Οι Ηρωδιανοί επιτίθενται και πάλι

 
Ο αιμοσταγής βασιλιάς της Ιουδαίας Ηρώδης φόνευσε όλα τα νήπια, δύο ετών και κάτω, της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, πιστεύοντας ότι μέσα σε αυτά θα ήταν και ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Θεώρησε ότι γλύτωσε από το μωρό που θα του έπαιρνε τον θρόνο… Απατήθηκε δυο φορές. Πρώτον ο Ιωσήφ και η Παναγία πήραν τον Χριστό και διέφυγαν στην Αίγυπτο και δεύτερον ο Θεάνθρωπος δεν είχε σκοπό να γίνει βασιλιάς των Ιουδαίων, αλλά σωτήρας όλου του κόσμου.
 

Οι Ηρωδιανοί ήσαν φανατικοί ιδεολογικοί οπαδοί του Ηρώδη και του γιού του Ηρώδη Αντύπα και ήθελαν και αυτοί να φονεύσουν τον Χριστό. Πρώτα, με παρότρυνση των Φαρισαίων, θέλησαν να τον παγιδεύσουν ρωτώντας τον αν επιτρέπεται να δίνουν οι Ιουδαίοι φόρο στον Καίσαρα ή όχι (Ματθ. κβ΄ 15-17). Όποια απάντηση και αν έδινε ο Χριστός θα ήταν εναντίον του. Αν έλεγε ότι πρέπει να δίδεται ο φόρος θα γινόταν εχθρός των Ιουδαίων, αν έλεγε ότι δεν πρέπει να δίδεται θα καταγγελλόταν στη Ρωμαϊκή διοίκηση ότι προτρέπει το λαό σε απείθεια και ανταρσία. Απατήθηκαν και πάλι. Ο Χριστός τους ζήτησε να Του δείξουν ένα νόμισμα. Τους ρώτησε ποιος παριστανόταν σε αυτό και του απάντησαν ο Καίσαρας. Τότε τους είπε να αποδώσουν στον Καίσαρα αυτά που του πρέπουν και στον Θεό επίσης.  
 
Ως τελική λύση Φαρισαίοι και Ηρωδιανοί αποφάσισαν να εκτελέσουν τον Χριστό (Μαρκ. γ΄ 6). Όπλα τους η συκοφαντία, η παρωδία της δίκης, στην οποία είχε προαποφασιστεί η απόφαση, και η πίεση στον ευθυνόφοβο Ρωμαίο διοικητή Πόντιο Πιλάτο. Απατήθηκαν και πάλι. Σταύρωσαν τον Χριστό και νόμισαν ότι ξόφλησαν μαζί του. Ο Χριστός Αναστήθηκε και με τη σωτηριώδη διδασκαλία και θυσία Του επί 2000 χρόνια προσφέρει στον άνθρωπο τη χαρά στην επίγεια ζωή  και στην αιωνιότητα.
 
Ο Χριστός, δια της Εκκλησίας Του, είναι αενάως παρών στην ανθρωπότητα, αλλά το ίδιο και οι ιδεολογικοί απόγονοι των Ηρωδιανών, που πάντα έχουν σκοπό να Τον εξοντώσουν. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς κατ’ επανάληψη είπε ότι οι Χριστιανοί θα διωχθούν. Στους μακαρισμούς είπε: «Μακάριοι είσθε όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με κάθε ψεύτικη κατηγορία εξ αιτίας μου» (Ματθ. ε΄ 11). Και απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της κάθε εποχής τους λέγει: «Αν σας μισεί ο κόσμος, να ξέρετε ότι πριν από εσάς εμένα εμίσησε. Αν ήσασταν κοσμικοί άνθρωποι τότε ο κόσμος θα σας αγαπούσε γιατί θα ήσασταν ένα με αυτόν. Επειδή όμως δεν ανήκετε στους κοσμικούς ανθρώπους… γι΄ αυτό σας μισούν. Να θυμάστε το λόγο που σας είπα: δεν υπάρχει υπηρέτης πάνω από τον κύριό του. Αν εμένα καταδίωξαν θα καταδιώξουν και σας» (Ιωάν. ιε΄ 18-20).
 
Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών άρχισαν αμέσως μετά την Σταύρωση και την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού. Λιθοβολείται ο εκ των επτά διακόνων Στέφανος, ο Απόστολος Πέτρος υπέστη μαρτυρικό θάνατο, ο Απόστολος Παύλος αποκεφαλίστηκε, ο Απόστολος Ανδρέας εκτελέστηκε επί σταυρού σχήματος Χ, μαρτύρησαν εκατομμύρια χριστιανών κατά τους τρεις πρώτους αιώνες επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ακολούθησαν οι διωγμοί από Πέρσες και Άραβες, χιλιάδες διώχθηκαν επί  Εικονομαχίας, μάρτυρες χιλιάδες και σε όσα μέρη κυριάρχησε το Ισλάμ. Φτάνουμε στη Γαλλική επανάσταση όπου χιλιάδες Χριστιανών διώκονται και εκτελούνται. Ακολουθεί η επανάσταση των Μπολσεβίκων και ο ναζισμός του Χίτλερ, επίσης με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανών.
 
Παρά τους κατά το διάβα των αιώνων διωγμούς και τη διάβρωση του σωτηριώδους μηνύματος του Χριστού από το εκκοσμικευμένο Βατικανό, από τις δεκάδες των Προτεσταντικών παραφυάδων και από τα λάθη εκκλησιαστικών ηγετών της Ορθοδοξίας, αυτό παραμένει ζωντανό σε εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων. Από τη Γαλλική Επανάσταση αρχίζει τόσο η φυσική εξόντωση των Χριστιανών όσο και η προσπάθεια επιβολής της αθεΐας, δια της προπαγάνδας και των απειλών. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Σαιν Ζυστ, πρωτεργάτη της Γαλλικής Επανάστασης και της Τρομοκρατίας: «Είναι στο χέρι του νομοθέτη να κάνει  τους ανθρώπους ό,τι εκείνος θέλει να είναι» (Βλ. Νόρμαν Χάμπσον «Ο Διαφωτισμός», Εκδ. Παπαζήση, σελ. 318).
 
Αν σκεφθούμε τη σημερινή  πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρώπης αμέσως αντιλαμβανόμαστε την επιχείρηση εφαρμογής σε Αυτήν της λογικής του Σαιν Ζυστ και βέβαια την αντίδραση που βρίσκει από τους πολίτες, την ώρα μάλιστα που αδιαφορούν οι υπεύθυνοι της Εκκλησίας, της Επιστήμης και της Λογιοσύνης. Σωστά γράφει ο Άλιστερ Μακ Γκραθ πως «η γοητεία και η ύπαρξη του αθεϊσμού στη Δύση είναι δευτερογενής εν πολλοίς, αφού αντανακλά τις αποτυχίες των Εκκλησιών και συγκεκριμένων τρόπων κατανόησης της χριστιανικής πίστης» (Βλ. «Το λυκόφως του αθεϊσμού», Εκδ. «Ουρανός», Αθήνα 2008, σελ. 363).
 
Η οξύτητα και το μίσος που εκφράζουν οι θεωρητικοί της αθεΐας των περασμένων αιώνων και η εκφρασμένη επιθυμία τους να εξαλειφθεί ο Χριστιανισμός από προσώπου Γης μοιάζουν με το μίσος των Ηρωδιανών κατά του Χριστού και βρίσκουν σήμερα τους ιδεολογικούς απογόνους τους στα πρόσωπα των υλιστών, των αθέων, των γουοκιστών, των δήθεν φιλελεύθερων και των δικαιωματιστών. Ο Μαρξ στο έργο του «Συμβολή στην κριτική της Εγελιανής φιλοσοφίας του δικαίου» (Σημ. Κυκλοφορείται στα ελληνικά στις εκδόσεις Παπαζήση), που έγραψε στα 1843-1844, σημειώνει πως η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, δηλαδή κοιμίζει και αμβλύνει τον πόνο των δύστυχων ανθρώπων και έτσι τους τυφλώνει ως προς την ανάγκη και τη δυνατότητα για ριζικές κοινωνικές αλλαγές. Και προσθέτει:  «Η εξάλειψη της θρησκείας ως της ψευδαισθητικής ευτυχίας του λαού απαιτείται για την επίτευξη της πραγματικής τους ευτυχίας». Η εφαρμογή της μαρξιστικής βιοθεωρίας στις κομμουνιστικές χώρες έδειξε και απέδειξε τί σημαίνει για τον άνθρωπο ο υλισμός και η αθεΐα. Σύμφωνα  δε με την μαρξιστική θεωρία οι Χριστιανοί βασανίστηκαν, οδηγήθηκαν στα γκουλάγκ, μπήκαν σε φυλακές και ψυχιατρεία, αλλά δεν πείσθηκαν ότι η αθεϊα είναι η λύση στην ζωή του ανθρώπου.   
 
Ο Νίτσε επιδίωξε τον θάνατο του Θεού, όπως οι Φαρισαίοι και οι Ηρωδιανοί του Χριστού. Έγραψε: «Ο Θεός είναι νεκρός, αλλά με δεδομένη τη στάση των ανθρώπων, ενδέχεται για χιλιάδες χρόνια να υπάρχουν σπηλιές στις οποίες να φαίνεται η σκιά του. Και εμείς - εμείς θα πρέπει να εξαφανίσουμε ακόμη και τη σκιά του» (Βλ.σχ. Άλιστερ Μακ Γκραθ «Το λυκόφως του αθεϊσμού», σελ. 207). Ο Νίτσε απήλθε του κόσμου τούτου και ο Χριστός δεν είναι σκιά, αλλά ζωντανός για εκατομμύρια ανθρώπους.
 
Ο Φρόϊντ επικαλείται την εξέλιξη της ανθρωπότητας και διακηρύσσει ότι «από τις ανώριμες θρησκευτικές ημέρες της παιδικής ηλικίας της θα περάσει η κοινωνία στην ώριμη κατάσταση του αθεϊσμού» (Βλ.οπ. σελ. 107). Ο Ντοστογιέφσκι προσωποποιεί όλες αυτές τις αντίθεες ιδεολογίες στον Ιεροεξεταστή του μυθιστορήματός του «Αδελφοί Καραμάζοφ». Λέγει στον Χριστό πως θα Τον εξαφανίσει δίνοντας ψωμί στον άνθρωπο, κάνοντάς τον υποχείριό του σε ένα καθεστώς ολοκληρωτισμού και καταργώντας την ελευθερία στη σκέψη και στη δράση που Εκείνος του έδωσε.
 
Ο χριστιανός υπαρξιστής φιλόσοφος και σημαντικός ποιητής Γιώργος Σαραντάρης στο δοκίμιό του «Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης» έγραψε: «Ο μαρξισμός και ο φροϋντισμός είναι θεωρίες που θυσιάζουν τον άνθρωπο στο θάνατο, και δεν το γνωρίζουν. Είναι διαστροφές που γεννήθηκαν από έναν αχαλίνωτο ηδονισμό. Στην επιφάνεια χαρίζουν το μίσος, στο βάθος την πεποίθηση του θανάτου. Η ηδονή του θανάτου, του θανάτου όλου του κόσμου, τις διατρέχει». (Γιώργου Σαραντάρη «Δοκίμια για την ύπαρξη του ανθρώπου», Έκδ. Ευθύνης στη σειρά «Αναλόγιο», Αθήναι, 1999, σελ. 33).
 
