Ode to Poseidon

 

A Poem by David Punter, Professor Emeritus of Poetry

 

Ι’ve met David Punter a while ago, at the Lansdown Poetic Club in Bristol. I immediately realised that he is an highly academic person, whose Poetry is of a very advanced level. Then I realised that he is Professor Emeritus of Poetry at the University of Bristol and his research interests range from eighteenth-century to contemporary literature, and he has written most extensively about the romantic and the Gothic. Apart from having served at various Universities, he is a renowned writer and a Poet, having published extensively on his academic fields, as well as five volumes of Poetry.
 
At a recent cultural event in Bristol, where our friend Richard Devereux had presented his latest Poetic collection “Echoes from the Cave”, David had read his Poem “Ode to Poseidon”, as that event in a way celebrated the Greek life, the Greek spirit, the Greek history and civilisation.
 
As I’ve heard it, I felt a calling to study this Poem more and possibly to translate it into Greek. I mentioned my wish to David and he agreed to allow this to happen.
 
Because of my heavy work-load and my very busy programme, it took me ages to find the appropriate time and space to work on this Poem. I eventually did and I was very pleased that I had completed the task. Then I shared the translation with our friend Richard, who had studied carefully both the original Poem and the translation. After we both agreed on certain adjustments, we now have the final version of the translation and we are quite satisfied with it.
 
Here is the original Poem:
 
Ode to Poseidon
 
O Poseidon, son of Rhea and Cronos,
called by the Latin poets Saturnius.
 
Brother of Zeus and Hades,
called by lot to rule over the vast seas.
 
Like your brothers and sisters, swallowed
by your father Cronos, but life again followed.
 
Equal in dignity to Zeus, no lower,
though always lesser in power.
 
Resentful of Zeus’ attempts to intimidate,
incurrer of your mighty brother’s hate.
 
Conspirator with Hera and Athena, his sisters and betters
to put the supreme god in fetters.
 
Your palace is in the depths of the sea and there of old
you keep your horses with brazen hooves and manes of gold
 
When you ride in your chariot over the waves they dance
and become smooth to your advance.
 
The monsters of the deep play around your coach
and the great whales bow at your approach.
 
For Laomedon you built the walls of Troy
but he betrayed you, treated you as a toy.
 
So you sent a sea monster to devour his daughter
but it was killed in Heracles’ general slaughter.
 
Ulysses rendered your son Polyphemus blind
rendering your undying hatred unbound.
 
You created the horse; or, perhaps, when idle,
you taught the art of managing horses by the bridle.
 
You had many, many children - Triton, Rhode and Benthesicyme
are among those we remember and celebrate to this day.
 
Your sacrifices are bulls both black and white;
but also the wild boars and rams of fate.
 
Your trident you use to shatter rocks with a curse,
to subdue storms or to shake the earth.
 
Yours then, O Poseidon, is the great power
of the natural world to challenge and shatter
all our assumptions of stable matter;
in your hands and at the point of a feather
are earthquake, tsunami, cataclysmic weather;
you are the god to be propitiated for ever,
not to be polluted, so that the avenger
may not rise up green and terrible in his anger
and bury our puny human concerns in terror
beneath the roaring oceans where your power
and your palaces have obtained for time and time over
immemorial and will continue long after
our race is run, an end has come to our grandeur.
 

And the translation into Greek:
 
Ωδή στον Ποσειδώνα
 
Ω Ποσειδών, γιε της Ρέας και του Κρόνου,
Saturnius σε λένε οι Λατίνοι ποιητές.
 
Του Δία αδελφέ και του Άδη,
τις απέραντες θάλασσες να κυβερνήσεις εκληρώθης.
 
Όπως τα αδέρφια και τις αδερφές σου, σε κατάπιε
ο πατέρας σου ο Κρόνος, αλλά η ζωή πήρε το δρόμο της ξανά.
 
Ισότιμος σε αξιοπρέπεια με τον Δία, όχι κατώτερος,
αν και πάντα μικρότερος σε δύναμη.
 
Αγανακτισμένος από τις εκφοβιστικές ενέργειες του Δία,
το μίσος του πανίσχυρου αδελφού σου υφιστάμενος.
 
Συνωμότης με την Ήρα και την Αθηνά, τις αδερφές και τις ανώτερές του,
δέσμιο να εκλωβίσει τον υπέρτατο θεό.
 
Στα βάθη της θάλασσας βρίσκεται το παλάτι σου κι εκεί παλαιόθεν
κρατάς τα άλογά σου με χάλκινες οπλές και χαίτη χρυσαφένια.
 
Όταν καβαλάς στο άρμα σου πάνω από τα κύματα αυτά χορεύουν
και ομαλοποιούνται καθώς προελαύνεις.
 
Του βυθού τα τέρατα παιχνιδίζουν γύρω από την άμαξά σου
και οι μεγάλες φάλαινες υποκλίνονται καθώς πλησιάζεις.
 
Για τον Λαομέδοντα έχτισες της Τροίας τα τείχη
μα εκείνος σε πρόδωσε, σαν παιχνίδι σε μεταχειρίστηκε.
 
Έτσι έστειλες ένα θαλάσσιο τέρας την κόρη του να καταβροχθίσει
αλλά σκοτώθηκε στου Ηρακλή τη γενική σφαγή.
 
Ο Οδυσσέας τύφλωσε τον γιο σου τον Πολύφημο
το αθάνατο μίσος σου καθιστώντας αδέσμευτο.
 
Εσύ το άτι εφηύρες· ή, ίσως, όταν βρισκόσουν σε πλήξη,
δίδαξες την τέχνη της διαχείρισης των αλόγων με το χαλινάρι.
 
Είχες πολλά, πολλά παιδιά - ο Τρίτων, η Ρόδη και η Βενθεσικύμη
είναι από αυτά που θυμόμαστε και μέχρι σήμερα εξυμνούμε.
 
Οι θυσίες σου είναι ταύροι, μαύροι κι άσπροι.
Ακόμα δε αγριόχοιροι και κριάρια της μοίρας.
 
Την τρίαινά σου χρησιμοποιείς για να συντρίψεις βράχους με μια κατάρα,
να υποτάξεις καταιγίδες ή να ταρακουνήσεις τη γη.
 
Δική σου λοιπόν, ω Ποσειδώνα, η μεγάλη δύναμη
του φυσικού κόσμου αμφισβήτηση και συντριβή
όλων των υποθέσεων μας για ύλη σταθερή.
Στα χέρια σου και στην άκρη του φτερού
είναι σεισμός, τσουνάμι, κατακλυσμικός καιρός.
Είσαι ο θεός που πρέπει πάντα να εξευμενίζεσαι,
να μη μιανθείς, ώστε ο εκδικητής
να μην ξεσηκωθεί πράσινος και τρομερός από θυμό
και θάψει με τρόμο τις αδύναμες ανθρώπινες ανησυχίες μας
κάτω από τους ωκεανούς που βρυχώνται όπου η δύναμή σου
και τα παλάτια σου έχουν αποκτηθεί με το πέρασμα
αμνημόνευτων χρόνων και θα συνεχιστούν για πολύ ακόμα
ο αγώνας μας έχει ολοκληρωθεί, το μεγαλείο μας έχει τελειώσει.
 
This captivating Poem will definitely have a new independent life in Greek, which according to Cicero it is “the language of the gods”, while according to Johann Wolfgang von Goethe is like “a bright star in the night”.
 
I am happy to have worked on this project and to present into the Greek speaking world such an eloquent and inspiring Poet and his Poem, which compliments the Hellenic Poetic spirit.
 
Note: The statue of Poseidon on this post is found at the centre of Bristol. Recognisable holding a trident in his right hand, while holding the tail of a big fish struggling to free itself in the left hand.