Σχίσμα...

...στην Αγγλικανική Κοινωνία (;)

Η Γενική Σύνοδος της Αγγλικανικής Κοινωνίας συνεδρίασε χθες στο Λονδίνο και αποφάσισε να επιτρέψει την χειροτονία των γυναικών στον επισκοπικό βαθμό (στις 11 Νοεμβρίου 1992 είχε ψηφιστεί από την ίδια Σύνοδο η χειροτονία των γυναικών στον ιερατικό βαθμό). Η νέα αυτή απόφαση λήφθηκε κατά πλειοψηφία. Συγκεκριμένα η Γενική Σύνοδος απαρτίζεται από τρία τμήματα: το επισκοπικό, το ιερατικό και το λαϊκό.

Οι ψήφοι στο κάθε τμήμα έχουν ως εξής:

Επισκοπικό: 28 υπέρ, 12 κατά, 1 αποχή

Ιερατικό: 124 υπέρ, 44 κατά, 4 αποχές

Λαϊκό: 111 υπέρ, 68 κατά, 2 αποχές

Το θέμα είναι οπωσδήποτε θεολογικό κι όχι κοινωνικό, όπως συνήθως παρουσιάζεται από τους Αγγλικανούς και ιδιαίτερα τις Αγγλικανές. Μερικά θεολογικά επιχειρήματα εναντίον αυτής της αντιπαραδοσιακής ιδέας είναι και τα εξής:

1. Ούτε η Αγία Γραφία, ούτε η Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας, δεν παρέχουν επιχειρήματα υπέρ της «ιερωσύνης» των γυναικών.

2. Η ιερωσύνη προέρχεται από τον Ιησού, ο οποίος ήρθε στον κόσμο ως άνδρας. Ο χειροτονημένος επίσκοπος αντιπροσωπεύει τον Ιησού στην Εκκλησία. Η αντιπροσώπευση αυτή σχετίζεται με την ολοκλήρωση του υπέρτατου μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

3. Η Υπεραγία Θεοτόκος δεν ανέλαβε ποτέ ιερατικό ρόλο στην πρώτη Εκκλησία.

4. Η γυναίκα δεν εισήλθε ποτέ στη μυστηριακή ιερωσύνη γιατί η ιερωσύνη αποκλείεται στη φύση της, αφού αντιβαίνει στην έννοια της πατρότητας, την οποία κατέχουν πρωτοτύπως ο Θεός Πατήρ και ο Κ.η.Ι.Χ.

Είναι πολύ παράξενο πως η θέση αυτή, η θεολογική αυτή καινοτομία, υποστηρίχθηκε και από τον Αρχιεπίσκοπο του Canterbury Δρα Rowan Williams, ο οποίος είναι φιλορθόδοξος (τουλάχιστον κατ’ όνομα) και αρκετά παραδοσιακός, όπως δείχνουν τα λόγια και πολλές δημοσιευμένες σκέψεις του. Μια πολλή ενδιαφέρουσα σκέψη του είναι κι εκείνη που συμπεριέλαβε στον ενθρονιστήριο λόγο του, στις 27 Φεβρουαρίου 2003:

“About twelve years ago, I was visiting an Orthodox monastery, and was taken to see one of the smaller and older chapels. It was a place intensely full of the memory and reality of prayer. The monk showing me around pulled the curtain from in front of the sanctuary, and inside was a plain altar and one simple picture of Jesus, darkened and rather undistinguished. But for some reason at that moment it was as if the veil of the temple was torn in two: I saw as I had never seen the simple fact of Jesus at the heart of all our words and worship, behind the curtain of our anxieties and our theories, our struggles and our suspicion”.