Νέος χρόνος, λοιπόν...

Ἄς ἀνοίξουμε ἄλλο συρτάρι

Κάθε χρόνος πού ἔρχεται καί παρέρχεται εἶναι ἕνα ἰδιότυπο ταμιευτήριο ἐμπειριῶν καί γνώσεων, πού ἀπομένουν στήν ψυχή ὡς ἄλλη κληρονομιά. Κάποιες ἀπό αὐτές ἀξιολογοῦνται ὡς περιττές κι ἄχρηστες, ὅπως τά σκουπίδια, ὁπότε τίς ἀφήνουμε νά περνοῦν σιγά-σιγά, ὅπως ἡ ἰωση, κι ἄλλες τίς κρατᾶμε μέσα σέ πολύτιμες θῆκες- πιστεύοντας ὅτι εἶναι κοσμήματα: ὑπέροχα, πανάκριβα, μοναδικά.  Γιά νά τίς ἐπισκεπτόμαστε κάθε τόσο, νά τίς ξαναζοῦμε νοσταλγικά καί νά τίς μελετᾶμε συγκρίνοντάς τες μέ ἄλλες. Ἔτσι, κάθε χρόνος γίνεται μιά ξεχωριστή ἀρχειοθήκη, ἕνα συρτάρι δηλαδή, πού κλείνει μέσα του μιά συλλογή. Συλλογή ἀπό ἐμπειρίες, βιώματα, γνώσεις, πού χαρίζουν στόν ἄνθρωπο τό μέγα προνόμιο τῆς ἀξιολόγησης, ἄρα καί τῆς βαθύτερης γνώσης τοῦ ἑαυτοῦ του μέ σκοπό τήν αὐτοβελτίωσή του.

Ήδη τό 2016 εἶναι χθές, ἐνῶ τό φρέσκο 2017 εἶναι σήμερα κι αὔριο: Φορτωμένο ἐλπίδες, ἐνθουσιασμό, σκιρτήματα αἰσιόδοξα τῆς ψυχῆς, ἀρχίζει νά βηματίζει στό χῶρο του ὡς τό νέον ἔτος πιά. Μέ πλῆθος εὐχῶν νά τό στεφανώνουν, ὅπως πλῆθος εὐχῶν δέχτηκε τό 2016, τό 2015, τό 2000, τό 1990, τό... τό... Κι ὅλες αὐτές οἱ εὐχές δόθηκαν μέσα σέ κλίμα ἑορταστικό, κλίμα εὐωχίας, χαμόγελου, ἀλλά καί ἀναπόλησης, ἀφοῦ -ὅπως πολύ σωστά γράφτηκε- «ἡ πρωτοχρονιά μᾶς προσφέρει μικρές εὐκαιρίες ἀναδρομῆς, ξανανιώνει κάποιους πόνους. Καί κάποιες μικρές εὐτυχίες, αὐτές πού μόνες μᾶς εἶναι δοσμένες ἀπό τή φορά τῶν πραγμάτων» (Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος).    

Ἀλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ, ὅτι μέ τήν ἀνατολή τοῦ κάθε νέου χρόνου, ἀνοίγεται κι ἕνα παράθυρο,  ἀπ᾿ ὅπου κι ἀντικρύζεις ἕνα νέο κόσμο πού ἀνοίγεται μπροστά σου; Ἕνα κόσμο ἄγνωστο, πού καλεῖσαι νά ἐπισκεφτεῖς καί νά γνωρίσεις. Μέ τήν ὅποια, ὡστόσο, διακινδύνευση, ἀφοῦ κατά τόν ποιητή, «καί οἱ Λαιστρυγόνες ὑπάρχουν καί οἱ Κύκλωπες κι ὁ θυμωμένος Ποσειδώνας» (Κ.Π. Καβάφης) πού καιροφυλακτοῦν μέσα στήν καθημερινότητά μας;  Κι ὅμως, αὐτό τό μάθημα πού μᾶς χαρίζεται ἀπό μέρους τοῦ Δημιουργοῦ καί νέες ἐμπειρίες κομίζει, ἀλλά καί σφυρηλατεῖ τό εἶναι καί τό δοκιμάζει, «ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ» (Σοφ. Σολ. 3, 6). Φυσικά ἀπαιτεῖται καί κάτι ἄλλο νά προσεχτεῖ: Εἶναι ἐκεῖνο πού παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί τό ὁποῖο μπορεῖ νά γίνει τό ἀπαραίτητο ἀνάχωμα, ὥστε νά ξεπεραστοῦν πολλά καί νά συνεχιστεῖ ὁ καθημερινός ἀγώνας τῆς ἐπιβίωσης καί τῆς ἐν Θεῷ ἀνακαίνισης. «Τό λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου·  ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» ( Ἐφ. 6, 10-12). Κι αὐτό τό ἐνδυναμοῦσθε, ἄς μή λησμονοῦμε πώς θεμέλιο καθίσταται, γιατί ἐπάνω του ἑδράζεται ἡ ἀναζήτηση τῆς αἰσιοδοξίας, τῆς φιλοτιμίας καί τῆς ἀρετῆς.     

Κάθε χρόνο, λοιπόν, ἀνοίγεται μέσα μας ἕνα νέο συρτάρι / ἀρχεῖο, στό ὁποῖο ἀποθηκεύονται γεγονότα καί βιώματα. Εἶναι κι αὐτό μιά δωρεά τοῦ Δημιουργοῦ, γιά νά βελτιώνεται ἡ ἀνθρώπινη συμπεριφορά, νά ὑψώνεται ἡ ψυχή πάνω ἀπό τά τετριμμένα  «καί μηδέν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω», γιά νά κατορθώνει νά σιμώνει πιό πολύ τόν Οὐρανό. Κι αὐτό ἐπιτυγχάνεται μονάχα μέ τόν τρόπο πού οἱ Πατέρες μας δίδαξαν: «Ναί, Κύριε, δός μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταἰσματα [καί χάρισαί μοι] πνεῦμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης» (ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος). Γιατί μονάχα ἔτσι θά εἶναι καλός κι εὐλογημένος ὁ Νέος Χρόνος. Ἀλήθεια, ποιός διαφωνεῖ;

π. Κ.Ν. Καλλιανός