Thursday 3 July 2008

Ο μακ. π. Βαρνάβας

Ο π. Βαρνάβας ήταν ένα γνήσιο τέκνο της Κέλτικης / Ουαλικής Ορθοδοξίας. Ξεκίνησε την επίγεια άσκησή του μέσα στους εκκλησιαστικούς και ευσεβιστικούς κόλπους της Αγγλικανικής Κοινωνίας. Αργότερα, σε χρόνους ώριμους, όταν η γνώση και η εμπειρία πλημμύρισαν το νου και την καθάρια του ψυχή, προσέγγισε με ευθύνη και σιγουριά πνευματική την Αγία μας Ορθοδοξία. Από τότε, όσο κι αν περιπλανήθηκε τοπικά, δεν μετακινήθηκε τροπικά ποτέ.



Ο Μεγάλος Θεός του χάρισε απλόχερα χαρίσματα πολλά. Τον έπλασε γλυκύ, αυθόρμητο, γεμάτο ελπίδα και χαρά. Τον έκανε απλό, με αγάπη για τη φύση, τα λουλούδια, τα δέντρα του κήπου του και για τα παιδιά του κόσμου ολάκερου. Η συναναστροφή του με τον κόσμο του κόσμου, τον πιστό του Θεού μας λαό, ήταν η πεμπτουσία της προσφοράς του. Δύσκολα συναντάς ανθρώπους, και μάλιστα μοναχούς και ερημίτες, με τέτοια έμφυτη και ειλικρινή δυνατότητα επικοινωνίας.

Έστησε μοναστήρια, φάρους πέτρινους και φωτεινούς στη Νότια Αγγλία και την Κεντρική Ουαλία. Επίσης και μετόχια, στο Llanelli και στο Aberfan, μια πικραμένη από την ανθρώπινη δυστυχία περιοχή. Εκεί το 1966 μια μπάλα μεγάλη από χιόνι και κάρβουνο κύλησε κάτω στην πλαγιά του βουνού και καταπλάκωσε το σχολείο του χωριού, ξεκληρίζοντας μια ολόκληρη νέα γενιά. Για τούτη την ανείπωτη τραγωδία δεν μπόρεσε η φτερωτή ψυχή του να βρει δικαιολογία και αποφάσισε με οδύνη και αγάπη περισσή να πορευθεί προς τους αγαπημένους του ομογενείς, και να τους προσφέρει τη σιγουριά της παρουσίας και της προσευχής του.


Απ’ όπου κι αν πέρασε άφησε ανεξίτηλα τα αποτυπώματα της πνευματικής αφής του. Εκείνος ένα γνήσιο τέκνο της Εσπερίας, άφηνε άφωνους εμάς τους εξ Ανατολής, όταν μιλούσε με πειστικότητα και πάθος, αλλά και εμπειρία ζηλευτή, για την βυζαντινή οδό της προσευχής.

Δεν κράτησε ποτέ τίποτε για τον εαυτό του. Το ράσο και το σκουφί του τριμμένα και ευτελή. Οι Πατέρες λένε πως, «πραγματικός μοναχός είναι εκείνος που θα αφήσει το ράσο του σε σταυροδρόμι και δεν θα γυρίσει κανείς να το κοιτάξει». Τέτοιο ήταν το ράσο του γέροντα. Πάντως ήταν δραστήριος και σε αδιάκοπη κίνηση μέχρι το τέλος, «μεταφέροντας ουρανό στις ψυχές των ανθρώπων».

Η καρδιά του, που πάντα κτυπούσε στον αλάνθαστο ρυθμό της βυζαντινής Ορθοδοξίας, έπαψε για πάντα να πάλλει στα μέσα Μαρτίου 1996. Ας έχουμε την ευχή του.

2 comments:

Α. Παπαγιάννης said...

Μακάριοι όσοι τον γνωρίσαμε, και σας ευχαριστούμε που μας φέρατε σε επαφή μαζί του.

Anonymous said...

Θα πρέπει να ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος !!!!
ΑΣ