Η θάλασσα λάδι...

 
Έτσι ήταν πάντα και χρύσιζε από τις ακτίνες του ήλιου που την χάϊδευαν.
 

"Πρώτα Εκκλησία και μετά μπάνιο", έλεγε η γιαγιά μου. Στα αριστερά μας η θάλασσα και εμείς με τα καλά μας, γραμμή για την Αγία Παρασκευή, την Εκκλησία μας, στα Θεραπειά. Στα δεξιά μας, το δρομάκι, δεντροσκέπαστο και δροσερό μας οδηγούσε στον Ι. Ναό που μας περίμενε.
 
Στην μέση του Σολέα, στο στρογγυλό τραπεζάκι, τα πέντε κεριά στο κηροπήγιο πάνω στον μεσαίο Άρτο τρεμόπαιζαν τις φλόγες τους από το αεράκι που έμπαινε από την ορθάνοιχτη πόρτα.
 
"Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον..." γλυκάνισο και θυμίαμα.
 
Και πιό πέρα, η θάλασσα.
 
Της Αγίας Παρασκευής και γιόρταζε η νουνά μου (και νουνά του μπαμπά μου), γιόρταζε και η θεία Παππούλα. Και οι δυό στο Πέρα, η μία στο Αηναλί Τσεσμέ και η άλλη στο Γαλατά Σαράϊ, καμιά κοντά μας.
 
Τα καθήκοντα επέβαλαν σεβασμό στις παραδόσεις και οι παραδόσεις είχαν κανόνες. "Ναι αλλά η γιαγιά είπε...".
 
Και η θάλασσα λάδι.
 
Νίκη Beales
Ιούλιος 2024, Της Αγίας Παρασκευής
Buckingham, Αγγλία

Εορτή Αγ. Παρασκευής

 

Συναξάριον

Τοῦ Μηναίου.

Τῇ ΚϚʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος αʹ.

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ελεημοσύνη

 

Η ελεημοσύνη είναι βασίλισσα των αρετών

(Ἰωάννης Χρυσόστομος, Εἰς τό ῥητόν τοῦ Προφήτου Δαυΐδ, PG55, 517-518)

 

Ο ελεήμονας δεν κλείνει τα αυτιά του μπροστά στις ευχές των φτωχών, αλλά βιάζεται να τους βοηθήσει. Όταν προφέρει σ’ αυτόν πού είναι σε δυστύχημα, δίδει με αγάπη και συμπάθεια, και όταν δίδει στον φτωχό, το πρόσωπό του λάμπει, επειδή η καρδιά του χαίρεται για την ελεημοσύνη. Και ο ελεήμονας είναι αγαπημένος από τον Θεό και σώζεται στην ημέρα του κινδύνου, διότι ο Θεός αγαπάει εκείνο που δίδει με χαρά. Ο ελεήμονας κάνει ελεημοσύνη κρυφά, επειδή η καρδιά του οδηγείται από την αγάπη προς τον πλησίον και όχι από την επιθυμία για φήμη. Αυτός δεν χαίρεται για την πολυτέλεια, αλλά για την φιλανθρωπία του. Επειδή αυτός ζει με αγάπη προς τον πλησίον και η αγάπη του εκφράζεται μέσα από την αγάπη προς τον πλησίον. Ο ελεήμονας δέχεται τον θλιμμένο, δεν αποστρέφει τα μάτια του από αυτόν που είναι σε δυστύχημα, ούτε το πρόσωπό του από τους φτωχούς, δεν είναι σε αντίθεση να εκτείνει το χέρι του στον αδελφό που ζητάει. Στον πεινασμένο προσφέρει δικό του ψωμί, δίδει στους διψώντες, σκεπάζει τους φτωχούς, ντύνει τους γυμνούς, βοηθά τους πάσχοντες, επισκέπτεται τους φυλακισμένους και φιλοξενεί τους ξένους. Μοιράζεται γενναιόδωρα, ελπίζοντας στον Κύριο και έτσι αποχτάει πλούτο στον ουρανό. Ο ελεήμονας είναι σαν καρποφόρο ελαιόδεντρο στον οίκο του Θεού, ποτέ δεν μένει χωρίς ελπίδα στον Θεό, αλλά πάντα ανθίζει, και μοιάζει με αιώνια ανθισμένο δέντρο και, με ζήλο για την γονιμότητά του, σε όλους και σε κάθε στιγμή δωρίζει άφθονη ελεημοσύνη. Μακάριος είναι ο ελεήμονας, ότι αυτός θα κληρονομήσει την Βασιλεία, ετοιμασμένη από την αρχή του κόσμου. Ο Κύριος λέει στους ελεήμονες: «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με» (Μτ. 25, 34-36).

(Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Ολυμπιακοί: Τα μυστήρια των Παρισίων

 
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκινούν στο Παρίσι και για την τελετή έναρξης η Γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι επιφυλάσσει ένα υπερθέαμα στις όχθες του Σηκουάνα… Πρόθεση των διοργανωτών είναι να προβληθεί πως η Γαλλία δεν είναι μια προβληματική χώρα, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη. Είναι λυπηρό το ότι ο χαρακτήρας των αγώνων έχει σχεδόν πλήρως αλλοιωθεί από το πνεύμα που ενεφύσησε ο Πιέρ Ντε Κουμπερτέν, Γάλλος ευγενής που ήταν ο κύριος  συντελεστής της αναβίωσης των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων. Η έντονη ανάμιξη της πολιτικής και της προπαγάνδας στους Αγώνες, η εμπορευματοποίησή τους, η επαγγελματοποίηση των αθλητών και παικτών, η διείσδυση του γουοκισμού σε αυτούς, η ευκαιρία για τα ισχυρά κράτη  προβολής των γεωπολιτικών τους σχεδίων, είναι τα κύρια στοιχεία αυτής της αλλοίωσης.
 

Αλλά πώς ξεκίνησε η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγών; Ήταν μόνο μια διάθεση του Κουμπερτέν να διεθνοποιήσει την οργανωμένη άθληση που είδε στην Αγγλία; Ήταν μόνο μια δική του έμπνευση να αναβιώσουν οι Ολυμπιακοί αιώνες; Γιατί μετέφερε την έδρα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής από το Παρίσι στη Λοζάνη; Και γιατί έως τώρα οι Γάλλοι δεν τον έχουν τιμήσει; Οι Έλληνες παίξαμε κάποιο ρόλο στην αναβίωση των Αγώνων; Ήρθε πράγματι ο εθνικισμός μας σε αντίθεση προς τον διεθνιστή Κουμπερτέν; Αυτά είναι μερικά από «τα μυστήρια των Παρισίων», μυστήρια όχι κατά την έννοια του μυθιστορήματος του Ευγενίου Σύη, αλλά ως γεγονότα, στα οποία υπήρξαν διάφορες απόψεις και ερμηνείες και για ορισμένα δεν έχουν δοθεί σαφείς εξηγήσεις.
 
