Στό γνώριμο σύνορο τοῦ Χρόνου

ἤ, Ἡ ἐφετεινή ἀπόδοση τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου

Μέ τή Γιορτή τοῦ Τιμίου Προδρόμου σφάλισε καί γιά φέτος ἡ θύρα τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου. Μιά ἀπό τίς τρυφερότερες χρονικές περιόδους, πού ἀνασαίνουν κατάνυξη καί ἱερό δέος. Γιατί φεγγοβολοῦν στήν ψυχή, τήν ἁγιότητά τους, τήν εἰρήνη καί τήν ἀδιαμφισβήτητη εὐλογία. Μέ τά Χριστούγεννα πρῶτα, πού τήν ἔλευσή τους προετοιμάζουμε σαράντα μέρες, ἀργότερα τή λησμονημένη, δυστυχῶς, ἑορτή τῆς Περιτομῆς, πού τή συνοδεύει ἡ ἐπίσης μισοξεχασμένη ἱερή Μορφή τοῦ Μ. Βασιλείου, γιά νά φτάσουμε στά Φῶτα καί νά νοιώσουμε τόν πραγματικό φωτισμό, ἀφοῦ συνειδητοποιήσαμε πιά ὅτι, «φῶς ἐκ φωτός ἔλαμψε τῶ κόσμῳ Χριστός ὁ Θεός, ὁ ἐπιφανείς Θεός, τοῦτον [λαοί] προσκυνήσωμεν». Ἄν προσέξουμε δέ καλύτερα τά ὅσα τελεσιουργοῦνται μέσα στό Χρόνο καί τό Χῶρο τῆς Ἐκκλησίας θά παρατηρήσουμε ἕνα πολύ καίριο ζήτημα πού ἔχει σημειολογικό μέν, ἀλλά πρωτίστως σωτηριολογικό χαρακτήρα. Ἔτσι νοιώθουμε, πώς τήν ἔλευση τῶν Χριστουγέννων καί κατά συνέπειαν τοῦ ἱεροῦ Δωδεκαήμερου,  μᾶς τήν μηνύει ἡ Παναγία Μητέρα μέ τή Γιορτή τῶν Εἰσοδίων Της (21 Νοεμβρίου) καί τήν ἀποδίδει ὁ Τίμιος Πρόδρομος μέ τήν πρός τιμήν Του ἱερή μας Σύναξη (7 Ἰανουαρίου). Εἶναι δέ τά δύο αὐτά Πρόσωπα ἐκεῖνα πού μαζί μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ ἀπαρτίζουν καί συνθέτουν τό ἱερό Τρίμορφο. Νά, λοιπόν, πού μέσα στήν ἐκκλησία μας ὅλα ἔχουν τοποθετηθεῖ μέ ἀκρίβεια καί οἰκονομία, ὥστε νά ἀποβαίνουν πρός «νουθεσίαν καί ἁγιασμόν».

Μέ τή σημερινή, λοιπόν, Γιορτή πρός τιμήν τοῦ Τ. Προδρόμου, φτάσαμε καί στό γνώριμο σύνορο τοῦ Χρόνου αὐτοῦ, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπόδοση τοῦ Δωδεκαημέρου -ὄχι τό τέλος του, γιατί τίποτε δέν τελειώνει μέσα στή Λατρευτική μας ζωή καί μαρτυρία- στόν ἑπόμενο χρόνο, ὅπως δηλαδή, γίνεται στή σκυταλοδρομία: ὁ ἕνας παραδίδει τή σκυτάλη στόν ἄλλο,  γιά νά φτάσει ἔτσι τό πλήρωμα τοῦ ἀγωνίσματος. Στή δικιά μας δέ περίπτωση, ἀποδίδουμε τίς Γιορτές τοῦ ἔτήσιου κύκλου, μέχρι νά φτάσουμε στά Ἔσχατα πού Ἐκεῖνος ἔχει ὁρίσει, μέχρι νά ἔλθει τό πλήρωμα τοῦ Χρόνου. Ἔτσι, κι ἐμεῖς δέ ἀναχωρήσουμε ἀπό τά ἐγκόσμια, ἄλλοι θά βρεθοῦν νά ξαναγιορτάσουν, ἕως ὅτου φύγουν κι ἐκεῖνοι γιά νά συνεχιστεῖ -ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει- «ὁ καλός ἀγώνας», ἡ συνέχεια τῆς ἱστορικῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας, ἕως ὅτου φτάσουμε στήν Ἡμέρα τοῦ Κυρίου, στήν ἕλευση τῆς Βασιλείας Του, πού ἄλλωστε τήν ἀναμένουμε (πρβλ. Α᾿ Κορ. 16, 22 καί Ἀποκ. 22, 17. 20), ὅπως ἀναμένουμε, μέ τήν Χάρη Του καί τό ἄλλο Δωδεκαήμερο. Ἄλλωστε, μήπως εἶναι τυχαῖο ἐκεῖνο τό, «ἄντε, καί τοῦ χρόνου» πού εὐχόμαστε;

π. Κων. Ν. Καλλιανός

7 Ἰανουαρίου 2017 - Μέ βαρυχειμωνιά...

Σημείωση: Τό κείμενο αὐτό ἑτοιμάστηκε νά σταλεῖ, ὥστε νά δημοσιευτεῖ τήν προηγούμενη Δευτέρα. Οἱ δύσκολες ὅμως καιρικές συνθῆκες, μέ τίς διακοπές τοῦ ἠλεκτρικοῦ, ἄρα καί τοῦ Διαδικτύου, τό μεταθέτουν γιά σήμερα.