Κατηχητικό στο Bristol

 
Tην Κυριακή 15^η Οκτωβρίου 2023 ξεκινάει στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol το Κατηχητικό. Φέτος θα διδάξουν η Δήμητρα Σαρρίδου και η Βασιλική Μαντζαροπούλου.
 

Απευθυνόμενοι στους γονείς και κηδεμόνες θα θέλαμε να τους μεταφέρουμε τις εξής σκέψεις:
 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, όπως κάθε ευσυνείδητος γονιός, κάνετε ό,τι περνά από το χέρι σας για να γίνουν τα παιδιά σας, η ελπίδα όλων μας, ευγενικά, μορφωμένα, πολιτισμένα.
 
Σε μια εποχή που κίνδυνοι κάθε λογής απειλούν τη νεότητα, ιερή αγωνία όλων σας είναι να τα δείτε να προκόβουν, όχι μόνο στα μαθήματα και στις γνώσεις, αλλά κυρίως στο ήθος και στον χαρακτήρα.
 
Με συνείδηση ευθύνης και ειλικρινές ενδιαφέρον θα θέλαμε να σας προτείνουμε κάτι ακόμη: να δώσετε στα παιδιά σας την ευκαιρία να γνωρίσουν μέσω του Κατηχητικού μας τη ζωή της Εκκλησίας, να διατηρήσουν τις αξίες και το ήθος τους.
 
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μπορεί να δώσει τη λύση και την απάντηση στα προβλήματα των νέων ανθρώπων.
 
Σας περιμένουμε όλους... με πολλή εν Χριστώ αγάπη!

Τα αιώνια ιδανικά

 
Με όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή σκέφθηκα τον λόγο του Ισοκράτη πως «όχι με τα ψηφίσματα, αλλά με τα ήθη ευδοκιμούν τα κράτη». Ποια ήθη, ποια ιδανικά και ποιες αξίες επιδιώκουν κάποιοι να κυριαρχήσουν σήμερα στην Ελλάδα μας; Το τίποτε και η καταστροφή του πολιτισμού και της ταυτότητάς μας. Για την περίπτωση θυμήθηκα λόγο του αείμνηστου Γεωργίου Α. Παπανδρέου, που δημοσιεύθηκε το 1957 στο περιοδικό «Νέα Εστία».
 

Γράφει σαφώς ο αείμνηστος αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου και πρωθυπουργός ότι, ως Έλληνες, οφείλουμε να τηρούμε τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε και που είναι ο ελληνικός και ο χριστιανικός. Ο μεν ελληνικός, όπως γράφει, μας κληρονόμησε την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία, ο δε χριστιανικός την Αγάπη και τη Θυσία. Και έρχεται στο θέμα της νέας γενιάς, που θέλει όλα να τα γκρεμίσει, καλή ώρα όπως σήμερα κάποιοι διαστημάνθρωποι της πολιτικής... Γράφει:
 
«Κάθε νέα γενεά έρχεται εις τον κόσμον με το πάθος της δημιουργίας. Επειδή είναι νέα, ευλόγως φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα νέον κόσμον, να δημιουργήσει νέα ιδανικά. Αλλά ευρίσκεται εις πλάνην. Τα ιδανικά είναι αιώνια. Και είναι πάντοτε σύγχρονα και επίκαιρα, ακριβώς διότι είναι αιώνια. Η ευθύνη εκάστης νέας γενεάς δεν είναι να «εφεύρη» νέα ιδανικά. Είναι να πραγματοποιήση τα αιώνια ιδανικά.
 
Και από τον βαθμόν της προσεγγίσεως ή της απομακρύνσεως εκ της εφαρμογής των αιωνίων αυτών ιδανικών, κρίνεται η αξία εκάστης γενεάς. Εκεί επομένως πρέπει οι νέοι να τοποθετήσουν την φιλοδοξίαν των. Όχι εις την εφεύρεσιν νέων ιδανικών, αλλά εις την πραγματοποίησιν των ελληνικών και χριστιανικών ιδανικών».
 
Ένας άλλος σημαντικός πολιτικός μας, που παράλληλα ήταν σπουδαίος άνθρωπος των γραμμάτων και παιδαγωγός, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, θέλει να διεγείρει τις συνειδήσεις της κάθε νέας γενιάς και να τη βγάλει από το σκοτάδι του μηδενισμού, της αμάθειας, της έλλειψης επίγνωσης των ευθυνών της έναντι όσων παρήλθαν και όσων έρχονται. Γράφει στο βιβλίο του «Το τέλος του Ζαρατούστρα»:
 
«Όχι καλοί μου φίλοι, δεν υπάρχουν νέες αξίες, που για χάρη τους πρέπει να γκρεμιστούν τα πάντα... Το μόνο που έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε είναι τούτο: να έρθουν άνθρωποι νέοι, που θα ξαναζήσουν τις παλιές αξίες, τις ίδιες που δεν τις προσέχουμε και που, αντί να τις ζούμε κάθε στιγμή σαν θαύματα, τις προσπερνάμε αδιαφορώντας».
 
Είναι σήμερα θλιβερή η εικόνα της Πατρίδος μας. Πάντα λέμε ότι φτάσαμε στον πάτο και ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν και άλλοι κρυμμένοι. Και όλο βυθιζόμαστε αναζητώντας μέσα στη λάσπη την Ατλαντίδα των ηδονών και των απολαύσεων. Όμως η στυγνή πραγματικότητα είναι πως έτσι όλο και λιγότερο ελεύθερο αέρα αναπνέουμε και όλο προς την ανυπαρξία ως έθνος οδεύουμε. Είναι η ώρα να δούμε πάλι τον πίνακα του Ιερωνύμου Μπος «ο κήπος των επίγειων απολαύσεων», ως προειδοποίηση των κινδύνων που αντιμετωπίζουμε αν αιχμαλωτισθούμε από τις επίγειες ηδονές.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Εργαστήρι Λειτουργικής Τέχνης

 
Το τελευταίο διάστημα έχει οργανωθεί ένα ενδιαφέρον Εργαστήρι Λειτουργικής Τέχνης στο South Harting (βόρεια του Chichester) της Νότιας Αγγλίας.
 

Σε αυτό το μοναδικό έργο συμμετέχουν αρκετοί καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Ορθόδοξος Αγιογράφος Aidan Hart.
 
Το Κέντρο προσφέρει ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει τόσο πρακτική καλλιτεχνική κατάρτιση όσο και θεολογική ενασχόληση με τις αρχές της χριστιανικής εικονογραφίας, προσφέροντας μαθητεία διάρκειας από μερικές εβδομάδες έως αρκετούς μήνες.
 
Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να επισκεφθεί την ιστοσελίδα του Εργαστηρίου.

Το χταπόδι του... Ματθαίου

 

Street Art in Bristol / 14

 

Σε κεντρικό δρόμο του Bristol, και συγκεκριμένα στην Cheltenham Road 128, βρίσκεται στην πρόσοψη ενός καταστήματος, από τον Δεκέμβριο 2022, ένα ενδιαφέρον καλλιτεχνικό έργο της Tanith Gould.
 
Σε αυτό παριστάνεται ένα μεγάλο χταπόδι να... αγκαλιάζει τους δύο ορόφους του κτηρίου, ενώ τη ζωγραφιά συνοδεύει και το σημαντικό αγιογραφικό χωρίο: «ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. 6, 21).
 
Αναφορικά με την καλλιτέχνιδα, στο διαδίκτυο βρίσκουμε την εξής αναφορά:
 
«Tanith is a Bristol based artist originally from rural Mid-Devon. Her mural work focuses on community, humanity, spirituality, mental health and the natural world. Her work is notably bright and bold. She believes in 'colour for the soul' and hopes that her work has a positive impact on those viewing it».
 
Ενδιαφέρον είναι και το μικρό όνομα της ζωγράφου, Tanith, το οποίο προέρχεται από το όνομα της κύριας θεάς της Καρχηδόνας και έχει υιοθετηθεί για χρήση ως πρώτο όνομα στη Μεγάλη Βρετανία.

Κωνσταντίνος Κανάρης - Α΄

 

Η ζωντανή σημαία του Γένους - Τα χρόνια της Επανάστασης

 

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης είναι, κατά τον ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, «Η ζωντανή σημαία του Γένους». Ο θρυλικός πυρπολητής της Επανάστασης ανάλωσε τη ζωή του, από τη νεαρή του ηλικία έως βαθειά γεράματα, στην υπηρεσία της Πατρίδας από διάφορες επάλξεις. Πέραν των άλλων, που εν συντομία θα παρατεθούν, διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδος, σε δύσκολες περιστάσεις και απεβίωσε ως εν ενεργεία πρωθυπουργός.
 
Γεννιέται το 1793, κατ’ άλλους το 1790,  στα ένδοξα Ψαρά, στο ελάχιστο κατά το μέγεθος, αλλά μέγιστο κατά τον ηρωισμό νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου. Σε αυτό δεν ζούνε Οσμανίδες. Λόγω της καταστροφής του νησιού από τους Τούρκους, το 1824, δεν υπάρχουν αρχεία για την καταγωγή του ήρωα. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες κρατά από την Χειμάρα ή την Πάργα της Ηπείρου. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι γνήσιος Ψαριανός. Το Κανάρης είναι ψευδώνυμο. Σπηλιωτέας είναι το πραγματικό του.
 
Η ζωή του, από μικρό παιδί, είναι η θάλασσα, που μαθαίνει όλα τα μυστικά της. Ζωή του επίσης η Εκκλησία και η Πατρίδα. Είναι τακτικότατος στο Ναό του Αγίου Νικολάου, που τον έχει προστάτη του. Ο Γεώργιος Τερτσέτης γράφει πως από το ίδιο το στόμα του Κανάρη άκουσε πως «ναύτης, νεώτατος ακόμη την ηλικίαν, όταν άραζεν εις λιμένα, ιδιάλεγεν έρημο παραθαλάσσιο και καθήμενος εις άγριο λιθάρι εδιάβαζεν έργα και βίον του Μεγάλου Αλεξάνδρου και εις την ανάγνωσιν έτρεχαν δάκρυα βρύση οι οφθαλμοί του. Η διήγησις ηύρεν αντίλαλον εις την καλοπλασμένην καρδίαν του νέου Ψαριανού» (Γ. Τερτσέτη «Λόγοι και Δοκίμια», Εκδ. Εταιρία Ιω. Καμπανάς Α.Ε., Αθήνα, 1969, σελ. 209).
 
Άγνωστο ποία εκπαίδευση έλαβε. Πιθανότατα μαθαίνει τα πρώτα γράμματα  από τους εγγραμμάτους ιερείς του νησιού και στη συνέχεια μόνος του τα καλλιεργεί, έτσι ώστε μπορεί και ανταποκρίνεται στα ύπατα αξιώματα που ανέλαβε στο ελεύθερο κράτος.
 
Παντρεύεται στα 24 (;) του, το 1817,  την Δέσποινα, όμορφη θυγατέρα του εύπορου Ψαριανού πλοιοκτήτη και μετά αγωνιστή της Επανάστασης Δέσποινα Μανιάτη. Ήσαν μαζί για εξήντα χρόνια έως τον θάνατο του Κανάρη - και απέκτησαν επτά παιδιά, έξι αγόρια (Νικόλαο, Θεμιστοκλή, Θρασύβουλο, Μιλτιάδη, Λυκούργο και Αριστείδη) και μία θυγατέρα, τη Μαρία. Με χριστιανική πνευματικότητα αντιμετώπισαν τον πρόωρο θάνατο της θυγατέρας τους στα 19 της χρόνια (1828-1847), και των τεσσάρων από τα έξι αγόρια τους, εκ των οποίων τα τρία (Νικόλαος, Θεμιστοκλής και Αριστείδης) σκοτώθηκαν κατά την εκτέλεση των στρατιωτικών τους καθηκόντων. Ο Λυκούργος απεβίωσε 39ετής (1826-1865) από φυσικά αίτια. Από τους δύο που απεβίωσαν μετά τον πατέρα τους ο Μιλτιάδης (1822-1899) εξελίχθη σε ναύαρχο και πολιτικό και ο Θρασύβουλος (1834-1898) σε ναύαρχο. Σημειώνεται ότι στο πρώτο του παιδί έδωσε το όνομα του προστάτη του Αγίου Νικολάου και στην πρώτη (και μοναδική) του κόρη το όνομα της Παναγίας. Στα υπόλοιπα αγόρια του έδωσε αρχαιοελληνικά ονόματα.
 

Η ναυτική του δράση

 
Ο Κανάρης επιλέγει να πολεμήσει τους Οσμανίδες με τα πυρπολικά. Κατά την άποψή του τα μεγάλα τους δυσκίνητα καράβια με τα πολλά κανόνια είναι πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν με τα ευέλικτα πυρπολικά, δηλαδή με τις πλωτές, εμπρηστικές και μεγάλης καταστροφικής δυνατότητας βόμβες. Σε αυτά επιδίδεται με επιτυχία και με αυτά αποκτά την παγκόσμια φήμη του μπουρλοτιέρη, ή πυρπολητή. Τα όπλα του είναι η ευστροφία του, η δεινότητά του ως ναυτικού, η τόλμη του και, κυρίως, η πίστη του στον Θεό. Το 1822, πριν αναχωρήσει από τα Ψαρά για το λιμάνι της Χίου, με σκοπό να καταστρέψει τον τουρκικό στόλο, σε αντίποινα για την καταστροφή του νησιού και την γενοκτονία των Ελλήνων κατοίκων του, όπως και σε όλες τις παράτολμες ναυτικές του ενέργειες, εκκλησιάζεται και κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, μαζί με όλο το 20μελές πλήρωμα του. 
 
Η δρ Μαρία Γ. Γιατράκου στο περιοδικό «Παρνασσός» (Τομ. ΚΗ΄ - 1986, σσ. 558 - 576) παρουσιάζει το βιβλίο του Χριστοφόρου Καστάνη «The Greek exile», που εξεδόθη στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ το 1851. Η πηγή είναι αξιόλογη, γιατί ο συγγραφέας είναι Χιώτης και αυτόπτης μάρτυρας τόσο του ολοκαυτώματος της Χίου, τον Απρίλιο του 1822, όσο και της πυρπόλησης της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη, τον Ιούνιο του ιδίου έτους. Γράφει ο Καστάνης:
 
«Με επιδέξιους χειρισμούς... ο Κανάρης στάθηκε πάνω στην πλώρη και ενθάρρυνε τους άντρες του να προχωρήσουν προς τα μπρος. Το μπουρλότο έτρεξε γρήγορα  σαν ένα βέλος μέσα στη δροσερή αύρα... Ο Κανάρης το κόλλησε με επιδεξιότητα στη ναυαρχίδα, έβαλε φωτιά, ανέβηκε στο πλοίο που συνόδευε το πυρπολικό και απομακρύθηκε γρήγορα με τους ναύτες του, που στην αρχή κωπηλάτησαν με όλη τους τη δύναμη. Οι εύφλεκτες ουσίες του μπουρλότου που εξερράγη απλώθηκαν πάνω από τα καταστρώματα του θύματός του... Ένα θραύσμα του ιστού που εξακοντίστηκε κατάφερε θανάσιμο τραύμα στον καπουδάν πασά (αρχιναύαρχο) Καρά Αλή... Η καταστροφή μαινόταν σε ολόκληρη την αρμάδα... Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ώρα που η μητέρα μου φώναξε την οικογένειά της για να δει την πυρκαϊά... Η ναυαρχίδα φώτιζε το Αιγαίο και σε κάθε λεπτό αναμέναμε την έκρηξη των πυριτιδαποθηκών. Ξαφνικά εκείνο το πλωτό πανδαιμόνιο εξερράγη σαν ένα ηφαίστειο... Μια νύχτα χωρίς ύπνο πέρασε... Η ευχαρίστηση της θέας των Ελλήνων νικητών της θάλασσας ήταν η ύψιστη σε όλη την παρηγορητική ηρεμία. Δεν τολμήσαμε να εκφράσωμε τη χαρά μας ανοιχτά εξ αιτίας του φόβου των ντόπιων Φράγκων και του Τούρκου Καβάση».
 
Ο Γ. Τερτσέτης σε ομιλία του, τον Μάϊο του 1858, γράφει το ακόλουθο, που αφορά την πίστη του Κανάρη: «Όταν ο μεγαλόψυχος Κανάρης έλαμνε (προχώρησε) με τους συντρόφους του εις το λιμάνι της Χίου, αρα(γ)μένο το χιλιάρμενο του εχθρού, νύχτα ήτον και, μη ξεχωρίζοντας καθαρά, πού, ποίο το άρα(γ)μα του ναυάρχου εσυλλογίζετο, άστρο φωτεινό, κατεβαίνοντας από τον ουρανό, του εσημάδευσε τη ναυαρχίδα, και την έκαυσε» (Αυτ. σελ. 93).
 
Σε πολλές ανατινάξεις τουρκικών πολεμικών πλοίων προβαίνει με τα  πυρπολικά του ο Κανάρης. Μεταξύ αυτών: Τον Οκτώβριο του 1822, μεταξύ Τενέδου και Τρωάδας, ανατινάζει την τουρκική υποναυαρχίδα, του νέου αρχιναυάρχου Κακλαμάν Μεχμέτ Πασά, τον Σεπτέμβριο του 1824, ανοιχτά της Μυτιλήνης, τουρκική κορβέτα, τον Οκτώβριο του 1824, στη Σάμο, τουρκική φρεγάτα... Η τολμηρότερη ενέργειά του θεωρείται η απόπειρά του να πυρπολήσει μέσα στο λιμάνι της Αλεξανδρείας τον Αιγυπτιακό στόλο, τον Ιούλιο του 1825. Η αποτυχία οφείλεται στην αιφνίδια αλλαγή των καιρικών συνθηκών.
                        
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ανάλυση του «Πιστεύω»

Χθες Κυριακή, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, στον Ιερό Ναό των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας, δόθηκε ομιλία, με θέμα: «Το σύμβολο της Πίστεως»!

Ο ομιλητής, Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ιερού Ναού, Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας, παρουσίασε το ιστορικό υπόβαθρο του Συμβόλου της Πίστεως και στη συνέχεια ανέλυσε εν συντομία όλα τα άρθρα του σημαντικότατου αυτού κειμένου.

Οι περιπέτειες της γαλλικής εκπαίδευσης

 
Οι επί περίπου εκατόν σαράντα χρόνια περιπέτειες της γαλλικής εκπαίδευσης είναι ένα καλό μάθημα, που δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν όσοι στη χώρα μας επιδιώκουν να ρίξουν την εκπαίδευσή της σε παρόμοιες περιπέτειες. Περιπέτειες χωρίς κανένα ηθικό, λογικό και ιστορικό έρεισμα, αφού ουδεμία σχέση έχει η παράδοση  και ο πολιτισμός μας με τον γαλλικό. Σημειώνεται ότι στον δυτικό κόσμο η Γαλλία είναι η μόνη χώρα που έχει επιβάλλει αθεϊστικό και αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα...
 

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο στα περιπετειώδη χρονικά της γαλλικής εκπαίδευσης είναι πως ο νέος στην ηλικία (34 ετών) και στη θέση (τον διόρισε ο Πρόεδρος Μακρόν στις 20 Ιουλίου τρέχοντος έτους) Υπουργός Εθνικής Εκπαίδευσης Γκαμπριέλ Αττάλ στις 27 Αυγούστου και  εν όψει του νέου σχολικού έτους ανακοίνωσε ως πρώτη απόφασή του να απαγορεύσει στις μουσουλμάνες μαθήτριες να φορούν αμπάγια, δηλαδή μακρύ φόρεμα με μακριά μανίκια και ειδικού σχήματος, που κρύβει τις γραμμές του σώματος.
 
Οι Γάλλοι είναι τόσο πιεσμένοι από τα κύματα της παράνομης μετανάστευσης και από την προσπάθεια μουσουλμανικών ομάδων να ζουν σαν σε δικό τους κράτος, που είδαν ευνοϊκά το μέτρο. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του Elabe - BFMTV το 71% των ερωτηθέντων ήσαν υπέρ του μέτρου και της λογικής που διατύπωσε ο Αττάλ, ότι «δεν είναι δυνατό να μπαίνει κάποιος σε μια τάξη και αμέσως, με την αμφίεση, να καταλαβαίνει το θρήσκευμά του».
 
Σημειώνεται πάντως ότι ο γαλλικός νόμος του 2004 είχε απαγορεύσει να φορούν μαντίλα οι μουσουλμάνες μαθήτριες και, κατ΄ επέκταση, την αμπάγια και ότιδήποτε πρόβαλε τη θρησκευτική πεποίθηση των μαθητών και των μαθητριών. Απλώς έπρεπε να εφαρμοσθεί ο υπάρχων Νόμος... Προς τι λοιπόν το επικοινωνιακό τρικ; Είναι προφανές ότι  ο Πρόεδρος Μακρόν το χρειαζόταν. Τα προβλήματα της γαλλικής εκπαίδευσης είναι πολλά και ανεπίλυτα. Πολύ σοβαρά είναι επίσης τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας στη Γαλλία. Δύσκολη και η διακυβέρνηση της, αφού ο Πρόεδρος Μακρόν δεν έχει την απόλυτη πλειονοψηφία στα κοινοβουλευτικά σώματα και υποχρεώνεται, λ.χ. στην προσεχή συζήτηση  του Προϋπολογισμού, να χρησιμοποιήσει το άρθρο 49, παράγραφο 3 του Γαλλικού Συντάγματος, που επιτρέπει στην  κυβέρνηση χωρίς ψήφο να τον περάσει. Τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης μπορούν να υποβάλουν πρόταση δυσπιστίας, αλλά σπάνια τη χρησιμοποιούν, γιατί αυτή προϋποθέτει ότι πρέπει όλα να συμφωνήσουν και ότι δέχονται, να διεξαχθούν νέες εκλογές, αν κερδίσουν την πρόταση.   
 
Σε αυτή τη δύσκολη θέση που βρίσκεται ο Πρόεδρος Μακρόν χρειαζόταν μιαν επικοινωνιακή ανάσα. Και την πήρε. Τώρα πορεύεται πάνω σε δύο άξονες, που στην ουσία τους συγκρούονται. Ο ένας είναι η με αστυνομικά μέτρα προστασία του άθρησκου κράτους και ο άλλος είναι η προσέγγιση των Χριστιανών... Την περασμένη Παρασκευή ανακοίνωσε μέτρα «για τη διατήρηση της θρησκευτικής κληρονομιάς της Γαλλίας...» και την απόφασή του να παραστεί στη Λειτουργία που θα τελέσει ο Πάπας στη Μασσαλία το προσεχές Σάββατο...
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Το «Πιστεύω» στο Bristol

 
Αύριο Κυριακή, στις 12.00 μεσ., μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, στον Ιερό Ναό των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας, θα δοθεί ομιλία, με θέμα: «Το σύμβολο της Πίστεως»!
 

Η ομιλία, που θα μεταδοθεί και διαδικτυακά, εντάσσεται στο πλαίσιο των τακτικών Πνευματικών Συνάξεων της ομώνυμης Κοινότητας και θα δοθεί από τον Ιερατικώς Προϊστάμενο Πρωτοπρ. Αναστάσιο Δ. Σαλαπάτα.

Διάλεξη Κωνσταντινούπολης 2023

 
Ο Διαχριστιανικός Οργανισμός Anglican and Eastern Churches Association (AECA) οργανώνει προσεχώς, σύμφωνα με την αφίσα της παρούσας ανάρτησης, την ετήσια Διάλεξη της Κωνσταντινούπολης.
 

Το πρόγραμμα είναι ενδιαφέρον. Ομιλητής θα είναι ο Αιδεσιμώτατος Δρ. James Hawkey, ο οποίος διακονεί στο φημισμένο Westminster Abbey, αλλά είναι επίσης και Εφημέριος στο Βρετανικό Παλάτι και το θέμα του: «Anointed with the oil of gladness: Ecumenical Possibilities in a new reign».

Human Trafficking

 

Open Forum on Human Trafficking & Modern Slavery

 

Beloved in the Lord,
 
With the blessing of His Eminence Archbishop Nikitas of Thyateira and Great Britain, we would like to let you know that the open forum 'Protecting the Vulnerable: The Realities of Human Trafficking and Modern Slavery' is taking place on Monday, 16th October 2023, at 18:30 at the Crypt of the Cathedral of the Divine Wisdom in London (W2 4LQ). Please find the flyer attached and kindly post it on your social media accounts as well as on your community bulletin boards.
 
Admission is free, however, registration prior to the event is required.
 
Please register your place here: https://MondernSlaveryForum.eventbrite.co.uk
 
With prayerful wishes,
 
The offices of the Holy Archdiocese of Thyateira and Great Britain

Η Κίνα ζει στο μέλλον

Σε αυτό το φανταστικό βίντεο ο Νίκος μας παρουσιάζει την αλματώδη ανάπτυξη της Κίνας, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Οικοδομικός οργασμός, γοργή αύξηση της οικονομίας, εθνικές υποδομές, εξαιρετικό μετρό με πολλές γραμμές και σταθμούς και τόσα άλλα.

Όπως καθίσταται φανερό η Κίνα έχει καταφέρει μεγάλες και θαυμαστές επιτυχίες, σημειώνοντας εκπληκτική πρόοδο στον οικονομικό και στους συναφείς τομείς. Το σημαντικό φυσικά είναι πως με όλη αυτή την ανάπτυξη βελτιώνεται όχι μόνο η οικονομία αλλά και η ζωή των ανθρώπων κι αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο.

Το βάρος του ανθρώπου

Στην Ιαπωνία υπάρχει ένα γλυπτό σύμπλεγμα, το οποίο έχει αναφορά στο βάρος του ανθρώπου και δίνει το μήνυμα πως, το βάρος και η αξία των ανθρώπων δεν είναι ο αριθμός των κιλών τους, αλλά ο αριθμός των βιβλίων που έχουν διαβάσει.
 
Στους δρόμους της Ιαπωνίας το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα αντικρίσουμε μόνο ουρανοξύστες αλλά και συμβολικά αγάλματα, με διαχρονικά μηνύματα.
 
Στην εν λόγω φωτογραφία διακρίνουμε μια τραμπάλα όπου στη μια άκρη κάθεται ένα κοριτσάκι και στην άλλη ένας εύσωμος κύριος. Η ευδιάκριτη διαφορά είναι ότι το νεαρό κορίτσι «κερδίζει» σε γνώση τον ευτραφή κύριο.
 
Το γλυπτό αυτό είναι σημείο επισκεπτών απ’ όλο τον κόσμο, καθώς δίνει μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς σε πολλούς θεατές, που επισκέπτονται τη συγκεκριμένη περιοχή για να το θαυμάσουν.
 
ΠΗΓΗ: Pagenews

«Απάνεμα» επί θύραις

 

100 λέξεις

 

Η εκδότρια κα. Βασιλική Βάσσου, Production & Account Manager του Εκδοτικού Οίκου ΑΚΑΚΙΑ, μέ έδρα το Λονδίνο, ζήτησε από τον παρόντα ιστολόγο, να γράψει «100 λέξεις» για την ήδη εκτυπούμενη Ποιητική Συλλογή του, με τον γενικό τίτλο «Απάνεμα»! Κι αυτός έγραψε τις παρακάτω ακριβώς 100 λέξεις:
 
Στην ιστορική και γραφική πόλη του Bristol της Δυτικής Αγγλίας, εκεί ανακαλύφθηκε η γαλήνια αίσθηση μιας ειρηνικής βιοτής, η οποία λειτούργησε ως έμπνευση και πρώτη ύλη για τη δημιουργία μιας Ποιητικής Συλλογής, που με σχεδόν αχειροποίητο τρόπο ιστόρησε τις εικόνες και τα γράμματα, που απαρτίζουν τη συλλογή «Απάνεμα»!
 
Στιχουργήματα με φθινοπωρινή πολυχρωμία, και όχι μόνον, απομάκρυναν τους αρχαίους ανέμους και προσέφεραν σπουδή της φύσης, μελέτη του μυστηρίου, απόλαυση της γέννησης του ήλιου, γλυκιά απαντοχή για τα μελλούμενα, φεγγοβολή στην αποδημία, όνειρο για νόστιμον ήμαρ με προορισμό της καρδιάς τα έμφωτα μονοπάτια, ειρήνη και καταλλαγή...
 
Ευχή να ταξιδέψουν με ούριο άνεμο...

Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

 

9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

24 με 27 Σεπτεμβρίου 2023 του Κύκλου Ποιητών

 

Στους μικρόψυχους καιρούς ένα σπουδαίο λογοτεχνικό γεγονός που αφουγκράζεται τις αγωνίες του πλανήτη.
 
Στο 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών του Κύκλου ποιητών, 51 ξένοι και Έλληνες ποιητές από 13 χώρες ερμηνεύουν τον κόσμο μέσω της ποίησης και διαβάζουν ποιήματά τους σε επτά σημεία της Αθήνας και του Πειραιά. Ένα πραγματικό φεστιβάλ λέξεων, ήχων, στίχων, μουσικής, κίνησης, βίντεο, ταινιών μικρού μήκους, απονομής βραβείου. Έναρξη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου στις 8 μμ, όπου την γενική επιμέλεια έχει ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Θοδωρής Γκόνης. Λήξη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου στις 8 μμ.
 
Ενδιάμεσα σταθμοί στο Σπίτι της Κύπρου, στα βιβλιοπωλεία Επί λέξει και Μωβ Σκίουρος, στο Μουσείο Μπενάκη, και στην Μάντρα Μπλόκου Κοκκινιάς. Στο 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών ακούμε γλώσσες πολλών εθνών που αφουγκράζονται τις αγωνίες του πλανήτη. Κάτι μεγάλο, κάτι ωραίο, κάτι μοναδικό.
 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 

9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

 
Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου, 7:00 μ.μ.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Σκηνοθετεί ο Θοδωρής Γκόνης
Οι ποιητές επί σκηνής Tοζάν Αλκάν, Αναστάσης Βιστωνίτης, Ζέφη Δαράκη, Κνουτ Έντεγκορτ, Αντώνης Μακρυδημήτρης, Παντελής Μπουκάλας, Κωνσταντίνος Μπούρας, Κριστίνα Νταμπρόφσκα, Ναταλίγια Ντόβγοπολ, Ρικάρντο Ντουράντι, Αλίσια Στόλινς, Σιάμ Σούντχακαρ, Μοσάμπ Αμπού Τόχα, Τίτος Πατρίκιος, Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, καθισμένοι σε ένα μεγάλο τραπέζι, διαβάζουν χαμηλόφωνα το ποίημα που αγαπούν, δύο ηθοποιοί απαγγέλλουν και σερβίρουν ταυτόχρονα κόκκινο κρασί στα ποτήρια των ποιητών, ένας μουσικός παίζει μουσική, στην οθόνη προβάλλονται τα πρόσωπα των ποιητών και των ηθοποιών-σερβιτόρων. Ατμόσφαιρα γιορτής. Μια βραδιά λέξεων, ήχων, στίχων, μουσικής, κίνησης, βίντεο. Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη και Αναστασία Χατζάρα. Πιάνο: Θοδωρής Ιωσηφίδης. Σκηνογράφος: Ματίνα Μέγκλα.
 
Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου, 6 μ.μ.
Μουσείο Μπενάκη, Οδός Κουμπάρη
Συντονίζει η Αναστασία Σιώτου
Πολ Βαγγελίστι, Χρήστος-Αρμάντο Γκέζος, Δημήτρης Γκιούλος, Κνουτ Έντεγκορτ, Αγγελική Κορρέ, Κριστίνα Νταμπρόφσκα
 
Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου, 8 μ.μ.
Βιβλιοπωλείο «Επί λέξει», Ακαδημίας 32
Συντονίζει η Δήμητρα Χριστοδούλου
Κατερίνα Αυγέρη, Πέτρος Λυγίζος, Παυλίνα Μάρβιν, Ρικάρντο Ντουράντι, Σιάμ Σουντχακάρ, Πέτρος Στεφανέας
 
Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου, 8 μ.μ.
Σπίτι της Κύπρου, Ξενοφώντος 2Α
Εκονοποίηση 2023
Συντονίζει ο Κωνσταντίνος Μπούρας
Επιμελείται η Σοφία Βλάχου-Γαρπόζη
Με έργα ζωγραφικής, κολάζ και φωτογραφίες, συμμετέχουν οι Γιώργος Γώτης, Ευτυχία Αλεξάνδρα-Λουκίδου, Λίλη Μιχαηλίδου, Κωνσταντίνος Μπούρας, Ηρώ Νικοπούλου, Λιλή Ντίνα, Μαριέττα Πεπελάση, Βασίλης Ρούβαλης, Γιάννης Στεφανάκις, Κωστής Τριανταφύλλου
 
Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου, 8 μ.μ.
Βιβλιοπωλείο «Μωβ Σκίουρος», Πλατεία Καρύτση
Συντονίζει η Λένα Καλλέργη
Χρήστος Κολτσίδας, Πίτερ Κόουλ, Δημήτρης Λεοντζάκος, Ναταλίγια Ντόβγοπολ, Φάνης Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Χρονίδης
 
Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου, 8 μ.μ.
Μάντρα Μπλόκου Κοκκινιάς, Ηλιουπόλεως 102Α, Νίκαια
Συντονίζει η Ειρήνη Ρηνιώτη
Χέλεν Άιβορυ, Θάνος Γώγος, Μάρια Ντεγιάνοβιτς, Θωμάς Τσαλαπάτης, Άνα Μπράρντιτς, Μάρτιν Φιγκούρα
 
Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου, 8 μ.μ.
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής
Συντονίζει η Ειρήνη Παπακυριακού
Χέλεν Άιβορι, Μαριγώ Αλεξοπούλου, Πολ Βαγγελίστι, Παναγιώτης Βούζης, Γιώργος Γώτης, Λένα Καλλέργη, Πίτερ Κόουλ, Γιώργος Μπλάνας, Ηρώ Νικοπούλου, Γιάννης Πατίλης, Ειρήνη Ρηνιώτη, Μάρτιν Φιγκούρα, Λιλιάνα Φούρτζη, Λίνα Φυτιλή, Αλέξανδρος Χρονίδης
 
Απονομή του βραβείου The Barbara Fields-Siotis Poetry Award του Κύκλου ποιητών στον ποιητή Γιώργο Μπλάνα. Εισήγηση Αγγελική Κορρέ.
 
Η Ναταλία Γεράκη (φλάουτο) και η Σίσυ Μακροπούλου (άρπα) ντύνουν μουσικά την βραδιά με το «Μαγικό ξημέρωμα πάνω στον ‘‘πρωινό’’ τρόπο» του Ραβί Σανκάρ (1920-2012), τον «Χορό των Μακαρίων Πνευμάτων» του Christoph Willibald Gluck (1714-1787) και το «Μεταξύ πράξεων» του Jacques Ibert (1890-1962).

Η Ύψωση στο Bristol

Τιμήθηκε χθες στον Ελληνορθόδοξο Ιερό Ναό Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας η Δεσποτική Εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου μας.

Το ακαταμάχητο όπλο του Σταυρού, δόξα και στολίδι των χριστιανών, ας είναι πάντοτε η ασφάλεια και η προστασία όλων μας! Χρόνια Πολλά κι Ευλογημένα!

Ο Σάμου Ειρηναίος και η εθνική συνοχή

 
Του Μητροπολίτη Σάμου Ειρηναίου (1878-1963), μιας σπουδαίας εκκλησιαστικής και εθνικής προσωπικότητας, φέτος συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την κοίμησή του και ογδόντα από την εκ μέρους του, τον Σεπτέμβριο του 1943, ανάληψη, ως Γενικού Διοικητού Σάμου, Ικαρίας και Κορσεών. Ήταν τότε που η Σάμος κατέστη ελεύθερη  για δύο περίπου μήνες, μεταξύ της αποχώρησης των Ιταλών και της εισβολής των Γερμανών.
 

Στο διάστημα αυτό ο Σάμου Ειρηναίος συνεχίζοντας την παράδοση της Εθναρχούσας Εκκλησίας πέτυχε τη συνεργασία των Ιερολοχιτών και της κυβέρνησης, που βρισκόταν στην Αίγυπτο, με τις ανταρτικές ομάδες, που δρούσαν στο νησί. Ο Γιώργος Κ. Αγγελινάρας γράφει σχετικά στα «Σαμιακά Ανάλεκτα» (Εκδ, Απόπλους, Ιανουάριος 2023, σελ. 112):
 
«Η σωφροσύνη και το κύρος του Ειρηναίου συνετέλεσαν ώστε να δημιουργηθεί στη Σάμο αρραγές πατριωτικό μέτωπο και να αποφευχθούν δυσάρεστες και επικίνδυνες καταστάσεις».
 
Στην αρχή ο Μητροπολίτης αρνήθηκε, αλλά ο υποστράτηγος Άρνολντ (ακόλουθος της Αγγλικής πρεσβείας στην Άγκυρα) τον έπεισε, λέγοντάς του ότι είναι αναντικατάστατος, «διότι ο Σαμιακός λαός τον εμπιστεύεται, διαθέτει κύρος έναντι των ανταρτών και αποτελεί εγγύηση ότι θα καθοδηγεί αντάρτες και λαό με τρόπο που ικανοποιεί το αίσθημα ασφαλείας» (Νικολάου Π. Σοϊλεντάκη «1943» Εκδ. «Αρμός», σελ. 198).
 
Ο Μητροπολίτης Σάμου ήταν πολυτάλαντος. Συνδύαζε βαθειά πίστη, εκκλησιαστική παιδεία, ικανότητες στη διοίκηση, σημαντικό ιεραποστολικό έργο και γνώση της χριστιανικής φιλοσοφίας. Μετέφρασε στα ελληνικά δύο από τα σημαντικότερα έργα του ρώσου εμιγκρέ Χριστιανού φιλοσόφου Νικολάϊ Μπερντιάγιεφ, το «Πνεύμα και Ελευθερία» και το «Περί του προορισμού του ανθρώπου - Δοκίμιον παραδόξου ηθικής».
 
Στον πρόλογο του εκδοθέντος το 1950 από την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος βιβλίου του Μπερντιάγιεφ περί του προορισμού του ανθρώπου ο Σάμου Ειρηναίος διατυπώνει την άποψή του, ως χριστιανού, περί των ανθρωπίνων συστημάτων διαχείρισης των κοινών. Σημειώνει:
 
«Η χριστιανική θρησκεία δεν δύναται να συμβιβασθή προς ουδεμίαν θεωρίαν ή κοινωνικήν οργάνωσιν εφ’ όσον εντός αυτών ο άνθρωπος παραθεωρείται ως πνεύμα, ως ελευθερία, ως πρόσωπον. Δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνη ο άνθρωπος, η εικών του Θεού, αντικείμενον εκμεταλλεύσεως είτε εκ δεξιών, είτε εξ αριστερών, εις οιονδήποτε τρόπον διοικήσεως» (Σελ. 18).
 
Στην ίδια σελίδα προφητικά γράφει: «Ο καπιταλισμός εν ονόματι της ελευθερίας, κινείται και αυξάνει εις δύναμιν οικονομικήν χωρίς να συγκινήται από τας οδυνηράς δια την ανθρώπινην αξιοπρέπειαν συνθήκας, εντός των οποίων εκβιάζεται να εργάζεται ο άνθρωπος». 
 
Και προσθέτει: «Η χριστιανική θρησκεία δεν δύναται να συμβιβασθή προς ουδεμίαν θεωρίαν ή κοινωνικήν οργάνωσιν εφ’ όσον εντός αυτών ο άνθρωπος παραθεωρείται ως πνεύμα, ως ελευθερία, ως πρόσωπον... Εάν καταργηθή η ελευθερία του ανθρώπου, μεταβάλλεται ούτος εις αυτόματον και η ζωή του χάνει πάσαν αξίαν».
 
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σάμου Ειρηναίος τονίζει στον ίδιο πρόλογό του: «Η ανυπαρξία τυχόν του Θεού θα εσήμαινεν ανυπαρξίαν και του ανθρώπου. Ό,τι φαίνεται εν αυτώ ως πρόσωπον, ως θείον, ως πνεύμα, ως ελευθερία, ως δημιουργός δύναμις, θα ήτο φαντασίωσις, αυταπάτη, χωρίς καμμίαν οντολογικήν βάσιν. Η θέσις του Θεού προϋποθέτει άλλον εαυτόν του, τον άνθρωπον, ο οποίος δια του μόχθου του των θυσιών του, δια της εκουσίας υποταγής εις τον σταυρόν του, δια των δημιουργιών του, δια της μυστικής ενώσεως του προς τον Χριστόν, συντελεί εις την πραγματοποίησιν της θείας βασιλείας. Εις την περίπτωσιν αυτήν ακριβώς ολοκληρώνει το νόημα της ιδίας του προσωπικότητος. Η αιωνιότης του, η αθανασία του, βεβαιούται εντός της συμπράξεώς του μετά της θείας χάριτος προς τον σκοπόν της πνευματοποιήσεως του κόσμου και της ανθρωπότητος όλης».
 
Τη σκέψη του Σάμου Ειρηναίου ήρθε να επαληθεύσει λογία πολιτικός, η Μυρσίνη Ζορμπά (1949-2023), που λίγο προ του θανάτου της έγραψε: «Η λέξη που ταιριάζει σε αυτόν τον σύντομο ορίζοντά μου είναι η ανυπαρξία. Δεν περιγράφεται γιατί είναι ου τόπος, ου χρόνος... Επομένως η ανυπαρξία είναι αυτό που εκφράζει καλύτερα, που διατυπώνει καλύτερα αυτό που έρχεται...». Για το θέμα αυτό ο Νικόλαος Μπερντιάγεφ, του οποίου το βιβλίο «Περί του προορισμού του ανθρώπου» μετέφρασε ο Σάμου Ειρηναίος, σημειώνει πως αν η ζωή είναι κάτι το πεπερασμένο, φθαρτό, παροδικό και οδηγεί στην ανυπαρξία, τότε το παν φαίνεται ανόητο, διότι κάθε τι το θνητό είναι πηγή μη νοήματος του κόσμου και παντός ό,τι παράγεται σε αυτόν.
 
Ο τόπος γεννήσεως του Σάμου Ειρηναίου ήταν το Κατιρλί της Βιθυνίας, απέναντι από τα Πριγκηπόνησα. Φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και υπηρέτησε ως διάκονος στο Φανάρι, όταν Πατριάρχης ήταν ο Ιωακείμ Γ΄. Το 1913 εξελέγη Μητροπολίτης Δαρδανελίων και Λαμψάκου. Το 1926 εξελέγη Μητροπολίτης Σάμου. Το 1957 ο Δήμος Σαμίων για την 30ετή ποιμαντορική δράση του, απένειμε στον Ιεράρχη το χρυσό μετάλλιο της πόλεως, επειδή «χάρις εις το εξαίρετον ήθος του, την βαθείαν και όλως διακεκριμένην μόρφωσίν του και την συγγραφικήν του δράσιν ετίμησε το σαμιακόν όνομα...».
 
Είναι λυπηρό πως η ευφυής και ταλαντούχα λογοτέχνις Άλκη Ζέη στο πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Το καπλάνι της βιτρίνας» αποκαλεί «τράγο» τον δεσπότη Ειρηναίο. Πιθανόν από κακή πληροφόρηση και όχι από ιδεολογικό φανατισμό.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Βιβλία της Victoria Hislop

 
...στη Λέσχη Βιβλίου της Ελληνικής Βιβλιοθήκης του Bristol!

 
Συνεδρίασαν χθες το βράδυ, στην πολιτιστική στέγη Folk House της πόλης του Bristol, τα μέλη της Λέσχης Βιβλίου και συζήτησαν διεξοδικά βιβλία της Φιλέλληνος συγγραφέως Victoria Hislop.
 
Ήταν σαφώς μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα βραδιά, γεμάτη λογοτεχνία, έμπνευση, χαρά και χαμόγελα.
 
Η επόμενη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 14 Νοεμβρίου, στις 7.00 μ.μ., σε χώρο που θα ανακοινωθεί προσεχώς.
 
Το θέμα θα είναι «Έλληνες δημοσιογράφοι». Υπάρχουν αρκετά βιβλία της Έλενας Ακρίτα, του Φρέντυ Γερμανού, της Σώτης Τριανταφύλλου και άλλων, για να διαλέξουν τα μέλη από την Ελληνική Βιβλιοθήκη.
 
Ας ευχηθούμε καλή ανάγνωση σε όλα τα μέλη!

Ονομαστήρια Αρχιεπισκόπου Θυατείρων

 
Την Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου τ.έ., ημέρα κατά την οποία η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Νικήτα, εορτάζει τα ονομαστήριά του ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτας.
 

Σύμφωνα με ανακοίνωση, την οποία υπογράφει ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αρχιμ. Νήφων Τσιμαλής:
 
I would like to inform you that this year, His Eminence our Archbishop Nikitas of Thyateira and Great Britain has decided to celebrate his patronal feast on 15th September 2023, with simplicity and prayerful modesty at the Holy Church of St. Anthony the Great and St. John the Baptist in Holloway (N7 6RT). Matins will begin at 9:00 AM followed by the Divine Liturgy celebrated by one priest as His Eminence will preside from the Throne (Chorostasia).  
 
At the conclusion of the Sacred Service, light refreshments will be offered by His Eminence in the community hall for those in attendance. 
 
A name day “Open House” at the Archdiocese will not take place due to the refurbishment works which have just begun. 
 
If you would like, you may send wishes and greetings to His Eminence by Royal Mail or electronic mail: archthyateira@gmail.com  
 
In conveying to you the archpastoral blessings and warm wishes of His Eminence, I remain
 
Fraternally yours,
 
⸭ Archimandrite Nephon Tsimalis
Chancellor

Το μετρό του Πεκίνου

Ένα κυριολεκτικό έργο τέχνης είναι το μετρό του Πεκίνου. Ο Νίκος μας ξεναγεί σε αυτό και μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα ονειρικό ταξίδι στον σύγχρονο πολιτισμό της μεγάλης αυτής και ιστορικής χώρας.

Το μετρό στο Πεκίνο είναι ασφαλές, τεράστιο σε μέγεθος, είναι πολύ καθαρό, εύκολο στη χρήση του, στολισμένο με πανέμορφα καλλιτεχνήματα, διαφορετικά σε κάθε σταθμό, χρησιμοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία και είναι πολύ φιλικό προς τους επιβάτες.

Νέος Ορθόδοξος Ναός στην Αγγλία

Στα τέλη του 2022 ολοκληρώθηκε η αγορά από την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα του Αποστόλου Ανδρέου (της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μ.Β.), στην όμορφη παραθαλάσσια πόλη του Weston - Super - Mare, του νέου Ναού και των λοιπών κοινοτικών χώρων.
 

Ο εν λόγω Ναός είναι πρώην Μεθοδιστικός, με την ονομασία Victoria Methodist Church, και βρίσκεται πολύ κοντά στην περίφημη παραλία της πόλης, η οποία προσελκύει πλήθη παραθεριστών και περιηγητών.
 

Από τότε μέχρι σήμερα έγιναν πολλές και διάφορες εργασίες, με σκοπό την ανακαίνιση των εκκλησιαστικών και κοινοτικών κτηρίων, έτσι ώστε να καταστούν έτοιμα για χρήση από την τοπική Κοινότητα, τις λειτουργικές ανάγκες της οποίας εξυπηρετεί ο Αρχιμ. Διόδωρος Χριστοδούλου.
 

Αν και οι εργασίες, ειδικά όσον αφορά τον Ιερό Ναό, δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, ο Ναός έφτασε ήδη σε ένα σημείο όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάποιες τελετές και Ακολουθίες.

Έτσι, χθες Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, για την τέλεση του μυστηρίου του Γάμου, μεταξύ του Ομογενούς Γερόλεμου και της Αγγλίδας Rachel. Ήταν μια εξαιρετικά ιστορική στιγμή και ο παρών ιστολόγος αισθάνεται ιδιαίτερα ευλογημένος και ευνοημένος που τέλεσε το πρώτο αυτό Ιερό Μυστήριο στον νεοαποκτηθέντα αυτόν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό. Θερμά συγχαρητήρια στην θεοφιλή Κοινότητα του Απ. Ανδρέα, για την μεγάλη της αυτή επιτυχία.

Αλικομπενί

 

ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΑΛΙΚΟΜΠΕΝΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

 

Νωρίς ακόμα, βγήκα να ποτίσω τις γλάστρες με τις φούξιες, σκουλαρικιές τις έλεγε η γιαγιά μου, πριν πέσει ο ήλιος στο μπροστινό μπαξεδάκι του σπιτιού. Το γρασίδι καταπράσινο χρειάζεται κούρεμα, ραδίκια, dendelions στα Αγγλικά, και ζοχοί με τις κίτρινες μαργαρίτες φυτρώνουν ανάμεσα τους. Ο συργκάς έχει δυό τρία ανθάκια πάνω του και τα κλαδιά του ζαμπούκου είναι γεμάτα από μαύρους σπόρους. Η αγριοκερασιά πέρασε το ύψος του σπιτιού και θα χρειαστεί κλάδεμα, τον Φλεβάρη, γράφει το βιβλίο. Θα περιμένει.
 
Διανύουμε ένα κιουτσούκ (μικρό) καλοκαιράκι που θα λέγαμε, παιδάκια περνούν έξω από την καγκελόπορτα και τα πιό μικρά κρατιούνται από τις μαμάδες και γιαγιάδες, με το άλλο χέρι βαστούν την καινούργια τους τσάντα, "ακόμα δεν θα έχει και πολλά πράματα μέσα", σκέφτηκα.   Μιά νεαρή μάνα σπρώχνει με το ελεύθερο της χέρι μιά πουσέτα, μπάγκι λέγεται εδώ, με ένα μωρό μέσα που κοιμάται του καλού καιρού και το σκυλάκι της οικογένειας συγχρονίζει τα βηματάκια του με αυτά της υπόλοιπης συντροφιάς. "Good morning, lovely weather, ωραίος καιρός", χαιρετηθήκαμε, όπως συνηθίζουμε γνωστοί και άγνωστοι. Στα νιάτα του ο Σεπτέμβρης, πρώτες  μέρες του σχολείου και αυτά πάνε ταιριαστά.
 
Ετσι ταιριαστά και χεράκι-χεράκι πιαστήκαμε, στις αρχές του Σχολικού έτους, με την Λίτσα για να πάμε εκδρομή στο Κιρέτς Μπουρνού, ποδαράτο, όλο το Σχολείο. Έτσι είπε η κυρία Ευγενία. Το Κιρέτς Μπουρνού, δεν ήταν κοντά. Ο Σκαρλάτος Βυζάντιος, μας ενημερώνει πως ο Γύλλιος, Γάλλος περιηγητής, τοπογράφος, βοτανολόγος και βάλε, που απεσταλμένος από τον βασιλιά του, μεταξύ 1544 και 1547 έφτασε, υποθέτω δια θαλάσσης, δεν υπήρχε το TURK HAVA YOLLARI -οι Τουρκικές Αερογραμμές, τότε- ούτε και η AIR FRANCE, για να ερευνήσει τα του τόπου μας, έγραψε: "Πεντακόσια βήματα οδεύσας από την Θεραπείων,  έφθασα εις την κοιλάδαν κτλ...". Λοιπόν ερεύνησε ο άνθρωπος και άφησε τις εντυπώσεις του και ας ελπίσουμε πως σωστά τις κατέγραψε.
 
Λοιπόν, σύμφωνα με τον προαναφερόμενο, Pierre Gilles, που είναι το πραγματικό του όνομα στα Γαλλικά, υπάρχει και στα Λατινικά, αλλά θα το αγνοήσουμε, δεν μας χρειάζεται, το χωριουδάκι στο οποίο αναφερόμαστε, παλιά λεγόταν Διάλυθρα και πιό παλιά Κλείθρα ή Κλείδες του Πόντου  -να τι παθαίνει / μαθαίνει κανείς αν ψαχουλεύει το Ιντερνέτ-, είχε πετροβουνοπλαγιές από μάρμαρα, βράχους, ασβεστόλιθους και τέτοιου είδους πράγματα της φύσης, που κατέβαιναν μέχρι την θάλασσα, και από αυτά τελικά πήρε την ονομασία του, αφού "κιρέτς" θα πει ασβέστης στα Τουρκικά. 
 
Που μείναμε; Ναι, στην πορεία για το Κιρέτς Μπουρνού. Μακρύς μεν, αλλά γνωστός δε δρόμος, αφού πηγαίναμε εκει στο καζινάκι με όλη την γυναικοπαιδοπαρέα των συγγενών τε και φιληνάδων, τα καλοκαίρια για απογευματινό τσαγάκι, βυσσινάδα για τα παιδιά, με κουλουράκια και σιμίτια χαλκαδάκια. Με γέλια και χαρές, με τα εργόχειρά μας στα καλαθάκια που μας τα αγόραζαν στο ετήσιο Πανηγύρι του Γενέσιου Της Παναγίας, κοινώς και στην καθομιλουμένη, η Παναγία Γκιόκ Σου (τόπος στα αντικρινά που το Εκκλησάκι γιορτάζει στις 8 του μήνα το οποίο τόσο δεινοπάθησε στα Σεπτεμβριανά).
 
Ξεκινήσαμε λοιπόν, η πρώτη τάξη τραγουδώντας, "Πάμε στο βουνό να κόψουμε αμόρια...", μπροστά, η δεύτερη καταπόδη με το ίδιο τραγουδάκι και ούτω καθεξής. Πήραμε ίσια την κατηφόρα από το Σχολείο μας, την Αστική Σχολή Θεραπείων, Tarabya Rum Ilkokulu, φτάσαμε στο σκιερό δρομάκι για να περάσουμε στο σοκάκι του Αη Γιώργη, κάναμε τον Σταυρό μας,  μερικά μέτρα ακόμα και από εκεί γραμμή για την παραλία. 
 
Βρεθήκαμε στην γωνία που τελειώνει το λιμάνι και αλλάζει ο αέρας, συνεχίσαμε την πορεία μας, δυό - δυό και σύριζα στο πεζοδρόμιο που μας χωρούσε τσίμα-τσίμα με την θάλασσα στα δεξιά μας, αρχίσαμε να προσπερνούμε τα όμορφα σπίτια, γιαβγκίρια [1] ή ξύλινα, μεγάλα και επιβλητικά, αρχοντόσπιτα τέλος πάντων. Πρώτα το Ιταλικό - κτίριο της Ιταλικής Πρεσβείας-, μετά, το Γαλλικό, της Γαλλικής, που ήταν κάποτε, λένε οι ιστοριοδίφες, κατοικία της οικογένειας Υψηλάντη και που κατακόκκινο φάνταζε στον αστραφτερό ήλιο, την καγκελόπορτα του  κήπου/πάρκου με τα λογής-λογής λουλούδια, του Αγγλικού,  που είχε ένα μικρό σπιτάκι λίγο ψηλά, -το μεγαλόπρεπο κτίριο της Αγγλικής Πρεσβείας (το είδα σε φωτογραφία) κάηκε παλαιότερα- , και ως εδώ ως εκεί, φτάσαμε στο Ρούσικο. Όμορφο και αυτό. Έτσι τα λέγαμε, το Ιταλικό, το Γαλλικό, το Αγγλικό κτλ και όλοι ξέραμε για τι μιλούσαμε. Παραπάνω δεν χρειαζόταν.
 
Κανένα σύννεφο δεν σκίαζε τον ουρανό, ούτε την θάλασσα που το μαϊστράλι την ξελόγιαζε σε παιχνιδίσματα και αυτή με τσαχπινιά, παρασυρόταν σε τσαλιμάκια ανεβάζοντας μικρές λευκές γλωσσίτσες, μαζί με κοπάδια από παρλαδόρικα σταυριδάκια που έπαιζαν κυνηγητό μεταξύ τους. Κάποιοι έριχναν τις καλαμιές τους, ε, θα τσιμπούσε κανένα,  έστω για μεζέ.
 
Η Λίτσα, αχ πόσο το θυμούμαι, έσφιξε το χέρι μου, κάνοντας με να γυρίσω το πρόσωπό μου μπροστά. Ενα τσούρμο παιδιών ερχόταν καταπάνω μας. Παιδάκια σαν και εμάς. Μερικά με κλάματα, άλλα κατσουφιασμένα, αλλά όλα με μανίκια σηκωμένα. Παραξενεύτηκα αλλά δεν μυρίστηκα τίποτα, μέχρι που φτάσαμε σε ένα κτίριο και μπήκαμε μέσα.
 
Η μυρωδιά εκεί πέρα με ενόχλησε. Τσαμασίρ σουγιού [2] και σπίρτο σαν της Ζεχρά χανούμ, που μ' έβαζε ενέσεις και νοσοκομείο θύμιζε. Ένα-δυό άντρες με άσπρα μακριά πουκάμισα, σαν του κυρ-Δημήτρη του μπακάλη, χαμογελαστοί αλλά σοβαροί, μερικές γυναίκες γύρω-γύρω, μας υποδέχτηκαν με τα, "Hos Geldiniz (Καλώς ορίσατε) και buyurun (περάστε)". Καθόλου δεν μ’ άρεσε, μα καθόλου. Τρόμαξα. Μπήκαμε στην σειρά, με πλησίασε κάποιος από αυτούς με τα μακριά πουκάμισα, άρχισα να τρέμω και μετά, πάγωσα. Πάγωσα ή πέτρωσα; Το ίδιο κάνει. Θυμούμαι μέχρι σήμερα, πως έμεινα σαν αυτό που λένε, στήλη άλατος. Δεν υπερβάλλω. Το θυμούμαι. Μέχρι σήμερα!
 
Άλλες εποχές και η εκδρομή ήταν το Τουρκικό σχολείο του Κιρέτς Μπουρνού που είχε διατεθεί εκείνη την μέρα, για να κάνουν φέλι (εμβολιασμό) οι μαθητές των σχολείων  της περιοχής.
 
Δεν ξέρω τι έγινε μετά, ο δρόμος της επιστροφής σβήστηκε από την μνήμη μου, όπως και όλα από την στιγμή που ο ασπροντυμένος "κάποιος" ήρθε κοντά μου, οριστικά. Αυτό που έμεινε από εκείνη την μέρα εκτός από τα του περιπάτου, ήταν οι λυγμοί, τα δάκρυα και το κλάμα μου, στο αναπαυτήριο της  διευθύντριας, της κυρίας Ασπασίας περιμένοντας την μαμά μου, που εσπευσμένα ενημερώθηκε για τα συμβάντα: Η κόρη της δεν εμβολιάστηκε, ο γιατρός αρνήθηκε να την εμβολιάσει,  "το παιδί πρέπει να έπαθε σοκ" και  τα διάφορα. Με πήρε αγκαλιά και μετά από το χέρι για να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Εκεί και όπως πάντα, γιαγιά, θεία, θείος, περίμεναν με ανησυχία.  Σε λίγο έφθασε και ο μπαμπάς από "αντίκρυ" (Ασιατική πλευρά του Βοσπόρου). Ψου-ψου, οικογενειακό συμβούλιο με θέμα την αφεντιά μου,  πεταχτές ματιές προς εμένα και αλληγορικά σου-σου και μου-μου.
 
Μαθεύτηκε το πράγμα, "Θέλει ξύλο" είπαν μερικοί, "την καλομάθατε, την παρα-καλομάθατε, την κακομάθατε" είπαν άλλοι. Το μακρύ και το κοντό του ο καθένας.  "Ανεξίτηλο ψυχολογικό παιδικό τραυμα", θα λέγαμε σήμερα. Τότε τί λέγαμε;
 
Ο νόμος όμως είναι νόμος και το φέλι, φέλι. Άρον-άρον ήρθε στο σπίτι ο "Ταϊρης", με το όνομα.  Ο Tahir Bey, ο δικός μας γιατρός, του χωριού μας, μας ήξερε, τον ξέραμε, ήξερε και τα Ελληνικά μας, εμείς τα δικά του, τον αγαπούσαμε, τον σεβόμασταν και εμπιστευόμασταν την γνώμη και την γνωμάτευσή του. Τον φωνάζαμε και αυτός ερχόταν πρόθυμα, με γιατρικά και τα απαραίτητα στην τσάντα και στις τσέπες του. Και αυτός μας αγαπούσε, μας πίστευε όταν τον καλούσαμε μέρα ή νύχτα, ήταν ας πούμε, δικός μας. Αυτός κατάλαβε, αλλά "OLMAZ [3] YAPAMAM [4], χρειάζεται κρατικός γιατρός" είπε. Η επόμενη κίνηση ήταν ο παιδίατρος Ζάρβανος στο Πέρα, και αυτός κατάλαβε, αλλά, "Δεν γίνεται, χρειάζεται κρατικός γιατρός", είπε με την σειρά του.
 
Τρέξτε βούρτσες και λανάρες... και η λύση βρέθηκε, στο πρόσωπο του κρατικού από "αντίκρυ"! Αχ αυτό το αντίκρυ, η εταιρία που δούλευε ο μπαμπάς μου. Πόσο εξυπηρέτησε αυτό το αντίκρυ το σπιτικό μας και την καθημερινότητα της ζωής μας!
 
Με χίλια ζόρια, αγκαλίτσες, τον αντικρινό και με τα διάφορα, "παιδάκι μου, γιαβράκι και τζιεράκι μου" (αυτά τα γνωστά Πολίτικα ιδιώματα που έκαναν θαύματα), "η θεία Αλεξάντρα θα ράψει φουστανάκι για την κούκλα σου, θα πάμε στο πάρκο, στις κούνιες, στο τσίρκο..." και το φέλι, ή η βατσίνα ή όπως αλλιώς και να λεγόταν, με δάκρυα και στεναγμούς, έγινε. Είπαμε, ο νόμος, νόμος.
 
Από τότε και μέχρι την έκτη τάξη, μία φορά τον χρόνο ερχόταν κρατικός γιατρός για να εμβολιάσει τα παιδιά, όλα, εκτός από μένα. Ήμουν ... εξαιρετέα. Η κυρία Ασπασία, πριν την άφιξη του γιατρού με το επιτελείο του στο σχολείο, με συνοδεία του κυρ Παναγιώτη,  του παιδονόμου, με στελνε στην κυρία Γεωργία, την μαμά του Σπύρου, του Γιώργου και της Στέλλας -παντρεύτηκε τον θείο Σταύρο ή όμορφη και στρουμπουλή Στέλλα με εμένα παρανυφάκι και στο σκέτο Στέλλα, αναγκαστικά προστέθηκε το θεία -, να με δώσει το Αλικομπενί,[5] που ιδέα δεν είχα τι ήταν. Είπαμε, τα παιδιά δεν ρωτούνε...
 
Η κυρία Γεωργία, έμενε όχι μακριά από το Σχολείο, κάπου στην Αλλέα, στον Φραγκομαχαλά, ορμηνεμένη όντας, με περίμενε, "έλα, έλα μέσα, κάτσε", με τράταιρνε λουκούμι κομμένο στα τέσσερα για να μην πνιγώ (αυτά κάναμε τότε στα μικρά παιδιά, έβγαζε την ποδιά της κουζίνας, την δίπλωνε  και καθόταν και αυτή μαζί μου παρατώντας τις δουλειές της, με έλεγε ιστορίες και ιστοριούλες, ερχόταν ο κυρ Νίκος, ο άντρας της, που ήταν κηπουρός, έπινε τον καφέ του με κανένα παξιμαδάκι με γλυκάνισο δίπλα, έπερνα και εγώ το μερτικό μου. Σε λίγο κινούσε για να επιστρέψει στην δουλειά του, και τότε η κυρία Γεωργία, ξανάβαζε την προστέλα της, αποφάσιζε πως δεν μπορούσε να βρει το πολυπόθητο αλικομπενί [5] και με ξαπόστελνε συνοδεία του συζύγου της, μέχρι τα πέτρινα σκαλιά του Σχολείου μου.
 
Γυρνούσα άπρακτη και ανέβαινα τα σκαλιά στεναχωρημένη που θα απογοήτευα, την κυρία Ασπασία που, φυσικά  δεν περίμενε τίποτα, έλεγε "α, τι κρίμα, δεν πειράζει, ε, μιά άλλη φορά" και τέλειωνε η υπόθεση.
 
Η υπόλοιπη μέρα περνούσε με μαθήματα που σε αυτά  αργότερα προστέθηκαν, Tarih, Cografya, Yurtaslik [6], Ιερά Ιστορία, Αριθμητική και ότι άλλο όριζε το Υπουργείο Παιδείας, με τον μαυροπίνακα, τους σπόγγους και τις κιμωλίες, φυσικά, τω καιρώ εκείνω, οι διαδραστικοί πίνακες δεν είχαν εφευρεθεί.
 
Σε μια δυό μέρες ερχόταν "ο αντικρινός" στο σπίτι μας για τα περαιτέρω.
 
Νίκη Beales
Σεπτέμβριος 2023
Buckingham, Αγγλία
 
[1] πέτρινα
[2] χλωρίνη
[3] δεν γίνεται
[4] δεν μπορώ να το κάνω
[5] Ali koy beni = Αλή βάλε με κάπου, κρύψε με 
[6] ιστορία, γεωγραφία, πατριδογραφία