Ο Γιανναράς για τον "Τσάμικο"

Το σύντομο σχόλιο του Χρήστου Γιανναρά προέρχεται από μια παλαιά συζήτησή του με τον Στέλιο Ράμφο, με θέμα την παιδεία και τα σχολικά βιβλία, σε εκπομπή της Λιάνας Κανέλη.

Το τραγούδι των Νίκου Γκάτσου και Μάνου Χατζηδάκι τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς. Οι τρεις πίνακες είναι του ζωγράφου Θεόφιλου.

Ένα βράδυ

 
Ένα βράδυ, μιά νύχτα και την άλλη μέρα, πολλά χρόνια πριν και με το «εμείς τι φταίξαμε» να παραμένει δίχως απάντηση.
 

«Να φύγουμε Τάκη» η μιά, «να φύγουμε Στέλιο, το παιδί...» η άλλη. Σαν αυτές τις δυο γυναίκες, άλλες πολλές τρομοκρατημένες μανάδες, σύζυγοι, αδελφές που βρέθηκαν στον όλεθρο που σκόρπιζαν μπροστά στα μάτια τους οι ορδές μανιασμένου πλήθους, ζούσαν έναν ανεξήγητο εφιάλτη. Πάει το μαγαζί, πάει το σπίτι, πάνε τα τζάμια, πάει η Εκκλησία, πάει η Μητρόπολη, κάηκε. «Μα γιατί; Τι κάναμε Τάκη μου; Γιατί βρε Στέλιο; Γιατί μπαμπά;»
 
Τι να έλεγε ο μπαμπάς, οΤάκης, τι να απαντούσε ο Στέλιος; Τι να έλεγε ο κυρ Αλέκος, τι απάντηση θα είχαν οι άλλοι τόσοι, Σταύροι, Κώτσηδες, Μιχάληδες και βάλε, της Πολίτικης Ρωμιοσύνης;
 
Κληρικοί ξυλοκοπημένοι, ο παπάς ενός χωριού τραυματισμένος, ενός άλλου χωριού το ίδιο και μιάς άλλης Εκκλησίας ξυλοδαρμένος. Ένας Δεσπότης στο νοσοκομείο που τελικά δεν άντεξε. Σπασμένοι οι τάφοι στο Μπαλουκλί, και όχι μόνο... Τι να πούμε και τι να πρωτοπούμε, τι να θυμηθούμε και τι να μην ξεχάσουμε.
 
Γιατί;
 
Πολλά τα χρόνια που πέρασαν, αλλά για μας τους Πολίτες, «Τα Σεπτεμβριανά», ή απλά «Τα Γεγονότα», που είναι λέξεις οι οποίες χρειάζονται επίθετα, αποτελούν κομμάτι της ύπαρξης μας.  Από τότε, η τρομερή ημερομηνία, 6/7 Σεπτεμβρίου 1955 μένει στην δική μας ιστορία σαν καταδίκη. Μας καταδίκασαν. Φοβηθήκαμε. Τρομάξαμε. Ταραχτήκαμε. Ζήσαμε την αρχή του τέλους.
 
Ο τύπος, ξένος, δικός, του εξωτερικού και του εσωτερικού για χρόνια τώρα ασχολείται με το θέμα. Φωτογραφίες και άρθρα παρουσιάζονται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, για να ενημερώνεται ο ντουνιάς, για τα πάθη της Ρωμιοσύνης της εποχής εκείνης και να τα θυμίζει στους επιζώντες (μήπως χρειάζονται υπενθύμιση;).
 
Νίκη Beales
Buckingham, Aγγλία
6 Σεπτεμβρίου 2024

Η φύση στον τοίχο

 
Μια γιγάντια τοιχογραφία που γιορτάζει τις χαρές του να βγεις έξω στην υπέροχη ύπαιθρο έχει ζωγραφιστεί στο χέρι, στην πλευρά ενός σπιτιού στο Bristol.
 

Ο Dave Bain και ο David J McMillan χρειάστηκαν πέντε ημέρες για να δημιουργήσουν το δημόσιο έργο τέχνης μήκους 9,1 μέτρων στην 373 Church Road.
 
Η φύση βρίσκεται στο επίκεντρο του σχεδιασμού και το δίδυμο εμπνεύστηκε από την καθημερινή ζωή του κοντινού πάρκου St. George.
 
Η τοιχογραφία έγινε από τους ιδιοκτήτες του σπιτιού και απεικονίζει σκύλους να περπατούν, να κάνουν σκέιτμπορντ ακόμα και τις πολύ αγαπημένες πάπιες του πάρκου.
 
Το πολύχρωμο σχέδιο καλύπτει όλη την πλευρά του σπιτιού και για την ολοκλήρωσή του χρησιμοποιήθηκαν 11 λίτρα μπογιάς.
 
Οι καλλιτέχνες υποστηρίχθηκαν από μια υποτροφία από το a-n: The Artists Information Company and Arts Council England, και συμβουλεύτηκαν κοινοτικές ομάδες που συνδέονται με το πάρκο πριν ξεκινήσουν το έργο.

Κοινός εορτασμός του Πάσχα

 

Η ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου

 

“Συνῆλθε, τῇ προσκλήσει καί ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, εἰς τήν Ι´ αὐτῆς Σύναξιν, ἡ σεβασμία Ἱεραρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τῇ συμμετοχῇ καί τῶν Ἀρχιερέων τῶν ὑπό τήν κανονικήν αὐτοῦ προστασίαν Αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν Φιλλανδίας καί Ἐσθονίας, ἐν τῇ Πόλει τοῦ Κωνσταντίνου, ἀπό 1ης μέχρι καί τῆς 3ης Σεπτεμβρίου 2024...
 
Εἰς τήν καταληκτήριον ὁμιλίαν του, ὁ Παναγιώτατος ὑπενθύμισεν εἰς τήν σεπτήν Ἱεραρχίαν ὅτι ἐντός τοῦ ἀρξαμένου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, κατά τά τέλη Μαΐου 2025, θά πραγματοποιηθῇ εἰς τήν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας ὁ ἐπίσημος ἑορτασμός τῆς συμπληρώσεως 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς ἐκεῖσε συγκλήσεως τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῇ αὐτοπροσώπῳ συμμετοχῇ τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Ἐπικαίρως, ἡ παροῦσα Σύναξις τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου ἀφιερώθη εἰς τήν ἱστορικήν αὐτήν ἐπέτειον, γεγονός τό ὁποῖον ἐξεφράσθη διά τῆς ἐπιλογῆς ὡς κεντρικοῦ συνθήματος τῆς ἐφετεινῆς Συνάξεως τοῦ ὑμνολογικοῦ στίχου ἐκ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ συνελθόντων τό πρῶτον, οἱ ὁποῖοι, μεταξύ ἄλλων, ἠσχολήθησαν καί μέ τό ζήτημα τῆς ρυθμίσεως τῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα: «τοῖς θείοις αὐτῶν δόγμασιν ἑπόμενοι, βεβαίως πιστεύοντες λατρεύομεν, … ἐν μιᾷ Θεότητι, Τριάδα ὁμοούσιον».
 
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐκφράζεται ὁμοθυμαδόν ἡ εὐχή ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα κατά τό ἑπόμενον ἔτος ὑπό τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, νά μή ἀποτελέσῃ μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἀλλά τήν ἀπαρχήν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διά τόν ἑορτασμόν του κατ᾽ ἔτος, συμφώνως πρός τό Πασχάλιον τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”.

Ο θεόπτης Μωϋσής

 

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.

Τῇ Δʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Ὁ ἅγιος Προφήτης Μωϋσῆς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
 

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Προφήτου. Ἦχος βʹ.

Τοῦ Προφήτου σου Μωϋσέως τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, διʼ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Μνήμη Οσίου Ανθίμου

 
Ο αγαπητός Αδελφός και συλλειτουργός Αρχιμ. Βησσαρίων Κοκλιώτης, Ιερ. Προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού Τιμίου Σταυρού και Αρχαγγέλου Μιχαήλ, στην περιοχή Golders Green του ΒΔ Λονδίνου, βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε προσκύνημα στο νησί της Αστυπάλαιας.
 

Εκεί έχει την ωραία πνευματική ευκαιρία να προσκυνά τον αύριο (4^η Σεπτεμβρίου) εορταζόμενο Όσιο Άνθιμο (1727-1782), κεφαλλονίτικης καταγωγής, που ανέπτυξε κατηχητική δράση στο Αιγαίο και αναγνωρίζεται ως Προστάτης της Αστυπάλαιας.
 

Απολυτίκιο

Της Πάλλης το βλάστημα, Κεφαλληνίας πυρσόν, τον θείον δομήτορα της των Λεπέδων Μονής, φαιδρώς ευφημήσωμεν, Άνθιμον τον ασκήσει τον εχθρόν καθελόντα, χάριν δε ιαμάτων εκ Κυρίου λαβόντα, πρεσβεύοντα εκτενώς ημάς διασώζεσθαι.

Η αξία της σιωπής

 
Ένας φλύαρος κουρέας ρώτησε τον Αρχέλαο, βασιλιά της Μακεδονίας, που πήγε να κουρευτεί:
 

-         Πώς θέλετε να σας κουρέψω;
 
-         Σιωπηλός! Απάντησε ο Αρχέλαος.
 
Οι σπουδαιότεροι από τους ανθρώπους είναι πολύ λιγομίλητοι. Οι φλύαροι, αν κουράζονταν όσο κουράζουν τους άλλους, δεν θα μακρυγορούσαν τόσο.
 
(Απολλώνιος ο Τυανεύς)
 
Τα μικρά ρυάκια φλυαρούν με θόρυβο, γιατί δεν έχουν βάθος. Οι μεγάλοι όμως ποταμοί κυλάνε σιωπηλά.
 
(Στοβαίος)