Ἀπουσίες...

Φέγγουν ὡσὰν τὶς λαμπάδες τὶς ἀναστάσιμες οἱ ὄψεις τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων, αὐτῶν ποὺ στόλιζαν τὶς παλιές, παιδικές μας πασχαλιές, πασχαλιὲς  μυρωμένες ἀπὸ τὴν εὐωδιὰ τοῦ μαγιάτικου τριαντάφυλλου καὶ τῶν ποικίλων ἀγριολούλουδων. Γι᾿ αὐτὸ κι ἀπόψε θὰ τὶς ξαναδοῦμε, φευγαλέες, δίκην προσμοναρίων δηλαδή, σὲ μιὰ γωνιὰ, ἀχνὰ φωτισμένη νὰ στέκουν σιωπηλὲς καὶ νὰ μᾶς συντροφεύουν στὸ μεγάλο καὶ ἀξεπέραστο, στὰ μέτρα τὰ ἀνθρώπινα, Πανηγύρι. Αὐτὸ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ κατεδαφίζει κάθε ἀμφιβολία, ἀναιρεῖ τὰ νοήματα τοῦ κόσμου καὶ ἐπιβεβαιώνει τὰ τῆς Πίστεως καὶ ἐμμονῆς τῶν Πατέρων μας. 

Μᾶς συντροφεύουν καὶ μᾶς γνεύουν νὰ βιώνουμε τὴ κάθε στιγμὴ τοῦ ἐπίγειου βίου μας μὲ συνέπεια καὶ ἐντιμότητα, φωτεινὴ συνείδηση καὶ φιλοτιμία οἱ μορφὲς αὐτές. Γιατὶ τίποτε ἄλλο δὲν κερδίζουμε... Τίποτε ἄλλο δὲν μᾶς μένει νὰ καταθἐσουμε στὸ ταμιευτήριο τοῦ Θεοῦ ποὺ προσέχει τὶς πράξεις μας καὶ συνάμα τὶς ἐπευλογεῖ ἤ τὶς ἀπορρίπτει. Γιὰ νὰ τὶς μαζέψει στὴ συνέχεια ὁ διάβολος καὶ νὰ τὶς σερβίσει ὡς ἐφήμερες ἐπιτυχίες, μὲ τὸν ἀπαραίτητο τόκο, φυσικά...

Τὸ ποίημα ποὺ στὴ συνέχεια παρουσιάζεται μᾶς ἀνοίγει δρόμους στὴν ὅποια ἀπουσία, ποὺ σὲ παρουσία μεταποιεῖται,  τὸ θεοφύλακτο καὶ μοναδικὸ αὐτὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως...

Ἄς μεριμνήσει ὁ καθένας μας νὰ κοιτάξει τίνος προσώπου του ἡ ἀπουσία ἀπό τὸ Ἀναστάσιμο τραπέζι ἀπουσιάζει κι ἄς δεηθεῖ ἀνάλογα.

Καλή Σας Ἀνάσταση, ἀδελφοὶ συνέλληνες καὶ ὄχι μόνο...

π. Κων. Ν. Καλλιανός