Οι ήρωες του 1821 μας κοιτάνε από ψηλά

Οι ήρωες και οι μάρτυρες της Επανάστασης του 1821 μας κοιτάνε από ψηλά. Η πίκρα τους μεγάλη. Η Ελλάδα του 2019 τους γυρίζει την πλάτη. Ο πρωθυπουργός της μιλάει για τα «νάματα του Διαφωτισμού», ως να είναι  απόγονος όχι δικός τους, αλλά του Ροβεσπιέρου και οι τιτλούχοι οπαδοί του μηδενισμού συμπεριφέρονται ως συνεργάτες του «Μεγάλου Αδελφού» και διαστρεβλώνουν την Ιστορία, που οι ήρωες και οι μάρτυρες έγραψαν με το αίμα τους. Είναι όλοι τους παρόντες σε μια σιωπηλή διαμαρτυρία προς τους σημερινούς Έλληνες. Μεταξύ αυτών:

- Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο ισαπόστολος και φωτιστής των Ελλήνων. Κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς. Κοντά του όλο το νέφος των Νεομαρτύρων. Χιλιάδες είναι. Κάθε πόλη και χωριό, όπου υπήρχε Ελληνισμός υπό την τυραννία των Τούρκων ή των Ενετών, έχει τους μάρτυρες του: Η Πελοπόννησος, η Μακεδονία, η Θράκη, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, τα Νησιά, η Ιωνία, η Κωνσταντινούπολη, ο Πόντος, η Καππαδοκία, η Αθήνα, η Αλεξάνδρεια. Όλοι από το 1453 και μετά υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και πέθαναν μαρτυρικά, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες, πολύ πριν εμφανιστεί ή με άγνοια του Ντιντερό.

-Ο Ρήγας ο Βελεστινλής, ο σπορέας της ελευθερίας. Στραγγαλίστηκε από τους Οθωμανούς.

-Ο μοναχός Σαμουήλ. Θυσίασε τη ζωή του υπέρ της ελευθερίας στο Κούγκι του Σουλίου.

-Ο πρίγκηπας Αλέξανδρος Υψηλάντης. Πέθανε από τον απάνθρωπο επταετή εγκλεισμό του στις αυστριακές φυλακές.

-Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς. Μαζί του κρεμάστηκαν ή κατακρεουργήθηκαν οι Μητροπολίτες Εφέσου, Νικομηδείας, Χαλκηδόνος, Δέρκων, Θεσσαλονίκης και Αδριανουπόλεως.

-Ο παπά Ευθύμιος Βλαχάβας. Οι Οθωμανοί τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, πριν τον εκτελέσουν.

-Ο Διάκονος Αθανάσιος. Σουβλίστηκε κυριολεκτικώς από τους Οθωμανούς, μετά τη μάχη της Αλαμάνας.

- Ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας. Κατακρεουργήθηκε από τους Οθωμανούς.

-Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός. Απαγχονίστηκε από τους Οθωμανούς. Απαγχονίστηκαν επίσης οι Μητροπολίτες Πάφου, Κυτίου και Κυρήνειας και όλοι οι πρόκριτοι της Μεγαλονήσου.

-Ο Επίσκοπος Χανίων Μελχισεδέκ. Απαγχονίστηκε από τους Οθωμανούς.

-Ο Μάρκος Μπότσαρης. Σκοτώθηκε πολεμώντας τους Οθωμανούς.

-Ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος, ή παπά Φλέσσας. Θυσιάστηκε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος στο Μανιάκι, πολεμώντας τις χιλιάδες των Τουρκο – Αιγυπτίων του Ιμπραήμ.

-Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Σκοτώθηκε πολεμώντας τους Τούρκους.

- Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αφού αγωνίστηκε επί δεκαετίες για την Ελευθερία της Πατρίδας, φυλακίστηκε από  ομοεθνείς του και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Βαυαρούς.

-Ο Ιωάννης Καποδίστριας. Δολοφονήθηκε από ομοεθνείς του, αγωνιζόμενος να ανορθώσει και να δημιουργήσει από το μηδέν το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος.

-Ο Ρωγών Ιωσήφ κατακρεουργήθηκε από τους Οθωμανούς κατά την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου.

-Ο Χρήστος Καψάλης. Κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου μαζί με άλλους Έλληνες προτίμησε αντί για την παράδοση να  βάλει φωτιά στην μπαρουταποθήκη και να πέσουν νεκροί οι Έλληνες μαζί με πολλούς Οθωμανούς, που εισέβαλαν για να τους σκοτώσουν.

-Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ή Νικηταράς. Μετά τα ηρωικά του κατορθώματα όλοι τον ξέχασαν. Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε στη φτώχεια και στη δυστυχία. Τον φυλάκισαν κιόλας για ένα περίπου χρόνο. Κατάντησε να ζητιανεύει μπροστά από την Εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά...

Ποιητές περιγράφουν την αγνωμοσύνη των Νεοελλήνων προς τους ήρωες.

Οι ήρωες του 1821 αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Πατρίδας και τη διατήρηση της Πίστης τους, γιατί το είχαν μέσα τους από τις μητέρες και τους πατέρες τους, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους. Πολλοί πέθαναν στη λησμονιά, κυριολεκτικά πένητες. Ποιητές περιέγραψαν τέτοιους ανώνυμους ήρωες. Ο Αλέξανδρος Σούτσος έγραψε το ποίημα για τον «ψωμοζήτη στρατιώτη», τον Ιούνιο του 1831. Γράφει, μεταξύ των άλλων:

«Όλος άλλαξε ο κόσμος και την σήμερον ημέρα

Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον πατέρα.

Ταις θυσίαις, τους αγώνας ξέχασαν των παλαιών

Και τον Πλούτον έχουν όλοι δια μόνον τους θεόν....

Ήρωες εξακουσμένοι!

Και αν ήσθε πεθαμένοι,

Στην ενθύμησιν του κόσμου, στην ενθύμησίν μας ζήτε.

Πέθαναν, κι αν ζουν ακόμα όσοι άτιμοι πολίται

Να κληρονομήσουν όλας τας θυσίας σας ζητούν

Και αφήνουν της πατρίδος τους πατέρας, τους προμάχους,

Να ψωμοζητούν...».

Ο Γεώργιος Σουρής συγκινήθηκε και εμπνεύστηκε από τον τραγικό θάνατο ενός ανώνυμου αγωνιστή. Άφησε τη σάτιρα και έγραψε, το 1885, γι’ αυτόν συγκινητικό ποίημα με τίτλο «Και αγωνιστού τινός θάνατος ελεεινός». Σ’ αυτό επικρίνει την αγνωμοσύνη των νεοελλήνων προς τους ήρωες του Αγώνα της Παλιγγενεσίας. Και αυτό το μήνυμα του Σουρή έχει την επικαιρότητα του...:

«Απάνω σε παληόσκαμνα μια κάσα στηριγμένη

Είχ’ ένα γέροντα νεκρό με ρούχα λερωμένα,

Απ’ τη μεγάλη γενεά αυτή τη δοξασμένη,

Που τόσο αγωνίστηκε εις το Εικοσιένα.

Κανείς δεν τον εγνώριζε, κανείς δεν τον τιμούσε,

Και όμως μια φορά κι αυτός με δόξα πολεμούσε.

Στη δεξιά του τη μεριά ολιγοστό λιβάνι

Σε κεραμίδι έκαιγε με τόση ευωδία,

Κι αριστερά ένα πανί, όποιος περνά να βάνη

Λίγα λεπτά για να γενή του γέρου η κηδεία.

Κανένας δεν τον έκλαιγε, μόνον ένα κλητήρα

Είδαν να στέκη όρθιος εις της αυλής τη θύρα.

Αυτός που αγωνίστηκε για την Πατρίδα μόνον

Κι επέρασε με το σπαθί της νειότης του τα χρόνια,

Έλαβε ως αντάλλαγμα των τόσων του αγώνων

Τη φτώχια και την φοβερή του κόσμου καταφρόνια.

Και ζωντανός δοκίμασε απ’ όλους μας τη χλεύη

Και μεσ’ στην κάσα του νεκρός ακόμα ζητιανεύει».

Είναι κίνδυνος μεγάλος για την επιβίωση του Ελληνισμού η καταφρόνια και η απόρριψη των μαρτύρων και των ηρώων, που μας δώσανε τη λευτεριά μας και των ιδεωδών στα οποία πίστευαν. Μόνη ελπίδα το ένστικτο φιλοπατρίας, και οι ικανότητες και οι αρετές που δείχνει ο λαός στις δύσκολες περιστάσεις.

     

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου