Ύμνος της Αγάπης

Στο 13ο κεφάλαιο της Α΄ Επιστολής προς Κορινθίους, που συνέταξε ο Απόστολος Παύλος, βρίσκεται και ο Ύμνος της Αγάπης, ένα από τα πιο αξιόλογα κείμενα της Αγίας Γραφής.

Στο βίντεο της παρούσας ανάρτησης παρουσιάζεται η Ρουμάνα καλλιτέχνιδα Maria Coman, η οποία δραστηριοποιείται στον χώρο της εκκλησιαστικής μουσικής, να ψάλλει πολύ μελωδικά και συγκινητικά τον Ύμνο της Αγάπης. Ένας θαυμαστής ακροατής της ανέφερε χαρακτηριστικά: «Μαρία, η φωνή σου είναι σαν κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό. Κάθε τόνος της φωνής σου είναι ένα βήμα πιο κοντά στον Θεό».

Η Αίγυπτος κλείνει τη Μονή Σινά;

 
Η απόφαση για το χριστιανικό μοναστήρι, την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά, ελήφθη προχθές από αιγυπτιακό δικαστήριο. Η Αίγυπτος φαίνεται να προχωρά στην έξωση των μοναχών από αυτό.
 

Στα χέρια του αιγυπτιακού Δημοσίου περνάει το αρχαιότερο εν λειτουργία χριστιανικό μοναστήρι σε ολόκληρο τον κόσμο, η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά, καθώς και όσα ακίνητα διαθέτει στην Αίγυπτο.
 
Το παγκοσμίως γνωστό μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, οδεύει προς τη μετατροπή του σε μουσείο. Ουσιαστικά, παρά τις πρόσφατες υποσχέσεις του Αιγύπτιου Προέδρου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι προς τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητροτάκη, η Αίγυπτος δημεύει την περιουσία της Μονής και προχωρά στην έξωση των μοναχών από αυτό, ώστε τα κενά πλέον κτίρια να μετατραπούν σε τουριστικό αξιοθέατο σαν τις Πυραμίδες.
 
Η απόφαση που ελήφθη προχθές από αιγυπτιακό δικαστήριο, δίνει τέλος με τον χειρότερο δυνατό τρόπο στην πολυετή νομική επίθεση που δέχονται οι μοναχοί της Αγίας Αικατερίνης από το αιγυπτιακό κράτος, που μέσω δικαστικών πιέσεων και επιθέσεων από την εποχή που στα πράγματα ήταν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» επιχειρεί να κλείσει το αρχαιότερο μοναστήρι του κόσμου.
 
Πλέον η ιδιοκτησία της Μονής και όλων των περιουσιακών στοιχείων της περνά στο αιγυπτιακό κράτος. Οι μοναχοί καλούνται να εγκαταλείψουν συγκεκριμένα ακίνητα όπου πλέον δεν τους επιτρέπεται πρόσβαση και παραμένουν στη Μονή για την επιτέλεση των θρησκευτικών τους αναγκών για όσο τους το επιτρέπει ο ιδιοκτήτης, δηλαδή το αιγυπτιακό κράτος.
 
Προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας των μοναχών υπήρξε σημαντική υποστήριξη από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, ενώ ο πρωθυπουργός έθεσε το θέμα στο ανώτατο επίπεδο, ζητώντας σε κάθε ευκαιρία από τον πρόεδρο Σίσι να παρέμβει υπέρ των μοναχών.
 
Μάλιστα κατά την επίσημη επίσκεψη του Αιγύπτιου Προέδρου στην Αθήνα στις αρχές Μαΐου, το θέμα απασχόλησε τις δύο αντιπροσωπείες οι οποίες κατέληξαν σε συμφωνία παύσης των άδικων δικαστικών επιθέσεων στη Μονή ώστε να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της στο χρόνο, ανενόχλητη. Στις κοινές δηλώσεις που πραγματοποίησαν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Σίσι έγινε σαφής αναφορά στην ανάγκη διατήρησης του χαρακτήρα της Μονής.
 
Κι ενώ όλα έδειχναν πως η φίλη και σύμμαχος Αίγυπτος θα αποκαθιστούσε την αδικία, όπως άλλωστε δεσμεύθηκε δημόσια ο Πρόεδρος της, η χθεσινή δικαστική απόφαση φέρνει τα πάνω κάτω δημιουργώντας εύλογα ερωτηματικά για το ποιες είναι τελικά οι πραγματικές προθέσεις των αιγυπτιακών αρχών, που συνεχίζουν στα χνάρια των εξτρεμιστών «Αδελφών Μουσουλμάνων».
 
Κι ενώ αυτή τη στιγμή επικρατεί τρόμος στη Μονή για το τι θα ακολουθήσει, Αιγύπτιοι αρχαιολόγοι όπως ο Δρ. Αμπντέλ Ραχίμ Ριχάν, ειδικός αρχαιολογίας και μέλος της Επιτροπής Ιστορίας και Αρχαιοτήτων του Ανώτατου Συμβουλίου Πολιτισμού της Αιγύπτου, αφού υποστήριξε πως, τα ακίνητα που δήμευσε το αιγυπτιακό δημόσιο εμπίπτουν στους νόμους περί αρχαιοτήτων, επέμεινε πως η απόφαση αυτή είναι προς όφελος της Μονής.
«Θεωρούμε αυτήν την απόφαση ιστορική, προς όφελος της παγκόσμιας κληρονομιάς και για τους μοναχούς της Μονής της Αγίας Αικατερίνης, καθώς κατοχυρώνει το δικαίωμά τους να επωφελούνται από το μοναστήρι και τους θρησκευτικούς και αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής», δήλωσε σε τοπικό μέσο.
 
Οι μοναχοί πάντως, που δεν θεωρούν σε καμία περίπτωση πως όλο αυτό είναι προς όφελος τους και θεωρούν πως η ιστορικότητα της απόφασης έχει να κάνει με την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ετοιμάζουν ήδη παγκόσμια κινητοποίηση και ενημέρωση του συνόλου των χριστιανικών Εκκλησιών αλλά και των υπολοίπων μονοθεϊστικών θρησκειών, αφού θεωρούν πως η ενέργεια αυτή του αιγυπτιακού κράτους είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στη Μονή στους 15 αιώνες της λειτουργίας της αφού ουσιαστικά την καταργεί.
 
Η εξέλιξη αυτή έφερε την ισχυρή αντίδραση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου, όπου τόνισε ότι «δεν θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω πως σήμερα ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία βιώνουν μία ακόμη ιστορική ‘άλωση’».
 
