Να με πέρνανε τα κύματα

 
O River Thames, Τάμεσης στα Ελληνικά, ο ποταμός που έχει παρακλάδια,  παραποτάμους και παραποταμάκια   με ανταμώνει στην καρδιά του Λονδίνου. Μόνος του  και χωρίς τα παραπάνω παιδιά του. Αυτός κάτω και εγώ πάνω από την γέφυρα κοντά στην Βουλή Των Κοινοτήτων. 
 

Στο μυαλό μου έρχεται η γέφυρα του Γαλατά. Γέφυρα  η μιά, γέφυρα και η άλλη. Η μιά πάνω από ποταμό, η άλλη πάνω από θάλασσα. Νερό το ένα, νερό και το άλλο με βαπόρια, βάρκες  και βαρκάκια, πλεούμενα λογής - λογής που πάνε και έρχονται, ρίχνουν άγκυρα, σηκώνουν άγκυρα,  αρχίζουν και τερματίζουν ταξίδια...
 
Γλάροι φωνάζουν, πετούν, μαλώνουν, χτυπιούνται και χάνονται για να ξανάρθουν, πλησιάζουν, κάνουν βουτιές και ξαναφεύγουν. Και η γέφυρα του Γαλατά παρελαύνει μπροστά στα μάτια μου και ας είναι μίλια- ναυτικά και μη- μακριά. Οι καλαμιές των ερασιτεχνών ψαράδων στην σειρά -αλήθεια δεν μπερδεύονται;- ανεβοκατεβαίνουν, τα ψάρια τσιμπούν, το τηγάνι έτοιμο και η φρέσκια φραντζόλα κομμένη στα δύο σε αναμονή... Τα "UCAN KUSLAR, MARTILAR..."  του τροβαδούρου  Ζeki Muren, που εγκωμιάζει τους γλάρους και άλλα πετούμενα,  την φύση, τους ερωτευμένους, τα τραγούδια και την θάλασσα, συνοδεία Ince saz (λεπτά έγχορδα  σε ελεύθερη μετάφραση) μίλια και χρόνια μακριά, έρχονται στα αυτιά μου...
 
Η Άνοιξη προς το τέλος της,  αλλά η μέρα μοιάζει χειμωνιάτικη,  μουντή και σκούρα και ας είναι μόνο τρεις το απόγευμα. Ψιλοβρέχει. Όπως λέει και το τραγούδι, “Στον Γαλατά ψιλή βροχή...” Μποτιλιάρισμα και θόρυβος από τις μηχανές των οχημάτων, τις ομιλίες των πεζών, τα πλεούμενα που είπαμε πιό πάνω, αλλά ούτε ένα κλάξον δεν ακούγεται, ούτε μπιμπ-μπιμπ, ούτε ένα πραμ-πραμ, "pathetic", μουρμουρίζει ένας από τους συνταξιδιώτες μου. Από τα Ελληνικά έρχεται η λέξη βέβαια και την  μεταφράζω σιωπηλά... μάλλον απάθεια θα θέλει να πει. Από το δικό μας "πάθος" πόσες λέξεις βγαίνουν, αρχίζω να μετρώ: παθαίνω, πάθημα, συμπάθεια, εμπάθεια, απαθής...
 
Τακ-τακ, γκρ-γκρ, τα σιλετζέκια(1) μπαίνουν σε εφαρμογή, ο θόρυβος τους διακόπτει το μέτρημα μου, η βροχή δυνάμωσε, τα παράθυρα του αυτοκινήτου χουχουλίζονται, κάνω γροθιά την αριστερή μου παλάμη και την ακουμπώ στο τζάμι. Τραβώ το χέρι μου και στο γυαλί μένει ένα σχέδιο καμπουριαστό  στο οποίο με το μικρό μου δάκτυλο, το μικρό,  προσθέτω κάποιες γραμμούλες για ποδαράκια και στα μάτια μου παρουσιάζεται μια μέλισσα, δεν βουίζει, αλλά και να βούιζε δεν θα την άκουγε κανείς. Κλείνω τα μάτια μου και στην θύμηση εμφανίζεται η γιαγιά μου με ένα άλλο μέτρημα, "Μέγας, δείκτης, μέσος, παράμεσος, μικρός..." Ανοίγω τα μάτια μου, όχι δεν δακρύζω, το χουχούλισμα είναι...
 
Μπροστά ένα λεωφορείο, κόκκινο και διώροφο, από τα κλασικά Λονδρέζικα που βλέπουμε και στις τουριστικές κάρτες, κρύβει την θέα και δεν βλέπω τί γίνεται μπροστά μας.  Ενας νομοταγής ποδηλάτης -νομοταγής αφού φορά κράνος- περνά ξυστά από δίπλα μας, παραβλέπει τη δική του απάθεια, προσπερνά την απραξία του, και ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο και από νομοταγής πολίτης που φορά κράνος, έκανε παρανομία, δικό του το πρόβλημα.  Τον χάνω από τα μάτια μου.
 
Ξαναγυρίζω στην μέλισσα μου, τείνει να εξαφανιστεί, με το μανίκι μου την εξαφανίζω εγώ.
 
Το κόκκινο όχημα μπροστά μας ξεκίνησε,  και εμείς μαζί, πηγαίνουμε με βήμα σημειωτόν, σε πέντε λεπτά θα αρχίσει η διάλεξη  και εμείς έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, "θα βρούμε μέρος να παρκάρουμε;" αναρωτιέται συνεπιβάτης, "Pathetic" επαναλαμβάνει αυτός που το είπε και πριν. "Νάτο πάλι!" Οι υπόλοιποι; Τσιμουδιά! O καθείς στις σκέψεις του και εγώ στις δικές μου και η απάθεια στο μεγαλείο της. 
 
Πόσες σκέψεις χωρούν στο μυαλό ενός ανθρώπου μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας; Αναρωτιέμαι. Το κάνω πάντα, από παιδί. Από τότε που όταν ρωτούσα τους μεγάλους ερχόταν σχεδόν πάντα η ίδια απάντηση, “τα παιδιά δεν ρωτούνε...”

Επιστρέφω στην απάθεια. Απαριθμώ και βρίσκω πάλι σειρά από λέξεις που σχετίζονται με αυτήν.  Την βρίσκω ακόμα και μέσα στα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, στον Δεύτερο στίχο της  Δεύτερης Στάσης, ...Την γαρ σην παθήμασι έχομεν, την απάθειαν ρυσθέντες της φθοράς...
 
Η κυκλοφοριακή συμφόρηση οχημάτων -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- στην γέφυρα πάνω από τον Τάμεση πήρε τέλος, οι ρόδες του αυτοκινήτου τώρα κυλούν με την επιτρεπόμενη ταχύτητα, η βροχή σταμάτησε, το ουράνιο τόξο εμφανίστηκε στον ορίζοντα, ανοίξαμε τα παράθυρα, με δεκάλεπτη αργοπορία φτάσαμε στον προορισμό μας...
 
Κατεβήκαμε και ο οδηγός πάει να βρεί parking, Αυτός σίγουρα θα χάσει την διάλεξη.
 
Χριστός Ανέστη!
 
Νίκη Beales
Μάιος 2024
Buckingham, Αγγλία
 
[1] Υαλοκαθαριστήρες