Το μίσος φτάνει στις ημέρες μας. Το εξέφρασαν ο Αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ (1925-2012), που υποστηρίζει έναν «υπέρ πάντων αγώνα κατά των μονοθεϊστών» και ο Άγγλος αντίθεος Ρίτσαρντ Ντόκινς (1941 - ), ο οποίος στο βιβλίο του «Η περί Θεού αυταπάτη» (Σημ. Κυκλοφορείται στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Κάτοπτρο») υποστηρίζει ότι η θρησκευτική πίστη μπορεί να χαρακτηριστεί ως ψευδαίσθηση και ζητάει το ξερίζωμα της. Ο άθεος δικαιωματισμός, εν ονόματι του φιλελευθερισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζει καθεστώς τρομοκρατίας, που κατά τον Κώστα Παπαϊωάννου, είναι φαινόμενο πρωτοφανές στην ιστορία και εννοεί ο σπουδαίος και διεθνούς αναγνώρισης Έλληνας λόγιος αγωνιστής κατά του ολοκληρωτισμού, «την πλήρη μονοπώληση της ιδεολογικής εξουσίας από το κράτος, τη μετατροπή της αλήθειας σε κρατικό μονοπώλιο» (Βλ. «Η Γένεση του ολοκληρωτισμού», Εκδ. Imago, Αναπαρ. Α΄Έκδ. 1959, σελ. 454).
 
Ο σύγχρονος κοινωνιολόγος και συγγραφέας Mathieu Bock-Cote στο βιβλίο του «Le totalitarisme sans Goulag» (Ο ολοκληρωτισμός χωρίς γκουλάγκ) Ed. La Cite, 2023, p. 219-220) γράφει πως ο σύγχρονος άνθρωπος γνωρίζει ότι επιτηρείται. Συμφωνεί μεν ότι η πολιτική αστυνομία δεν πρόκειται να εμφανιστεί στο σπίτι του, αλλά γνωρίζει ότι στα κοινωνικά δίκτυα, στην εργασία, στο δρόμο αρκεί ένας λόγος του, που διοχετεύεται από αυτί όχι τόσο φιλικό, και θα αλλάξει η ζωή του. Αρκεί μια κατηγορία για ρατσισμό, για σεξισμό, για τρανσφοβία για να τον εκθέσει δημόσια και να τον μετατρέψει σε λεπρό για την κοινωνία...
 
Η τακτική που ακολουθείται από τους σύγχρονους αντιθέους είναι ότι βάλλουν κατά της ίδιας της υπόστασης και της ζωής του ανθρώπου, εν ονόματι της ελευθερίας και του δικαιωματισμού. Βάλλεται η ίδια η φύση του ανθρώπου, την οποία πήρε και ο Θεάνθρωπος Χριστός. Βάλλεται η ύπαρξη δύο φύλων, του άνδρα και της γυναίκας, ως απλώς κοινωνικές συμβατικότητες. Βάλλεται η αρχή και το τέλος της ζωής του ανθρώπου. Βάλλεται η γέννηση του ανθρώπου, δίνοντας δικαιώματα παντοδυναμίας στην εγκυμονούσα γυναίκα έναντι του αδύναμου εμβρύου. Βάλλεται η ομορφιά και ο σύνδεσμος της μητέρας με το έμβρυο, όταν το έχει μέσα της για εννέα μήνες και έχει την προσμονή να το αγκαλιάσει μόλις γεννηθεί, με το να δίδεται να το γεννήσει μια ξένη γυναίκα… Βάλλεται η οικογένεια, αφού συγχέονται οι ρόλοι γυναικός και ανδρός, χάνεται η ιερότητα του γάμου, χάνεται ο σκοπός του γάμου με το να συσταθεί «γάμος» ανθρώπων του ιδίου φύλου, χάνεται η ψυχική ισορροπία του παιδιού είτε μεγαλώνοντας με γονείς του ιδίου φύλου, είτε όταν χωρίζουν οι γονείς και μεγαλώνει με τον ένα εκ των δύο, είτε εναλλάξ, είτε με τον ένα και τον δεύτερο -η σύζυγο ή σύντροφο, που έχει και αυτός -ή παιδιά.
 
Ο άνθρωπος με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας κλείνεται στον εαυτό του, παρασύρεται από τις σειρήνες που τον εντυπωσιάζουν και τον αιχμαλωτίζουν και του προκαλούν την ψευδαίσθηση ότι επικοινωνεί με όλο τον κόσμο, την ώρα που δεν επικοινωνεί ούτε με τον εαυτό του. Η ζωή παίρνει συγκεκριμένη κατεύθυνση, διαπλάθοντας χαρακτήρα ατομιστικό και συμφεροντολογικό. Περιφρονούνται οι αξίες και τα ιδανικά, λησμονείται η ιστορία, η παράδοση και η κληρονομιά του κάθε τόπου, ο άνθρωπος ανήκει δήθεν στον εαυτό του, στην ουσία εξαρτάται από τους ισχυρούς που τον παρασύρουν στον δικό τους τρόπο ζωής. Ανά πάσα στιγμή η ζωή του μπορεί να πάρει μια απρόοπτη τροπή, όπως λ.χ. με τον κορονοϊό.
 
Για το τέλος της ζωής προωθείται όχι η προσπάθεια ανακουφίσεως του ευρισκόμενου στις τελευταίες του ημέρες πάσχοντος συνανθρώπου μας, όχι η παρουσία κοντά του, έστω και αν δεν το αντιλαμβάνεται, συγγενών και φίλων, που προσεύχονται, που ζουν και συναισθάνονται τί είναι η ζωή του ανθρώπου, που καλλιεργείται μέσα τους η συμπόνια και η αγάπη, όχι όλα αυτά, αλλά η στυγνή και ωφελιμιστική εκτέλεσή του, που ονομάζεται – τί υποκρισία – «ευθανασία». Ωφελιμιστική γιατί θα εξοικονομήσει το κράτος κάποια χρήματα της νοσηλείας του και οι συγγενείς ή/και οι φίλοι θα αποκτήσουν συντομότερα την περιουσία του υπό εκτέλεση αδύναμου να αντιδράσει συνανθρώπου τους.
 
Μετά έρχεται η καύση, για να τελειώνουν οι συγγενείς και οι φίλοι  με τη μνήμη του. Μνημόσυνα, επισκέψεις στο νεκροταφείο, τρισάγια στη μνήμη της νεκρής ή του νεκρού καταργούνται. Δεν υπάρχει μνήμη. Για να υπάρχει μνήμη πρέπει να υπάρχει ύπαρξη. Όταν οι άθεοι πιστεύουν στην ανυπαρξία και υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε εξελιγμένο ζώο τότε σωστά κατά την άποψή τους κάνουν και μισούν τους χριστιανούς, γιατί είναι μάρτυρες μιας άλλης όψης της ζωής. Ως γνήσιοι απόγονοι των Ηρωδιανών θέλουν την εξόντωση του Χριστού και των Χριστιανών, για να επιβάλλουν μια ζωή δήθεν χωρίς αναστολές, χωρίς περιορισμούς, αλλά στην ουσία έναν απάνθρωπο και καταπιεστικό ηδονιστικό τρόπο ζωής.
 
Η παρακμιακή εποχή της Δύσης που ζούμε, μοιάζει με αυτήν της Ρώμης. Οι αλλόθρησκοι, ως ο Αττίλας, παραμονεύουν να κυριαρχήσουν πάνω της και να την καταστήσουν υποτελή τους. Αντί λοιπόν να αλληλοεξοντωνόμαστε οι με κουλτούρα χριστιανική λαοί καλύτερα θα ήταν να είμασταν ενωμένοι και να αντιμετωπίζαμε με ελπίδες επιτυχίας τους επερχόμενους επιθετικά άλλους πολιτισμούς.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου