι περνάμε και παίρνουμε την ευχή του Γέροντα Ιωακείμ. Εσπερινός της μνήμης του Αγίου Γρηγορίου φωτιστού της Αρμενίας. Πέρυσι στην Μονή Γρηγορίου φέτος εδώ! Άγιε Αθλητά  δεήσου μέσα από τον λάκκο της ακλόνητης πίστης σου, σε ιερά χώματα να σε ξαναθυμηθούμε!

Ο ήχος της παρακλητικής συνεχίζει βαρύς. Μετά τα απολυτίκια, όλοι οι μοναχοί ψέλνουν το Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων, ών ανταπέδωκεν ημίν... Ο Κύριος ανταποδίδει τον Μονογενή του Λόγο στον άνθρωπο. Δεν αποδίδει πλέον όπως πριν την αποστασία, μα ανταποδίδει ανεξίκακα, στην πτώση, την προδοσία και την παρακοή, τον Ενανθρωπήσαντα Υιό Του,  να σηκώσει την αμαρτία μας, να μας εξαγοράσει με το τίμιο αίμα Του. Δες τα πρόσωπα των εκλεκτών τούτων παιδιών Σου,  όταν  ψέλνουν Κύριε το τροπάρι αυτό και παράτεινε το δαψιλές Σου έλεος! Ασπασμός στα εικονίσματα της Γαλακτοτροφούσης και Δακρυροούσης Μητρός η τελευταία πράξη. Γράφτηκε ακόμα μια μέρα στο βιβλίο της επιστροφής. Παραφυλάει ο κακός με τα σβηστήρια του εδώ δίπλα. Γρηγορείτε φωνάζει ο Γέρων Ιωακείμ με την βραχνή φωνούλα του και τα υγρά του μάτια.

Ακόμα κρατά το φως.

Πριν την βραδινή τράπεζα ζητάμε από τον Παπά Φιλήμονα να μας επιτρέψει να προσκυνήσουμε στο καθολικό. Σαν να χαίρεται ιδιαίτερα μόλις του το ζητάμε και σαν να περιμένει κάτι μόλις μας δίνει ένα μεγάλο κλειδί για να ανοίξουμε μονάχοι μας. Η κλειδωνιά γυρίζει αργά στο δεξί φύλλο της βαριάς πόρτας. Σπρώχνουμε μα τίποτα! δεν ανοίγει... Μετά από αρκετές προσπάθειες καταλαβαίνουμε το πείραγμα του παπά. Πρέπει να ωθήσουμε από αριστερά! Η γνωστή για τους παλαιότερους προσκυνητές δοκιμασία!

Μπαίνουμε στο περίφημο καθολικό. Αντίγραφο του Σεραγιού μα και της Άνω Πόλης θα τολμούσαμε να πούμε. Φως, ευρυχωρία, δοξολογία. Εκστατικοί και ακίνητοι στεκόμαστε μπροστά στο μεγαλείο του τέμπλου. Δώδεκα μέτρα το ύψος του. Διπλάσιο ακριβώς το πλάτος του. Άφθαρτα και αθέατα κάλλη ενώπιόν μας! Φωτοβολούν απερίγραπτα  των δικαίων τα πνεύματα, των αγίων Πατέρων οι  χοροί, των Αποστόλων και των Αγίων Πάντων οι χορείες.

Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία! Ανάγλυφος πάνω σε ξύλο και έπειτα επενδεδυμένος με δυο τόνους από χρυσάφι. Δυο τόνοι λίρες που τις χτυπούσαν πάνω σε ειδικά δέρματα για να φτιάξουν τα φύλλα του χρυσού, που κόλλησαν έπειτα πάνω στο ξύλο με ειδική κόλλα φτιαγμένη από πυλό, τσίπουρο και χαβιάρι  και που μετέφεραν με το ιδιόκτητο καράβι-ιστιοφόρο της Σκήτης από την Οδησσό στον Προφήτη. Μεγάλες οι εικόνες στο κάτω μέρος και στα προσκυνητάρια. Λάμπουν τα σχήματα και οι παραστάσεις χαραγμένες περίτεχνα με τσουκάνικο πάνω στο στιλβωμένο χρυσό. Προσκυνάμε τα ιερά λείψανα, που είναι μόνιμα αφημένα στα δυο προσκυνητάρια μπρος απ’ τους χορούς. Έξω, σιγά-σιγά σουρουπώνει. Μέσα, ο ήλιος άδυτος, το φως ανέσπερο.

Στον διάδρομο έξω από τα δωμάτιά μας, στο παλιό Νοσοκομείο, συζητάμε πριν πέσουμε στα κρεβάτια μας, με συναμαρτωλούς αδελφούς. Δεν θα ξεχάσουμε τον  Ιωάννη με την  γυναίκα του Χιονάτη! Την έχει πάντα στην ψυχή του  και μεριμνά για εκείνην και το νιογέννητο παιδάκι που γέμισε τη ζωή τους με χαρά και δοξολογία. Μιλάμε για το συναξάρι του παραμυθένιου ονόματος.

Οι ουρανόφρονες και ομονοούσες κατά του αρχεκάκου, αδελφές Χιονία Ειρήνη και Αγάπη και το μαρτύριό τους μπροστά μας. Εδώ δεν θες να συζητάς για τα εφήμερα παρά μόνο για τα αιώνια. Το συναξάρι πάντα φωτεινός φαροδείκτης,  δίνει απαντήσεις σε όλα τα φαινομενικά άλυτα. Όπως ας πούμε στο πότε μπορεί να εορτάζει κάποια με το όνομα Χιονάτη! Παραμυθία το Άγιο Όρος! Σε λίγες ώρες ξημερώνει η τέταρτη μέρα μας. Μια τελευταία προσευχή από το βιβλίο που ο Πατήρ Φιλήμων φίλιον χάρισμα μας έδωσε με το ποίημα του Θεοκτίστου Μοναχού του Στουδίτου. Μας βοηθά να κατανοήσουμε κάπως την ατελεύτητη χαρά του: Στρέψον μου εις χαρμονήν το πένθος Πανύμνητε, και την των νόσων ομίχλην και παθών απάντων την τρικυμίαν εις γαλήνην και τελείαν υγείαν μετάβαλε.

Νώντας Σκοπετέας