Διακονία συνανθρώπων

 
Μια γερόντισσα περπατούσε σ’ έναν εξοχικό δρόμο. Ένας χωροφύλακας που έτυχε να περπατάει πίσω από αυτήν πρόσεξε πως κάθε τόσο έσκυβε και μάζευε κάτι από τον δρόμο, βάζοντάς το σε μια σακκούλα, που κρατούσε στο χέρι.
 

Παραξενεμένος ο χωροφύλακας την πλησίασε και την ρώτησε, τι μάζευε.
 
-         Τίποτε, τίποτε... του αποκρίθηκε η γερόντισσα.
 
-         Μα θέλω να δω, επέμενε ο χωροφύλακας.
 
Τότε, η γερόντισσα άνοιξε τη σακκούλα, όπου μέσα ήταν ριγμένα κομμάτια σπασμένα γυαλιά.
 
-         Σκέφθηκα τα πόδια των εγγονών μου, απάντησε η γερόντισσα, στο γεμάτο απορία βλέμμα του χωροφύλακα.
 
Πόσο ωραίο θα ήταν να σκεφτόμασταν κι εμείς, όπως η γερόντισσα της ιστορίας μας, τους τόσους συνανθρώπους μας με τους οποίους συνοδοιπορούμε στον δρόμο της ζωής.
 
Ατυχώς όμως, συμβαίνει συχνά να σκορπούμε στο διάβα μας γυαλιά και αγκάθια, που πληγώνουν και ματώνουν τα πόδια εκείνων που ακολουθούν.
 
Γιατί όμως να παρεμβάλλουμε εμπόδια στον δρόμο των αδελφών μας, και με την ασυνεπή ζωή μας να φράζουμε τον δρόμο των ανθρώπων προ τον Χριστό;
 
Πόσο καλύτερο θα ήταν να σκύβουμε ταπεινά και να μαζεύουμε το κάθε γυαλί, την κάθε αφορμή ή αιτία σκανδαλισμού, που ενδέχεται να ματώσει τα πόδια του συνανθρώπου μας!
 
Ο Απ. Παύλος διεκήρυττε πως δεν θα γευόταν εις τον αιώνα κρέας, αν αυτό γινόταν αιτία σκανδαλισμού.
 
Εμείς, τί θα κάνουμε;