Πρίν καιρό ἦρθε ἕνα καταπράσινο μικρό ἀρθρωτό πλάσμα καί διάλεξε ἕνα παρόμοια πράσινο κλαδί φυλλωμένο γιά νά καθίσει καί πιά δύσκολα ξεχώριζε. Τό ξεχάσαμε ὥσπου μετά ἀπό κάμποσες μέρες βρήκαμε τό κέλυφός του: στό χρῶμα τοῦ ξανθοῦ σταριοῦ, ὁλότελα ξεραμένο, σχεδόν ἀέρινο ἦταν ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπό τόν καταπράσινο φίλο.
Ποῦ εἶχε πάει τό πλάσμα; Πῶς ζοῦσε τόν προηγούμενο καιρό ἐντελῶς ἀθόρυβα; Εἶχε πονέσει ὅταν ἄφησε αὐτό πού νομίσαμε πράσινο σῶμα του; Αὐξήθηκε καί... βγῆκε ἀπό τόν ἑαυτό του; Πῶς ἦταν ὅταν ἀναδύθηκε ἀπό τήν τωρινή ἀνοιγμένη ραφή;
Τό θρυπτό κέλυφος δέν ἔχει τίποτα λυπηρό ἤ ἄσχημο. Μοιάζει μέ παράξενο σύμβολο ἀλλά δέν ξέρουμε τί ἀκριβῶς συμβολίζει. Μᾶς κάνει ὅμως ν’ ἀναρωτηθοῦμε:
Πόσους ἑαυτούς ἔχουμε ν’ ἀφήσουμε νά πέσουν; Πόσες ἀφυδατωμένες ἐπιδερμίδες; Γίνεται νά συναντήσουμε τήν νέα μας κατάσταση χωρίς ἀδημονία καί χωρίς φόβο;
Τό ἀρυτίδωστο κέλυφος δέν θυμίζει ὡστόσο τόσο τόν θάνατο ὅσο τό γήρας. Μποροῦμε νά ἀγαπήσουμε τόν γερασμένο ἑαυτό μας; Ἡ Elizabeth Kubler Ross μᾶς ἀποκάλυψε μέ τίς παρατηρήσεις καί τίς μακροχρόνιες ἔρευνές της πώς τά βρέφη φανερώνουν ἀδιάπτωτο ἐνδιαφέρον γιά τά πρόσωπα τῶν παππούδων καί τῶν γιαγάδων, πώς ἡρεμοῦν περιεργαζόμενα τίς ὄψεις τῶν γερόντων. Τό ὄνειρό της ἦταν νά φτιάξει οἴκους ὅπου νά συνυπάρχουν νηπιακοί σταθμοί καί γηροκομεῖα καθώς οἱ ἡλικιωμένοι ἀκτινοβολοῦν συναντώμενοι μέ τό βλέμμα τῶν νηπίων.
Τό κέλυφος στέκει ἐντελῶς ἀκίνητο, τό βλέμμα ὅμως κινεῖται σάν μικρός προβολέας κάποιου ὄμορφου φάρου. Ἴσως μᾶς ἀπασχολεῖ τό κέλυφος ἐπειδή δέν ἔχουμε ἀρκετή ἐλπίδα πώς θά πέσει πάνω μας τό ποθητό βλέμμα ἤ ἀρκετή πίστη πώς θά βρεθοῦμε μέσα στό ὀπτικό του πεδίο. Ποῦ θά ἔπρεπε ἄραγε νά σταθοῦμε γιά νά γίνουμε ὁρατοί ἀπό ἕνα τέτοιο μοναδικό βλέμμα; Ἤ μήπως εἶναι πιό σωστό νά ρωτήσουμε π ῶ ς θά ἔπρεπε νά σταθοῦμε;
Μόλις τεθεῖ ἕνα τέτοιο ἐρώτημα κάθε ταραχή ἀποκαλύπτει τήν φύση της. Εἶναι ἕνα ἀκόμη ἐμπόδιο: μᾶς κάνει συμπαγεῖς, σκληρούς, ἀδιαπέραστους καί στήν πραγματικότητα τρομαγμένους καί ἀκινητοποιημένους. Ὁ γλυκόλαλος Ἰσαάκ ὁ Σύρος γράφει: «Ὁ νοῦς γίνεται χοντρός καί ἀδιάκριτος ἀπό τίς ἀναταραχές κι ἀπό τήν πολλή σκοτούρα τοῦ λογισμοῦ».
Θέλουμε τουλάχιστον νά θυμηθοῦμε πώς τ ώ ρ α κάποιος μᾶς κοιτάζει μέ ἀτάραχο ἐνδιαφέρον; Ὄχι κάποιος ἐκεῖ ἔξω ἤ ἐκεῖ πάνω...
Μέσα στό Ἥμερο Βλέμμα ὁ ταραγμένος κόσμος ὑποχωρεῖ σάν κέλυφος πού στιγμιαία πέφτει ἀθόρυβα.
Ποῦ εἶχε πάει τό πλάσμα; Πῶς ζοῦσε τόν προηγούμενο καιρό ἐντελῶς ἀθόρυβα; Εἶχε πονέσει ὅταν ἄφησε αὐτό πού νομίσαμε πράσινο σῶμα του; Αὐξήθηκε καί... βγῆκε ἀπό τόν ἑαυτό του; Πῶς ἦταν ὅταν ἀναδύθηκε ἀπό τήν τωρινή ἀνοιγμένη ραφή;
Τό θρυπτό κέλυφος δέν ἔχει τίποτα λυπηρό ἤ ἄσχημο. Μοιάζει μέ παράξενο σύμβολο ἀλλά δέν ξέρουμε τί ἀκριβῶς συμβολίζει. Μᾶς κάνει ὅμως ν’ ἀναρωτηθοῦμε:
Πόσους ἑαυτούς ἔχουμε ν’ ἀφήσουμε νά πέσουν; Πόσες ἀφυδατωμένες ἐπιδερμίδες; Γίνεται νά συναντήσουμε τήν νέα μας κατάσταση χωρίς ἀδημονία καί χωρίς φόβο;
Τό ἀρυτίδωστο κέλυφος δέν θυμίζει ὡστόσο τόσο τόν θάνατο ὅσο τό γήρας. Μποροῦμε νά ἀγαπήσουμε τόν γερασμένο ἑαυτό μας; Ἡ Elizabeth Kubler Ross μᾶς ἀποκάλυψε μέ τίς παρατηρήσεις καί τίς μακροχρόνιες ἔρευνές της πώς τά βρέφη φανερώνουν ἀδιάπτωτο ἐνδιαφέρον γιά τά πρόσωπα τῶν παππούδων καί τῶν γιαγάδων, πώς ἡρεμοῦν περιεργαζόμενα τίς ὄψεις τῶν γερόντων. Τό ὄνειρό της ἦταν νά φτιάξει οἴκους ὅπου νά συνυπάρχουν νηπιακοί σταθμοί καί γηροκομεῖα καθώς οἱ ἡλικιωμένοι ἀκτινοβολοῦν συναντώμενοι μέ τό βλέμμα τῶν νηπίων.
Τό κέλυφος στέκει ἐντελῶς ἀκίνητο, τό βλέμμα ὅμως κινεῖται σάν μικρός προβολέας κάποιου ὄμορφου φάρου. Ἴσως μᾶς ἀπασχολεῖ τό κέλυφος ἐπειδή δέν ἔχουμε ἀρκετή ἐλπίδα πώς θά πέσει πάνω μας τό ποθητό βλέμμα ἤ ἀρκετή πίστη πώς θά βρεθοῦμε μέσα στό ὀπτικό του πεδίο. Ποῦ θά ἔπρεπε ἄραγε νά σταθοῦμε γιά νά γίνουμε ὁρατοί ἀπό ἕνα τέτοιο μοναδικό βλέμμα; Ἤ μήπως εἶναι πιό σωστό νά ρωτήσουμε π ῶ ς θά ἔπρεπε νά σταθοῦμε;
Μόλις τεθεῖ ἕνα τέτοιο ἐρώτημα κάθε ταραχή ἀποκαλύπτει τήν φύση της. Εἶναι ἕνα ἀκόμη ἐμπόδιο: μᾶς κάνει συμπαγεῖς, σκληρούς, ἀδιαπέραστους καί στήν πραγματικότητα τρομαγμένους καί ἀκινητοποιημένους. Ὁ γλυκόλαλος Ἰσαάκ ὁ Σύρος γράφει: «Ὁ νοῦς γίνεται χοντρός καί ἀδιάκριτος ἀπό τίς ἀναταραχές κι ἀπό τήν πολλή σκοτούρα τοῦ λογισμοῦ».
Θέλουμε τουλάχιστον νά θυμηθοῦμε πώς τ ώ ρ α κάποιος μᾶς κοιτάζει μέ ἀτάραχο ἐνδιαφέρον; Ὄχι κάποιος ἐκεῖ ἔξω ἤ ἐκεῖ πάνω...
Μέσα στό Ἥμερο Βλέμμα ὁ ταραγμένος κόσμος ὑποχωρεῖ σάν κέλυφος πού στιγμιαία πέφτει ἀθόρυβα.
Νατάσα Κεσμέτη
No comments:
Post a Comment