Μέχρι στιγμής η ελληνική κυβέρνηση έχει αντιδράσει μέσω της Εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών, κας Λάνας Ζωχιού, καθώς και του Κυβερνητικού Εκπροσώπου κ. Μαρινάκη.
 
Η κα Ζωχιού, σε απάντηση ερώτησης δημοσιογράφου για τις πρόσφατες εξελίξεις αναφορικά με την Ι.Μ. Αγίας Αικατερίνης του Όρους Σινά, επεσήμανε τα εξής:
 
«Οι Κυβερνήσεις Ελλάδας και Αιγύπτου εργάστηκαν συστηματικά το τελευταίο διάστημα για μία συμφωνία, η οποία θα διασφαλίζει τον ιερό Ελληνορθόδοξο χαρακτήρα της περιοχής.
 
Είμαστε εν αναμονή της αποστολής της απόφασης του αιγυπτιακού δικαστηρίου που εξεδόθη χθες.
 
Ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών επικοινώνησε αμέσως με τον Υπουργό Εξωτερικών της Αιγύπτου και κατέστησε σαφές ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να αποκλίνουμε από την κοινή κατανόηση των δύο πλευρών, η οποία εκφράστηκε από τους ηγέτες των δύο χωρών στο πλαίσιο του πρόσφατου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας στην Αθήνα».
 
Ο κ. Μαρινάκης ανέφερε λιτά και χαρακτηριστικά:
 
«Από ελληνικής πλευράς δεν αναμένουμε οποιαδήποτε διαφοροποίηση στα συμφωνηθέντα. Η Κυβέρνηση αναμένει άμεσα την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας».
 
ΠΗΓΗ: In.gr και Ρομφαία

Εάλω η Πόλις

 
Σήμερα μνημονεύουμε και τιμούμε μία από τις πλέον θλιβερές επετείους του Ελληνισμού. Η 29η Μαΐου 1453 δεν είναι απλώς ένα ιστορικό ορόσημο - είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη και στη συνείδησή μας ως ημέρα πένθους, μα και περισυλλογής.
 

Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως σηματοδότησε το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της πνευματικής και πολιτισμικής καρδιάς του Ελληνισμού για πάνω από χίλια χρόνια. Μαζί της χάθηκε και ένα σύμβολο πίστης, παράδοσης και εθνικής ταυτότητας.
 
Και όμως, μέσα από τα ερείπια αναδύθηκε η φλόγα της συνέχειας. Ο Ελληνισμός δεν έσβησε - επέζησε, πάλεψε, αναγεννήθηκε. Η Πόλις μπορεί να έπεσε, αλλά η ψυχή του Γένους παρέμεινε ζωντανή.
 
Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη. Όχι για να μισούμε, αλλά για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε.
 
Αιωνία η μνήμη Κωνσταντίνου Βασιλέως του Παλαιολόγου, τελευταίου Αυτοκράτορος του Βυζαντίου, και των υπερασπιστών της Πόλεως.
 
Πάλι με χρόνια με καιρούς...

Ήρωες ανάμεσα στους Αγίους

 

Crete’s Unique Church That Features Greek Revolution Heroes Among Saints

 

An Orthodox Church in Crete stands unique in Greece for integrating icons of heroes from the Greek War of Independence into its iconography.
 
Among them, Kolokotronis, Karaiskakis, Papaflessas, Nikitaras, and Bouboulina are prominently displayed within the holy walls of Agios Georgios in Anogia, Mylopotamos.
 
The decision, spearheaded by the patriotic priest Father Andreas Kefalogiannis, aims to immortalize these figures as “saints” and heroes for young people. Father Andreas, known for his pastoral work in the region, collaborated closely with the Metropolis of Rethymnon to ensure the initiative’s alignment with the church’s principles.
 
“This initiative underscores the Church’s pivotal role in the struggle,” Father Andreas explained in a recent interview with the Athens Macedonian News Agency (AMNA).
 
“The 1821 Revolution was not just a fight for freedom but a spiritual battle, rooted in faith and national identity… Many are unaware of the Church’s contribution to the struggle, but the fact that the revolution of 1821 took place for the holy faith of Christ and the freedom of the homeland cannot be ignored,” he added.
 
He emphasized the deep connection between faith and revolution, citing historical records that document prayers and religious ceremonies invoking divine support during the revolution. The church’s murals, adorned with symbols like the cross and icons of saints, serve as a testament to this intertwined history.
 
“These heroes sacrificed for freedom, embodying the highest values of Orthodox Christianity,” he told AMNA.
 
Beyond his role as a priest, Father Andreas has engaged youth through sports, education, and community initiatives, fostering a sense of national pride and civic duty. He encourages young people, even those who leave Anogia for studies or work, to remain connected to their heritage.
 
“Love for our homeland strengthens our bond with tradition and culture,” he asserted. “It’s our duty to ensure that Greek history and its heroes are remembered and celebrated.”
 
According to Father Andreas Kefalogiannis, the saints of the Orthodox Church and the heroes of the Greek Revolution are not only compatible - they can coexist within the same sacred space.
 
“The Revolution of 1821 was born with the invocation of God’s help,” he explains. “The fighters sought divine support in countless ways. It began as a sacred act, often blessed within the walls of churches, and it was carried forward with proclamations made in God’s name and with songs of praise to Him.”
 
For Father Andreas, this faith was not vague or symbolic - it was firmly rooted in Orthodox Christianity.
 
“Faith in God was not abstract. It was specific, unwavering, and directed toward the Triune God - the Father, the Son, and the Holy Spirit.”
 
SOURCE: GREEK REPORTER

Ο Γιώργος Σαραντάρης, η θάλασσα και η αιωνιότητα

 
Ο σημαντικός μας ποιητής και υπαρξιστής διανοούμενος Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941) εμπνεύστηκε από τη θάλασσα και τη συνέδεσε με την αιωνιότητα του ανθρώπου, στην οποία απολύτως επίστευε. Στις ποιητικές συλλογές του και στα ποιητικά του κατάλοιπα είναι πάνω από τριάντα τα ποιήματά του με θέμα τη θάλασσα. Στην ποιητική του συλλογή «Στους φίλους μιας άλλης χαράς», που εκδόθηκε το 1940 και ήταν η τελευταία προ της θυσίας του στα βουνά της Πίνδου, γράφει το ποίημα «Σε καμαρώνω»:
 

«Σε καμαρώνω θάλασσα δική μου/ Που μοιάζεις μ’ ενός άγγελου την αίγλη
Κ’ έχεις φτερά για να μην αποθάνω/ Αν με ζεστάνει ο πόθος της ζωής σου/
Και μαζί σου τραβήξω στον ουρανό/ Μέσα στα μάτια του αγέρα ταξιδεύοντας/ Και με λουλούδια την ανάσα των πουλιών».
 
Ο Σαραντάρης είχε τόσο δεθεί με την θάλασσα, που στις «Παρενθέσεις» του, που δημοσιεύθηκαν στη «Νέα Εστία», στις 15 Φεβρουαρίου 1940, έγραψε επιγραμματικά: «Σιγά-σιγά νιώθω πως η θάλασσα είναι ένα στοιχείο του είναι μου». Και ως προς την αιωνιότητα στο πρώτο του φιλοσοφικό δοκίμιο «Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης», που εκδόθηκε το 1937, τονίζει με ακράδαντη πεποίθηση: «Τα σύνορα του ανθρώπου είναι η αιωνιότητα».
 
Ο έξοχος ερευνητής του Σαραντάρη Ζήσιμος Λορεντζάτος (1915-2004) σημειώνει στο βιβλίο του «Διόσκουροι»:
 
«Η θάλασσα του Σαραντάρη δε μοιάζει με τις άλλες θάλασσες. Έχει μέσα στις προεκτάσεις της κάτι το νωπό, το βγαλμένο τώρα από τα χέρια του δημιουργού, ή από τα θεοτικά πρότυπα της σκέψης του… Η θάλασσα του Σαραντάρη είναι η θάλασσα του δημιουργημένου κόσμου, αδιαμέριστη από ολάκερη την κτίση που “υπετάγη ουχ εκούσα” με την ελπίδα πως ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς, η θάλασσα όπως μπόρεσε να τη στήσει μπροστά μας μοναχά ο λόγος του Δημιουργού -όχι των ανθρώπων- φυσική και υπερφυσική συνάμα σε όλη την απροσμέτρητη απλότητα της πνευματικής αποκαραδοκίας (Σημ. προσδοκίας) της: “Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί ερπετά ων ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων” (Ψαλμός 103)» («Διόσκουροι», Εκδ. «Δόμος», Αθήνα, 1997, σελ. 57).
 
Η ακράδαντη πίστη του Σαραντάρη στην αιωνιότητα συνδέεται άμεσα με τον ουρανό και τη θάλασσα, που είναι δημιουργήματα του Θεού. Γράφει στην  ίδια ποιητική συλλογή του «Στους φίλους μιας άλλης χαράς» και στο ποίημα «Μιλώ»: «Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει». Και στο ποίημά του «Άλλοτε η θάλασσα» γράφει:
 
«…Από τους βράχους ως τα βουνά μας οδηγούσε ο Γαλαξίας/ Κι όταν έλειπε η θάλασσα είταν κοντά μας ο Θεός».
 
Ο Σαραντάρης παραγκωνίστηκε, οι ηδονιστές, όπως τους χαρακτήρισε ο ίδιος, τον έριξαν στη χαράδρα της λήθης. Όμως εκείνος, με τα γραπτά του, αποτελεί πάντα σημείο σταθερού προσανατολισμού για τον κάθε Έλληνα. Κατά τον Λορεντζάτο «την παρουσία του στην ελληνική λογοτεχνία πρέπει να τη θεωρούμε πάντα ως συνεισφορά ενός ανθρώπου  ο οποίος έχει φτάσει στο σημείο -μόνος ίσως στην Ελλάδα- να έχει απόλυτη επίγνωση του γεγονότος πως η τέχνη στα χρόνια μας ψεύτισε… αφού δεν υπάρχει σήμερα στη ζωή μας καθολική αλήθεια ή διδασκαλία πνευματική, ώστε να τροφοδοτηθεί με αυτήν η τέχνη και να την εκφράσει…» («Διόσκουροι», αυτ. σελ. 57).
 
Ο καθηγητής Μιχάλης Μερακλής γράφει από την πλευρά του στο βιβλίο του για τον Σαραντάρη «Γιατί τον είχαμε λησμονήσει…» (Εκδ. «Παραφερνάλια - Τυπωθήτω», Αθήνα, 2002, σελ. 11):
 
«Καθώς απαγγέλλω στίχους του Σαραντάρη νιώθω πως μου είναι αδύνατο να μην ομολογήσω πια εδώ κάποια γνώμη μου, πως στις μέρες μας γεννήθηκε ένας ποιητής, που είχε την ακριβή τύχη, αυτός μόνος, να φτάσει το Σολωμό και, σε μερικές στιγμές, να τον ξεπεράσει. Ο Σαραντάρης είναι ο μόνος που, μετά το Σολωμό, έδωσε, κατά τρόπο καλλιτεχνικά ακέραιο και στερεό, την εξαλλαγή του ανθρώπινου πόνου σε μεταφυσική δίψα. Ο Σολωμός μένει πάντα ο μάγος της μουσικής μέσα στην ποίηση, σ’ αυτό δεν τον ξεπέρασε κανείς. Ο Σαραντάρης όμως μας δίνει πολλές φορές το ποιητικό μήνυμα πιο πνευματικά, πιο βαθιά, πιο σύγχρονα…».
 
Ο εκ των ολίγων Ελλήνων λογίων πολιτικών αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος συνδεόταν με τον Σαραντάρη και όταν ρωτήθηκε από την  ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα τί θα μας προσφέρουν τα «Άπαντα» του, που τότε κυκλοφορήθηκαν από τη Βικελαία βιβλιοθήκη, εκείνος απάντησε λακωνικά και εύστοχα: «Μια ακόμη μεγαλύτερη συνείδηση του εαυτού μας και του προορισμού μας» (Ολ. Καράγιωργα «Γιώργος Σαραντάρης - Ο μελλούμενος» Εκδ. «Δίαυλος, Αθήνα, 1995, σελ. 195).
 
Ο Παν. Κανελλόπουλος, όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Σαραντάρη έγραψε: «Από τους μαθητές μας που, αν και νεώτατοι  τότε, ήταν ισότιμα και πνευματικά ελεύθερα μέλη του κύκλου, ξεχώρισε προ πάντων ο Γιώργος Σαραντάρης, που πέθανε νέος, στο 1941, εκτελώντας το στρατιωτικό του καθήκον στο Αλβανικό μέτωπο, ένα ωραίο ποιητικό πνεύμα που αντιμετώπισε προβλήματα του υπαρξισμού με μια καταπληκτικά πρωτότυπη σκέψη» («Τα Δοκίμια», Εκδ. Εταιρείας Φίλων Παν. Κανελλόπουλου, Αθήνα, 2002, Τόμος Γ΄, σελ. 137).
 
Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε για τον φίλο του (Σημ. Έτσι τον αποκαλεί ο ίδιος) Γιώργο Σαραντάρη:
 
«Δεν έχω γνωρίσει, θα ’θελα να το διακηρύξω, μορφή πνευματικού ανθρώπου αγνότερη από τη δική του. Άπραγος, αδέξιος, ανίκανος για οτιδήποτε πρακτικό, ζούσε με το τίποτε και δεν του χρειαζότανε τίποτε άλλο έξω από την ποίηση… Με όραμα την Ορθοδοξία και την «άλλη χαρά», το ασήμι αυτό που οι αγροίκοι της κριτικής μας το πήρανε για μπακίρι, προσδοκούσε τα πάντα από τους νέους, που τους αλίευε γύρω από τις πανεπιστημιακές σχολές και τους ενθουσίαζε και ονειρευότανε να τους αντιπαρατάξει στητούς και περήφανους στην Ευρώπη» (Οδ. Ελύτη «Ανοιχτά Χαρτιά», Εκδ. «Ίκαρος», Αθήνα,  Στ΄ Έκδ. 2004, σελ. 344).
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ομιλία για την καρδιά

Χθες το μεσημέρι, πραγματοπιήθηκε Πνευματική Σύναξη στον Ι.Ν. Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας. Την εκδήλωση παρακολούθησαν πολλοί Ομογενείς της περιοχής.

Ομιλητής ήταν ο Δρ. Ιωάννης Φελέκος, διακεκριμένος Ιατρός Consultant Καρδιολόγος στο Νοσοκομείο Bristol Royal Infirmary, ο οποίος παρουσίασε με ιδιαίτερη επιστημοσύνη και γλαφυρότητα το θέμα: «Υγιής καρδιά - τι πρέπει να γνωρίζω».

Πολιτισμικές διαφορές

 
Για πάνω από 3.000 χρόνια, η Ελλάδα διδάσκει τον κόσμο.
 

Από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Παρθενώνα και τις Θερμοπύλες, η μαγεία της ελληνικής ιστορίας ζει σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
 
Κάθε μεγάλο πανεπιστήμιο φιλοξενεί με υπερηφάνεια ένα πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών.
 
Από την Οξφόρδη έως το Χάρβαρντ, από το Παρίσι έως το Τόκιο - η κληρονομιά της ελληνικής σκέψης, φιλοσοφίας και ηρωισμού κυριαρχεί στα ράφια των βιβλιοθηκών και στον πυρήνα της παγκόσμιας εκπαίδευσης.
 
Τον ελληνικό πολιτισμό δεν τον θυμούνται απλά - τον τιμούν οι πάντες.
 
Και σε 3.000 χρόνια από τώρα, θα συνεχίσει να διδάσκει τον κόσμο.
 
Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου... κενό, απουσία, σκοτάδι και παρακμή.

Ελληνικές πόλεις της Νότιας Ιταλίας

 
Η Magna Graecia, που σημαίνει «Μεγάλη Ελλάδα», αναφέρεται στην περιοχή της Νότιας Ιταλίας που αποικίστηκε από Έλληνες εποίκους από τον 8ο αιώνα π.Χ.
 

Εκεί βρίσκονται πόλεις που έγιναν ισχυρά κέντρα ελληνικού πολιτισμού, εμπορίου και επιρροής, διαμορφώνοντας βαθιά την ανάπτυξη του ρωμαϊκού πολιτισμού και γενικώτερα του δυτικού πολιτισμού.

Μνήμη Μπουμπουλίνας

 

Επέτειος 200 ετών από τον θάνατο της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας

 

Ο Οικουμενικός Ελληνισμός τίμησε χθες μια σημαντική, αν και θλιβερή, επέτειο, αυτή των 200 ετών από την αποφράδα ημέρα της δολοφονίας της Μπουμπουλίνας.
 
Η ιστορία έχει καταγράψει λεπτομερειακά τα στοιχεία του πλούσιου βιογραφικού της Καπετάνισσας. Εκείνο που ενδιαφέρει όλους τους Έλληνες είναι αποκλειστικά η τεράστια προσφορά της στην Πατρίδα.
 
Ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Α΄ απένειμε στην Μπουμπουλίνα τον τίτλο της Ναυάρχου του ρωσικού στόλου. Έτσι, έγινε η πρώτη γυναίκα Ναύαρχος του ρωσικού στόλου στην ιστορία της Ρωσίας και μια από τις πρώτες ναυάρχους στην παγκόσμια ιστορία.
 
Ο φίλος και εξαίρετος Ποιητής Richard Devereux έγραψε και αφιέρωσε το παρακάτω Ποίημα στη Μπουμπουλίνα. Η σύζυγός του Υβόννη δε, τράβηξε πέρσι στις Σπέτσες τη φωτογραφία της παρούσας ανάρτησης, που απεικονίζει το άγαλμα της Καπετάνισσας.
 
Bouboulina
 
Rear Admiral Laskarina Pinotsi (1771 – 22 May 1825)
 
The young widow watched two husbands die,
inheriting from each a merchant fleet.
 
Wedded, next, to the cause of Greece,
she launched a mighty man-of-war
 
and stood on the deck, cutlass raised,
ready to cut the Ottoman short.
 
Revolution, she said, was woman’s work –
like gutting fish and stirring stew.

Ηλιοβασίλεμα στο Bristol

 
Τις τελευταίες ημέρες ο καιρός στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας είναι πάρα πολύ ωραίος, ηλιόλουστος και πραγματικά ανοιξιάτικος.
 

Ένα από τα όμορφα χαρακτηριστικά αυτής της κλιματολογικής συνθήκης είναι ότι μπορούμε να απολαύσουμε πολύ ιδιαίτερα ηλιοβασιλέματα.

 
Καθώς ο ήλιος γέρνει πάνω από την πόλη, και ειδικότερα πάνω από το πάρκο Barton Fields της περιοχής Speedwell, στο Ανατολικό Bristol, ο ουρανός ντύνεται με αποχρώσεις του χρυσού, του ροδακινί και του βαθύ πορτοκαλί.

Οι αντανακλάσεις στα ήσυχα φύλλα των δένδρων του πάρκου μοιάζουν με ψίθυρους φωτός, που λένε ιστορίες μιας πόλης γεμάτης μνήμη και κίνηση.

 
Είναι εκείνη η ώρα που όλα ησυχάζουν, κι ο κόσμος μοιάζει για λίγο πιο τρυφερός, σαν να σταματά ο χρόνος για να θαυμάσει κι αυτός την ομορφιά της στιγμής.

Κωνσταντίνος σήμερον...