Η κατόπιν προσκλήσεως του Πιερ ντε Κουμπερτέν (1863-1937) συνάντηση προσωπικοτήτων από  διάφορες χώρες στο Παρίσι, πριν από 130 ακριβώς χρόνια, το 1894, ήταν η αρχή των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Γιατί ο Κουμπερτέν επέλεξε την αναβίωσή τους και όχι τη δημιουργία ενός νέου θεσμού, με γαλλικό όνομα; Ήταν αρχαιολάτρης; Πιθανόν, περισσότερο ήταν φιλομαθής και παρακολουθούσε την παγκόσμια επικαιρότητα. Όσα λοιπόν έμαθε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τον εντυπωσίασαν. Ειρηνική συμβίωση  όλων των Ελλήνων, αλτρουισμός και έλλειψη αθέμιτου ανταγωνισμού ανάμεσα στους αθλουμένους, εκεχειρία κατά την διάρκεια τους, κανόνες του ευ αγωνίζεσθαι, στεφάνια από κλαδιά κοτίνου (αγριελαίας)  τα έπαθλα, όλα ήσαν μέσα στη σκέψη για την ειρηνική συμβίωση των λαών δια μέσου του αθλητισμού. Ο εντυπωσιασμός του κατέληξε σε επιθυμία να βελτιώσει την μέσω του αθλητισμού αγωγή της νεολαίας παγκοσμίως. Παράλληλα η αγάπη του προς την Ολυμπία και την Ελλάδα αυξήθηκε σε τόσο βαθμό, που ζήτησε και η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε, η καρδιά του να μείνει μόνιμα στην Ολυμπία.
 
Από τα μέσα του 19^ου αιώνα είχαν αρχίσει ανασκαφές στον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας, οι οποίες εντατικοποιήθηκαν από το 1875. Τότε Γερμανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το σύνολο σχεδόν της τοποθεσίας όπου διεξήγοντο οι Αγώνες και των χώρων, στους οποίους φιλοξενούνταν οι χιλιάδες των θεατών. Το 1893 και στον θησαυρό των Αθηναίων, στους Δελφούς, ανακαλύφθηκε μαρμάρινη επιγραφή με ύμνο προς τον Απόλλωνα. Αυτός μεταφράστηκε στα γαλλικά, μελοποιήθηκε από τον σημαντικό συνθέτη Γκαμπριέλ Φορέ και ερμηνεύτηκε από την τότε διάσημη σοπράνο Ζαν Ρεμάκλ στη συνεδρίαση του 1894 προκαλώντας συγκίνηση στους συνέδρους και βοηθώντας στο να παρθεί η ομόφωνη απόφαση για αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων, με πρώτη φιλοξενούσα πόλη, τιμής ένεκεν, την Αθήνα. Το θετικό για τον Ελληνισμό είναι ότι ΟΥΔΕΙΣ εκ των συνέδρων αμφισβήτησε τη συνέχεια του Ελληνισμού και τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως πολύτιμη κληρονομιά των Νεοελλήνων.
 
Στην απόφαση έπαιξε ρόλο και ο εκπρόσωπος της Ελλάδος στις συνεδριάσεις της πρώτης 14μελούς Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής,  ο λόγιος ευπατρίδης Δημήτριος Βικέλας. Είχε άνεση στις ξένες γλώσσες (μιλούσε και έγραφε με άνεση γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά) και ήταν δεινός ρήτορας, αλλά δεν χρειάστηκε η ευγλωττία του για να πείσει τους ήδη θετικούς στην πρόταση Κουμπερτέν συνέδρους περί της διεξαγωγής των 1^ων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Πάντως δημιούργησε καλή εικόνα για τους Έλληνες, και εκτιμήθηκε από τον Κουμπερτέν, ο οποίος στη συγκεκριμένη Συνέλευση του 1894, τον πρότεινε και παμψηφεί εξελέγη πρώτος Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
 

Ο Βικέλας δεν ήταν τόσο γνώστης του αθλητισμού και πήγε στο Παρίσι στη θέση του περίφημου γυμναστού Ιωαν. Φωκιανού. Αυτός είχε προσκληθεί ως πρόεδρος του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, αλλά επέλεξε να πάει αντ’ αυτού ο κοσμογυρισμένος και λόγιος Βικέλας. Και η επιλογή του, προϊόν ταπεινοφροσύνης και αυτογνωσίας, ήταν πετυχημένη.
 
Ο Βικέλας δέκα χρόνια πριν (το 1884) είχε συγγράψει, το περιηγητικό βιβλίο «Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν». Κατά την επίσκεψή του στον χώρο των αγώνων περισσότερο φέρνει στη μνήμη του γεγονότα και προσωπικότητες: «Νομίζεις ότι αντηχούν εισέτι περί σε φωναί, αίτινες επευφήμησαν τον Θεμιστοκλή, νικητήν εν Σαλαμίνι και σωτήρα της Ελλάδος. Οι στέφανοι, τους οποίους ο Πίνδαρος απηθανάτισε, περιΐπτανται εκεί εις τον αέρα, ενώπιόν σου. Ενταύθα ο Θουκυδίδης, παις έτι, ηκροάζετο τας διηγήσεις του Ηροδότου, ενταύθα ο Πλάτων εθήρευσεν επαίνους, και ο Ισοκράτης επεθύμησε να αναγνώση τον Πανηγυρικόν του. Ενταύθα συνήρχοντο οι τεχνίται της Ελλάδος και εξέθετον τα αριστουργήματά των εις τον θαυμασμόν των θεατών, οίτινες απένεμον την αθανασίαν. Η αρχαία Ελλάς ολόκληρος συνοψίζεται, ούτως ειπείν, και συγκεφαλαιούται εντός της μικράς ταύτης κοιλάδος» (Δ. Βικέλα «Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν», Επανεκδ. «Εκάτη», Νέα Ερυθραία, 1991, σελ. 149 και 150).
 
Σημειώνεται ότι οι Έλληνες γυμνάζονταν πολύ πριν το συνέδριο του 1894. Ο Ρήγας ο Βελεστινλής, το 1797, μέσα από τη μετάφραση των «Ολυμπίων» του Μεταστάσιου θέλησε  να συγκινήσει και να προωθήσει την ιδέα της αναβιώσεως των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα έπρεπε να γίνονται στην Ολυμπία. Κατά την άποψη του αείμνηστου Σαράντου Καργάκου «Η αναβίωση των αγώνων θα συνιστούσε και αναβίωση της Ελλάδος. Τί είδους Ολυμπιακοί αγώνες θα ήσαν αυτοί, χωρίς ελεύθερη Ελλάδα και με τους Έλληνες να είναι ραγιάδες;» (Σαρ. Καργάκου «Ολυμπία και Ολυμπιακοί Αγώνες», Εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα, 2001, σελ. 77). Ο Ρήγας μας δίνει και άλλη πολύτιμη πληροφορία, όπως ότι ο δρόμος, η πάλη, το άλμα και το παγκράτιο «παίζονταν μέχρι της δικής του εποχής στη Θεσσαλία» (αυτ. σελ. 79).
 
Ο Σαρ. Καργάκος σημειώνει πως το 1837 στον Δήμο Λετρίνων (Πύργου Ηλείας) άρχισαν πειραματικά να γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες ανά τετραετία, την ημέρα της Εθνικής Επετείου, της 25^ης Μαρτίου 1821. Την ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων είχε και ο Ευάγγελος Ζάππας (1800 - 1865), ο οποίος προς τούτο χρηματοδότησε την κατασκευή του Ζαππείου Μεγάρου και την πραγματοποίηση αγώνων σε συνδυασμό με κοινωνικές εκδηλώσεις, που τις ονόμασε «Ολύμπια». Πραγματοποιήθηκαν επί των ημερών του μία, το 1859, και επί του κληρονόμου του εξαδέλφου Κωνσταντίνου Ζάππα τρεις, κατά τα έτη 1870, 1875 και 1889. Σημειώνεται ακόμη ότι πριν από τη Συνέλευση στο Παρίσι, του 1894, είχαν ιδρυθεί ελληνικοί αθλητικοί σύλλογοι: πρώτος, το 1890, ο Πανιώνιος Γ.Σ. στη Σμύρνη, ο Πανελλήνιος Γ.Σ. στην Αθήνα το 1891, και ο Εθνικός Γ.Σ., επίσης στην Αθήνα, το 1893. 
 
Οι Έλληνες ήσαν έτοιμοι από καιρό να αναβιώσουν  τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως χρήματα δεν είχε το μικρό και πτωχευμένο κράτος τους. Βοήθεια από το εξωτερικό δεν δόθηκε και θα έπρεπε να βρουν μόνοι τους τους πόρους και τα πρόσωπα, ώστε να διεξαχθεί κατά το δυνατόν πιο άρτια η 1^η σύγχρονη Ολυμπιάδα. Το πέτυχαν κατά θαυμαστό τρόπο. Κυριολεκτικά ήταν ένας άθλος αυτό που κατάφεραν. Πρώτον δεν υπήρχε στάδιο. Το αρχαίο ήταν ερείπια. Κινητοποιήθηκαν οι πάντες προς εύρεση χρημάτων. Πρώτος ο Γεώργιος Αβέρωφ δέχθηκε να πληρώσει ένα εκατομμύριο δραχμές της εποχής εκείνης – μισθός περίπου  90 δρχ. – για να αναβιώσει με λευκό μάρμαρο Αττικής το αρχαίο στάδιο, ως στάδιο των αγώνων. Ο εμπνευσμένος αρχιτέκτονας Αναστάσιος Μεταξάς κατασκεύασε ένα υπέροχο στάδιο. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια το στάδιο ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει τους αγώνες. Η εταιρεία σιδηροδρόμων πρόσφερε χρήματα για την κατασκευή του ποδηλατοδρομίου στο Φάληρο, το οποίο ήταν από τα λίγα που υπήρχαν τότε σε όλο τον κόσμο και φιλοξένησε επίσης την αντισφαίριση. Το σκοπευτήριο στην Καλλιθέα, ήταν από τα κομψότερα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα της εποχής. Το μέγαρο του Ζαππείου φιλοξένησε την ξιφασκία και το λιμάνι της Ζέας την κολύμβηση. Οι δαπάνες για την βελτίωση των οδών πρόσβασης προς τους αθλητικούς χώρους, για τον καλλωπισμό πλατειών και κεντρικών οδών, για φανοστάτες, δενδροφυτεύσεις, άμαξες περιήγησης, χώρους φιλοξενίας και εστίασης αθλητών και φιλάθλων στηρίχθηκαν κυρίως σε εισφορές ομογενών του εξωτερικού. Όλα ήσαν έτοιμα πριν από την έναρξη των αγώνων.
 
Το πνεύμα του αλτρουισμού και της δικαιοσύνης κυριάρχησε στους 1^ους Ολυμπιακούς Αγώνες των Αθηνών. Ο Βασίλης Καρδάσης περιγράφει τέτοια συμβάντα: Ποδηλάτης περίμενε αντίπαλό του ποδηλάτη να διορθώσει τη σπασμένη ακτίνα στο ποδήλατό του, για να συνεχίσουν μαζί τον αγώνα και μαζί να μοιραστούν την πρώτη θέση. Και πατέρας του αλλοδαπού νικητή στο αγώνισμα της άρσης βαρών δήλωσε ότι οι κριτές ευνόησαν τον γιό του σε βάρος του Έλληνα αντιπάλου του… (Βλ. «Ημερολόγιο 2003 - Αθήνα 1896, Ο νέος Ολυμπισμός και η αναβίωση», Εκδ. «Έφεσος», Κεφ. «Οι Αγώνες»). Σημειώνεται ότι ο Κουμπερτέν καθόλη την περίοδο της προετοιμασίας της πρώτης σύγχρονης Ολυμπιάδας έμεινε στην Αθήνα και συνεργάσθηκε με την Οργανωτική Επιτροπή των αγώνων σε όλα τα σημεία.
 

Υπήρξε κάποια αντιδικία μεταξύ Κουμπερτέν και ελληνικής πλευράς, επειδή η δεύτερη φέρθηκε εθνικιστικά; Οι Έλληνες δια του Βασιλέως Γεωργίου Α΄ και του Βικέλα έθεσαν το ζήτημα ότι στην αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί αγώνες ετελούντο σε ένα μέρος, στην Ολυμπία, και ότι καλόν θα ήταν να συμβεί το ίδιο και με τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες και να διεξάγονται μόνιμα στην Αθήνα. Ο Κουμπερτέν διαφώνησε, έμεινε στη θέση του ότι πρέπει να υπάρχει εναλλαγή της έδρας τους ανά τετραετία και εκεί το θέμα έληξε. Προφανώς οι Έλληνες δεν θέλησαν να προκαλέσουν πρόβλημα στη διεξαγωγή των αγώνων, και μάλιστα στην αρχή τους. Αλλά και να ήθελαν οι υποστηρίζοντες την αλλαγή της έδρας ήσαν όλοι οι υπόλοιποι και μεταξύ αυτών οι ισχυρές χώρες ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, Γαλλία  Ιταλία, κ.λ.π. Μετά τα όσα παρακμιακά συμβαίνουν στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επανήλθε στην πρόταση περί μόνιμης διεξαγωγής των Αγώνων στην Ελλάδα. Κατέθεσε πρόταση στην ΔΟΕ περί της διεξαγωγής τους στον χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας, χώρο που θα κηρυχθεί ειρηνικός και απαραβίαστος και στον οποίο οι αγώνες θα επανήρχοντο στο πνεύμα των αρχαίων αγώνων και του Κουμπερτέν. Η πρόταση ετέθη στο Αρχείο της ΔΟΕ. Τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και των κρατών  είναι πάντα πανίσχυρα.   
 
Μυστήριο είναι και το γιατί ο Κουμπερτέν επέλεξε ως έδρα της ΔΟΕ τη Λοζάνη και όχι το Παρίσι, ως Γάλλος και όπου ο ίδιος συνεκάλεσε την πρώτη ιδρυτική της Συνεδρίαση; Λέγεται ότι ο Κουμπερτέν διαπίστωσε ότι οι Γάλλοι ήσαν αδιάφοροι για τους αγώνες. Επί πλέον, ως ειρηνόφιλος, επέλεξε μία χώρα, την Ελβετία,  που δεν συμμετέχει σε πολέμους, όπως  η Γαλλία. Και τρίτον και ο ίδιος, ήθελε μιαν ειρηνική διαβίωση, γι’ αυτό και  επέλεξε για διαμονή του τη Λοζάνη.
 
Η μεταφορά της έδρας στην Ελβετία και οι ειρηνόφιλες απόψεις του Κουμπερτέν προκάλεσαν την αντιπάθεια των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του. Όταν ο σημερινός πρόεδρος της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ ρωτήθηκε για τα συναισθήματα των Γάλλων προς τον συμπατριώτη τους, που αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, απάντησε με το του Κυρίου: «Ουδείς προφήτης στην πατρίδα του» (Ματθ. ιγ΄57). Προσφάτως έγιναν οι πρώτες κινήσεις στη Γαλλία να αποκατασταθεί η μνήμη του. Η Ολυμπιακή φλόγα φέτος πέρασε μπροστά από το σπίτι του στο Παρίσι και το Γαλλικό Μουσείο κερίνων ομοιωμάτων Γκρεβέν, αντίστοιχο αυτού της Μαντάμ Τισό στο Λονδίνο, τοποθέτησε άγαλμα του Κουμπερτέν σε αίθουσά του. Πάντως ο Πρόεδρος Μακρόν έχει απορρίψει πρόταση να τοποθετηθούν τα οστά του στο Πάνθεον. Ο Κουμπερτέν κατηγορείται από τους γουοκιστές ως «μισογύνης, ρατσιστής και αντισημίτης». Όπως σε όλα και σε όλους δεν μένουν στην όλη προσφορά του, αλλά στα ήθη και στα έθιμα της εποχής, στην οποία έζησε ο Κουμπερτέν.   
 
Το Έθνος μας από τότε που ελευθερώθηκε υπόκειται σε ζηλοφθονία. Δεν είναι ένα παράπονο, δεν είναι κάτι μεταφυσικό, ούτε κυνήγι μαγισσών. Αν ανοίξει ο αναγνώστης στο λήμμα της Βικιπαιδείας «Μισελληνισμός» ή «Ανθελληνισμός» θα το διαπιστώσει. Ο Μισελληνισμός εμφανίζεται πρώτα στους Πέρσες, περνά στη Ρωμαϊκή περίοδο, στους Φράγκους, στο Βατικανό, στους Τούρκους. Κατά την Επανάσταση του 1821 στους Αυστριακούς, στους Άγγλους, στους Γάλλους και στους Ρώσους, ιδεολογικά στους Μαρξ και Ένγκελς, και στους νεότερους χρόνους στους Ρουμάνους και στους Βουλγάρους.
 
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό κείμενο, που δικαίως αμφισβητείται η αυθεντικότητά του. Στο βιβλίο του «Σκυλάνθρωποι» (Έκδ. 1976) ο Κυριάκος Διακογιάννης αναφέρεται σε «άγνωστη Ελβετίδα», η οποία εξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι «μισούν αφόρητα τους Έλληνες». Και αν είναι κείμενο του ιδίου του Διακογιάννη με τα όσα γράφει εκφράζει μιαν αντίληψη κοντά στην πραγματικότητα. Γράφει σε ένα σημείο τα λόγια της «άγνωστης Ελβετίδας»: «Όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της Γης. Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματοποιήσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!...  Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε…
 
Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος… Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό να επιβιώσει ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη… Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του Χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μια βαθιά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μια τρομερή ενωτική ισχύ».
 
Ο Κουμπερτέν και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έδωσαν κάποια προνόμια στους Νεοέλληνες, ως συνεχιστές των προγόνων εκείνων που δημιούργησαν τον λεγόμενο Δυτικό πολιτισμό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η αφή της Φλόγας που ανάβει σε όλη τη διάρκεια των Αγώνων ανάβει στην αρχαία Ολυμπία. Η Σημαία της Ελλάδος κυματίζει μαζί με αυτήν της ΔΟΕ και της διοργανώτριας χώρας. Επίσης ανακρούεται ο Εθνικός μας Ύμνος καθώς και ψάλλεται ο Ολυμπιακός Ύμνος, σε ποίηση Κωστή Παλαμά και μουσική Σπύρου Σαμάρα. Για πρώτη φορά εψάλη στην Α΄ Ολυμπιάδα των Αθηνών, στην Αθήνα. Τέλος η ολυμπιακή μας ομάδα εισέρχεται, τιμής ένεκεν, πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την τελετή έναρξης. Αυτά ίσως σε κάποιους προκαλούν φθόνο, όμως το μείζον είναι εμείς, οι Έλληνες, να έχουμε επίγνωση αυτού του πολιτισμικού βάρους που φέρουμε ως κληρονόμοι εκείνων που δημιούργησαν τα αξεπέραστα επιτεύγματα του πολιτισμού. Αυτό θα μας βοηθήσει να παύσουμε να έχουμε το πάθος της μίμησης του τρόπου ζωής και των ιδεολογιών των μηδενιστών και των ηδονιστών της εποχής μας, να σταθούμε γερά στα πόδια μας και να αποδείξουμε, ότι είμαστε αντάξιοι απόγονοι εκείνων.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Δίγλωσσο Ευαγγέλιο

 
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μ.Β., δια του Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιμ. Νήφωνος Τσιμαλή, ενημερώνει τις Ελληνορθόδοξες Κοινότητες στο Ηνωμένο Βασίλειο για την έκδοση (από τον Εκδοτικό Οίκο New Rome Press) και κυκλοφορία Δίγλωσσου (Ελληνικά - Αγγλικά) Ευαγγελίου.
 

Οι Κοινότητες μπορούν να το προμηθευθούν από την Ιερά Αρχιεπισκοπή, με σκοπό να διακονήσουν καλύτερα τις ποιμαντικές και λειτουργικές ανάγκες των εκκλησιασμάτων τους.

Χρωστήρας στη βασιλική οδό

 
Στην όμορφη περιοχή Staples Hill του Ανατολικού Bristol βρίσκεται μια οδός με όνομα βασιλικό, Οδός Βικτωρίας!
 

Πρόσφατα, καθώς περνούσα από εκεί είδα μια καλλιτέχνιδα (δεν γνωρίζω το όνομά της) να ιστορεί ένα ζωγραφικό έργο, που δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο τι ακριβώς θα απεικονίζει.

 
Για την ώρα φαίνεται να ιστορούνται αντικρυστά δύο καμηλοπαρδάλεις, που αυτή τη στιγμή η μία φαντάζει να είναι το αρνητικό της άλλης.

 
Η μοντέρνα ζωγραφική και μάλιστα η ονομαζόμενη street art είναι αλήθεια πως μας έχει συνηθίσει σε αφαιρετικές καλλιτεχνικές δημιουργίες. Σίγουρα πάντως το εν λόγω έργο θα μας αποκαλυφθεί στην πλήρη δόξα του μετά την ολοκλήρωσή του... Μέχρι τότε... υπομονή!

Μηνύματα ζωής

 
Ο άνθρωπος χρειάζεται να θυμάται πάντα τους άξιους στόχους που οφείλει να θέτει στη ζωή του, με σκοπό να μπορεί να κατακτά σημαντικές πνευματικές κορυφές.
 

Μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα παραδείγματα μας προσφέρει το εικονίδιο της παρούσας ανάρτησης και αξίζουν την προσοχή μας.

Γιορτή διαφορετικότητας και ανεκτικότητας

 
Στον δρόμο Devon Road, της περιοχής Easton του Bristol ανακαλύψαμε ένα πολύ όμορφο ζωγραφικό έργο, το οποίο καταλαμβάνει έναν ολόκληρο εξωτερικό τοίχο σπιτιού.
 

Στο έν λόγω έργο, του σημαντικού ντόπιου καλλιτέχνη Andrew Burns Colwill, απεικονίζεται μέρος της περιοχής καθώς και της ζωής των ανθρώπων.
 

Εκεί βασικά βλέπουμε μια γιορτή, όπου άνθρωποι από διάφορους πολιτισμούς και κουλτούρες συνεορτάζουν, τρώνε, πίνουν και κουβεντιάζουν, απολαμβάνοντας όλοι μαζί το δώρο της ζωής, όπως επίσης τη διαφορετικότητα και την ανεκτικότητα.

 
Στο καλλιτέχνημα αυτό προφανώς απεικονίζονται φιγούρες γνωστών ανθρώπων της περιοχής, που παίζουν ρόλο στην καθημερινότητα της κοινωνικής ζωής εκεί στο Easton.

Ό,τι πιο αγαπητό

 
Κάποτε ο βασιλιάς Κροίσος πέτυχε να κυριεύσει μια πόλη των αντιπάλων του, που του στοίχισε όμως τη ζωή πολλών στρατιωτών του. Εξοργισμένος, λοιπόν, διέταξε να σφάξουν όλους τους άνδρες, τις δε γυναίκες να τις επιτρέψουν να φύγουν, δίνοντάς τες τη δυνατότητα να πάρουν ό,τι πιο αγαπητό είχαν.
 

Σε λίγο έβλεπε κανείς τις γυναίκες να προχωρούν προς την έξοδο της πόλης,φορτωμένες στους ώμους τους τους άνδρες τους. «Δεν υπάρχει, είπαν, σε μας τίποτε πιο αγαπητό από τους άνδρες μας». Ο Κροίσος συγκινήθηκε από την αφοσίωση των γυναικών και έδωσε χάρη σε όλους τους επιζώντες.

Οι Χειμαρριώτες δοκιμάζονται...

 

...αλλά αντέχουν

 

Τελευταίως είμαστε μάρτυρες της δοκιμασίας που περνούν με το καθεστώς Ράμα οι Χειμαρριώτες και ο εκλεγμένος Δήμαρχός τους Φρέντης Μπελέρης, δοκιμασία, την οποία αντιμετωπίζουν με επιτυχία. Ο Μπελέρης, Ευρωβουλευτής πλέον, θα είναι εκεί η ζωντανή μαρτυρία για το πώς ζουν οι Έλληνες στη γειτονική χώρα.
 
Οι Χειμαρριώτες από αρχαιοτάτων χρόνων δείχνουν ζέουσα φιλοπατρία, μαχητικότητα, γενναιότητα και ηρωισμό. Πολλές φορές κήρυξαν την ανεξαρτησία τους και, με όλη την Βόρειο Ήπειρο,  την ένωσή τους με την Ελλάδα, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν το επέτρεψαν… Με τον Καποδίστρια το ελεύθερο Ελληνικό κράτος ζήτησε από τον Κάνινγκ τα σύνορά του να φτάσουν έως τον Αώο ποταμό. Ο Κυβερνήτης δικαιολόγησε την διεκδίκηση αυτή αναφέροντας: «Οι κάτοικοι των μερών αυτών ήσαν οι μαχητικότεροι των Ελλήνων, οι οποίοι πολλαπλώς επολέμησαν και ενίκησαν τους Τούρκους εις τα στενά της Πίνδου, τον Όλυμπον και τον Παρνασσόν, ηρωικώτατα υπερεμάχησαν του Μεσολογγίου και της Αράχωβας και αντέσχον κατά των Τούρκων την εσχάτην αντίστασιν εν τη Ακροπόλει των Αθηνών». Ετόνισε δε ότι ουδέποτε οι άνθρωποι αυτοί θα ησυχάσουν εφ’ όσον η πατρίδα τους θα παρέμενε δούλη.
 
Στην Επανάσταση του 1821 οι Χειμαρριώτες μπήκαν αμέσως με την έκρηξή της στην Πελοπόννησο και ζήτησαν από την Διοίκηση όπλα και μπαρούτι. Η ανέκδοτη έως το 1958 απάντηση της Διοίκησης* προς τους Χειμαρριώτες δείχνει την θέλησή τους να πολεμήσουν για την ελευθερία τους:
 
« Διοίκησις Προσωρινή. Η Γερουσία της Δυτικής Χ. Ελλάδος Προς τους Γενναίους Καπιτάνους και Φιλογενεστάτους Προκρίτους της Χειμάρρας…
 
Από τον καιρόν οπού εμίσευσεν από εδώ ο Κυρ Γιαννούσης (Σημ.γρ. Πρόκριτος των Χειμαρριωτών απεσταλμένος για να εξηγήσει στη Διοίκηση και δια ζώσης -παρέδωσε και επιστολή- τις ανάγκες τους σε πολεμοφόδια), ήλθεν άλλην μίαν φοράν ο εχθρικός στόλος εις τούτα τα μέρη ώστε εμποδίσθησαν εξ αιτίας 17 καράβια όπου ήσαν διορισμένα από την υπερτάτην Διοίκησιν να έλθουν εις τα παράλιά σας, δια να σας εμψυχώσουν και να σας δώσουν τα αναγκαία εφόδια. Τώρα πάλιν εν ω ήσαν έτοιμα να έλθουν δι’ αυτά τα μέρη, ήλθεν η είδησις ότι ο μεγάλος στόλος του εχθρού εβγήκεν από τα Δαρδανέλια και πέρνωντας στράτευμα από την ανατολήν, έβγαλεν εις την Χίον και την κατέκαυσε και την κατεσκλάβωσε.
 
Η Διοίκησις λοιπόν αναγκάσθη να ετοιμάση αμέσως πενήντα καράβια τα οποία εκίνησαν εις τας 20 του παρόντος μηνός εις απάντησιν του εχθρού. Μ’ όλον τούτο άλλα δέκα καράβια ετοίμασεν η Διοίκησις και σήμερ’ αύριον θα φανούν εις τα μέρη σας. Δύο τρία θα μείνουν εδώ να αποκλείσουν τον κόλπον της Πάτρας.
 
Αδελφοί, εδώ αι ανάγκαι μας είναι πολλά μεγάλαι και τα χρήματα μας λείπουν, διότι ακόμα δεν εσύναξεν η Γερουσία εισοδήματα, το ντουφέκι είναι ανοιγμένον… Όμως έστειλεν ταις απερασμέναις 2.500 οκάδες μπαρούτι με το διπλό μολύβι εις τους Σουλιώτας.
 
Με μεγάλον της κακοφανισμόν η Γερουσία βλέπει ότι δεν έχει τον τρόπον να σας προφθάση κατά το παρόν με ολίγα εφόδια. Εγράψαμεν προς την εθνικήν Βουλήν αναφέροντας την ανάγκην σας, και είμεθα βέβαιοι ότι θέλει γίνει η αναγκαία φροντίς ευθίς (Σημ. γρ. Διατηρείται η ορθογραφία του πρωτοτύπου) καθώς φθάση ο εκλαμπρότατος Μαυροκορδάτος με το στράτευμα εις τούτα τα μέρη, επειδή και καθώς σας προείπαμεν η Διοίκησις και χωρίς να γράψετε, είχε πάντοτε τον νουν της εις αυτά τα μέρη. Ομιλήσαμεν εκτεταμένως με τους απεσταλμένους σας και απ’ αυτούς ημπορείτε να μάθετε κάθε τί και να φερθήτε με εκείνην την φρόνησιν όπου χρειάζεται εις τέτοια επιχειρήματα.
 
