«Ερωτήματα σε ανάλγητους καιρούς»

Έλαβα πρόσφατα με χαρά το νέο βιβλίο της αγαπητής φίλης και σπουδαίας λογοτέχνιδος Νατάσας Κεσμέτη, με τίτλο: «Ερωτήματα σε ανάλγητους καιρούς», το οποίο εκδόθηκε στην Αθήνα το 2018 από τις Εκδ. «Παρασκήνιο».

Λόγω βαρύτατου φόρτου εργασίας δεν έχω ολοκληρώσει ακόμη τη μελέτη του. Όμως το διαβάζω και συγκινούμαι από τη δομή και το μεστό περιεχόμενό του, στο οποίο η έμπειρη συγγραφέας επισημαίνει με έναν περίτεχνο και ειλικρινή τρόπο «απορίες σχετικές με την πνευματική ζωή», καθώς και για το πως «η σύγχυση ανάμεσα στη ζωή της διανόησης  και σ’ αυτήν του πνεύματος παρέμενε και παραμένει ισχυρή»!

Η Πριγκίπισσα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Νατάσα Κεσμέτη, που «αγαπά να στοχάζεται», έρχεται στο έργο της αυτό αντιμέτωπη με «ενοχλητικά ερωτήματα», στα οποία δίνει την προσωπική της εμβριθέστατη απάντηση, με προθυμία και γλαφυρότητα.

Η δομή του έργου της είναι βασισμένη σε μια ιδέα «για μια ημερολογιακή μορφή των κειμένων», η οποία βοηθά τον αναγνώστη να οργανώσει τη μελέτη και να συστηματοποιήσει την πρόσληψη των εννοιών του βιβλίου.

Η ουσία του έργου αυτού ίσως να βρίσκεται στο παρακάτω μικρό απόσπασμα, το οποίο υπογραμμίζει -με άμεσο όσο και εμφατικό τρόπο- τη σημασία των διανθρώπινων σχέσεων και την αξία της διαπροσωπικής μας διακοινωνίας (ντυμένης σε χρώμα «μωβ», ένδειξη της αγαπημένης και πολυσέβαστης χαρμολύπης), που παραμένει πάντα το ζητούμενο στις ανθρώπινες κοινωνίες:

«Στη γη των μωβ μπορεί να εισέρχεται κανείς στο άβατο μιας εξαιρετικής μοναχικότητας. Όχι όμως ερήμωσης. Μιας μοναχικότητας, η εξαιρετικότητα της οποίας έγκειται στο ότι παραμένει εν  σ χ έ σ ε ι.

Γνώρισα έναν άνθρωπο που έβλεπε τους μαθητές, τους συναδέλφους, τους συνεργάτες, τους νοσηλευτές και τους ασθενείς του ως συλλειτουργούς. Πίστευε κατά απόλυτο τρόπο στο “θεραπευτικό άγγιγμα”. Η μόνη πινακίδα στον δικό του δημιουργικό δρόμο επέμενε: “Πρόσφερε ακόμα και με προσωπική σου ζημιά”».