 
Η παρέα νεανική και ανέμελη, αντί για την Πρίγκηπο που ήταν ο προορισμός μας, δεσποινάριον πλέον εγώ, με στενή φουστίτσα, καλσόν και τακουνάκι και όχι λουστρινάκια με μπαρετίτσα και κοντά καλτσάκια, καταλήξαμε στην Γιάλοβα της Βιθυνίας όχι και πολύ μακριά από την Νικομήδεια. Ξέρετε για που λέω. Εκεί που είναι τα θειούχα ιαματικά λουτρά, Termal. Η ιστορία λέει πως στις θερμοπηγές που υπάρχουν εκεί, οι Βυζαντινοί έχτισαν λουτρά, τις θέρμες. Φως φανάρι πως από τις θέρμες, βγήκε το <Τερμάλ>. 
 

Καλά μας τα έλεγε ο μακαριστός Κ. Καβάφης όταν έγραφε το ποιήμα του, "Οι Ποσειδονιάται". Φτάσαμε και εμείς να μιλούμε την γλώσσα μας μέσα από άλλες γλώσσες για ευκολία, -Termos, thermos, thermal και βάλε -.
 
Η Γιάλοβα,  ιδανική τοποθεσία νιόπαντρων ζευγαριών για το γαμήλιο ταξίδι, δηλαδή του μήνα του μέλιτος που από ό,τι κουβέντιαζαν οι πιό μεγάλοι -πάντα κουβεντιάζουν οι πιό μεγάλοι που τα ξέρουν όλα, ή νομίζουν πως τα ξέρουν- κρατούσε δυο-τρεις μέρες μόνο. Στρίμωγμα, ας πούμε ενός μηνός, σε δυό-τρεις μέρες, σαν να βάζει κανείς τα δυό του πόδια σε ένα παπούτσι.  E, εργαζόμενοι άνθρωποι ήταν, άντε αν η νύφη ήταν νοικοκυρά, ασχολιόταν με αυτό που λέμε, οικιακά, ίσως να ήταν ράφτρα και έραβε στο σπίτι, ή να πήγαινε και σε κανένα σπίτι που και που μεροκάματο, μπορεί να ήταν vendeuse  σε κάποιο μαγαζί, και αν ήξερε γράμματα και γαλλικά σε γραφείο, αλλά ο γαμπρός; Αυτός ήταν που θα είχε την ευθύνη, σε λίγο θα έκαναν και κουτσούβελα. Πόσες μέρες άδεια να πάρει; Αν είχε δικό του μαγαζί, μπαρμπέρικο, ραφτάδικο, μπακάλικο και ήταν το αφεντικό, άφινε στο πόστο του τα τσιράκια, τότε άλλαζε η υπόθεση. Τέλος πάντων, αυτό είναι άλλο θέμα.
 
Που λέτε, με το χα και με το χου και με το τρανζίστορ στο χέρι που έπαιζε τα αμερικάνικα -νιάτα ήταν αυτά-, δεν κατεβήκαμε στην ώρα μας από το επάνω καθιστικό -το <λουκς σαλονού>-,  του βαποριού, ο τσίματζης τράβηξε την σανίδα και την έβαλε στην άκρη, και εμείς μείναμε μέσα. Ρίξαμε το φταίξιμο στο τσάι μέσα στα γιάλινα ποτηράκια, που ήταν καυτό και περιμέναμε να κρυώσει λιγάκι για να το πιούμε, στον τσαϊτζή, στο σιμίτι που ήταν μπαγιάτικο και στον σιμιτσί, ο ένας στον άλλο,  <εσύ φταις, εγώ δεν φταίω, όχι το τσα-τσα-τσα που έπαιζε το Ράντιο της Ιστανμπουλ...>, δεν το πήραμε στα πολύ σοβαρά, νιάτα ήταν αυτά, τα χα-χα και τα χου-χου ήταν εύκολα, είχαμε και το τρανζιστοράκι, τι να γίνει.  Και όπως το πλοίο έβαλε πλώρη για το επόμενο λιμάνι, τραβήξαμε για την Γιάλοβα.  Δεν είχαμε και άλλη επιλογή.  Μπασκά τσαρέ γιοκ.
 
Ξεμπαρκάραμε λοιπόν στην Γιάλοβα που ήταν και γνωστή, όπως διηγόταν μερικοί, για έναν  Καϊμακάμη της περιοχής και ένα περιστατικό με τα παπούτσια του. Όταν ρωτούσα να μάθω για το περιστατικό, η απάντηση που έπαρνα, ήταν, <άστο αυτό τώρα>. Οπωσδήποτε, πατήσαμε στη γη που μέχρι το 1923 οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν δικοί μας και που παλαιότερα έφερε το όνομα Δρέπανο και μετά Ελενούπολη και κατά καιρούς, σύμφωνα με την Βικυπαιδεία, πήρε και άλλες ονομασίες, ανάλογα με το ποιός την διοικούσε και ποιός την κυβερνούσε. Πατρίδα της Αγίας Ελένης, κάτι που δεν γνώριζα τότε, όπως δεν γνώριζα την ύπαρξη εριπείων αρχαίας Εκκλησίας, γνωστής σήμερα ως Kara Kilise. Γνώριζα όμως από την Ιερά Ιστορία που μας δίδασκε η κυρία Ασπασία, ότι η Αγία Ελένη ήταν η μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου. Φυσικό ήταν να ξέρω όπως ξέρουμε όλοι από τα γεννοφάσκια μας, ότι ο Αγιος Κωνσταντίνος, που ήταν γιός του Κωνσταντίνου του Χλωρού,  έδωσε το όνομα του στην Πόλη, Κωνσταντινούπολη. Αχ, αυτή η Πόλη, προστατευμένη από την Παναγία,  που έγινε και δική μας, της καρδιάς και της ψυχής μας, με το Φανάρι και τον Βόσπορο της,  αγαπημένη, αξέχαστη, γλυκιά, πανέμορφη και παρ' όλες τις προσπάθειες από μερικούς για να την ασχημαίνουν με αταίριαστα στην αρχοντιά της φτιασίδια, αυτή παραμένει όμορφη. <Γκιουζελ Σταμπουλ...> τραγουδούσε η Σοφία Βέμπο.  
 
Στην συντροφιά και ο Κώστας. Εικοσιμία του Μάη σαν και σήμερα, γιόρταζε κι αυτός όπως γιορτάζουν από τα χρόνια τα εκείνα οι Κώστηδες. Και μαζί τους και οι Ελένες.  Κάποτε γιόρταζαν και οι δυό μου παππούδες,  αμφότεροι μόνιμοι κάτοικοι της αιωνίου ζωής στο Θεραπειά. 
 
Εξυπακούεται πως εκδράμοντας σε άλλη γη και σε άλλα μέρη, απουσιάσαμε από την Λειτουργία στην Εκκλησία και μαζί χάσαμε  και το Απολυτίκιο το οποίο μαζί με τον Κωνσταντίνο και την Ελένη συμπεριλάμβανε και τον Δημήτρη. Ετσι νόμιζα όταν ήμουν μικρή. Λάθος δικό μου, c' est ma faute στα Γαλλικά. Τα τροπάρια και τα απολυτίκια δεν κάνουν λάθη, αλλά έτσι το άκουγα, κοριτσάκι μια σταλιά, δεν κοίταζα συνόψεις και προσευχητάρια να βλέπω τα λόγια γραμμένα, τις κλίσεις των ονομάτων, είτε αυτά ήταν κύρια ουσιαστικά, είτε ήταν σκέτα και απλά, αρσενικά, θηλυκά και ουδέτερα που όπως θα έλεγε η γραμματική: Όνομα ουσιαστικόν, κύριον και τα διάφορα.  Μη βλέποντας τις δασείες και τις ψηλές, ούτε φυσικά τις  περισπωμένες, την -δια παντός απολεσθείσα πλέον δοτική και κατ’ επέκτασιν την υπογεγραμμένη-, μόνο άκουγα:  Κωνσταντίνος σήμερον, συν Δημήτρη και Ελένη... Με το αυτί. Εξ ακοής. Και θείο Κώτσο είχα και την αδελφή του την θεία Ελένη είχα. Είχα και τον θείο Δημητρό στην Αθήνα. Τους αγαπούσα κι ήμουν ευχαριστημένη όταν άκουγα τους ψάλτες να τραγουδούν τα ονόματα τους!  Το θυμούμαι και ακόμα γελώ.
 
Να πως γεννιούνται οι παρεξηγήσεις! 
 
Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες,  ακόμα και στους Δημητρούς που, ασφαλώς, σήμερα δεν γιορτάζουν.
 
Νίκη Beales
Των Ισαποστόλων, 2025
Μπάκινγκχαμ, Αγγλία

Βυζαντινές γλώσσες

 
Σύμφωνα με τον χάρτη της παρούσας ανάρτησης, κατά το 580 μ.Χ., όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Τιβέριος Β΄ Κωνσταντίνος, που βασίλεψε στα χρόνια 574 - 582, ομιλούνταν στην αυτοκρατορία αρκετές γλώσσες.
 

Φαίνεται βέβαια πως κυρίαρχη ήταν η ελληνική, αλλά επειδή στην αυτοκρατορία εντάσσονταν και άλλες εθνότητες, ήταν και άλλες γλώσσες που χρησιμοποιούνταν κατά περιοχές.

Επέτειος λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

 
Στην Αγγλία τιμάται κάθε χρόνο, με πολλές τελετές και ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια, η επέτειος λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ονομαζόμενη VE Day (Victory in Europe Day).
 

Η επετειακή ημέρα, αυτή καθ’ αυτή, είναι η 8^η Μαΐου. Φέτος ειδικά τιμώνται τα 80 χρόνια από την 8^η Μαΐου 1945, οπότε οι Συμμαχικές Δυνάμεις δέχθηκαν την παράδοση της Γερμανίας και συνθηκολόγησαν, με σκοπό την επικράτηση της ειρήνης.
 

Στην περιοχή Kingswood του Ανατολικού Bristol, έξω από το εμπορικό κέντρο Kingschase, βρήκαμε και φωτογραφήσαμε δύο διακοσμητικά πλεκτά καλύμματα, αντίστοιχων ταχυδρομικών κουτιών, που δημιουργήθηκαν για να τιμηθεί η Ημέρα της Νίκης.
 

Το τοπικό Δημαρχείο του Kingswood, συνεργάστηκε με το κατάστημα πλεκτικής της περιοχής Yarn and Yardage, με σκοπό τη δημιουργία αυτών των όμορφων καλλιτεχνικών καλυμμάτων.

Ομιλία για την καρδιά

 
Σε μια εβδομάδα από σήμερα, συγκεκριμένα την ερχόμενη Κυριακή το μεσημέρι, θα πραγματοποιηθεί στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol Πνευματική Σύναξη, με ομιλία που θα έχει θέμα την καρδιά.
 

Ομιλητής θα είναι ο διακεκριμένος Έλληνας Ιατρός Δρ. Ιωάννης Φελέκος. Ο ίδιος αναφέρει για το έργο του:
 
Following the completion of my training in coronary intervention at the Liverpool Heart and Chest Hospital, I have been working as a Consultant Interventional Cardiologist at Bristol Heart Institute since April 2020. My expertise is focused in the field of Interventional Cardiology.
 
I perform coronary angioplasty, including complex interventions (left main, bifurcations) and I am also specialist in intra-coronary imaging (Optical Connective Tomography - OCT and Intra-vascular Ultrasound - IVUS). Moreover, I perform coronary physiology studies, including comprehensive assessment of the coronary micro circulation.
 
I have developed a specialist interest in the management of patients with refractory angina and recently I have introduced the coronary sinus reducer device at the Bristol Heart Institute.
 
In addition to interventional cardiology, I have a broad experience in general cardiology, managing the full spectrum of cardiovascular disease.

Τριπλή κατοχή Ελλάδας

 
Στο χρονικό και ιστορικό περιβάλλον του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Πατρίδα μας βίωσε μια τριπλή κατοχή, με τραγικές φυσικά συνέπειες, για ανθρώπους και θεσμούς. Ευτυχώς βέβαια η εν λόγω κατοχή ήταν σύντομη χρονικά.
 

Ο χάρτης της παρούσας ανάρτησης δείχνει χαρακτηριστικά την τριπλή αυτή κατοχή (από Ιταλούς, Γερμανούς και Βούλγαρους) και με ιστορική ακρίβεια αναφέρει τόπους και ονόματα.

Αστερομάτα

Χθες βράδυ πραγματοποιήθηκε ο δεύτερος ημιτελικός του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Η Κλαυδία Παπαδοπούλου, που εκπροσώπησε την Ελλάδα μας, με το τραγούδι «Αστερομάτα», κατάφερε να προκριθεί στον Τελικό του Διαγωνισμού, που θα πραγματοποιηθεί αύριο Σάββατο, στη Βασιλεία της Ελβετίας.

Η Κλαυδία, που έχει ποντιακή καταγωγή, επέλεξε να μεταφέρει μέσα από το τραγούδι της ένα επίκαιρο και συγκινητικό μήνυμα: την προσφυγιά και τον ξεριζωμό, όχι μόνο των προγόνων της, αλλά και τόσων ανθρώπων που αναγκάζονται σήμερα να εγκαταλείψουν τη γη τους εξαιτίας των πολέμων και των συγκρούσεων. Ο σύγχρονος ήχος του «Αστερομάτα» συνδυάζεται αρμονικά με ethnic στοιχεία, ενώ οι ελληνικοί στίχοι ενισχύουν τον συναισθηματικό αντίκτυπο του τραγουδιού.
 
Η νεαρή ερμηνεύτρια αποκάλυψε σε πρόσφατη συνέντευξή της την αληθινή ιστορία που κρύβεται πίσω από το τραγούδι. Η οικογένειά της, λόγω της ποντιακής καταγωγής της, βίωσε από πρώτο χέρι την προσφυγιά, αναγκαζόμενη κάποτε να εγκατασταθεί στη Σοβιετική Ένωση, προτού αποφασίσει να μεταβεί στην Ελλάδα το 1991. Επηρεασμένη από τα βιώματα των προγόνων της, η Κλαυδία επιχειρεί να δώσει φωνή σε όσους αναγκάζονται -τότε και τώρα- να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο.
 
Όπως έχει αποκαλύψει η ίδια, ο τίτλος «Αστερομάτα» αναφέρεται σε μια όμορφη γυναίκα που τα μάτια της λάμπουν σαν αστέρια, συμβολίζοντας ελπίδα και φως μέσα στην ζοφερή πραγματικότητα του ξεριζωμού. Με αυτόν τον τρόπο, η Κλαυδία αποτίει φόρο τιμής στην ιστορία της οικογένειάς της, ενώ παράλληλα στέλνει ένα οικουμενικό μήνυμα για όλους εκείνους που αναζητούν την ελευθερία και την ασφάλεια μακριά από την εμπόλεμη ζώνη της πατρίδας τους.
 
ΠΗΓΗ: Η Καθημερινή Κύπρου

Τραγούδια για το bulling

 
Η αγαπημένη μου ανηψιά Αλτάνα, μαθήτρια Γυμνασίου στην Αθήνα, μου έστειλε τα παρακάτω δύο στιχουργήματά της, με τα εξής σχόλια:
 

Σου έχω στείλει 2 ποιήματα για το bulling, που έγραψα στο πλαίσιο ενός μαθήματος που κάνουμε με την κοινωνική λειτουργό του σχολείου μας. Συγκεκριμένα, μας ζήτησε να γράψουμε τραγούδια-ποιήματα ώστε να τα τραγουδήσουν τα παιδιά της σχολικής διαμεσολάβησης του σχολείου. Ελπίζω να σου αρέσουν!
 
 
Η εξομολόγηση ενός μαθητή
 
Με βαράνε, με χτυπάνε, με βρίζουνε
και συνεχίζουνε
να με κακομεταχειρίζονται.
 
Μη φοβηθείς να μ’ υπερασπιστείς.
Κι όταν με χρειαστείς, θα μ’ εκεί
Μέχρι το τέλος της ζωής.
 
Φυτό με λένε, και σπαστικό
Προβληματικό κ’ υστερικό.
Δεν αντέχω, δε μπορώ, το μαρτύριο αυτό.
 
Μη φοβηθείς να μ’ υπερασπιστείς ,
Κι όταν με χρειαστείς, θα μ’ εκεί
μέχρι το τέλος της ζωής.
 
Πονάω, κλαίω. Μα ευτυχώς δεν μ’ έχουν καταλάβει.
Δεν θέλω να μιλήσω, φοβάμαι,
Γιατί έτσι και το πάρουν χαμπάρι...
 
Μη φοβηθείς να μ’ υπερασπιστείς,
Κι όταν με χρειαστείς , θα μ’ εκεί
μέχρι το τέλος της ζωής.
 
 
Μίλα
 
Γιατί δε μιλάς?
Να μιλήσω? Ούτε καν!
Δεν υπάρχει περίπτωση.
Θα υπάρξει μεγάλη επίπτωση.
Πονάω, μα θα κάνω υπομονή
έως ότου χρειαστεί.
 
Μίλα, δε γίνετε άλλο,
μου λέει το μυαλό.
Δε νομίζω να συγκρατηθώ,
αυτό είναι το σωστό!
 
Μα σε ποιον θα το πω,
Όλο αυτό που τραβώ?
Νιώθω δεν υπάρχει κάποιος
τόσο έμπιστος εδώ.
 
Θα πάω στη ψυχολόγο
Που ’χει φέρει το σχολείο.
Ίσως τούτη να βρει λύση
Σ’ όλο αυτό το μαρτύριο.
 
Της μίλησα για όλα,
δε σταμάτησα λεπτό.
Θαρρώ σύντομα θα υπάρξει
μια δικαίωση γι’ αυτό!
 
 
Αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια στην Αλτάνα για τα Ποιήματά της αυτά, για την κοινωνική της ευαισθησία και τη θετική της σκέψη.

Ελληνικά εδάφη

 
Στην παρούσα ανάρτηση βλέπουμε χάρτη όλων των εδαφών που ελέχθησαν και διοικήθηκαν κατά καιρούς από Έλληνες και από τα κράτη που αυτοί δημιούργησαν.
 

Αυτά τα εδάφη εκτείνονται χρονικά από τη Μακεδονική Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου έως την κυριαρχία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκατορίας ή Βυζαντίου.
 
Μια κληρονομιά που απλώνει τις φτερούγες της σε τρεις ηπείρους.

Ode to Poseidon

 

A Poem by David Punter, Professor Emeritus of Poetry

 

Ι’ve met David Punter a while ago, at the Lansdown Poetic Club in Bristol. I immediately realised that he is an highly academic person, whose Poetry is of a very advanced level. Then I realised that he is Professor Emeritus of Poetry at the University of Bristol and his research interests range from eighteenth-century to contemporary literature, and he has written most extensively about the romantic and the Gothic. Apart from having served at various Universities, he is a renowned writer and a Poet, having published extensively on his academic fields, as well as five volumes of Poetry.
 
At a recent cultural event in Bristol, where our friend Richard Devereux had presented his latest Poetic collection “Echoes from the Cave”, David had read his Poem “Ode to Poseidon”, as that event in a way celebrated the Greek life, the Greek spirit, the Greek history and civilisation.
 
As I’ve heard it, I felt a calling to study this Poem more and possibly to translate it into Greek. I mentioned my wish to David and he agreed to allow this to happen.
 
Because of my heavy work-load and my very busy programme, it took me ages to find the appropriate time and space to work on this Poem. I eventually did and I was very pleased that I had completed the task. Then I shared the translation with our friend Richard, who had studied carefully both the original Poem and the translation. After we both agreed on certain adjustments, we now have the final version of the translation and we are quite satisfied with it.
 
Here is the original Poem:
 
Ode to Poseidon
 
O Poseidon, son of Rhea and Cronos,
called by the Latin poets Saturnius.
 
Brother of Zeus and Hades,
called by lot to rule over the vast seas.
 
Like your brothers and sisters, swallowed
by your father Cronos, but life again followed.
 
Equal in dignity to Zeus, no lower,
though always lesser in power.
 
Resentful of Zeus’ attempts to intimidate,
incurrer of your mighty brother’s hate.
 
Conspirator with Hera and Athena, his sisters and betters
to put the supreme god in fetters.
 
Your palace is in the depths of the sea and there of old
you keep your horses with brazen hooves and manes of gold
 
When you ride in your chariot over the waves they dance
and become smooth to your advance.
 
The monsters of the deep play around your coach
and the great whales bow at your approach.
 
For Laomedon you built the walls of Troy
but he betrayed you, treated you as a toy.
 
So you sent a sea monster to devour his daughter
but it was killed in Heracles’ general slaughter.
 
Ulysses rendered your son Polyphemus blind
rendering your undying hatred unbound.
 
You created the horse; or, perhaps, when idle,
you taught the art of managing horses by the bridle.
 
You had many, many children - Triton, Rhode and Benthesicyme
are among those we remember and celebrate to this day.
 
Your sacrifices are bulls both black and white;
but also the wild boars and rams of fate.
 
Your trident you use to shatter rocks with a curse,
to subdue storms or to shake the earth.
 
Yours then, O Poseidon, is the great power
of the natural world to challenge and shatter
all our assumptions of stable matter;
in your hands and at the point of a feather
are earthquake, tsunami, cataclysmic weather;
you are the god to be propitiated for ever,
not to be polluted, so that the avenger
may not rise up green and terrible in his anger
and bury our puny human concerns in terror
beneath the roaring oceans where your power
and your palaces have obtained for time and time over
immemorial and will continue long after
our race is run, an end has come to our grandeur.
 

And the translation into Greek:
 
Ωδή στον Ποσειδώνα
 
Ω Ποσειδών, γιε της Ρέας και του Κρόνου,
Saturnius σε λένε οι Λατίνοι ποιητές.
 
Του Δία αδελφέ και του Άδη,
τις απέραντες θάλασσες να κυβερνήσεις εκληρώθης.
 
Όπως τα αδέρφια και τις αδερφές σου, σε κατάπιε
ο πατέρας σου ο Κρόνος, αλλά η ζωή πήρε το δρόμο της ξανά.
 
Ισότιμος σε αξιοπρέπεια με τον Δία, όχι κατώτερος,
αν και πάντα μικρότερος σε δύναμη.
 
Αγανακτισμένος από τις εκφοβιστικές ενέργειες του Δία,
το μίσος του πανίσχυρου αδελφού σου υφιστάμενος.
 
Συνωμότης με την Ήρα και την Αθηνά, τις αδερφές και τις ανώτερές του,
δέσμιο να εκλωβίσει τον υπέρτατο θεό.
 
Στα βάθη της θάλασσας βρίσκεται το παλάτι σου κι εκεί παλαιόθεν
κρατάς τα άλογά σου με χάλκινες οπλές και χαίτη χρυσαφένια.
 
Όταν καβαλάς στο άρμα σου πάνω από τα κύματα αυτά χορεύουν
και ομαλοποιούνται καθώς προελαύνεις.
 
Του βυθού τα τέρατα παιχνιδίζουν γύρω από την άμαξά σου
και οι μεγάλες φάλαινες υποκλίνονται καθώς πλησιάζεις.
 
Για τον Λαομέδοντα έχτισες της Τροίας τα τείχη
μα εκείνος σε πρόδωσε, σαν παιχνίδι σε μεταχειρίστηκε.
 
Έτσι έστειλες ένα θαλάσσιο τέρας την κόρη του να καταβροχθίσει
αλλά σκοτώθηκε στου Ηρακλή τη γενική σφαγή.
 
Ο Οδυσσέας τύφλωσε τον γιο σου τον Πολύφημο
το αθάνατο μίσος σου καθιστώντας αδέσμευτο.
 
Εσύ το άτι εφηύρες· ή, ίσως, όταν βρισκόσουν σε πλήξη,
δίδαξες την τέχνη της διαχείρισης των αλόγων με το χαλινάρι.
 
Είχες πολλά, πολλά παιδιά - ο Τρίτων, η Ρόδη και η Βενθεσικύμη
είναι από αυτά που θυμόμαστε και μέχρι σήμερα εξυμνούμε.
 
Οι θυσίες σου είναι ταύροι, μαύροι κι άσπροι.
Ακόμα δε αγριόχοιροι και κριάρια της μοίρας.
 
Την τρίαινά σου χρησιμοποιείς για να συντρίψεις βράχους με μια κατάρα,
να υποτάξεις καταιγίδες ή να ταρακουνήσεις τη γη.
 
Δική σου λοιπόν, ω Ποσειδώνα, η μεγάλη δύναμη
του φυσικού κόσμου αμφισβήτηση και συντριβή
όλων των υποθέσεων μας για ύλη σταθερή.
Στα χέρια σου και στην άκρη του φτερού
είναι σεισμός, τσουνάμι, κατακλυσμικός καιρός.
Είσαι ο θεός που πρέπει πάντα να εξευμενίζεσαι,
να μη μιανθείς, ώστε ο εκδικητής
να μην ξεσηκωθεί πράσινος και τρομερός από θυμό
και θάψει με τρόμο τις αδύναμες ανθρώπινες ανησυχίες μας
κάτω από τους ωκεανούς που βρυχώνται όπου η δύναμή σου
και τα παλάτια σου έχουν αποκτηθεί με το πέρασμα
αμνημόνευτων χρόνων και θα συνεχιστούν για πολύ ακόμα
ο αγώνας μας έχει ολοκληρωθεί, το μεγαλείο μας έχει τελειώσει.
 
This captivating Poem will definitely have a new independent life in Greek, which according to Cicero it is “the language of the gods”, while according to Johann Wolfgang von Goethe is like “a bright star in the night”.
 
I am happy to have worked on this project and to present into the Greek speaking world such an eloquent and inspiring Poet and his Poem, which compliments the Hellenic Poetic spirit.
 
Note: The statue of Poseidon on this post is found at the centre of Bristol. Recognisable holding a trident in his right hand, while holding the tail of a big fish struggling to free itself in the left hand.