Ἀναγνώσεις...

Μητροπολίτης Ἀργολίδος Νεκτάριος (Ἀντωνόπουλος), Ἁγίων Ὄρος, τό Ὄρος πού λίγο γνώρισα ἀλλά πολύ ἀγάπησα

ἐκδ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, Ναύπλιο 2016, σελ. 478

Νοιώθω μεγάλη τήν τιμή τῆς εὐλογημένης προσφορᾶς τοῦ ὑπέροχου καί πολύ σημαντικοῦ γιά τήν ψυχωφέλειά μας νέου βιβλίου τοῦ σεβαστοῦ Μητροπολίτη Ἀργολίδος π. Νεκταρίου, πού ταμιεύει ἡμερολογιακές καταγραφές ἀπό τίς προσκυνηματικές του ἐπισκέψεις στό Ἁγιον Ὄρος. Ἐπισκέψεις, πού καλύπτουν ἕνα χρονικό διάστημα σαρανταπέντε περίπου χρόνων - μιᾶς ζωῆς δηλαδή. Μιᾶς ζωῆς μέ πολλές καί ποικίλες ἐμπειρίες θείας ἐπισκέψεως καί βιοτῆς.    

Τό ἐν λόγῳ, λοιπόν, βιβλίο -πού τό θεωρῶ ὡς ἕνα ἀπά τά καλύτερα πού ἔχουν γραφεῖ γιά τό Ὄρος, ἀλλά καί ἀπο πλέον κορυφαῖα τοῦ συγγραφέα- φροντίζει νά εἰσοδεύσει τόν ἀναγνώστη του στό πραγματικό κι οὐσιαστικό νόημα πού ἀποπνέει τό Ὄρος. Κι αὐτό εἶναι ἡ ἁγιότητα, τήν ὁποία καί ἀκτινοβολοῦν ἄνθρωποι, ὅπως εἴμαστε ὅλοι μας, μέ μόνη διαφορά ὅμως, ὅτι ἐκεῖνοι ἔχουν τήν Ἁγιοπνευματική χάρη μέσα τους, τήν ὁποία ἀπέκτησαν μέ προσευχή, ταπείνωση, ὑπακοή καί παραίτηση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.  Γιατί μονάχα αὐτοὶ μποροῦν νά καταλάβουν πώς, «Ὀ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἑαυτός του» (σ. 167), μιά πραγματική, δηλαδή, γεροντική ρήση πού τήν έξέφρασε ὁ πολύς Γ. Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης νέος ἐξάπαντος ὅσιος τῆς Ἐκκλησίας μας.  Καί δέν εἶναι ἡ μοναδική. Μέσα στό βιβλίο ὑπάρχει ἕνα πολύτιμο ὀρυχεῖο μέ λόγους καί παρεναίσεις τῶν δύο συγχρόνων ἁγιορειτῶν πατέρων, τοῦ ὁσίου Παϊσίου καί τοῦ ἐν ἀσκήσει, ὀσιότητι καί εἰρήνῃ τελειωθέντος Γ. Ἐφραίμ. Αὐτά καί μόνο νά μελετήσει προσεχτικά ὁ φιλάγιος ἀναγνώστης θά κατανυγεῖ καί θά βιώσει τήν Ἁγιοπνευματική Χάρη.

Θά ἤθελα τώρα νά σταθῶ στίς σελ. 152-154, ὅπου ὁ σ. ἀναφέρει πώς στή Μονή Διονυσίου κάποιος μοναχός τοῦ «ἔδωσε τρεῖς σελίδες χαρτί μέ κείμενα γραμμένα στή γραφομηχανή» (σ. 152), πού δέν ἦταν ἄλλο ἀπό «Λόγους Ἁγιορειτῶν πατέρων». Τόν μοναχό αὐτόν δέν ξανάδε ὁ Σεβασμιώτατος, ὅπως ἀναφέρει, ὅμως ἐδῶ ἔρχεται στό νοῦ μου τό θαυμάσιο γραπτό τοῦ ἀειμνήστου Γ. Μωυσέως, «Λόγοι συγχρόνων ἁγιορειτῶν», πού δημοσιεύτηκε στό περ. ΕΠΟΠΤΕΙΑ (τ. 9[1984], Ἀφιέρωμα στό Ἅγ. Ὄρος, σελ. 1183-1193). Ἄραγε, νά ἔχουν κάποια συγγένεια αὐτά τά δύο;

Κλείνοντας θά ἤθελα νά καταθέσω καί μιά προσωπική μου ἐμπειρία, πού σχετίζεται μέ τό ἐν λόγω βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ἀργολίδος.

Ἦταν τέλη τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1972 κι ἕνα ἀπόβραδο ἔξω ἀπό τό ἀναγνωστήριο τῆς Ἀνωτέρας τῆς Ριζαρείου πού φοιτούσαμε, συμφοιτητές ὄντες μέ τόν Σεβασμιώτατο, σέ συζήτηση πού εἴχαμε γύρω ἀπό τούς Γέροντες κ.λ.π. γυρίζει καί μοῦ λέει: «Νά φανταστεῖς ὅτι μόλις γύρισα ἀπό τό Ὄρος». Τότε δέν τόν κατάλαβα. Ἔπρεπε ὅμως νά περάσουν σαρανταπέντε χρόνια, νά διαβάσω τό βιβλίο του αὐτό καί νά κατανοήσω πλήρως ἐκεῖνον τόν ἐνθουσιασμό καί τήν συγκίνηση πού τόν κατεῖχε. Μακάρι, ταπεινά εὔχομαι, τά ἴδια ἐκεῖνα εὐλογημένα συναισθήματα του νά τόν συνοδεύουν, μαζί μέ τίς εὐχές τῶν Ἁγίων Γερόντων, «πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς του».

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Σκόπελος, μέ βαρυχειμωνιά