Καθώς φθάση ο εκλαμπρότατος Μαυροκορδάτος, ότι μέτρα θέλουν παρθή δια τους τόπους σας θέλομεν σας τα φανερώση, ή με το μέσον των καραβίων, ή δι’ άλλου μέσου αν τα καράβια προφθάσουν και έλθουν πρωτύτερα. Σας ασπαζόμεθα αδελφικώς και μένομεν.
 
Μεσολόγγι τη 26 Απριλίου 1822
 
Δια τον εκλαμπρότατον Πρόεδρον. (Υπογ.) Γεωρ. Παΐδης (;),  Γεώργιος  Καναβός, Κων/τίνος Ν. Λογοθέτης, Αναγνώστης Μ. Φραγκούλης. Ο Αρχιγραμματεύς Νικ. Λουριώτης.»
 
Το έγγραφο φέρει κυκλική σφραγίδα. Εις το μέσον μαινόμενος ταύρος, περιβαλλόμενος από στέφανο δάφνης και η επιγραφή με πρώτα τον Σταυρό: «+ ΓΕΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ 1821».
 
Όπως όλοι οι Έλληνες έτσι και οι Χειμαρριώτες υπέστησαν πολλά από διάφορους εισβολείς, από τους Ρωμαίους έως τους Γότθους, τους Αβάρους, τους Σλαύους, τους Σαρακηνούς, τους Νορμανδούς, τους Οθωμανούς, τους Βενετούς, τους Λιάπηδες -γειτονική αλβανική φυλή-, το Αλβανικό καθεστώς. Όμως άντεξαν και διατήρησαν την Πίστη τους, την Ταυτότητά τους, την γλώσσα τους, όπως και οι άλλοι Βορειοηπειρώτες. Τον Μάρτιο του 1914 υπογράφηκε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που ίδρυε την Αυτόνομη Δημοκρατία της  Βορείου Ηπείρου, όπου εντάχθηκε και η Χειμάρρα, αν και η ίδια ήδη είχε προσχωρήσει  στην προσωρινή κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου, με επικεφαλής τον Γεώργιο Χρηστάκη – Ζωγράφο. Το 1921 πέρασε στον έλεγχο του Αλβανικού Κράτους. Το 1924, το 1927 και το 1932  οι Χειμαρριώτες ξεσηκώθηκαν εναντίον των μέτρων που αποσκοπούσαν στον εξαλβανισμό τους. Το 1939 καταλήφθηκε από την φασιστική Ιταλία, τον Δεκέμβριο του 1940 απελευθερώθηκε από τους Ελληνες έως την Γερμανική εισβολή του 1941. Η Χειμάρρα ενώ, κατά φυσικό λόγο, περιλαμβανόταν στις μειονοτικές περιοχές, το 1945 εξαιρέθηκε από αυτές προς τιμωρία των εκεί Ελλήνων, οι οποίοι θεωρήθηκαν από το αλβανικό καθεστώς «απείθαρχοι». Έτσι έκλεισαν τα σχολεία  τους για να μην  διδάσκονται τα παιδιά τους την γλώσσα τους και την ιστορία τους. Όμως πάλι οι Χειμαρριώτες βρήκαν λύση ακόμη και στην εποχή του Χότζα που επέβαλε την αθεΐα και δίωξε αμείλικτα τους Έλληνες. Σήμερα εξακολουθούν να ζητούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Δοκιμάζονται, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Βλέπετε περίπτωση Μπελέρη.
 
*Δημοσιεύθηκε το 1958 από τον ιστορικό συγγραφέα Σπύρο Στούπη στο περιοδικό «Ηπειρωτική Εστία» (Μηνιαία Επιθεώρησις εν Ιωαννίνοις, Έτος Ζ΄, Απρίλιος 1958, Τεύχος 72^ον, σελ. 269-273).  
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Συνοχή Ελλήνων

 
Πολλές φορές, όταν χρειαζόμαστε και πρέπει να επιχειρηματοποιήσουμε για κάτι σημαντικό, χρησιμοποιούμε τη φράση: «όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...» και αναφερόμαστε σε λόγια της σοφίας εκείνων!
 

Εν προκειμένω, το εικονίδιο της παρούσας ανάρτησης μας, αναφέρεται με έμφαση στους ακραιφνείς λόγους συνοχής και συνδέσμου των Ελλήνων, που είναι το ομόηθες, το ομόθρησκον, το όμαιμον και το ομόγλωσσον! Μεγίστη αλήθεια!

Εκδηλώσεις στο Μπρίστολ

 
Στον Ι.Ν. Απ. Πέτρου και Παύλου στο Μπρίστολ τελέσθηκε την Κυριακή 14 Ιουλίου 2024 Εθνικό Μνημόσυνο για τα τραγικά γεγονότα Ιουλίου - Αυγούστου 1974 που οδήγησαν εν τέλει στην εισβολή της μεγαλονήσου Κύπρου από το βάναυσο Αττίλα. Φέτος σηματοδοτούνται 50 χρόνια στυγνής κατοχής του βορείου κομματιού του πολύπαθου και ηρωικού νησιού. Οι Ιερείς της Κοινότητας τέλεσαν το Μνημόσυνο και κατόπιν ο Γενικός Πρόξενος της Κύπρου στο Λονδίνο κ. Οδυσσέας Οδυσσέως, ο οποίος είχε έλθει ειδικά για την εκδήλωση αυτή, ομίλησε επίκαιρα, με πατριωτικό πνεύμα, ιδιαίτερη επιστημοσύνη και ακραιφνή γλαφυρότητα. Στο τέλος εψάλη ο Εθνικός Ύμνος από το εκκλησίασμα με μεγάλη περηφάνεια.
 

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, η Φιλόπτωχος Αδελφότητα Κυριών και Δεσποινίδων «Αγία Ταβιθά» της Ελληνορθόδοξης κοινότητας του Μπρίστολ είχε την ευχαρίστηση να διοργανώσει συνάντηση των μελών της στην κοινοτική αίθουσα. Επίτιμες καλεσμένες ήταν οι κυρίες της παλαιότερης γενιάς, οι οποίες συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλλουν σθεναρά και ακούραστα στη θεμελίωση και διατήρηση τόσο της εκκλησιαστικής παράδοσης όσο και των ελληνορθόδοξων ιδανικών και ιστορίας της κοινότητας μέσα από τη μακρόχρονη συνεισφορά τους ως μέλη της Αδελφότητας στον παροικιακό Ελληνισμό και όχι μόνο.
 

Μέσα σε κλίμα συγκίνησης και ιστορικών αναδρομών από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Νικολάου, καθώς ακόμα και από την αξιοσέβαστη πρώην πρόεδρο της Αδελφότητας κ. Ιωάννα Stambulieh που διετέλεσε με τεράστια αίσθηση καθήκοντος και προσφοράς την Αδελφότητα επί σχεδόν 30 συναπτά έτη, αποδόθηκε ελάχιστος φόρος τιμής στους ακρογωνιαίους λίθους της κοινότητάς μας που μέχρι σήμερα υπηρετούν ταπεινά και αγγόγυστα σαν εργατικές μέλισσες τους πυλώνες της πίστης και της ελληνικής μας παράδοσης.

 
Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Αναστάσιος Σαλαπάτας αναφέρθηκε στον βίο της προστάτιδας Αγίας της Αδελφότητας, της Αγίας Ταβιθάς, ενώ η τρέχουσα πρόεδρος, Παυλίνα Κοφτερού, συντόνισε τη συνάντηση και απευθύνθηκε στο τρέχον έργο της Αδελφότητας, καθώς ακόμα προέβη σε οικονομική αναφορά του ταμείου της Αδελφότητας. Ακολούθως, ζήτησε από τις παρευρισκόμενες να υπάρχει συνεχής αλληλοβοήθεια μεταξύ παλαιών και νέων μελών, συγκερασμός ιδεών και συνεργασία σε μια προσπάθεια μεταλαμπάδευσης των εμπειριών και παραδόσεων από την παλαιότερη γενιά στη νεώτερη αλλά και διατήρησής τους στο παρόν και μέλλον.
 

Αξίζει να αναφερθεί ότι, ανακοινώθηκε, έπειτα από απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής, η έγκριση για συγκεκριμένες δωρεές, μεταξύ των οποίων και δωρεά στον φιλανθρωπικό οργανισμό των Αλκυονίδων που εδράζει στο Λονδίνο και στόχο έχει την υποστήριξη οικογενειών χαμηλών εισοδημάτων ως προς τη μετάβαση από την Κύπρο στην Αγγλία για λήψη εξειδικευμένης νοσηλείας, κυρίως μικρών παιδιών και ευάλωτων ενηλίκων. Την επιταγή των 400 λιρών που δόθηκε ως δωρεά από την Φιλόπτωχο Αδελφότητα, παρέλαβε η πρόεδρος των Αλκυονίδων UK, κυρία Μαίρη Παρισινού Nicholsby, η οποία αποτελεί και μέλος της Φιλοπτώχου Αδελφότητας του Μπρίστολ.

Επίσης, η Αδελφότητα αποφάσισε να στηρίξει το κοινοτικό έργο αναβάθμισης του υπαίθριου χώρου έξω από την εκκλησία και το ελληνικό παροικιακό σχολείο με επιταγή 1000 λιρών, ο οποίος έχει με το πέρας των χρόνων υποβληθεί σε φθορά και καθίζηση, ούτως ώστε να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί πιο αποτελεσματικά από την κοινότητα και το σχολείο ως πολυχρηστικός χώρος για εκδηλώσεις, πάρκινγκ και ως ασφαλής παιδότοπος για παιδιά.
 

Ακολούθησε ελληνική μουσική με παραδοσιακά ακούσματα, χοροί και λαχνοί με δώρα.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι την όλη εκδήλωση και το γεύμα, που περιείχε χειροποίητα εδέσματα, επιμελήθηκαν με πολλή αγάπη και σεβασμό τα νεώτερα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής της Αδελφότητας, τις οποίες και ευχαριστούμε θερμά για το ζήλο, την προσπάθεια και το χρόνο τους.
 
Με εκτίμηση,
 
Παυλίνα Κοφτερού
Πρόεδρος Φιλοπτώχου Βοηθητικής Αδελφότητας Μπρίστολ

Αυτογνωσία, αυτοκριτική, θυσία, ελευθερία

 
Η θλιβερή όσο και τραγική για τον Ελληνισμό 50ή επέτειος της βάρβαρης εισβολής των Τούρκων στο έδαφος της ανεξάρτητης και μέλους του ΟΗΕ Κυπριακής Δημοκρατίας, της κατάληψης του 37% του εδάφους της και της προσφυγοποίησης 200.000 Ελλήνων της Μεγαλονήσου, οδηγεί τη σκέψη πρώτον στην αυτογνωσία και στην αυτοκριτική.
 

Ως Έλληνες, από τότε που εμφανιστήκαμε στην Ιστορία, είμαστε ένας σχετικά ολιγάριθμος λαός με χαρακτηριστικά, που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους λαούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε απομονωμένοι στη Λάσα ή με τους Λάπωνες. Αντίθετα έχουμε διδάξει πράγματα και έχουμε ωφελήσει όσους μας προσήγγισαν, και έχουμε πάρει από αυτούς θετικά πολιτισμικά στοιχεία, που αφομοιώσαμε. Δημοκρατία, Ολυμπιακοί Αγώνες, Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (Αμφικτυονία), γλώσσα ως ακριβής έκφραση, είναι πολιτισμικά στοιχεία και των σημερινών κοινωνιών. Για πολλές από τις σημερινές χώρες  ακόμα ζητούμενα…Έχουμε όμως και σοβαρά ελαττώματα που μας στοίχισαν. Τα σοβαρότερα είναι τα καρκινώματα της διχόνοιας και της προδοσίας. Σε αυτά οφείλεται και η τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού. Τα προδικτατορικά κομματικά μίση και η φιλαρχία έστρωσαν τον δρόμο στους επίορκους και προδότες αξιωματικούς, που προσέφεραν την αφορμή, την οποία περίμενε από χρόνια ο Αττίλας.
 
Μεταδικτατορικά αρκετοί από εμάς, τους Έλληνες, έχουν υποκύψει σε πειρασμούς, όπως  ο ηδονισμός και ο μηδενισμός, που οδηγούν στον ατομισμό και στον ωφελιμισμό και τελικά, στα εθνικά θέματα, σε έναν ντεφετισμό (ηττοπάθεια), που μετονομάζουν σε «πραγματισμό». Είναι όσοι υποστήριξαν το σχέδιο Ανάν, είναι όσοι υποστηρίζουν την αποδοχή της εισβολής του Αττίλα ως γεγονότος τετελεσμένου, είναι όσοι  προτείνουν συζητήσεις επί των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και δέχθηκαν αλλοίωση της Ιστορίας μας... Τελευταίως μάλιστα, λόγω της σε κυβερνητικό επίπεδο στάσης μας, έχουν αποθρασυνθεί οι γείτονες και εμπράκτως μας προκαλούν, γιατί βλέπουν ότι εμείς απαντάμε με ανώδυνες γι’ αυτούς δηλώσεις και καταγγελίες  στους συμμάχους, που κουνάνε με κατανόηση τα κεφάλια τους…
 
Βασικό στοιχείο που υποστηρίζουν οι «πραγματιστές»  είναι πως  στη φύση όλη και στον άνθρωπο, ισχύει πως «το μεγάλο ψάρι τρώγει το μικρό», επομένως δεν πολεμάς με τον ισχυρότερο, αλλά ελίσσεσαι για να επιζήσεις, όσο μπορέσεις... Το επιχείρημα ακούγεται λογικό. Ως παράδειγμα αναφέρουν τους Μηλίους στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Οι Αθηναίοι τους ζήτησαν να γίνουν υποτελείς τους, οι Μήλιοι δεν δέχθηκαν, αντιστάθηκαν, αλλά ηττήθηκαν, παραδόθηκαν και οι μεν άνδρες όλοι φονεύθηκαν, τα γυναικόπαιδα κατέστησαν δούλοι και οι νικητές έστειλαν στο άδειο από κατοίκους νησί δικούς τους πολίτες και το αποίκισαν… Ζούμε και σήμερα τους στυγνούς γεωπολιτικούς υπολογισμούς των ισχυρών του πλανήτη και την με κάθε τρόπο – μηδέ εξαιρουμένων της βίας και των όπλων - διατήρηση και επέκταση των σφαιρών επιρροής τους… Δεν ξεχνάμε τον ρόλο που έπαιξε η Μεγάλη Βρετανία στην μη επέκταση των συνόρων μας κατά την ανεξαρτησία της χώρας μας, δεν ξεχνάμε την αλαζονική και δικτατορική συμπεριφορά της όταν κατείχε τα Ιόνια νησιά, την Κρήτη, την Δωδεκάνησο και προπάντων την Κύπρο. Δεν ξεχνάμε την εκ μέρους της εξώθηση της Τουρκίας στο να αναμιχθεί στο θέμα της Μεγαλονήσου.
 
Ο Robert Holland και η Diana Markides στη σημαντική τους μελέτη «Οι Βρετανοί και οι Έλληνες – Αγώνες εξουσίας στην ανατολική Μεσόγειο 1850-1960» (Βραβείο Στίβεν Ράνσιμαν 2007), που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη, γράφουν ότι το 1955 ο Υπουργός Εξωτερικών της Μεγ. Βρετανίας Χάρολντ Μακμίλαν «ήξερε καλά τους Έλληνες και ότι ο προσφορότερος τρόπος για να ελέγξει τις φιλοδοξίες τους  στην Κύπρο ήταν να τους φέρει σε ευθεία αντιπαράθεση με τους Τούρκους» (σελ. 409). Και σε πάρα κάτω σελίδα αναφέρουν: «Ο Μακμίλαν είχε πάντοτε την πεποίθηση ότι το ενδεχόμενο να εμφανιστούν οι Βρετανοί έτοιμοι να επαναφέρουν την Τουρκία στην Κύπρο αποτελούσε το μοναδικό μέσο εκφοβισμού προκειμένου οι Έλληνες να αποδεχτούν ο,τιδήποτε λιγότερο από την Ένωση. Αυτή ήταν η ουσία ενός νέου σχεδίου “τροποποιημένης τριπλής κυριαρχίας”, που, φέροντας το όνομά του Μακμίλαν, κυκλοφόρησε μετά τον Ιούνιο του 1958» (σελ.423).
 
Δεν ξεχνάμε επίσης τον ρόλο που έπαιξε ο Κίσινγκερ κατά την εισβολή του Αττίλα και γενικά οι χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ και την έως σήμερα αβελτηρία τους. Στην περίπτωση της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία – οι Ρώσοι δικαιολογούν την εισβολή τους με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα με τους Τούρκους – οι σύμμαχοι δίνουν τα πάντα στην Ουκρανία. Για την Κύπρο επί πενήντα χρόνια έχουν αφήσει το θέμα στον ΟΗΕ και σε προτάσεις ευνοϊκές για τους εισβολείς…
 
Λοιπόν, μήπως τελικά έχουν δίκιο οι πραγματιστές και οι ωφελιμιστές; Μήπως είχε δίκιο ο Μαυροκορδάτος όταν πρότεινε να καταστούμε προτεκτοράτο της Βρετανίας;  Ο Ελληνισμός, δια της Ιστορίας του, απαντά ΟΧΙ, δεν έχουν δίκιο! Οι Έλληνες απαντούν στην ισχύ με την Θυσία. Και αυτές οι θυσίες μένουν στην Ιστορία και διδάσκουν. Διδάσκει ο Λεωνίδας όταν με τους τριακοσίους του αντιστάθηκε και θυσιάσθηκε μπρος στις χιλιάδες των εισβολέων Περσών. Διδάσκει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος όταν αντιστάθηκε στα στίφη του Μωάμεθ. Έδωσε απτό παράδειγμα φιλοπατρίας και θυσίας ο Ρήγας και κατέστη Μάρτυρας και σπορέας της ελευθερίας μας. Διδάσκουν οι χιλιάδες των Νεομαρτύρων που προτίμησαν το μαρτύριο από το να αλλαξοπιστήσουν. Διδάσκει ο Διάκος όταν, ως νέος Λεωνίδας, αμύνθηκε στα λεφούσια των Οθωμανών, θυσιάστηκε και μαρτύρησε στην Αλαμάνα. Διδάσκει ο Παπαφλέσσας όταν αντιστάθηκε στον στρατό του Ιμπραήμ στο Μανιάκι. Διδάσκουν οι ήρωες της ΕΟΚΑ που απαγχονίστηκαν από τους αποικιοκράτες Εγγλέζους, επειδή αγωνίζονταν για την ελευθερία τους. Διδάσκει ο Αυξεντίου που αντιστάθηκε στο τέλος μόνος στις επιθέσεις με φωτιά και σίδερο των πολυπληθών κατακτητών. Το ίδιο διδάσκει και ο Μάτσης, με τη θυσία του. Το ίδιο διδάσκουν οι πρόσφατοι εκ των εθνομαρτύρων της Κύπρου, οι φονευθέντες  το 1996 από τους εισβολείς Τάσος Ισαάκ και  Σολωμός Σολωμού,.
 
Ως λαός έχουμε ελαττώματα, πολλά από τα οποία είναι σοβαρά, κάποια αποδείχθηκαν θανάσιμα. Όμως η φύτρα μας έχει μέσα της την Πίστη, τον ηρωισμό, τη θυσία, την φιλοπατρία. Με τις ιδιότητες αυτές νικήσαμε υπέρτερες δυνάμεις εχθρών εισβολέων, από τους Πέρσες και τους Αβάρους  έως τους Τούρκους και τους Ιταλούς. Αν δεν είχαμε μέσα μας την Πίστη, τη διάθεση της θυσίας και τον πόθο της ελευθερίας δεν θα είχαμε ξεκινήσει την Επανάσταση εναντίον μιας Αυτοκρατορίας που έχαιρε και της συμπάθειας και υποστήριξης των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, ούτε στο τέλος θα τα καταφέρναμε. Δεν θα ξεκίναγε και ο τιτάνιος αγώνας των λίγων στον αριθμό  παλληκαριών της ΕΟΚΑ, με τον οποίο αντιστάθηκαν με επιτυχία σε μιαν αυτοκρατορία.
 
Οι προκλήσεις και σήμερα είναι πολλές, οι κίνδυνοι ενεδρεύουν.  Πρέπει να ξαναβρούμε την περπατησιά μας. Για μιαν ακόμη φορά πρέπει να δείξουμε σε καθένα που θέλει να μας βλάψει, ότι δεν δεχόμαστε τα δια της μαχαίρας παρανόμως τετελεσμένα, ότι δεν υποχωρούμε μπρος στη δύναμη και στο πλήθος, ούτε μπρος στην αυθαιρεσία και στην αλλοίωση της Ιστορίας. Να δείξουμε σε όλους, σε φίλους και σε εχθρούς, σε μεγάλους και σε μικρούς, σε δυνατούς και σε αδύνατους, πως είμαστε αποφασισμένοι για κάθε θυσία προκειμένου να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας και την ελευθερία μας, έχοντας πρώτα κατακτήσει την εσωτερική, την ψυχική μας ελευθερία.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου